P.P.Rising The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

P.P. Rising: The Bullet Time

เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

1. Ch.10 วิกฤตการณ์กลางเมือง บทที่ 10 [คำสั่งใหม่]

Rewrite V.3

 

◊◊◊

 

“เมงุมิ...”

               

พีเอ่ยชื่อผู้หญิงตรงหน้าที่ไว้ผมยาวสีดำใส่ชุดที่ขาวราตรียาว เธอโบกมือลาเขาและเดินหันหลังกำลังขึ้นเครื่องบินสีชมพูสลับขาวที่มีอักษรเขียนว่า AT-250

 

‘เดี๋ยวนะ เครื่องบินลำนั้นมัน...’

 

“เมจัง! อย่าขึ้นไปนะ!”

 

พีตะโกนห้ามเพราะรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเมงุมิ แต่เธอกลับไม่ได้ยินเขาเดินขึ้นเครื่องบิน พีรีบก้าวเท้าวิ่งจนถึงตัวเครื่องบิน

 

ตูม!

 

                เครื่องบิน AT-250 ระเบิดออกซัดร่างพีกระเด็นไปนอนจุกกับพื้น ก่อนที่จะประคองตัวลุกขึ้นมองไปยังซากเครื่องบิน

 

‘ไม่นะ ไม่...ไม่ๆๆๆๆ’

 

พีส่ายหัวรับเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าไม่ได้ ยกมือทั้งสองขึ้นมาพบว่าเปื้อนเลือดเต็มไปหมดแล้วก้มลงมองพื้นเห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนคว่ำจมกองเลือดอยู่ ร่างกายเขาเริ่มสั่นเพราะกลัวเลือดแต่ความอยากรู้อยากเห็นมีมากกว่า พีย่อตัวลงพลิกดูว่าเป็นใคร

 

‘เมงุมิ...’

 

ใบหน้าของเธอแน่นิ่ง เขารู้ว่าเธอจากโลกนี้ไปแล้วแน่ๆ มือขวาของพีเอื้อมไปลูบหน้าเมงุมิช้าๆ ก่อนที่จะสะดุ้งเพราะศพขยับหัวแล้วพูดกับเขา

 

“พีคุง...”

 

◊◊◊

 

[13:31][27/12/2057]

[Area TH-7 เขตกลาง, Blue Zone, ไม่ทราบสถานที่]

 

“อ๊าก!”

 

พีร้องเสียงหลงเพราะภาพในฝันเมื่อครู่แล้วเริ่มรู้สึกตัวลืมตาเงยตัวขึ้นมา

 

‘อ้าว...ฝันเหรอ?’

 

เขาพยายามมองรอบตัวซ้ายขวาที่มืดมิดยกเว้นบนศีรษะที่พอมีแสงจากภายนอกบ้าง ซึ่งมีแสงสีส้มจ้าเป็นระยะๆ พร้อมกับเสียงระเบิดและเขาหาปืนของตัวเองไม่เจอ

 

‘นี่ฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย ข้างบนมีสงครามกันหรือไง...เฮ้ยเดี๋ยวสิ จำได้แล้ว! ฉันตกลงมาข้างล่างกับแม่ชี’

 

ทันใดนั้นมีแสงสีขาวคล้ายไฟฉายปรากฎขึ้นทางขวามือห่างกันไม่กี่ก้าว พียกแขนขึ้นมาบังแสงไว้ก่อนที่แสงนั้นจะสาดลงที่พื้นเบื้องหน้าเขาพร้อมกับการทักทายเจ้าของแสง

 

“นึกว่าตายไปแล้ว...”

 

เทเรซ่าว่าแบบนั้น พีพยุงตัวขึ้นพบว่าบานท้ายเขาเจ็บเล็กน้อยและสถานที่ที่เขาร่วงลงมาทับเป็นลังไม้ที่ข้างในมีผ้าใบพับหนาอยู่ ซึ่งทำให้เขาคิดว่าโชคดีที่ตกมาไม่ตายก่อนที่จะเห็นชัดว่าแสงไฟนั่นคือแสงที่ออกมาจากคทาเสี้ยวจันทร์ของแม่ชีที่นั่งอยู่บนลังไม้เจ็บข้อเท้าซ้ายอยู่ รอบดวงตาสีเขียวของเธอแดงอย่างเห็นได้ชัดเหมือนกับว่าเพิ่งร้องไห้อย่างหนักซึ่งต่างจากก่อนหน้านี่ที่ยังทำตัวเป็นผู้ร้าย เธอเอาไฟส่องใบหน้าของพีที่ยังตั้งตัวไม่ทัน

 

“ไหนอยู่นิ่งๆ หน่อยสิ” ม่านตาข้างซ้ายของเทเรซ่าขยับกว้างและแคบสลับกันเหมือนกับเลนส์กล้อง “หึ...เป็นนายจริงๆ ด้วย วีรษุรุษผู้ช่วยตัวประกันที่สนามบิน...พี”

“เฮ้ย!” พีร้องตกใจ “รู้ได้ไง? หน้าฉันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ”

“จะไปรู้หรือ?” เทเรซ่าตอบซึ่งมันทำให้พีประหลาดใจเพราะบุคลิกที่แสดงเป็น ‘ศัตรู’ หายไป และเขาเพิ่งจะคิดได้ว่าเผยไต๋ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปแล้ว แม่ชีบอกเหตุผลที่รู้ “ตาซ้ายนายมันบ่งบอกว่าคือพีคนนั้น แต่ตาขวานี่สิ ไม่เจอหายังไงก็หาไม่เจอ”

“เธอพูดถึงอะไร?” พีเดาใจคนตรงหน้าไม่ถูกว่ามาไม้ไหน

“นั่นสินะ เธอไม่รู้เลยนี่น่าว่าตาซ้ายฉันเป็นจักรกล ใช้มันตรวจม่านตาคนอื่นเพื่อหาข้อมูลคนๆ นั้นได้” เทเรซ่าชี้ตาซ้ายตัวเองแล้วพูดบางคำที่ไม่น่าเชื่อออกมา “คือ...ฉันขอโทษ”

“หา!?” พีได้ยินคำลงท้ายไม่ชัดและเป็นเพราะเทเรซ่าเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันด้วย

“ที่ฉันทำก่อนหน้านี่ ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำ”

“หา!?” พีรู้แล้วว่าเธอพูดอะไร แต่ยักไม่อยากจะเชื่อ

“ก่อนอื่นขอแนะนำก่อน ฉันซิสเซอร์เทเรซ่า นัมเบอร์ไฟว์ หนึ่งในสิบผู้ใช้พลังจิตแห่งชินโคเซ็นและอดีตผู้นำลิทธิมิสทรี่”

“อดีต!?”

“ใช่ๆ อดีต...เพราะฉันเพิ่งสูญเสียเหล่าซิสเซอร์และผู้ศรัทธากลุ่มสุดท้ายไปแล้วเมื่อกี้...พวกนั้นโทรมาบอก”

 

เทเรซ่าก้มดูเศษมือถือที่เธอเพิ่งจะทำลายไป

 

“หมายความว่าไง?”

“ฉันถูกพวกไอริสบังคับให้เข้าร่วม...” เธอพยายามใช้ไม้เท้ายันตัวขึ้น “มันใช้เหล่าพี่น้องมิสทรี่เป็นตัวประกัน โอ้ย! บ้าจริง...แทบขยับไม่ได้”

 

เทเรซ่าทรุดลงไปนั่งกับพื้น พีจะเข้าไปช่วยแต่ถูกปฏิเสธ

 

“อย่า!” เทเรซ่าตะคอกใส่ก้มหน้า “ปล่อย...ปล่อยให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้คนเดียวเถอะ...เพราะฉันช่วยซิสเซอร์ไม่ได้...ไอ้ตำแหน่งสืบทอดลิทธิฉันไม่สมควรที่จะได้มัน...หึ...หึ”

 

น้ำตาของเทเรซ่าไหลหยดลงพื้น พีที่ยังจับต้นจนปลายไม่ถูกคิดหนักว่าจะคุยกับคนตรงหน้ายังไงดีเลยชวนคุยนอกประเด็น

 

“นี่...ความสัมพันธ์เธอกับเฟียน่า มันยังไงกัน?”

“เฟียน่า...เหอะ...ไม่เกี่ยวกับเรื่องราวนี้หรอก...เราเป็นคู่อรินะ มันฆ่าคนรู้ใจของฉัน ฉันก็ฆ่าคนที่มันรักกลับไปบ้าง”

 

‘อุ้ย ท่าทางเรื่องจะยาวแฮะ’

 

พีคิดสรุปสับเสร็จแบบนี้เพราะมีแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจทั้งนั้นและไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ถึงได้ยิงคำถามเรื่องอดีตระหว่างเธอกับเฟียน่า

 

“นายคงไม่มีเอี่ยวใช่ไหม”

“หือ? ไม่ ฉันไม่รู้เรื่อง” พีรีบส่ายหัว

“แล้วไป...”

 

สายตาคาดคั้นกับเครียดแค้นหายไป ทำให้พีโล่งใจขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าทำไมนัยน์ตาสีเขียวของแม่ชีคนนี้มันทำให้เขารู้สึกกดดันอย่างมาก

 

‘นี่เธอเป็นแม่ชีแน่ๆ เหรอ? ทำไมแลดูไม่มีความเมตตาเอาซะเลย’

 

“ทำไมหน้านายกับในคลิปนั้น...ต่างกันขนาดนี้” เทเรซ่ายังสงสัยไม่เลิก

“เออ...คือ...ความลับนะ” พีไม่อยากจะบอก

“หึ...ไม่มีอะไรพ้นแสงของพระเจ้าได้หรอก ฉันจะใช้พีทูส่องเข้าไปดูความทรงจำของนาย...” เทเรซ่าที่ใช้ไฟฉายจากคทาเสี้ยวจันทร์ของเธอส่องที่พีแล้วดันไปเห็นอะไรข้างหลังเข้า “โอ้...พระเจ้าช่วย”

 

พีหันดูตามก็พบกับแท่งผลึกแก้วใสสีฟ้าขนาดมหึมาที่ถูกไฟส่องอยู่ สูงกว่าห้าสิบเมตร กว้างเท่าไหร่เขาไม่แน่ใจและดูเหมือนว่ามันผุดขึ้นมาจากพื้นดิน

 

‘นี่มันอะไรเนี่ย?’

 

“แร่คริสตัลชายน์” เทเรซ่าที่รู้กล่าวถึงมัน “ฉันเพิ่งเห็นชิ้นใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกนะเนี่ย”

“แร่ที่เธอว่าเป็นแร่ใหม่ที่เพิ่งค้นพบหรือเปล่า?”

“ใช่ มันมีพลังมหาศาลซ่อนเร้นอยู่...เหมือนกับคทาของฉัน”

 

พีจ้องมองแท่งผลึกนั่น เขาเห็นแสงสะท้อนจากข้างในเหมือนเชื้อเชิญให้เข้าไปหา ซึ่งพีไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็นเลยเดินเข้าไปใกล้ เขาจ้องมองสิ่งที่อยู่ใจกลางแท่งแก้วนั่นอีกครั้ง แสงสะท้อนที่ผ่านตาเพียงเสี้ยววินาทีมันทำให้เขาเผลอเอามือขวาขึ้นมาแตะ ทันใดนั้นเองแท่งแก้วคริสตัลที่ไม่มีแสงกลับเปล่งประกายขึ้นทั้งหมด

 

ครืน!

 

แผ่นดินไหวสั่นสะเทือนกระทันหันจนทั้งคู่ล้มลงไป พื้นที่พวกเขาอยู่ค่อยๆ ดันสูงขึ้นเรื่อยๆ ตัวพื้นคอนกรีตแตกสลายและอยู่แทนที่ด้วยแท่งคริสตัลชายน์ที่ซ่อนอยู่ใต้ดินแทน กลายเป็นว่าทั้งสองคนอยู่บนตัวแร่คริสตัลขนาดมหึมาอยู่ตลอด ทั้งตัวแร่คริสตัสชายน์ที่ไม่รู้ว่ามันใหญ่ขนาดไหนถูกยกขึ้นมาสูงเรื่อยๆ จนออกมาจากหลุมที่ตกลงไป รันเวย์ที่อยู่โดยรอบกว่าสิบเมตรเริ่มมีรอยแตกร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าแร่คริสตัลชายน์จะผุดขึ้นจากพื้นดินอีก

 

“พี่ชาย!”

 

เสียงเรียกของเรสเทียร์ในร่างคนปกติที่พีไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง วิ่งเข้าไปหาตัวเขาแต่แล้วพีเพิ่งนึกอะไรออก เขามองหาเทเรซ่าก็พบอยู่ทางซ้ายมือใกล้ๆ จึงบอกเรสเทียร์

 

“เรสเทียร์ช่วยแม่ชีคนนั้น!”

“ค่ะ!”

 

ทั้งคู่วิ่งเข้าไปประคองตัวเทเรซ่าขึ้นมา พากันวิ่งหนีออกจากบริเวณแท่งแก้วคริสตัลชายน์ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้จนมาถึงหน้าทางเข้าสนามบินดอนเมือง ซึ่งมีเฟียน่านอนสลับกับเหม่ยซิงที่ดูอาการเธออยู่ เทเรซ่าตาโตเมื่อเจอผู้หญิงผมฟ้าตรงหน้า

 

“คุณเหม่ยซิง?”

“พวกเธอ!” เหม่ยซิงแสดงท่าทีตกใจชัดเจน “ทำไมพายัยนี่มาด้วย?”

 

ตึม! ครืนๆ

 

แผ่นดินสั่นสะท้านทั่วทั้ง Area TH-7 อีกครั้ง พื้นซีเมนต์ของสนามบินและเสาเหล็กต่างพังทลาย สิ่งที่ยกขึ้นมาจากพื้นดินเป็นแท่งผลึกแก้วคริสตัลที่มีรูปลักษณ์คล้ายดอกไม้ที่เบ่งบาน ขนาดของมันใหญ่กว่าที่พีเห็นตอนอยู่ใต้ดินหลายเท่าตัว สูงเท่าถึงห้าสิบชั้น ฐานกว้างประมาณร้อยตารางเมตร และส่วนที่คล้ายกลีบดอกไม้หกแฉกที่ยาวออกมาจากจุดศูนย์กลางกว่าสองร้อยเมตร

 

“นั่นมันบ้าอะไร?” เหม่ยซิงขยับแว่นของเธอ

“คริสตัลชายน์...” พีบอก

“หา!? คะคะคริสตัลชายน์!? ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้!” เหม่ยซิงอ้าปากค้าง

“พระผู้เป็นเจ้าทรงกริ้วแน่ๆ” เทเรซ่าว่าไปนั้น

 

โครม!

 

เสียงบางอย่างพังดังสนั่นจากด้านหลัง ทุกคนหันไปดูพบกับเนโอสไปเดอร์ตัวหนึ่งที่ดูต่างจากตัวอื่น ที่ขาทั้งสี่เป็นสายพาน มีลำกล้องปืนใหญ่สองอันอยู่ข้างหลังและเป็นสีแดงทั้งตัว

 

“เจ้าบ้านี้ยังไม่ตายอีกหรือเนี่ย!” เหม่ยซิงเอ่ยอย่างเจ็บใจเหมือนว่าเคยเจอกันมาก่อน

“ตัวข้าไม่ตายง่ายๆ เหมือนตัวอื่นหรอก”

 

เสียงคอมพิวเตอร์สังเคราะห์สาวที่ดังมาจากเนโอสไปเดอร์ตัวนั้น มันตั้งตัวยืนขึ้นเหมือนคนและเปิดส่วนหัวออกมาปรากฎให้เห็นศีรษะมนุษย์ที่ไว้ผมยาวสีแดง สายตาทั้งสองข้างที่ถูกแทนทีด้วยเครื่องจักรเปล่งสีแดงฉานใส่ ซึ่งมันดูคล้ายคนๆ หนึ่งมากจนพีเอ่ยชื่อขึ้นมา

 

“เฟียน่า...”

