For Love เพราะ...รัก

  

 กันต์ Say:

 

 

 

 

‘’กันต์...!!!’’

 

‘’กันต์...!!!’’

 

เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นจนคนที่นั่งอยู่ต้องหันไปมองตามเสียงนั้นรวมถึงตัวผมเองด้วย ที่หันไป เพราะ กันต์ คือชื่อของผมเอง...

 

‘’ว่างัย พี เรียกซะดังเลยนะ’’

 

พี คือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด เรารู้จักกันมาตั้งแต่ตอนที่เราอยู่ในท้องแม่ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าแม่ของเราเป็นเพื่อนรักกันน่ะสิ แม่ผมยังเคยบอกเลยว่าถ้าเราคนใดคนนึงเป็นผู้หญิง เราก็คงจะได้แต่งงานกันแล้ว แต่เราดันเกิดมาเป็นผู้ชายทั้งคู่ ครอบครัวเราก็เลยไม่ได้ดองกันตามความตั้งใจของแม่เราทั้งคู่ แถมเราทั้งสองคนยังเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่

 

‘’กันต์มานานยัง แล้วคนอื่นล่ะ’’

 

พีถามผมแล้วหันไปมองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น

 

‘’เราพึ่งมาถึงน่ะ ยังไม่เจอใครเลย’’

 

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก นักศึกษาปีหนึ่งอย่างพวกผมเลยตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ เพราะเป็นการเริ่มต้นในที่ใหม่ ๆ

 

‘’เดี๋ยวเราลองโทรหาเอกกับเก้าดีกว่า’’

 

พีพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อนเราอีกสองคน เอก กับ เก้า เป็นเพื่อนในกลุ่มที่คบกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย เอก เป็นคนเรียนเก่ง แถมยังเล่นกีฬาเก่งมากอีกด้วย ส่วนเก้า อืมม... เอาเป็นว่าข้อดีของเก้าคือสร้างเสียงหัวเราะให้พวกผมละกัน

 

‘’เป็นงัยมั่ง ?? ถึงไหนกันแล้ว’’

 

ผมถามพีที่พึ่งจะวางโทรศัพท์

 

‘’จะถึงแล้ว สาวเยอะดีนะ ว่ามั้ย’’

 

พีตอบคำถามผมพร้อมกับหันไปมองรอบ ๆ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

 

‘’ถ้าเราเป็นผู้หญิงเราไม่กล้าเดินกับพีหรอก’’

 

‘’อ่าว ทำไมล่ะ เราออกจะหล่อ’’

 

พีถามผมด้วยสีหน้าสงสัย

 

‘’ก็กลัวว่าจะสวยน้อยกว่าพีงัย’’

 

ผมตอบไปแบบไม่ต้องคิด ก็พีน่ะ เป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ แถมตอนนี้ยังทำสีผมน้ำตาลอ่อน นี่ขนาดผมเป็นผู้ชายและเพื่อนกับพีมานานยังชอบแอบมองพีบ่อย ๆ เลย ผู้ชายอะไรน่ารักเป็นบ้า ส่วนผมน่ะ สู้พีไม่ได้เลยสักนิด ตัวผอม ๆ ขาวซีด ๆ หน้าจืด ๆ ใส่แว่นหนาเตอะอีกต่างหาก เฮ้ออ...

 

‘’อย่ามาพูดหน่อยเลย กันต์ก็ออกจะน่ารัก แค่กันต์ต้องเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองอีกหน่อยเท่านั้นเอง’’

 

พีตอบพร้อมรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องเคลิ้มแต่ผมยังไม่ทันจะตอบอะไรก็เห็นเพื่อนอีกสองคนที่ผมกับพีนั่งรอกันอยู่เดินหล่อกันมาแต่ไกล เรียกทุกสายตาได้ตลอดทาง เฮ้ออ... ทำไมผมถึงมั่นใจเหมือนพวกมันมั่งก็ไม่รู้

 

‘’เห้ยย รอนานมั้ยวะ โทษทีว่ะ รถมันติดน่ะ’’

 

เก้ามาถึงก็นั่งลงข้าง ๆ ผมและขอโทษทันที

 

‘’มึงอย่ามาโม้ไอ้เก้า มึงตื่นสายเองเหอะ’’

 

เอกที่นั่งอยู่ข้างพีหันมาว่าเก้าทันที

 

