รักกูหน่อยนะครับ กูไม่อยากร้าย 1

“ ชื่อมิ้นเหรอครับ ”

เสียงของร่างสูงที่เอ่ยถามทำให้มิ้นหรือ ‘มายมิ้น’ หันไปมองทันทีและเพราะเสียงเพลงที่ดังทำให้ร่างสูงต้องเบียดเข้ามากระซิบที่ข้างหูแม้ว่าทั้งคู่จะนั่งข้างกันก็ตาม

“ อืม มึงเป็นน้องไอ้เรนใช่ป่ะ? เห็นไอ้ตีมบอกมา “

ร่างเล็กถามออกไปเพราะตีมบอกกับตนและเพื่อนอีกคนระหว่างเดินมาที่โต๊ะแล้วว่ามีน้องชายเรนมาด้วย ซึ่งตีมคงรู้ว่าเพื่อนในกลุ่มทั้งสองคนอาจจะอึดอัดที่มีคนไม่รู้จักมานั่งโต๊ะด้วย

นอกจากตีมที่เป็นเพื่อนกับเรนมาตั้งแต่สมัยมอต้นก็ไม่มีใครรู้ว่าน้องชายของเพื่อนคนนี้หน้าตาเป็นยังไง เพื่อนในกลุ่มรู้แค่ว่าเรนมีน้องชาย

“ พี่มิ้นสูงเท่าไรอ่ะ ”

# Maimint Talks #

เหอๆ เอาแล้วไงนั่งแดกเหล้าได้สักพักน้องชายไอ้เรนก็หาเรื่องให้ผมอยากเอาตีนยัดปากมันจริงๆ

“ มันใช่เรื่องที่คนเพิ่งรู้จักเขาถามกันเหรอว่ะ ”

“ ไม่รู้อ่ะ น้องเรย์คิดว่ารู้จักพี่มิ้นนานแล้วนะตั้งครึ่งชั่วโมงแหนะ ”

“ มึงตีซี้อย่างนี้ทุกคนเลยหรือไงว่ะ จะบอกให้ว่ากูไม่เหมือนไอ้แพร ”

“ น้องเรย์ตีซี้กับพี่มิ้นคนเดียว *0* ”

“ มึงเมาล่ะสัส ”

“ เปล๊า ไม่เมาสักนิด น้องเรย์รักพี่มิ้น เป็นแฟนกับน้องเรย์นะ ”

“ ห๊า! มึงเพ้อป่ะถามจริง? ”

“ สติครบร้อยเหอะพี่มิ้น ตกลงเป็นแฟนกับน้องเรย์นะ ” เด็กมันยังปั่นประสาทผมไม่เลิก

“ น้องเรย์รักพี่มิ้นจริงๆ นะ พี่มิ้นเป็นคนแรกเลยที่น้องเรย์ขอเป็นแฟนน่ะ ”

“ กูไม่คบกับคนที่บอกรักใครง่ายๆ เหมือนมึงว่ะ เฮ้ย! เรนไปเต้นกันกูอยากตื้ด ”

“ ห๊ะ! เออเอาดิ ”

ไอ้เรนยืนขึ้นตามผมแต่ก่อนที่เราจะได้เดินออกจากโต๊ะเสียงของร่างสูงก็ทำให้ผมหยุดชะงัก

“ แล้วพี่มิ้นจะรู้ว่าน้องเรย์พูดคำว่ารักแค่กับพี่มิ้นคนเดียว ลงไปเต้นอย่าแรดให้มากนะครับน้องเรย์ไม่อยากร้ายกับพี่มิ้น ส่วนมึงไอ้เรนช่วยอย่าหาผัวเข้าบ้านนะมึง ใครมาเกาะแกะมึงกับแฟนกูรีบบอกมากู ”

“ กูเป็นพี่หรือเป็นน้องมึงไอ้เรย์ ”

สมควรที่น้องมันจะหวงก็ไอ้เรนเสือกหน้าสวยพอๆ กับผม แต่ผมไม่ใช่แฟนไอ้เด็กสตอเบอแหลคนนี้นะ แม่ง! กล้าดียังไงมาบอกว่าผมเป็นแฟน เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ

“ มึงว่ากูแรดเหรอ? ไอ้เด็กเหี้ย! ”

“ น้องเรย์เปล่าน๊า ”

“ หึ่ย! ไอ้เรนไปเหอะก่อนที่กูจะเหยียบหน้าน้องมึง ”

ผมลากแขนไอ้เรนออกจากโต๊ะแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าสายตาของร่างสูงยังมองตามตลอดเวลา

# Reray Talks #

“ พี่กูใครอย่าแตะ! ”

ผมคว้าขวดโซดาเตรียมจะขว้างลงไปที่ห้องโถงข้างล่างตรงที่ซึ่งร่างเล็กสองร่างยืนเต้นอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่พยายามจะกอดพี่ผม

“ อย่านะมึง ขว้างพลาดไปโดนหัวพี่มึงหรือไอ้มิ้นจะทำไง ”

ผมฮึดฮัดอย่างขัดใจแต่พอมองลงไปอีกทีผู้ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว

“ แม่งหวงไอ้เรนพอๆ กับผัวมันเลยว่ะ ”

“ ไอ้สัสแพร/ว่าไงนะ ”

