Unname 01

     ณ สถาบันวิจัยผู้ติดเชื้อ ข้างตึกวิจัยนั้นได้มี ตึกแห่งการศึกษาสร้างขึ้นมาเพื่อจัยและพัฒนาประสิทธิภาพผู้ติดเชื้อ และในห้องเรียนคลาส 3-S นั้นเอง...

     ห้อง 3-S เป็นห้องเรียนที่รวมเหล่าหัวกะทิของหัวกะทิ และนักเรียนในคลาสนี่จะไดรับอภิสิทธิ์มากมาย แลกกับไปเป็นแนวหน้าของหน่วยปราบปราม

          "ไง ได้ยินว่าไปถล่มเขต 7 เล่นมานิ เป็นไงมั้งล่ะ" เด็กสาวผมสั้นสีนํ้าตาลถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

          "ก็...สนุก...ละมั้ง" ???ตอบด้วยความไม่มั่นใจ

          "แหม~ มีปาร์ตี้ทั้งทีไม่ชวนคู่หูอย่างงี้ แสดงว่าคู่หูเป็นตัวเกะกะสินะฮะ" เด็กหนุ่มนั่งบนโต๊ะข้างพร้อมกล่าว

          "โห~ ใจกล้าดีนี่ ลองดูไหมล่ะ ว่าไง เด็ก...ใหม่" เด็กสาวตอบกลับไปด้วยนํ้าเสียงเย้ยยันพร้อมหยิบดาบมาไว้ข้างกาย

          "ก็เอาสิ แล้วก็นะ ผมชื่อ เรน" เด็กหนุ่มท้ากลับพร้อมหยิบปืนแฮนด์กัน และกล่าวชื่อของตัวเอง

          "เอาอีกแล้ว~" เด็กสาวที่อยู่กลางวงบ่นออกมาพร้อมด้วยลากเสียง

          'พลั่ก! อัก!' เรน และเด็กสาวที่ทะเลาะด้วยอุทานออกมาพร้อมกัน

          "รุ่นพี่!" เรนตะโกนออกมา

          "นาย!" เด็กสาวหันไปพร้อมกับพูดออกมาด้วยความตะลึง

          "เดี๋ยวเถอะครับ เรนหัดเคารพรุ่นพี่มั่งสิ ฟลอร์ก็ด้วยว่างนักรึไงการฝึกไปถึงไหนแล้วครับ" เด็กหนุ่มสั่งสอนสั่ง 2 คน ที่กี่ครั้งก็ไม่เคยจำ ด้วยนํ้าเสียงที่สุภาพปนกับโมโห

          "ทำยังกับว่าพวกนั้นจะเลิก" เด็กสาวบ่นออกมาเบาๆแต่ก็พอได้ยินด้วยความเบื่อหน่าย

          "แล้วทำไมหัวหน้าไม่ห้ามครับ!" เด็กหนุ่มหันมาถามด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับทุบโต๊ที่อีกฝ่ายนั่งอยู่

          "จ้าๆ งั้นก็ให้ทั้ง 2 คนเป็นคู่หูกันไปก่อนไหมล่ะ นายกับฉันสลับคู่หูกัน ดีไหมล่ะ เท็น" เด็กสาวตอบด้วยนํ้าเสียงขอไปที พร้อมกับฟุบหลับไปบนโต๊ะ

          "ก็ไม่เลวนะครับ เรนภารกิจต่อไปนายไปกับฟลอร์นะ" เด็กหนุ่มตอบรับ และเริ่มดำเนินการทันที

          ทั้ง 2 ก็ตอบรับภารกิจด้วยความไม่เต็มใจ เพราะถ้าเด็กสาวขี้เซาคนนั้นไม่ใช่หัวหน้าที่พวกเขานับถือ คงไม่มีทางที่จะร่วมมือกันเด็ดขาด

     ในสถานีวิจัยแแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในหุบเขา กลางป่า ได้มีนักวิจัยผู้ไม่สนโลก กับ เด็กหญิงตัวน้อยดูไร้เดียงสาที่เป็นงานวิจัยของเขาอาศัยอยู่

          "ปล่อยผมเถอะ อย่าทำอะไรผมเลยนะ" ชายหนุ่มนักโทษประหารที่ไร้คนรู้จัก ไร้ตัวตนบนโลกนั้นได้อ้อนวอนร้องขอชีวิต พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด

          "ปล่อย...?" เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าชายหนุ่ม พึมพำออกมาเบาๆ

          "ใช่ ปล่อยผมเถอะนะ ขอร้องล่ะ" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง

          "มาสเตอร์บอกว่า นายคร่าชีวิตมามาก และนี่คือสิ่งที่นายต้องรับผิดชอบ คงปล่อยไม่ได้หรอกนะ" เด็กสาวตอบด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา พร้อมกับยื่นมือออกมาข้างหน้า

          "อ้าก!!!" ชายหนุ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทรมาน และหวาดกลัว

          "Bene!" ชายในชุดกราวน์สีขาวสะอาดหนุ่มกล่าว พร้อมกับเข้ามาลูบหัวเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน

          "แน่นอนอยู่แล้ว!" เด็กสาวตอบด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม