ทัณฑ์ร้าย ซาตานเถื่อน 18+

ตอนที่ 4  คนดี>>>ที่แสนเลว!!!

“คุณค่ะ...คุณกาลให้ป้าเอาอาหารเย็นมาให้ค่ะ” ป้าจันทร์หญิงชรา ที่เป็นแม่บ้านเก่าแก่ของ บ้านแห่งขุนเขา ตั้งใจปลุกหญิงสาวสวยตรงหน้า ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะนั่งหลับพิงขอบเตียงอยู่ในตอนนี้ หญิงสาวสะดุ้งตื่นเพียงเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะป้า ป้าวางไว้เถอะค่ะ หนูยังไม่หิว” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณหญิงชราตรงหน้าที่แสนจะอ่อนโยน

“มา เดี๋ยวป้าแก้มัดให้น่ะค่ะ คุณจะสบายตัวขึ้น”  ดูเหมือนหญิงชราผู้นี้จะรับรู้ถึงความเหนื่อยอ่อนของภูษณิศา  ป้าจันทร์แก้หมัดทันทีหลังพูดเสร็จ ทำให้ภูษณิศาคิดถึงป้าละออที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เล็ก เหมือนมีก้อนสะอื้นจุกแน่นกลางอก น้ำตาค่อยไหลช้าๆ โดยไม่สามารถห้ามมันไว้ได้อีก แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ หญิงสาวก็รีบปาดน้ำตาทันที เพื่อไม่ให้คนใจร้ายใจดำคนนั้นได้เห็นน้ำตาเป็นเด็ดขาด

“สำออยอยู่นั่นแหละ ข้าวหน่ะจะกินไหม ถ้าคุณไม่กินผมจะได้เอาไปเทให้นก กา หมา หรือพวกแมวข้างนอกมันกิน” แม้คำพูดของเขาจะดูโหดไร้กับหล่อนเพียงใด  แต่การกระทำของเขากลับสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เพราะตอนนี้ชายหนุ่มเดินเข้าไปป้าจันทร์ที่กำลังจะลุกขึ้นยืน  ชายหนุ่มดูอ่อนโยนกับหญิงชรายิ่งนัก  เขาทำราวกับว่าป้าคนนั้นเปรียบเสมือนคนสำคัญ  แต่กลับเธอนี่สิ  หญิงสาวคิดแล้วก็อดน้อยใจไปไม่ได้  เธอนั่งดูเขาเงียบ  และความคิดเมื่อครู่ก็ถูกหยุดลง

“เด๋วผมให้ศิลาไปส่งน่ะครับป้า” ชายหนุ่มผู้กับหญิงชราอย่างอ่อนโยน  มันช่างต่างกับตอนพูดกับเธอลิบลับ เมื่อหญิงชราออกจากกระท่อมไป  ความเงียบก็เข้ามาปกคลุม จนกระทั่ง....

“ตกลงจะไม่กินใช่ไหม” ชายหนุ่มยกถาดอาหารขึ้น ก่อนจะโยนถาดอาหารลงพื้น

เพล้งงงงงงงง ...งงงงงงงงง งงง  เสียงถาดอาหารกระทบกับพื้น ทำให้หญิงสาวตรงหน้าตกใจกับการกระทำนั่น

“ต่ำาาาาาาา” เสียงนั้นหลุดลอดออกจากไรฟันหญิงสาวตรงหน้า   แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจกับคำพูดหญิงสาวแม้แต่น้อย แต่กลับย่างสามขุมมาประชิดตัวหญิงสาวทันที เขาตั้งถุงเสื้อผ้ายังโต๊ะข้างหัวเตียงของเธอ

“ฉันไม่รับอะไรจากคนเลวทรามอย่างคุณหรอกน่ะ” หญิงสาวที่ดูเหมือนจะหวาดกลัวในตอนนั้นกลับหายไป เพราะตอนนี้เธอกลับเป็นหญิงสาวคนใหม่ที่ดูแข็งกร้าวจนผิดไปจากเดิม

“ปากดีนักน่ะ มานี่” ชายหนุ่มฉุดหญิงสาวขึ้นจากพื้น  ก่อนที่จะ...