“นั่นไม่ใช่เฟียน่า!” เหม่ยซิงตะคอก “มันคือร่างมนุษย์ที่ถูกเอาไปใช้เป็นร่างให้กับสมองกลต่างหาก”

“หึ รู้ดีนี่ ข้ามีนามว่าพันตรี SP-4341 ผู้นำกองกำลังสุดท้ายชิงแร่ครัสตัลชายน์ใน Area TH-7 แผนล่อพวกเวิลด์เจเรนัลออกไปได้ผลจริงๆ” เธอกล่าวอย่างภาคภูมิใจก่อนที่จะมองแม่ชี “เทเรซ่า งานชิงตัวนี้เธอพลาดครั้งใหญ่ คงรู้ผลรับแล้วใช่ไหม...เหล่าลิทธิของเธอตายกันหมดแล้ว! ฮ่าๆๆๆ”

“แกนะแก...” เทเรซ่ากัดฟัน “ตกลงกับนาธานไว้แล้วไม่ใช่หรือไงว่ารอให้ฉันได้ตัวก่อน”

 

‘นาธาน?’

 

พีหันควับมาหาเทเรซ่า แต่ยังไม่ได้ทันถามอะไรเจ้าหุ่นสีแดงที่มีหน้าตาคล้ายเฟียน่าพูดต่อ

 

“แต่นายใหญ่ไม่อยากรอนาธานอีกต่อไปแล้ว รวมแม้กระทั่งเจ้า เทเรซ่านัมเบอร์ไฟว์ เขามีอย่างอื่นคนมาทดแทนแล้ว” SP-4341 กล่าวแบบนั้น

“หือ? งั้นก็หมายความว่าถึงฉันจะทำได้สำเร็จก็จะฆ่าพวกฉันทิ้งอยู่ดีใช่ไหม!” เทเรซ่ากำคทาอย่างแน่น

“ถูกต้อง...และเพิ่งมีคำสั่งใหม่มาด้วย ว่าให้ฆ่าพวกแกทั้งหมดซะ!”

 

SP-4341 ลั่นวาจาเปิดศึก หน้ากากแมงมุมเลื่อนปิดใบหน้าและกระบอกปืนทั้งสองที่ชี้ฟ้าอยู่ถูกเอนลงมาเล็งใส่พวกเขาพร้อมยิง แต่เหม่ยซิงควักปืนยิงลูกระเบิดขนาดเล็กพอๆ กับปืนพกที่อยู่ข้างตัวเธอขึ้นมายิงใส่ก่อน

 

ตูม!

 

ปลายกระบอกปืนใหญ่ที่ไหล่ซ้ายของ SP-4341 ระเบิดจนไปพัง ตัวมันโซเซไปข้างหลังเล็กน้อย

 

“ไอ้ปืนนั่นยังมีลูกอีกหรือ!”

“ปืนนี้ใช้ขุมพลังคริสตัลชายน์...ยิงไม่จำกัดโว้ย”

 

เหม่ยซิงยิงไปอีกลูก แต่ SP-4341 กางขาย่อตัวด้วยสายพานเลยสามารถหลบลูกระเบิดได้ทันก่อนที่จะปล่อยควันขาวรอบตัวออกมาแล้วหายไป

 

“มาไม้เดิมอีกแล้ว!” เหม่ยซิงตั้งท่าระวังตัว “แม่หนุ่มน้อย! อุ้มตัวอิลลูชั่นแล้วตามฉันมา!”

 

พีที่รับคำสั่งอย่างไม่ทันตั้งตัวซึ่งเขาคิดว่า ‘แม่หนุ่มน้อย’ คือตัวเขาเองเพราะพอจำได้ว่าเธอตั้งฉายาให้เขาแบบนี้หลังวันแรกที่พีฟื้น ส่วนอิลลูชั่น...นั่นก็ฉายาของเฟียน่า เขารีบเข้าไปอุ้มตัวเธอที่สลบไม่ได้สติอยู่ตามเหม่ยซิงที่ออกตัวนำและคุ้มกันไปพลางๆ บนรันเวย์สนามบิน ทางเดียวกับที่แท่งแก้วคริสตัลขนาดใหญ่คล้ายบัวตั้งอยู่ ส่วนเรสเทียร์ประคองตัวเทเรซ่า

 

“เราจะไปไหนกันครับ!” พีตะโกนถาม

“รถข้างหน้า!”

