Sora to hana ผืนฟ้าและดอกไม้

อะไรกันเนี่ย...มองซะเหมือนกับว่าจะจับผมย่างเป็นๆงั้นแหละ

"นะ...นาคาชิคุง ฉันนั่งข้างๆเธอได้ไหมจ้ะ"รินพูดพร้อมกับทำหน้าเขินอาย ซึ่งมันน่ารักกว่าตอนปกติหลายเท่าเลยครับ ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอตอนปกติจะน่ารักอยู่แล้ว พอทำท่าทางแบบนี้ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก

จู่ๆ ใบหน้าของผมมันเริ่มร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า คงเป็นเพราะว่ารินกำลังเดินมาทางผมมั้งครับ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใกล้มากเท่าไหร่ แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นดอกซากุระที่ตัวเธอ มันเป็นกลิ่นหอมหวานแสดงความอ่อนโยน และไม่นาน รินก็นั่งลงข้างๆผม

"ริน เธอดูหนังสือกับนาคาชิคุงไปก่อนล่ะ ไว้อาทิตย์หน้าครูจะเอาหนังสือมาให้"ครูยามาดะพูดพร้อมกับเริ่มวิชาประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น รินที่กระตือรือร้นกับการเรียนก็ก้มหน้าดูหนังสือพร้อมผมพอดี หน้าของเราทั้งสองคนจึงห่างกันเพียงแค่ไม่กี่คืบ ตอนนี้หน้าของผมและเธอต่างฝ่ายต่างหน้าแดงจัดกันทั้งคู่ ทำไงดีๆๆๆๆ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกซะแล้วสิ

ปัง!!!

เสียงประตูถูกเลื่อนอย่างแรง ผมสงสารประตูจัง ไม่นานร่างที่เปิดประตูก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับทำหน้ายิ้มตลอดเวลา คนๆนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมตั้งแต่ปี 1 ครับ เขาคือ โชวจิ มิทากะ เป็นนักเลงประจำห้อง ชอบความรุนแรงมาก แต่ความสูงของเขาแค่ 168 เซนเท่านั้นเอง ซึ่งผมก็สูงกว่าเขา 8 เซน(176 ซม.) แต่เท่าที่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นเขาแพ้เลยสักครั้ง แต่ก็สะบักสะบอมไม่น้อยเลยทีเดียว

"นี่มิทากะ มาสายแล้วยังจะพังประตูีอีกนะ"ครูยามาดะพูดพร้อมกับทำหน้าตาโกรธ แต่สีหน้าไม่ให้เลยสักนิด

"โกเมนนาไซ~~~"มิทักกะ(ชื่อที่ผมเรียก)พูดยานๆ ก่อนที่จะเดินมานั่งที่

"โห!!นาคาจิ นายมีเด็กกับเขาด้วยหรอวะ!!"มิทักกะพูดอย่างตกใจพร้อมกับจ้องผมเหมือนกับหมาน้อยรออาหารจากเจ้าของ

"ฉันชื่อนาคาชิเฟ้ย ส่วนเนี่ยกะ...ก็ไม่ได้เป็นแฟนฉันซะหน่อย เขาเป็นเด็กใหม่ชื่อ ยูริทากะ ริน ต่างหาก"ผมพยายามพูดไม่ให้ตะกึกตะกักมากที่สุด ขินหลุดไปได้โดนล้อทั้งห้องแน่ๆ

"โอ้โห~สวยจริงๆเลยนะเนี่ยรินจัง น่ารักไม่มีที่ติเลย~~"มิทักกิพูดพร้อมกับสำรวจรอบๆตัวรินจัง...เอ๋!!!! ระ....รินจังหรอ ผมกล้าเรียกได้ไงเนี่ย O///O

"นะ...นาคาชิคุง ขะ...เขาเป็นใครหรอจ้ะ"รินจัง(.///.)เกาะแขนผมอย่างกลัวๆ เพราะผมสังเกตุได้ถึงการสั่นเล็กๆของเธอ

"ขะ...เขาเป็นเพื่อนผมเองครับ ชะ..ชื่อ..."

"ผมโชวจิ มิทากะครับผม ยินดีที่ได้รู้จักน้า~~รินจางงง >[ ]<~"หมอนั่นทำหน้าลูกหมาได้ของเล่นยังไงยังั้น

  ตึก ตึก ตึก

"โชวจิ มิทากะ! ฮิมาวาริ นาคาชิ! พวกเธอออกไปยืนคาบไม้บรรทัดขาเดียวข้างหน้าห้องเลยไป!!"เสียงครูยามาดะพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตู ผมรู้สึกได้เลยว่ามีไอสีม่วงดำรอบๆตัวครูเขาอยู่ และแล้วผมก็ยินคาบไม้บรรทัดหน้าห้องจนได้...

"ส่วนเธอ...ยูริทากะ ริน....เธอ......"ครูยามาดะพูดพร้อมกับจ้องหน้ารินที่กำลังตัวสั่นไม่น้อย

"คะ...คะ!!"รินตอบเสียงสั่นพร้อมกับเริ่มตัวหดลงเรื่อยๆด้วยความกลัว

"เธอ....เรียนต่อไปนะจ้ะ เป็นเด็กใหม่เหนื่อยแย่เลยน้าา~~"ครูยามาดะพูดก่อนที่จะเดินไปที่หน้าห้องและเริ่มสอนต่อ

ผมยินคาบไม้บรรทัดจนหมดชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมเมื่อยเลย...เพราะรินจังมองมาที่ผมตลอด ทำให้ผมเขินมากกว่าเมื่อยซะแล้ว...ทำยังไงดี หัวใจผมมันจะระเบิดออกมาซะแล้ว

________________________________________________________

ฝากติดตามผลงานด้วยนะคร้าบบบ~ ขอบคุณเพลง Sakura Biyori ด้วยนะครับ