[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

Lesson 005th สะกิดใจ

            “นี่มันร้านลาบเป็ดนี่หว่ามาทำอะไรที่นี่” ผมหันไปโวยวายเมื่อเห็นว่าไอ้หน้าขาวจอดรถนิ่งสนิทหน้าร้านลาบเป็ดยโส

            “เอาน่าพี่ ร้านนี้อร่อย เดี๋ยวผมจะได้เลี้ยงข้าวพี่ด้วยไง ที่พี่ช่วยงานผม”

            “ร้านลาบเป็ดเนี่ยนะ แล้วจะมีที่นั่งทำงานหรอวะ” ผมยังคงบ่นอย่างหงุดหงิด

            “บ่นมากแก่เร็วนะพี่” มันเลิกคิ้ว 3 ที ทำหน้ากวนตีนพลางดึงประตูรถเพื่อเปิดออก

            ผมเดินตามมันมาที่โต๊ะด้านในสุดที่มีแสงสว่างพอจะนั่งทำงานได้ พอนั่งปุ๊บ อ้นก็จัดแจงเปิดโน๊ตบุ๊กทันที พร้อมคลิ๊กอะไรของมันก๊อกๆ แก๊กๆ ระหว่างนั้น น้องพนักงานก็เดินเอาเมนูมาให้เราทั้ง 2 คน อ้นรีบวางเมาส์แล้วจัดแจงสั่งอาหารโดยไม่ต้องดูเมนู (รีบและคล่องเชียวนะมึง)

            “เอาลาบเป็ด น้ำตกหมู คอหมูย่าง ต้มแซ่บหมู แล้วก็ไฮเนเก้น 1 ขวดครับ พี่เอาเบียร์ด้วยป่ะ”

            “ไหนบอกจะกินข้าวไง แล้วสั่งอะไรมาวะเนี่ย มีแต่อาหารขี้เมา”
 

            “อ้อหรอพี่  งั้นพี่ดูเมนูดิ สั่งเลยอร่อยทุกอย่าง ผมรับประกัน เดี๋ยวเสี่ยอ้นเลี้ยงเอง” แล้วมันก็ยิ้มตาหยี จนผมรู้สึกว่านาทีนี้ผมโคตรเกลียดยิ้มแบบนี้ของมันจริงๆ

            “งั้นพี่ขอข้าวเหนียว 1 ที่ละกัน น้ำเป็นน้ำเปล่าครับ” ผมหันไปสั่งกับพนักงานดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ

            “โห คนแก่อนามัยนะเนี่ย” ห๊ะ นี่กูสนิทกับมึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย

            “ลามปามๆ”

            “แหมพี่ เดี๋ยวก็สนิทกันเองแหละ ผมต้องไปให้พี่สอนอีกเยอะ”


            “เสียภาพพจน์ไหมเนี่ย มานั่งกินเบียร์"


            “นอกเวลาแล้วพี่ อีกอย่าง ผมไม่ได้กินจนเมา ไม่ได้แต่งชุดข้าราชการมากินนะครับ"

            “แต่ถ้ารอบหน้าพามาร้านลาบเป็ดอีก แกจะโดนสับให้เป็ดกินแทน”

            “โหดว่ะพี่”
 

         “อ้นมากินบ่อยหรอ”

“มากับ ผอ. น่ะครับ ผมต้องคอยดูแลผู้ใหญ่ อิอิอิ” ไอ้นี่ กะล่อนจริงๆ "ดูงานให้ผมก่อนดีกว่า ทำไม่เสร็จ ผอ.ตีผมตาย" 

            พูดจบ อ้นก็เริ่มเปิดงานใน Photoshop ให้ผมดูซึ่งเป็นงานกราฟฟิคเพื่อใส่เว็บไซต์ของโรงเรียนมันนั่นแหละครับ แต่งานของมันมีปัญหาเรื่องการจัดแสง จัดตำแหน่งภาพแล้วพวกคำสั่งต่างๆ

“พี่เรียน Photo Shop มาโดยตรงป่ะเนี่ย เทพชิบหายเลยพี่”

“คือ...ชมใช่มะเนี่ย” ผมหันหน้าไปถามมัน เพราะคำชมมันออกจะทะแม่งๆ

“ชมดิพี่ ผมเห็นพี่ทำงานนะ สะบัดมือแป๊บๆ เสือกออกมาสวยอีกอ่ะ”

“นี่ก็...ชม?”