 

เหม่ยซิงชี้นิ้วไปยังรถลากของสี่ที่นั่งต่อกันสองขบวนรถที่อยู่ไกลราวๆ สองร้อยเมตร แต่ทันใดมีเส้นสีแดงปรากฎขึ้นมาจากโพรงหญ้าระยะไกลมายังที่ๆ พวกเขาอยู่ซึ่งพีเห็นมันคนเดียว เขารู้ว่านี่คือสัญญาณอันตรายที่กำลังจะเข้ามา แต่พีดันสะดุ้งล้มลงซะก่อน

 

‘เสร็จแน่!’

 

“โฮลี่บาเรีย! (Holy Barrier)”

 

เทเรซ่าลั่นวาจากระทุ้งคทาเสี้ยวจันทร์กับพื้น มีคลื่นสีขาวล้อมรอบตัวพวกเขาทั้งหมดไว้ กระสุนหัวระเบิดที่ SP-4341 แอบซุ่มยิงออกมาไม่สามารถทะลุผ่านโล่ของเทเรซ่า จึงระเบิดภายนอกบาเรียของเทเรซ่า

 

“ฉันจะใช้พีทูคุ้มกันให้เอง ถ้าฉันใช้ทันนะ”

 

ครืนๆ

 

เสียงสายพานเคลื่อนที่ดังเข้ามาหา SP-4341 หุ่นยนต์แมงมุมสีแดงได้พุ่งตัวเข้ามาชนอย่างรวดเร็ว แต่เทเรซ่าเรียกพีทูขึ้นมาอีกครั้งจึงไม่มีใครเป็นอะไร SP-4341 ล่าถอยออกมาแล้วเคลื่อนตัวเป็นวงเวียนรอบพวกเขาแล้วกระหน่ำยิงกระสุนหัวระเบิดเข้ามาไม่ยั้ง เหม่ยซิงยิงปืนลูกระเบิดของเธอซึ่งมันทะลุภายในบาเรียออกไป พีคิดตามที่เห็น

 

‘คลื่นนี่ข้างนอกเข้าไม่ได้ แต่ข้างในออกได้?’

 

แล้ว SP-4341 ลั่นวาจาเหมือนผู้ที่อยู่เหนือกว่า

 

“เทเรซ่า! พยายามไปก็สูญเปล่า ข้ารู้ข้อจำกัดของเธอ บาเรียนั่นเดี๋ยวคงรับมันไม่ไหวแล้ว รอรับความตายซะโดยดีเถอะ!”

 

มันแล่นตัวเข้ามาใช้ขาแมงมุมสายพานฟาดกับบาเรียของเทเรเซ่าอีกครั้ง คราวนี้บาเรียของเธอเริ่มมีเริ่มติดๆ ดับๆ

 

“บ้าเอ๋ย!” เทเรซ่าอุทานในสภาพที่เริ่มแย่

“นี่แน่! อ้าว...บ้าจริง”

 

ปืนยิงระเบิดของเหม่ยซิงที่ตั้งใจจะยิงใส่ SP-4341 กลับโอเวอร์ฮีล (Overheat) หรือร้อนเกินไปเลยทำให้ยิงไม่ออก ระหว่างนั้นเรเสทียร์ตัดสินใจส่งตัวเทเรซ่าให้เหม่ยซิง

 

“เรสเทียร์จะถ่วงเวลาให้เองค่ะ!”

 

ชั่วพริบตา ขาซ้ายหน้าของ SP-4341 ถูกตัดออกไปสร้างความตกตะลึงให้กับเจ้าของขานั้นเป็นอย่างยิ่งจนต้องรีบถอยออกมาตั้งหลัก ผู้ที่ตัดมันถือดาบคล้ายเข็มนาฬิกาขนาดยักษ์

 

“เดี๋ยว! ทำไมขาถึงได้---”

 