ตุ๊บ บบบ บ เขาโยนหล่อนลงบนเตียงโดยไม่สนใจว่าหล่อนจะเจ็บ จะโวยวายมากขนาดไหน

แคว๊ก ก กก ก  เสียงเสื้อยืดตัวเก่งโดนฉีกขาด ทำให้เห็นอกอวบอิ่ม  เนินอกของหล่อนที่โผล่มาจากบราเซียตัวจ้อยราวกลับต้องการอิสระ อนันตกาลกลืนน้ำลายเฮือก หญิงสาวตรงหน้าในเวลานี้ดูจะเงียบไปจนผิดสังเกตุ

“ภูษณิศา ภูษณิศา” อนันตกาลลงมือเขย่าหญิงสาวทันที “เป็นลมไปสะแล้ว ไม่เห็นจะเก่งอย่างปากพูดหนิ” เสียงที่พูดออกมาราวกลับเสียงกระซิบ  เขาลุกขึ้นมานั่งมองใบหน้าสวยยามนี้   มันดูเรียบเนียนราวกลับเจ้าของดูแลเป็นอย่างดี แต่ตาเจ้ากรรมมันมองผ่านไปยังอกอวบคู่งาม ใจเขาสั่น สั่นอย่างบอกไม่ถูก และเพียงเสี้ยววินาทีความคิดร้ายๆก็เข้ามาในสมองของเขา  ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปหญิงสาวในสภาพนี้  เขาจัดการถอดกระโปรงและเสื้อของหล่อนออก  ชายหนุ่มแทบจะห้ามใจไม่อยู่ เมื่อร่างที่งดงามราวกับประติมากรรมตรงหน้า     เขารีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างงามนั้นทันที แล้วเขียนโน๊ตแปะไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนออกจากกระท่อมไป

            แสงแดดยามเช้า ปลุกหล่อนให้ตื่นจากนอน เมื่อหญิงสาวคิดไปยังเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้า ทำให้เธอลุกจากเตียงผลึง

“ว๊ายยยยย ” ภูษณิศาตกใจมาก เมื่อเห็นร่างกายของเธอที่ตอนนี้ท่อนบนมีแค่บราเซียตัวจ้อย ส่วนท่อนล่างก็คงไม่ต่างกันเท่าไรนัก เธอไม่ลืมที่จะไปหยิบเสื้อผ้ามาห่อหุ้มตัว ก่อนจะออกเดินสำรวจรอบห้องๆ ในถุงที่ข้างหัวเตียงมีเสื้อผ้า 6-7 ชุด กับบราเซียสีหวาน หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว ขึ้นมาทันที แต่เมื่อเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่แปะอยู่ อารมณ์ขวยเขิลถูกแทนที่ด้วยอารมณ์โกรธเคืองในทันที นี่มันอะไรกัน หรือว่าเขากับเธอจะมีอะไรกันจริงๆ ใจความในกระดาษมันสื่อว่าอย่างนั้น

“ถ้าอยากจะเป็นนางเอกหนังโป๊ะ ก็เชิญหนีไปได้ตามสบายเลยน่ะครับ  ที่รัก” หญิงสาวหยิบกระดาษโน๊ตกำแน่นด้วยความโกรธ รี่มันจะมากเกินไปแล้วน่ะ  น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาเพราะความคับแค้นใจ

หลังจากที่ได้ระบายความอัดอั้นด้วยการร้องไห้อยู่นานสองนาน  หญิงสาวก็ลุกขึ้นไปยังของน้ำใกล้ตัวกระท่อม  เธอหวังเพียงน้ำเย็นช่วยชะล้างสิ่งสกปรกที่แปดเปื้อนออกไปได้บ้าง  เธออาบน้ำไปคิดไป  ก่อนจะเช็ดตัวแล้วกลับไปยังกระท่อม  เมื่อขึ้นไปบนกระท่อม  เธอก็ต้องตกใจ เพราะคนที่ทำให้เธอคิดมาก บัดนี้เขาได้นั่งอยู่บนเตียงด้วยอารมณ์ที่ดีจนผิดปกติ 