“โหหหห  ชมดิคร๊าบบบบ” มันแก้ตัวพร้อมหัวเราะกลั้วคำพูด

“เออ ชมก็ชม ก็ไม่ได้เรียนมาหรอก อาศัยอ่านหนังสือเอา แล้วก็หัดทำ” มันฟังแล้วพยักหน้าหงึกหงัก

“....แต่คนมันเก่ง มันเลยทำได้ดีอ่ะ” ถึงประโยคนี้อ้นหันมามองหน้าผม เลิกคิ้วทำหน้ากวนตีน

“ว่างๆ เอาหนังสือไปอ่านไหมล่ะ มีหลายเล่ม”

“ไม่เอาอ่ะ อ่านแล้วต้องทำเอง สู้ให้พี่สอนไม่ดีกว่าหรอ”

“เออ คิดได้เนาะ” เอาเป็นว่า ป่วยการจะสนทนาต่อแล้วครับ ผมเลยอธิบายถึงหลักการคร่าวๆ ให้มันฟังแล้วก็เลื่อนเมาส์เพื่อคลิ๊ก Save บันทึกงานเป็นตัวอย่างให้มันไปดูที่บ้าน

          ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด …. จอดับวาบ!

            ชิบหายละ แบตฯ หมด! อ้นหน้าเหวอหันมามองผมแบบสำนึกผิดทำตาแป๋วแหว

            “เป็นไงล่ะ ไปเอาที่ชาร์จแบตฯ มาขอเค้าเสียบดิ๊” ผมก็ชักจะหงุดหงิดกับมันละ
            อ้นรีบก้มค้นหาที่ชาร์จแบตในกระเป๋าโน๊ตบุ๊กก่อนจะโดนผมว๊ากเพ่ย
 

            “ฮ่าฮ่าฮ่า ....พี่” ผมหันไปมองหน้ามัน  มึงอย่าบอกนะ

            “ผมว่าผมลืมไว้ที่โรงเรียนครับ” ผมเม้มปากหยีตาเตรียมจะอ้าปากด่า มันรีบคว้าถั่วฝักยาวจากจานผักมาเสียบเข้าปากผม

            “กินผักเยอะๆ จะได้แข็งแรงนะครับคนแก่” แล้วมันก็หัวเราะโดยที่ไม่รู้เลยว่า ผมโคตรจี๊ดกับความชิลของมันสุดๆ

แต่ช่วงนาทีที่มันหัวเราะ มันทำให้ผมเกิดความรู้สึกแปลกๆ เพราะอารมณ์ที่ผมหงุดหงิดมันเมื่อซักครู่นี้  กลับค่อยๆ จางหายไปกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของมันจนหมด

            “เออ งั้นก็กลับไปทำเองที่บ้านละกัน เมื่อกี้ก็อธิบายไปบ้างแล้ว เข้าใจมั่งป่ะ”

            “ก็พอเข้าใจนะพี่” มันกอดอกยืดตัวขึ้นมองไปที่จอโน๊ตบุ๊กดำๆ

“แต่ถ้าผมลืมเดี๋ยวยังไงคืนนี้ผมโทรหาพี่อีกทีละกันครับ” แล้วก็หันมามองหน้าผมพร้อมยิ้มให้

            “คือคุณมึงไม่คิดว่าคุณกูจะมีงานมีการบ้างหรือครับ”

            “น่าพี่ คิดว่าช่วยน้องนุ่ง” เออ... คิดว่าช่วยน้องนุ่งละกัน “แล้ววันนี้ก็ถือว่า พี่พาผมมากินลาบเป็ดนะ”

            “มั่วละ กินๆ เข้า จะได้รีบจ่ายเงิน จะรีบกลับไปทำงาน”...

            เรานั่งใช้เวลากินข้าวอยู่ประมาณ 3 ชั่วโมง (จริงๆ คือรอมันกินเบียร์หมดครับ) แล้วอ้นก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านพัก ตลอดเส้นทางที่มันขับรถ ผมแอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของมัน แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ไอ้นี่มันหล่อกว่าที่เห็นครั้งก่อนๆ เยอะเลย จมูกโด่งรั้นได้รูป ปากอิ่มสีชมพูอ่อน โดยเฉพาะตอนนี้ แก้มของมันที่แดงระเรื่อ ทำให้ผมลืมภาพความกวนตีนของมันไปจนหมดสิ้น แล้วรถของมันก็พาผมมาจอดเทียบกับประตูหน้าบ้านพักของผม
 

            “ขับกลับไหวป่ะเนี่ย” ผมหันไปถามมันเพราะเห็นสภาพหน้ามันตึงๆ และหน้าขาวๆ ของมันเริ่มแดงกึ่มๆ อมชมพู