SP-4341 ยังไม่มีโอกาสได้ถามจนจบ เรสเทียร์พุ่งลอยตัวราวเป็นยอดมนุษย์เข้าปะทะ การต่อสู้ที่สูสีกันของทั้งสองจึงเริ่มขึ้น แม้พีห่วงเธอแต่ก็รู้ดีว่าเวลานี้ควรทำอะไร เขารีบพาตัวเฟียน่าที่สลบอยู่วิ่งจนถึงรถลากของของสนามบิน ส่วนเหม่ยซิงประคองตัวเทเรซ่าตามมาที่รถและเธอก็โดดขึ้นแท่นคนขับสตาร์กรถแต่ไม่ติด

 

“ให้มันได้แบบนี้สิ!” เหม่ยซิงทุบรถ

“ฝากดูแลที่เหลือด้วยนะครับ” พีพูดแล้วออกตัววิ่งไป

“เธอจะไปไหน”

“ไปช่วยยัยบ้านั่น!”

 

ในขณะที่พีกำลังวิ่งเข้าไปหา เขาเห็นการต่อสู้เบื้องต้นไม่กี่สิบเมตร เรสเทียร์กำลังใช้ดาบทั้งสองของเธอควงฟาดฟันใส่ SP-4341 ไม่ยั้ง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเสียเปรียบอยู่เต็มประตูเพราะเขาเห็นรอยขีดข่วนบนเกราะของ SP-4341 จำนวนมาก พีไม่รอช้าควักปืนที่เหน็บไว้ตรงเอวขึ้นมาชาร์จรอไว้แล้วเล็งไปยัง SP-4341

 

‘ขอให้โดนทีเถอะ!’

 

กระสุนลมขนาดใหญ่ที่เกิดจากการรวมตัวพีทูของพี ยิงส่งออกไปหา SP-4341 แต่ทว่าอีกฝ่ายรู้ตัวทันเลยกระโดดหลบแล้วจ้องมาที่เขา

 

‘เวรแล้ว!’

 

พีอุทานในใจและรู้ตัวงานกำลังจะเข้า แต่กลับกลายเป็นว่า SP-4341 โดนเรสเทียร์ใช้ดาบของเธอแทงเฉียดส่วนหัว ทำให้หน้ากากแมงมุมที่สวมอยู่ถูกทำลายปรากฎให้เห็นศีรษะมนุษย์ที่คล้ายเฟียน่าให้เห็นอีกครั้ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว SP-4341 ถีบตัวออกห่างไปอยู่ใกล้แท่งแก้วคริสตัลชายน์ขนาดใหญ่

 

“ข้าเนี่ยนะ! จะพ่ายให้กับพวกแก! ไม่มีทาง! ย๊าก!”

 

SP-4341 ร้องตะโกนออกมาก่อนที่จะใช้ขาซ้ายหน้าที่ถูกตัดไปจิ้มกับฐานแร่คริสตัลชายน์ แสงสีฟ้าจากแท่งแก้วขนาดใหญ่กำลังไหลเข้าตัว ซึ่งนั่นทำให้พีรู้สึกไม่ดี

 

“ฮ่าๆๆๆ ทำไมพลังของเจ้านี่มหาศาลขนาดนี้!” SP-4341 พูดราวกับคนที่เสียสติ “พวกเจ้าเตรียมตัวตายกันได้แล้ว!”

 

ออร่าสีฟ้าที่ปลายกระบอกปืนที่ติดอยู่บนไหล่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และพร้อมที่จะยิงแต่ทว่าร่างหุ่นยนต์แมงมุม SP-4381 เกิดกระตุกแล้วคุกเข่าลง พีสังเกตเห็นคนที่อยู่ข้างหลังเจ้านั่น เฟียน่าที่ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เธอใช้มีดไฟฟ้าคู่ใจปักเข้าที่หลังของ SP-4381 และเจ้านั่นหันมองคนที่แทงแล้วพูดถึงเฟียน่า

 

“นี่แก S...P...0154 ไม่ถึงเลยว่า SP-4381 อย่างข้าต้องตายเพราะแก---”

 

ดวงตาสีแดงขนาดใหญ่ของ SP-4381 ดับวูบลงเหมือนกับว่ามันหยุดทำงานแล้ว เฟียน่าที่อยู่ในอาการตกตะลึงเพราะได้ยินสิ่งที่มันพูดเมื่อครู่ เข้าไปเขย่าตัวถามให้รู้เรื่อง

 

“เฮ้ย! อย่าเพิ่งตาย! เมื่อกี้ทำไมแกถึงพูดโค้มเนมนั่น? แกมีโค้ดเนมกลายกับฉันอย่างงั้นเหรอ?”