ผมกับพี่ตีมตะโกนขึ้นพร้อมกันจนพี่แพรต้องรีบยกมือขึ้นปิดปาก

“ บอกมาให้หมดนะมึง “

ผมมองพี่มันตาขวางอย่างกดดัน จนพี่มันถอนหายใจและเปิดปากเล่าให้ผมฟัง

“ อย่าบอกพี่มึงนะว่าพวกกูบอก ”

“ เออ ”

ผมไม่ถามพี่เรนแน่ ผมจะรอดูว่าไอ้พี่ชายหน้าสวยมันจะบอกความจริงเรื่องนี้กับผมเมื่อไร ผมเลิกสนใจเรื่องพี่เรนแล้วหันกลับไปจ้องมองร่างเล็กที่วาดลวดลายอยู่ท่ามกลางเหล่าผีเสื้อราตรี มือก็กำแก้วเหล้าแน่นเป็นระยะเมื่อมีคนเข้ามาพูดคุยกับร่างเล็กที่ผมจับจองแม้อีกฝ่ายจะไม่เปิดใจให้ผมก็เถอะ

“ ใจเย็นๆ หน่อยไอ้เรย์คนอย่างไอ้มิ้นมันไม่ชอบให้ใครมาเยอะกับมันมากๆ หรอกนะยิ่งมึงตามมันยิ่งหนี ”

“ แต่ผมจริงใจนะเว้ยพี่ ”

“ ทำไมพี่มิ้นไม่ฟังผมบ้างว่ะ ” ผมพูดพลางยกเหล้าเข้าปาก

“ เรื่องของไอ้มิ้นมึงก็คงต้องพยายามต่อไปถ้าคิดจะจีบจริงๆ ”

“ หึๆ จะฉุดทำเมียแม่งวันนี้แหละไม่จงไม่จีบมันแหล่ว ” 

ป้าบ!

“ ตบหัวกูทำไมเนี่ยไอ้พี่แพร ”

“ ก็มึงบอกจะฉุดเพื่อนกู เอาหูมานี้กูมีวิธีที่ดีกว่ามัดมือชกเหมือนกัน ”

ผมมองหน้าพี่แพรที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับที่มุมปากก่อนจะเอียงหูไปหาพี่มัน

“ หึๆ ก็ได้ วิธีนี้ก็น่าสนเหมือนกัน ”

“ พวกมึงคุยเรื่องอะไรกันว่ะ หน้าตาโคตรไม่น่าไว้ใจ ”

พี่โซเดียมที่เพิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามคอนเส็ปของพี่มันก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อรู้เรื่องที่ผมคุยกับพี่แพร

‘ ไอ้มิ้นมันชอบเดิมพันและมันเป็นคนที่รักษาคำพูด แล้วที่สำคัญมันชอบแข่งรถ ’

หึๆ แค่นี้ผมก็พอจะคิดออกแล้วว่าจะทำยังไง

ผมเดินเข้าคณะไปพร้อมกับไอ้พี่ชายหน้าสวย เมื่อเดินมาถึงใต้ตึกผมก็เห็นพวกเพื่อนในกลุ่มพี่เรนนั่งอยู่ที่โต๊ะสุดทางเดินและเห็นเพื่อนกลุ่มผมนั่งรวมอยู่กับกลุ่มเด็กปีหนึ่งด้วยกัน

“ มึงจะเดินตามกูมาทำไมไอ้เรย์ ”

“ จะไปหาเมียกู ”

ผมเดินผ่านพี่เรนไปหาพี่มิ้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกับกลุ่มเพื่อน

“ พี่มิ้นคร้าบบบ น้องเรย์คิดถึงพี่มิ้นจังเลยทำไมพี่มิ้นถึงไม่รอมาพร้อมกันล่ะครับ ”

ผมเดินเข้าไปนั่งเบียดพี่มิ้น ถ้าพี่มันเขยิบหนีผมก็เขยิบตามจนพี่มันเลิกเขยิบหนี แต่ผมเฟลจริงๆ นะที่พี่มิ้นหนีมาก่อนทั้งที่เราสองคนอยู่ห้องข้างกันแท้ๆ

“ รอทำไม? ทำไมกูต้องรอ ไปไกลๆ กูไป รำคาญว่ะ ”

“ ไม่ครับ น้องเรย์รักพี่มิ้น น้องเรย์ไม่ไปไหนง่ายๆ หรอก ”

ผมล็อกคอพี่มิ้นเข้ามาใกล้ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูก่อนจะขบติ่งหูของร่างเล็กเบาๆ แต่ก็ทำให้พี่มิ้นสะดุ้งและเขินได้เหมือนกันดูจากใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

ผลัวะ!

“ เด็กปีหนึ่งไปนั่งนู่นไอ้สัส ”

พี่เรนตบหัวผมแรงๆ ก่อนจะแงะมือปลาหมึกของผมออกจากคอและเอวของพี่มิ้น มือมันไปตอนไหนหว่า @_@

“ พี่มิ้นรอดูนะน้องเรย์จะแสดงให้พี่มิ้นเห็นถึงความจริงใจของน้องเรย์ ”

ฟอด!

ผมขโมยหอมแก้มพี่มิ้นก่อนจะรีบวิ่งแทดๆ ไปหาเพื่อนผม

“ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย!!! ”

แหม มีความสุขจัง >///<