กรรมแห่งวจี

                 ''แ่ม่เคยสอนผมไว้ว่า เมื่อคำพูดของเรายังไม่ออกจากปากไป เราเป็นนายของคำพูด

แต่เมื่อคำพูดออกไปจากปากเราแล้ว คำพูดมักจะเป็นนายเราเสมอ ผมไม่เคยเชื่อคำสอนของท่าน

เลย ผมไม่เคยมีสัจจะกับใคร  ใช้คำพูดด่าว่าเสียดสีคนที่เขาหวังดีกับผมไว้มากมาย ซ้ำยังหลอก

ลวงผู้หญิงอีกหลายคน จนสุดท้ายผมก็เสียภรรยาแสนดีที่เขารักผมและผมก็รักเขาไป ตอนนี้ผมไม่

เหลือใครเพราะแม่ก็ได้ตายจากผมไปแล้ว  ผมได้แต่หมั่นทำบุญสร้างกุศลพยายามไม่ทำผิดศีลใด

โดยเฉพาะข้อ 4 ที่ผมทำมาตลอด ผมรู้ว่ามันไม่สามารถลบล้างความผิดที่ผมเคยทำได้ แต่อย่างน้อย

ก็ขอให้บุญที่ผมตั้งใจทำเป็นบารมีให้ผมไปในชาติหน้าบ้างก็พอ "

            เสียงละครวิทยุได้ดังขึ้นในบ้านไม้เก่าหลังหนึ่ง หญิงสาววัยกำลังแตกเนื้อสาวได้บรรจง

แต่งหน้าทาปากแดงแจ๋ให้ดูสวย พอได้ยินตอนอวสานของละครเธอก็แสนจะรำคาญ

"จบไปซะได้ก็ดี อย่างกับเอาพระมาเทศน์ ละครบ้าอะไรก็ไม่รู้เพ้อเจ้อ!"

"นี่นังพาย ดูไม่ออกอีกเหรอว่าแม่เปิดให้แกฟังไว้สอนแก เลิกซะทีเถิดไอ้นิสัยด่าคนเขาไปทั่วน่ะ

ไม่อย่างนั้นแกจะมีจุดจบแบบผู้ชายคนนี้ "

" โอ๊ยแม่! จะอินอะไรกับมันนักหนา ละครก็ส่วนละคร ชีวิตจริงมันไม่เป็นอย่างนั้นสักหน่อย ฉันจะ

ฟังบ้านทรายทองแม่ก็เปิดเรื่องอะไรให้ฉันฟังก็ไม่รู้  ฉันไปก่อนนะ อยู่บ้านเเล้วเสียอารมณ์ "

 หล่อนรีบคว้ากระเป๋าสานแล้วใส่รองเท้าออกไปอย่างไวโดยไม่สนใจแม่ที่หวังดีกับเธอเลย นี่เป็นการ

เริ่มต้นแห่งบาปกรรมของผู้หญิงที่ชื่อ " พรายพรรณ "