 

เฟียน่าถามเอาเป็นเอาตายราวกับคนสติแตก แต่พีกำลังจะสติแตกยิ่งกว่าเพราะเห็นลำแสงสีฟ้าที่ปลายกระบอกปืนใหญ่ของ SP-4381 ที่มันยังรวมเป็นลูกใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เรสเทียร์จ้องมองกำลังอ่านค่ามัน

 

“มันกำลังจะระเบิดแล้วค่ะ!”

“หา!” พีหันควับมาแล้วรีบตะโกนบอกคนที่ยังอยู่ใกล้ SP-4381 “เฟียน่า! รีบหนีออกมา! มันจะระเบิดแล้ว”

 

เฟียน่าที่น่าจะได้ยินเขากับไม่ได้ยินและยังพึมพำถาม SP-4381 ที่เจ๊งไปแล้ว

 

‘โธ่โว้ย!’

 

“โฟกัส!”

 

เวลารอบตัวช้าลงเพราะพีตัดสินใจใช้พลังบูลเลสไทม์แล้วรีบวิ่งไปช่วยเฟียน่า

 

‘ยัยบ้านี่โยนตัวเองอยู่กับอันตรายอยู่เรื่อย!’

 

“โฟกัส!”

 

‘แถมฉันก็บ้าจี้ตามช่วยเธอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว!’

 

“โฟกัส! โฟกัส! โฟกัส!”

 

พีกะจังหวะใช้บลูเลสไทม์อยู่เรื่อยๆ จนถึงตัวเฟียน่าในที่สุด เขาคว้าเอวเธอลากออกมาและเพราะแตะตัวคนอื่นเวลารอบตัวถึงกลับมาเป็นปกติ

 

“โฟกัส!”

“ปล่อยฉันนะ!” เฟียน่าพยายามดิ้น แต่ไม่มีเรี่ยวแรง

“เธอจะบ้าหรือไง! มันจะระเบิดใส่หน้าเธออยู่แล้วนะ!” พีอารมณ์ขึ้น

“แต่มันรู้เรื่องโค้ดเนมนั่น! เป็นตายยังไงฉันจะต้องรู้ให้ได้!” เฟียน่าดิ้นพล่าน

“โฟกัส!” พีใช้บลูเลสไทม์อีก “รู้ให้มันได้อะไรขึ้นมาหา!”

“นายไม่รู้อะไรเลยต่างหาก อย่ามาสาระแน! ปล่อยฉันได้แล้ว!”

“เหม่ยซิงก็รู้ไม่ใช่หรือไง?”

“หา!?”

 

ตูม!

 

หลังเสียงระเบิดนั้น ร่างกายของพีกระเด็นไปพร้อมกับเฟียน่า กลิ้งกับพื้นไปหลายตลบก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงจนสนิท

 

◊◊◊

 

คุยกับคนแต่งสักหน่อยนะจ๊ะ

จบแล้วจร๊าสำหรับบท “วิกฤตการณ์กลางเมือง” จร๊า

การปะทะของผู้ใช้พลังจิตแห่งชินโคเซ็นทั้งสองคนจบลง

ภายหลังยังมีพวกไอริสปรากฎตัวขึ้นมาอีก แต่ก็เฟียน่าเก็บไปและทิ้งเรื่องปริศนาไว้

พีที่อยู่ท่ามกลางความขัดแย้งของหลายคนหลายฝ่ายจับต้นจนปลายไม่ถูก

และยังไม่รวมเรื่องของตัวเขาเองอีก

พีจะเป็นยังไงต่อไป จะรอดจากระเบิดนั่นได้หรือไม่

โปรดติดตามในตอนต่อไปที่มีชื่อว่า เมื่อพลังจิตผงาด บทที่ 1 [P.P. Rising]

By Spy442299 & Nattanan Srising