“จริงๆ คุณไม่ต้องใส่ผ้าคนหนูก็ได้น่ะ เพราะผมก็เห็นมาหมดแล้ว” อนันตกาลแหย่หญิงสาวด้วยอารมณ์ดี ตรงกันข้ามกับอีกคนที่ตอนี้หน้าแดงจัด ด้วยความโกรธ

“จะบ้ารึไง ใครจะไปแก้ผ้าโทงๆเดินไปไหนมาไหน” หญิงสาวเถียงเขาไปทันที ด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก

“รึว่าต้องพิสูจน์ ว่าผมเห็นหมดแล้วจริงๆ” ตาบ้านี่ กวนประสาทแต้เช้าเลยน่ะ หญิงสาวคิดอย่างไม่สบอารมณ์  

“ออกไปเลยน่ะ”  หญิงสาวแหว

“อีกห้านาที ถ้าคุณยังแต่งตัวไม่เสร็จ ผมจะมาแต่งให้” ชายหนุ่มพูดเสียงทะเล้น  แต่คนฟังกลับรับรู้ได้ว่าเขาเอาจริง

            เมื่อชายหนุ่มเดินจากไป เธอเลือกที่จะหยิบเสื้อยืดโทนสีฟ้าอ่อน กับกางเกงยีนขาสั้นมาสวมใส่ แม้ออกจะหลวมๆไปหน่อยแต่มันก็สบายไปอีกแบบแฮะ หญิงสาวคิดในใจ แล้วหยิบหวีมาหวีผมลวกๆ  ก่อนจะเดินออกไปหาอนันตกาลที่ตอนนี้ยืนหน้าบูดอยู่หน้ากระท่อม ชายหนุ่มชำเลืองมองหญิงสาวเพียงเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ

“วันนี้ ผมจะให้คุณเริ่มทำงานเป็นวันแรก เพราะถึงผมจะเป็นคนจับตัวคุณมา แต่ใช่ว่าคุณจะอยู่ฟรีกินฟรีได้ ” ชายหนุ่มเปรย “คุณจะต้องปลวกผัก คนน้ำ และทำอาหารกินเอง ผมจะให้ศิลา เอาข้าวสารและของใช้อย่างอื่นในครัวมาให้”

“แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่” หญิงสาว ถามถึงวันที่เธอจะได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆ ที่เธอไม่ทราบแม้แต่สาเหตุเรื่องนี้

“ตอนที่ผมเบื่อแล้วไง ” ชายหนุ่มจงใจจะเน้นประโยค เพื่อเป็นการทำร้ายจิตใจคนตรงหน้า

“คุณจะต้องทำทุกอย่างที่ผมให้ทำ และจะต้องเป็นทุกอย่างที่ผมให้เป็น” ขณะที่เขาพูดเขาก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ จนหญิงสาวหงะ และพยายามจะถอยห่าง ล้มลงไปกองกับพื้น

            ซึ่งชายหนุ่มตรงหน้าของภูษณิศายืนกอดอกมอง โดยไม่คิดจะช่วยหญิงสาวแม้แต่น้อย

“ไม่ต้องตีหน้าซื่อ ลุกแล้วตามผมมา” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป หญิงสาวลุกและปัดสิ่งสกปรกแล้วเดินตามไปอย่างว่า  เพราะตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่แรงที่จะถกเถียงใคร ลำพังแรงจะพยุงตัวเดินก็ลำบากแล้ว  เหตุผลน่ะหรือ ก็เพราะเธอไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เที่ยงของเมื่อวานแล้ว  ได้กินก็แค่น้ำที่ป้าจันทร์ตั้งไว้ให้