การจากลาที่แสนเศร้า

     ในความรักที่โตเกียวมีหญิงสาวกับชายหนุ่มที่รักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ในค่ำคืนที่แสนงาดงามนั้นชายหนุ่มที่ บอกรักเธอคนในค่ำคืนนั้นเขาชือ่โมกะ ได้กล่าวรักเธอคนนั้นที่ชื่อชินะ  ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาจนถึงมัธยมปลายโมกะต้องได้ไปเรียนต่อ ที่ปารีส ซึ่งทำไห้ชินะเสียใจอย่างมากแต่ความรักของเขาสองคน   ได้หยุดชะงักลงไปชั่วขณะ

                3  ปีต่อมา 

               ชินะได้ทำงานที่แห่งหนึ่งแถบโตเกียวมีเพื่อนอิกหนึ่งคนชื่อว่า มารุ 

               "มารุจังวันนี้กลับกี่โมงเดี่ยวเราจะกลับด้วยนะ"   

               "ได้สิเดี่ยวเราจะรอเธอนะจ๊ะชินะ" 

               พอเสร็จจากการทำงาน  เธอได้เดินไป ซื้อของกับเพื่อนคนสนิท  และเธอได้เจอกับผู้ชายคนที่รักตั้งแต่สมัย มัธยมต้น เขาคือโมกะ  แต่ชินะไม่กล้าที่จะทักจึงไม่ได้ทักเรียก โมกะ  และความรักก็ได้เกิดขึ้นอิกครั้งหนึ่ง  ด้วยสายลมที่หนาวเย็น กับการเดินทางกลับบ้าน  พอมาถึงเขาก็ได้ฟูบหลับไปกับโซฟาตัวสีดำ  แต่โลกนั้นช่างกลมเหลือเกินเมื่อโมกะได้มาทำงานที่เดียวกันแต่อยู่คนละเเผนก 

               ซึ่งชินะได้ข่าว ที่โมกะทำงานที่เดียวกันจึงทำไห้เธอมีความสุขมาก  จนเพื่อนคนสนิทของเธอได้รู้สึกสงสัยจึงเอ่ยถามขึ้น

                "ชินะเธอเป็นอะไรทำไม่สีหน้าดูสนใสผิดจากทุกทีล่ะ"

                "รุเธอพูดด้วยสีหน้า งง และสงสัยกับอาการที่เพื่อนสนิทของเธอเป็นในตอนนี้"

                "มะ ไม่มีอะไรพิเศษหรอกมารุก็แค่มีความสุขอะไรนิดหน่อยน่ะ"

                "ชินะยิ้มขึ้นมานิดๆ มันยิ่งทำไห้เพื่อนสนิทของเธอนั้นสงสัยขึ้นไปอีก"

               หลังจากเลิกงาน  โมกะก็ได้เดินกลับบ้านในทางเดิมๆ  ที่เขากับชินะเคยเดินมาด้วยกัน  ด้วยสายลมอันหนาวเย็นยังตอกย้ำว่า ชินะยังอยู่ในใจเขาเสมอไม่เคยเปลี่ยนเเล้วพรมลิขิตก็ทำไห้เขาได้เจอกันอิกครั้งในที่ ที่โมกะได้บอกรักชินะที่นั้นเขาก็ได้พบหญิงสาวที่ตนรักเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนมันทำไห้เขานึกถึงภาพเก่าๆที่อยู่ในใจตลอดมามันเป็นสิ่งสัญญาว่าพวกเขายังรักกันไม่เปลี่ยนแปลง   แล้วพวกเขาทั้ง2ก็กลับมารักกันอิกครั้ง 

               "ชินะเธอรู้ไหมหัวใจของฉัน ไม่เคยมีใครนอกจากเธอตั้งแต่ไปเรียนที่ปารีสฉันก็ยังคิดถึงเธอไม่เคยเปลี่ยน" 

               "โมกะพูดแบบนั้นน้ำที่อยู่ในตาทั้งสองก็ไหลรินออกมาอาบแก้มของเขา"   

               "ฉันก็ไม่เคยลืมเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวฉันก็ยังรักเธอนะโมกะ" 

               "ชินะได้พูดจบโมกะก็เดินเข้ามากอดเธอเอาไว้อย่างนั้นมันทำไห้พวกเธอได้ความอบอุ่นมากขึ้น"  