‘’หาเรื่องกูอีกแล้วนะไอ้เอก ตั้งแต่บนรถแล้วนะ บ่นตั้งแต่บ้านกูยัน ม. เลยนะ’’

 

บ้านสองคนนี้อยู่หมู่บ้านเดียวกันครับ สองคนนี้ก็เหมือนผมกับพีที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว

 

‘’พอเลย มึงสองตัวเนี่ย ทะเลาะอะไรกันทุกวันวะ นั่งเหล่สาวกันดีกว่าว่ะ แจ่ม ๆ ทั้งนั้น’’

 

พีพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปสาวโต๊ะข้าง ๆ

 

‘’เออ แม่งแจ่มจริง ๆ ว่ะ’’

 

เก้าตอบพร้อมกับโปรยยิ้มไปทั่ว ตอนนี้เราสี่คนนั่งอยู่ใต้ตึกคณะ สาวเยอะจริง ๆ ครับ น่ารักทั้งนั้น แต่ผมไม่กล้ามองหรอกครับ และก็คงไม่มีใครมองผมด้วยเหมือนกัน

 

‘’พอเลย ๆ ขึ้นห้องเรียนกันเหอะ ไป กันต์’’

 

เอกหันมาชวนผมพร้อมกับลากเก้าที่นั่งส่งยิ้มให้สาวไปทั่ว ให้เดินตามมา เก้าจึงลากพีมาอีกคน

 

 

...……………………………………………………………………………………..

 

 

วันแรกของการเปิดเทอมก็ไม่มีอะรัยมาก คาบเช้าไม่ได้เรียนเลยสักคาบ ก็เลยสบายกันไป ตอนนี้พวกผมนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร เอาจริง ๆ ก็คือ ผมนั่งกินข้าว ส่วนเพื่อนผมอีกสามคนนั่งเหล่สาวกันครับ คนที่มองเข้ามาเค้าคงแปลกใจกันน่ะครับว่าทำไมไอ้หล่อสามคนนี้ถึงได้มาคบกับไอ้แว่นหน้าจืดคนนี้ ผมเหมือนเป็นแกะดำของกลุ่มยังงัยก็ไม่รู้นะครับ

 

‘’กันต์ นั่นใช่ไอ้พี่ดินป่าววะ’’

 

ผมหันไปตามสายตาที่พีมองไป ก็เห็นผู้ชายสี่คนเดินมาซึ่งเรียกความสนใจของคนในโรงอาหารได้เกือบทั้งหมด

 

‘’อืมม ใช่มั้ง’’

 

ผมตอบพีไปแบบไม่ใส่ใจนัก จริง ๆ แล้วผมจำพี่แกได้แหละครับเพียงแต่ไม่อยากสนใจ เพราะผมไม่ค่อยชอบพี่แกนัก ผมกับพีเจอแกในงานเลี้ยงของสมาคมอะรัยสักอย่างนี่แหละครับ ผมจำไม่ได้ ซึ่งผมกับพีโดนแม่บังคับให้ไปกันทั้งคู่ แม่ของพี่ดินอะรัยนั่นเป็นเพื่อนห่าง ๆ ของแม่ผมกับแม่พี ทำให้เราได้เจอกันบ้างบางครั้ง พี่แกก็เข้ามาคุยกับผมนะครับ แต่ผมไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ จะว่าหยิ่งก็ไม่ใช่เพียงแต่ไม่มีอะรัยต้องคุยกันน่ะครับ แค่ทักทายพอเป็นพิธีก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องคุยอะรัยมาก

 

‘’เก๊กโคตรอ่ะ คิดว่าตัวเองเป็น F4 รึงัย มึงสองคนรู้จักหรอวะ’’

 

เก้าหันไปถามพี

 

‘’ก็เค้าหล่อกันจริง ๆ นิ ถึงจะเก๊กกันไปหน่อย ก็ไม่น่าเกียดหรอก ไม่เหมือนคนบางคนหล่อก็ไม่หล่อยังจะเก๊กอีก’’

 

อันนี้เอกพูดครับ

 

‘’ไอ้เอก!!!! มึงด่ากูหรอหะ..กวนตีนนะมึง’’

 

เก้าด่ากลับแบบไม่ต้องเว้นช่วงนาน ทะเลาะกันทั้งวัน ผมชินแล้วครับ

 

‘’รู้จักคนนึง เจอกันตามงานน่ะ แต่อีกสามคนไม่รู้จักว่ะ แม่งง น่าหมั่นไส้ว่ะ สาว ๆ เลยหันไปมองพวกมันกันหมดเลย เซง’’

 

พีตอบพร้อมกับทำหน้าแบบเซงโคตร ผมเลยหันไปมองอีกที อืม... ก็หน้าตาดีกันทั้งกลุ่มจริง ๆ นั่นแหละ หล่อกันแบบเท่ ๆ แบดบอย ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงชอบแบบนั้นมากกว่าหน้าหวาน ๆ แบบพีกับเก้าอ่ะ ...