            “พี่ครับ แค่นี้ไม่ได้สะกิดต่อมเมาผมเลยเนี่ย กระจอกม๊าก” คุยเสียงสูงอีกนะมึง

            “เออ ก็ดีแล้ว งั้นถึงบ้านแล้วก็โทรบอกด้วยละกัน”

            “ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะพี่”

          “เปล่าหรอก ขี้เกียจไปให้ปากคำตำรวจ” แล้วผมก็ปิดประตูรถทันทีโดยไม่ได้ฟังว่ามันกวนตีนอะไรต่อ ฮ่าฮ่าฮ่า สะใจ แล้วยืนรอจนมันถอยรถขับออกไป

            ผมเข้าบ้านพัก  จัดแจงธุระหมาแมวที่บ้าน อาบน้ำแล้วเปิดแอร์ เปิดโทรทัศน์  เปิดคอมพิวเตอร์ (สรุปเปิดมันทุกอย่าง) จากนั้นก็เข้าเฟสบุ๊ก เพื่อเช็คความเป็นไปของโลกโซเชี่ยล

Baby come back to me (Come back) I’ll be everything you need (Come back).......

            Utada ของผมส่งเสียงดังแหวกความเงียบของยามค่ำคืน

“สวัสดีครับ”

          “รับสายซะเพราะเชียวพี่” กวนตีนเลยนะมึง

            “ไม่ได้เมมเบอร์ไว้ ...ว่าไง รอดกลับไปถึงบ้านแล้วหรอ”

          “ถึงแล้วครับ ถ้าไม่ถึงจะโทรมาให้พี่ด่าทำไมล่ะ” .....................

          “นี่ขับหรือเหาะไปวะ”

          “พี่ง่ะ ผมขออาบน้ำแป๊บนึงนะ เดี๋ยวผมโทรไปหา”

          “เฮ้ย ลองทำเองก่อนไม๊ ถ้าทำไม่ได้ค่อยโทรถาม คือกูจะทำงานนนนนน”

          “โอเคพี่ เดี๋ยวผมโทรไปนะ สวัสดีคร๊าบบบบ” คือมึงฟังกูบ้างไม๊?

            มันวางสายด้วยความไวแสง แล้วปล่อยให้ผมเกาหัวแกรกๆ ด้วยความสงสัยว่าไอ้คนที่ผมเจอวันนี้และเพิ่งวางหูไปเมื่อกี้ มันเป็นคนเดียวกันไอ้หน้าขาวคนนั้นหรือเปล่าวะ

            แล้วผมก็คิดได้ว่า ผมกำลังจะเช็คข่าวสารในโลกออนไลน์นี่หว่า ป่านนี้เพื่อนในเฟสของผมอาจคิดว่าผมโดนตัดเน็ต หรือย้ายไปอยู่กับเอสกีโมแล้วก็ได้ เพราะ 3-4 วันมานี่ ผมไม่เคยได้เคลื่อนไหวใดๆ ในเฟสบุ๊คเลย

            ตู่ดุ๊ง..

           เดียวดายผู้น่ารัก ::กว่าจะออนนะมึง

            นัท::เออ งานกูโคตรยุ่งอ่ะ

            เดียวดายผู้น่ารัก :: ยุ่งแล้วออนหาป้าคนที่ 3 มึงหรอคร๊าบบบบ ไม่ไปทำงานล่ะ

            นัท:: กวนตีนละมึง ว่าไงวะ มีอะไร

            เดียวดายผู้น่ารัก :: กูจะบอกว่า มีลูกค้าทำเว็บรอคุยกับมึงอยู่ เค้าติดต่อมาทางกู รอคุยกับมึงมา 2 วันละ

            นัท:: อ้าวไอ้วอก! แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกูล่ะ

            เดียวดายผู้น่ารัก ::เออ เค้าไม่รีบว่ะ มึงว่างแล้วโทรคุยรายละเอียดกับเค้าละกัน 08x-xxx-xxxxชื่อพี่ยุภา เว็บเกี่ยวกับ อบต.อะไรซักอย่าง