               "เเล้วเขาก็กอดกันในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงด้วยความอบอุ่น"   

                ผ่านไป  3  เดือน  หลังจากที่พวกเขาทั้ง2ได้พบกันอีกครั้ง

               "มารุวันนี้ฉันจะกลับบ้านกับโมกะนะเธอไม่ต้องรอนะจ๊ะ"  

               "ได้จ้าแม่คนมีความรัก" 

               "มารุพอได้รับรู้เรื่องทุกอย่างก็เชียร์ชินะกับโมกะไห้รักกันอยู่ด้วยกันไปนานๆ โดยที่เธอชอบเเซวทั้งคู่อยู่ประจำ"    

               ระหว่างที่รอโมกะอยู่นั้นชินะได้ยินเสียง ที่โมกะพูดกับแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงที่ตะหวาดไส่โมกะมันทำไห้ชินะนั้นอดที่จะแอบฟังไม่ได้  

               "เธอจะคบกับใครก็ได้แต่ไม่ไช่ผู้หญิงคนนั้นเธอเข้าใจไหม" 

               "แต่แม่ครับผมรักชินะมากนะครับ"  

               "ฉันบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ" 

               "แต่แม่ครับ" 

               "หยุดไม่มีทางที่เธอจะคบกับผู้หญิงคนนั้นได้แน่นอน"   

               พอชินะได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้แล้วก็หนีกลับบ้านไป  หายไปหลายวัน  โมกะตามหาที่ไหนก็ไม่เจอ ด้วยความรักที่รักกันมานานโมกะยอมโดนแม่เกลียดและเสียมรดกเพื่อเธอคนนั้น  

               "ผ่านไปสามเดือนชินะเรายังหาไม่เจออิกสามวันเราก็จะครบรอบวันที่บอกรักกันครั้งแรกแล้วนะ" 

               โมกะแม้จะหาเท่าไหร่ก็หาชินะไม่เจอแต่ยังไงเขาก็จะหาเธอผู้เป็นที่รักต่อไป  

                แล้วในคืนวันหิมะตกโปรยปราย และสมหนาวที่พัดมา   เขาก็มองไปเห็นโมกะนั้งร้องไห้อยู่ที่ใต้ต้นไม่อิกฝั่งหนึ่ง  ด้วยความดีใจ  เขาเลยรีบวิ่งข้ามถนนไปหา  แล้วตะโกนบอกชินะว่า 

               "ฉันรักเธอนะชินะ" 

                ในระหว่างทีชินะหันมาก็ได้ยินเสียง                 

                รถเบรก ทุกคนได้จับจ้องมาที่รถคันนั้น เพียงไม่นานก็ได้ชนโมกะที่รีบวิ่งมาหาชินะ

               "ไม่นะโมกะ  อย่าเป๋นอะไรน้า"    

               "ชินะเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งมาหาโมกะประคองตัวโมกะไว้อยู่ๆน้ำตาก็เอ่อล้นเต็มหน้า" 

               "เธออย่าเป็นอะไรนะโมกะได้ยินไหมว่าฉันรักเธอได้ยินไหม" 

               "ฉันก็รักเธอชินะฉันเฝ้าดูรูปเธอที่นั้นมา3ปีกว่าเเละฉันกลับมาเพื่อมาหาเธออิกครั้งหนึ่ง" 

               "ไม่ต้องร้องนะ ถ้าผมจะไม่่อยู่แล้ว  เเต่เธอดูแลตัวเองดีๆนะ"

               "ชินะฉันรักเธอชินะ

               สิ้งสุดเสียงของชายผู้เป็นที่รักเขาได้หมดลมหายใจ ไปพร้อมกับค่ำคืนของหิมะ ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจและโกลาหลไปหมด  แต่ชินะก็ยังจับมือแฟนของเธออย่างแน่น วันนี้มันเป็นวันที่เคยบอกรักและตกลงเป็นแฟนกันครั้งแรก ก็มีหิมะตกแบบนี้ แต่ตอนนี้ คืนนี้ของวันนั้นกลับกลายเป็นคืนที่ต้องบอกลาแทนคำว่ารัก

วันที่บอกรักวันนั้นมันก็ตรงกับวันที่เธอจากฉันไป