 

หลังจากกินข้าวเสร็จกันแล้ว พวกผมก็มานั่งที่ม้าหินอ่อนข้าง ๆ ตึกคณะ เพื่อรอเวลาที่พวกรุ่นพี่นัด พอถึงเวลารุ่นพี่ก็เรียกรวม มันก็ไม่มีอะรัยมาก แค่แนะนำตัวให้รุ่นพี่รู้จัก จับสายรหัส และก็ร้องรำทำเพลงกันไป กว่าจะเสร็จก็เย็น

 

‘’ไปไหนกันต่ออ่ะ ไปเดินห้างกันปะ ยังไม่อยากกลับบ้านเลย’’

 

พีหันไปชวนเอกกับเก้าระหว่างที่เดินไปที่รถของเอกกับพี พีขับรถมาเอง เก้ากับเอกมาด้วยกัน ส่วนผมก็มีรถที่บ้านคอยมารับมาส่ง

 

‘’งัยก็ได้ กูไม่ใช่คนขับ’’

 

เก้าตอบพร้อมกับเหล่ตามองเอก

 

‘’ไปดิ ไปหาข้าวกินด้วย ’’

 

เอกตอบ ก่อนทุกคนจะหันมามองที่ผม

 

‘’กันต์ โทรบอกพี่กฤตเลยนะ ว่าไม่ต้องมารับเดี๋ยวพีไปส่ง’’

 

พีเลยหันมาบอกผม โดยที่ทุกคนไม่ต้องถามความเห็นของผม

 

‘’อืมม’’

 

ผมพยักหน้าพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพี่กฤต พี่กฤตเป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อผม ผมไม่รู้ว่าพี่กฤตมาอยู่กับพ่อผมนานแค่ไหนแล้ว แต่ตั้งแต่จำความได้ผมก็เห็นพี่กฤตมาตลอด และ อีกอย่างคือ พี่เกดภรรยาของพี่ กฤตก็เป็นพี่เลี้ยงของผมด้วย สำหรับผมแล้วทั้งสองคนก็คือคนในครอบครัวของผม

 

‘’พี่กฤตครับ ไม่ต้องมารับกันต์นะครับ.... ครับ ....ไปกับพี เอก และก็เก้าครับ ....เดี๋ยวพีไปส่งครับ.... ครับ ....ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะครับ.... ไม่ดึกหรอกครับ ...ครับ...สวัสดีครับ...’’

 

พอผมคุยเสร็จเราก็ออกเดินทาง ผมนั่งไปกับพี ส่วนเอกกับเก้าไปด้วยกัน ไปถึงก็เดินเล่นกันสักพัก ก่อนที่เอกจะชวนไปหาข้าวกินกัน

 

‘’เห้ยย นั่นมันไอ้พวก F4 นี่หว่า แม่งง มัยต้องมาเจอพวกมันตลอดเลยวะ’’

 

เก้าพูดขึ้นมาพร้อมกับชี้ให้พวกผมหันไปมองนอกร้าน

 

‘’มึงจะไปสนใจทำไมวะ กิน ๆ ไป จะได้รีบกลับ’’

 

เอกหันมาดุเก้าก่อนที่จะจับหน้าเก้าหันกลับมากินข้าวต่อ ส่วนเก้าก็ทำหน้าไม่พอใจเอกนิดหน่อยแล้วก็กินข้าวต่อไปพร้อมกับเสียงบ่นงึมงำ ผมก็ก้มหน้ากินต่อไปแต่เหมือนผมจะรู้สึกว่ามีสายตาของใครสักคนจ้องมาที่ผม พอเงยหน้าขึ้นมาก็ปะทะกับสายตาของใครสักคนในกลุ่มไอ้พี่ดิน สายตาแบบนั้นหมายความว่ายังงัย ผมคงไม่ได้รู้สึกไปเองหรอกนะว่าเค้ายิ้มให้ผม...

 

 

**************************************

ฝากนิยายเรื่องแรกของฝันเฟื่องด้วยนะคะ