            นัท::เได้ๆ ขอบใจมาก

พี่เดียวเป็นรุ่นพี่ที่ผมโคตรให้ความเคารพ เรารู้จักกันที่เรียนปริญญาตรีด้วยกัน ท่าทางเจ้าสำอางค์ แต่งตัวหล่อเนี๊ยบ และพูเพราะทำให้ใครหลายๆ คนคิดว่าเค้าเป็นเ้งแน่ๆ 5555 แตใครจะรู้ ว่าหญิงสาวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตพี่เค้า ถ้านอนต่อหัวท้ายเรียงกัน อาจเป็นระยะทางไปได้ไกลถึงดวงจันทร์
            แล้วผมก็ไล่ตอบแชทอีกหลายหมื่นแชท (เว่อร์ไปละ) จนหมดเหยื่อ ผมพลิกโทรศัพท์มือถือ เลื่อนดูเวลาว่าล่าสุดมันโทรมาหาผมกี่ทุ่ม (ผมไม่ได้คิดอะไรนะ เพียงแค่ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา) บวกลบก็พบว่า นี่มันปาไป 1 ชั่วโมงแล้วนี่หว่า ผมเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ ไม่ๆ ผมแค่สงสัยว่า นี่มันอาบน้ำล้างไส้หรือตายคาฝักบัวไปแล้วมั้ง แต่มือผมก็เสือกไวเท่าความคิด นิ้วชี้ผมจิ้มจึ๊กไปที่เบอร์ของมัน ซวยละ เอาก็เอาวะ ถ้าวางเลยมันก็น่าเกลียด

ตื๊ด.........ตื๊ด......... ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความของ....

อ้าวไอ้นี่ ให้ผมรอโทรศัพท์ แล้วพอโทรไปเสือกตัดสาย เดี๋ยวถ้า.....

Baby come back to me (Come back) I’ll be everything you need (Come back).......

            Utada ของผมดังอีกครั้ง

            “เคลียร์สายทำไมวะ  เมียอยู่ด้วยหรือไง” ผมรับสายด้วยความไวแสงแล้วถามด้วยหงุดหงิด

            “โหพี่  ใจคอจะให้ผมมีเมียตลอดเลย ผมเพิ่ง 24 นะครับ ไม่ได้แก่อย่างพี่”

            “..................” ถ้ามันตั้งใจฟังดีๆ มันคงได้ยินเสียงสติของผมขาดดังผึง!

          “อ้ะๆ คุยดีๆ ละ ก็มันเป็นธุระที่ผมต้องปรึกษาพี่นี่ครับ ผมก็ต้องโทรหาพี่ จะให้พี่เสียตังค่าโทรทำไม” อืม ฟังดูมีเหตุผล

            “เออ ว่ามา จะทำอะไร ถามเร็วๆ ทำงานค้างอยู่เนี่ย” ผมแกล้งอารมณ์เสียกลบเกลื่อนรอยยิ้มที่ริมมุมปาก

            “ขอโทษทีนะครับพี่ที่ผมโทรมาช้า ผมมัวหาที่ชาร์จ เพราะคิดว่าไม่น่าลืมไว้ที่โรงเรียนแต่ก็หาไม่เจอ ผมเลยไปยืมที่ชาร์จจากน้องชายผม กว่าจะได้ รอมันตีฮอร์นจนจบ แล้วเปิดเครื่องเปิดงานมันเลยช้า ขอโทษอีกทีพี่” มันอธิบายยาวเหยียดอย่างคนรู้สึกผิด “ก็นั่นแหละพี่ผมสงสัยว่าเมื่อเย็นพี่ทำ..........”

            และนั่นก็เป็นคืนแรก ที่ผมกับอ้นคุยงานกันจนถึงตี 2 (จริงๆ ถ้าไม่นับที่มันชอบนอกเรื่องกวนตีน เราก็น่าจะคุยเสร็จกันตังแต่เที่ยงคืนได้ละมั้ง) แล้วผมก็หลับคาโทรศัพท์ไปโดยไมรู้ตัว และมันทำให้เช้าวันรุ่งขึ้นผมต้องมาพบกับสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน

To be continue
 

--------------------------------------

หลังจากที่หากันอยู่นาน
นี่ก็เป็นการพบกันและคุยกันของทั้งสองคนที่ดูแล้วครูนัทก็สงวนท่าที (รึเปล่าวะ) ในการพูดคุย
แต่อย่างว่า โดยส่วนตัว ครูอ้นเป็นคนคุยเก่ง มันเลยทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้นและไวขึ้น
แต่ของแบบนี้ ต้องรอดูกันยาวๆ เนอะ

ขอบคุณที่ตามอ่านมาถึงตอนนี้นะครับ
ยอดวิว ถือเป็นกำลังใจที่โคตรสำคัญ ดังนั้นจะทำให้เรื่องนี้สนุกและน่าติดตามไปเรื่อยๆครับ

รักคนอ่านทุกคนเลย ^_^