you still love me?..ยังทันไหมที่ฉันจะรักนาย

ณ ห้องเรียน3A(3/1)

     ฉันเดินเข้ามาในห้องและประจำที่ของตนเอาล่ะ เฟกไว้ก่อนเอาให้เนียน พอฉันนั้งที่ฉันก็หันไปคุยกับไวท์รออาจาร์ที่ยังไม่มา

     "แรปบิทแกสังเกตไหมว่าเพื่อนในห้องมองเธอ"ยัยไวท์พูดขึ้นที่ข้างหู

     "มีรัยก็ต้องมองสิ ฉันสวยอ่ะทำไงได้"

      "ใช่!!สวย สวยไร้สมองนะ"

      "ขอบคุณมาก เอ้ย ว่าไงนะเดี๋ยวแม่ก็จับฝังดินเป็นผีเฝ้าโรงเรียนหรอก ฉันฉลาดนะได้เกรด4ทุกวิชาแน่ะ ไม่มีเลอเลิสกว่าฉันแล้ว" หลังจากที่ฉันพูดจบฉันก็สังเกตสายตาของเพื่อนร่วมห้องของตัวเอง เอิ่ม คือฉันไม่ใช่ผู้ต้องหานะ ฉันเป็นคนสวย!!(หล่อนหลงตัวเองผิดเวลารึเปล่าย่ะ) "เออ ใช่ แปลกอ่ะ"

     "อ่อ เพิ่งรู้ตัวหรอเธอแปลกนานแล้วนะ"ยัยไวท์ยังกวนถึงที่สุด

     "เปล่าย่ะ หมายถึงสายตาในห้องน่ะมองยังกะฉันเป็นผู้ต้องหาแน่ะ"

     "จะว่าไปเพื่อนในห้องเรา เริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าเธอ เฟกเป็นคนเรียบร้อยน่ะ ยัยแรปบิทเธอถูกกล่าวหาว่าเป็นพวก เฟกจัดตอแหลชาวบ้านเขาไปทั่ว ออกจะสวยรวยเก่งสันดานไม่มีความดีสักกะติ๊ด..."ยัยไวท์พูดเสียงเรียบเหมือนหน้าตาไร้อารมณ์ของเธอ

     "ยัยไวท์เธอก็เข้าข้างไอ้เพื่อนในห้องใช่ไหม"ฉันเริ่มขึ้นเสียงเพราะความเดือดกับเพื่อนด้านข้างของตนเองพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ถึงฉันจะเฟกจัดแต่ฉันก็จริงใจกับคนที่ไว้ใจนะ

     "เธอจะเสียงดังทำไมก็คนอื่นเขาพูกมาเงื้ย"

     "ก็พูดให้มันจบเซ่ คนเขาคิดไปไกลนะ"ฉันเริ่มปรี๊ดแตกเพราะยัยเพื่อนบ้าพูดยังกะหุ่นยนต์ โชคดีที่เรานั้งหลังสุดเลยไม่มีใครได้ยิน "แล้วฉันจะทำไงดีอ่ะ ให้เพื่อนร่วมห้องไม่สงสัยว่าฉันกำลังตอแหล อุ๊ก ไม่สิว่าฉันกำลังเฟกอยู่"ฉันพูดอย่างจริงจัง

       "โห ไม่น่าเชื่อเธอจริงจังกับเขาเป็นด้วยแหะ ทีงี้ล่ะเฟกสาวน้อยเรียบร้อยแตกเลยนะยะ" ยัยไวท์มันน่าจับถีบตกหลุมจริงๆคนกำลังจริงจังยังมาเล่นอีก (ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับหลุมคะยะหล่อน)

      "พูดยังกะฉันไม่จริงจังงั้นแหละ "

      "ต๊ายตาย ลูกคุณหนูของสายการบินที่ใหญ่ลำดับ2ของโลก เพิ่งรู้ตัวรึนี่ โถๆ จะโง่ดักดานอะไรปานนี้ "จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะฆ่าหั่นศพเพื่อนรักตัวเอง ทีด่าฉันจากหน้านิ่งต้องแจ่มใสเชียว

      "เธอนี่ไม่ค่อยร่าเริงตอนด่าฉันเลยเนอะ"

       "โฮะๆ ไช่ๆขอบใจที่เข้าใจนะ"ยังเล่นอีก

      "ประชดหรอกย่ะ "

       "เอางี้ เธอก็ไปโกนหัวบวชชีดูสิ จะได้แสดงให้คนอื่นเห็นว่าเธอน่ะ ดีเลิศประเสริฐศรีสุด"

      "ลองให้พ่อแม่เธอไปบวชก่อนสิ แล้วฉันจะบวชตาม"

      "คงไม่ได้หรอกเพราะพ่อแม่ของฉันต้องออกแบบเสื้อผ้าส่งนอก ไม่มีเวลาว่างไปบวชหรกน้าาา" ยัยนี่เถียงได้ตลอดลอดฝั่งความคิดก็น่าถีบกระเดนเป็นที่สุด

     "ฉันไม่เล่นหรอกนะไวท์ เรื่องนี้มันเป็นหน้าเป็นตาพ่อแม่ฉันเลยนะร.ร.นี้ก็ใช่ว่ามีคนดักดานนะ เขามีฐานะกันหมด"

       "แกจะโกหกคนอื่นไปถึงเมื่อไหร่ ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกนะ"เสียงไวท์เริ่มจริงจัง

      "แกก็รู้นี่ไวท์ ฉันอยากให้พ่อแม่ของฉันภูมิใจ"

      "เธอคิดว่าถ้าเธอดีขึ้นกว่านี้แล้วพ่อแม่เธอจะกลับมารักกันหรอ"

     "ฉัน.."

      "พ่อแม่เธอเลิกกันไปแล้วนะ พวกเขาไม่สามารถฝืนใจรักกันได้"

     "แต่ แต่ฉันก็ยังอยากสมบูรณ์แบบที่สุด"

     "ตามใจ แต่ถ้าเธอพลาดบางอย่างที่สำคัญไป เธออย่ามาว่าเพื่อนรักอย่างฉันแล้วกัน"จากนั้นครูก็เข้ามาในห้องเรียน ฉันที่กำลังคิดวิธีจะทำยังไงให้คนในห้องหายสงสัยว่าฉันไม่เฟกเป็นคนแสนดี จนไม่สนใจในสิ่งที่ไวท์ พูด!!...

  ดีค่าา ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะค่อนข้างยาวหน่อยนะคะ คืออยกให้พระเอกออกมาเร็วอ่ะ โฮะๆ