bakery love ขนมหวานชิ้นนี้ฉันรักที่สุด♥

"มอ มอ"เสียงวัวที่บ้านร้องปลุก วัวตัวนี้ชื่อ'รูบี้'เป็นวัวที่พ่อแม่เลี้ยงไว้สำหรับรีดนมเอาไปขาย ทุกๆเช้ามันก็ร้องปลุกพวกเราแบบนี้แหละ แปลกดีเนอะ-0-

"หือ= ="ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงไม้อันแข็งกระด้าง หวังว่าถ้าไปเมืองกรุงแล้วฉันคงจะไม่ต้องนอนบนเตียงไม้บ้าๆนี่อีกแล้วนะ

"ลูกรีบอาบน้ำเร็วรถจะมารับแล้วนะ"แม่สุดที่เลิฟของฉันเปิดประตูเข้ามา อาบน้ำงั้นหรอ...ขี้เกียจอาบอ่ะ ไปทั้งแบบนี้เลยได้มะ0..0

"ค่า~"ฉันตอบแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำค่า~ อาบน้ำ~ ลาลาลา~

1ชม.30น.ผ่านไป

 ฉันกำลังรอรถที่จะมารับฉันไปเมืองกรุงอยู่ ไหนแม่บอกจะมาแล้วไง รอมาเป็นชม.แล้วเนี่ย ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของรถนั่นเลย เมื่อไหร่จะมา! นั่งรอจนก้นเปียกหมดแล้วเนี่ย- -

"เอี๊ยด"เสียงรถเมล์เบลคกระทันหัน บ่นปุ๊ปมาปั๊ปให้มันได้อย่างนี้สิ=^=

"เอ้า! รีบๆขึ้นมาคนกำลังรีบ!"เสียงคนขับรถเฮงซวยตะโกนเรียก(ด่า) คนขับรถบ้าอะไรไม่ให้เกียรติลูกค้าเลย เดี๋ยวแม่จะตบซะให้เข็ด- -

"เออ"ฉันตอบแบบไม่สบอารมณ์สุดๆพร้อมลากกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์ขึ้นรถ นั่งไหนดีหว่า อืม...

"อ้าว! เอยะมานั่งนี่สิ"เสียง...นานามิ เพื่อนโคตรสนิทของฉันที่ไม่ได้เจอกันเป็น10ปี(เวอร์แค่2ปีเอง)เรียก นานามี๊ คิดถึงจังเลย><

"จร้า"ฉันเดินไปนั่งข้างๆนานามิ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที-U-

"เอยะจังจะไปที่ไหนหรอ?"

"จะไปดูแลร้านเบเกอรี่ของยายน่ะ"

"ร้านเบเกอรี่ของยาย...ที่พี่เอมิบอกว่าจะไปบุกเบิกนั่นน่ะหรอ"

"อา...ร้านนั่นแหละ พอดีพี่เอมิต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเลยฝากให้ฉันไปดูแลแทนน่ะ"

"งั้นหรอคะ ร้านที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนหรอคะ?"

"อยู่ที่เมืองกรุง"

"เมืองกรุงหรอคะ งั้นเราก็ไปที่เดียวกันเลยน่ะสิ"

"เห!? นานามิก็ไปเมืองกรุงงั้นหรอ ว่าแต่นานามิจะไปทำอะไรล่ะ"

"ไปหาพ่อแม่น่ะค่ะ"

"อ่อ หรอ"

"..."

"..."

"..."

"..."

พอพูด'อ่อ หรอ'จบทั้งฉันทั้งนานามิก็เงียบไป ก็ไม่มีอะไรจะให้คุยนี่หน่า ระหว่างที่ทุกคนเงียบ เรามาเม้าส์มอยกันดีกว่าเนอะ จะเล่าอะไรดีล่ะ อ้ะ! คิดออกแล้วเล่าตอนที่ฉันกับนานามิเจอกันครั้งแรกดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่า...

ตอนนั้นฉันอายุประมาณ5-6ขวบ ฉันกำลังเดินไปซื้อไอติมกิน- - แต่พอฉันซื้อมาแล้ว ฉันกำลังจะตักไอติมเข้าปาก มันก็เกิดเหตุการณ์อย่างหนึ่งขึ้น เหตุการณ์นั้นคือ...

'เฮ้ย! แกน่ะซื้อไอติมมาให้หน่อยดิ ถ้าไม่เอามาโดนเตะแน่'เด็กชายอายุประมาณ9-10ขวบขู่เด็กหญิงหน้าตาน่ารักอายุประมาณ5-6ขวบคนหนึ่ง เฮ้! เป็นนักเลงเด็กรึไง- -

'ต..แต่หนูไม่มีเงินนะ'เด็กหญิงคนนั้นน้ำตาคลอเบ้า น..น่าร๊าก~

'ไม่มีเงินก็ชั่งสิ ไปขโมยมาก็ได้'เด็กชายคนนั้นดึงหูเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เด็กหญิงร้องไห้ออกมา

'เฮ้ย! แกน่ะ'ฉันตะโกน

'มีอะไรไอ้หนู'เด็กชายหันหน้ามาหาฉันแต่มือก็ยังคงดึงหูเด็กหญิงอยู่

'ก...แกล้งคนที่อายุน้อยกว่าแบบนี้มันไม่ดีนะ'ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วตะโกนออกไป ก็ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเด็กตัวน้อยๆหน้าตาน่ารักโดนรังแกนี่หน่า

'ไม่ดีแล้วจะทำไม พูดแบบนี้อยากโดนอีกคนใช่มะ'เด็กชายคนนั้นปล่อยหูเด็กหญิงแล้วค่อยเดินมาหาฉัน ซวยแล้วQAQ

'เฮ้ย! นั่นแม่'ฉันชี้ไปข้างหลัง ซึ่งมันไม่มีอะไรเลย

'ผมขอโทษคร๊าบ~"เด็กชายหันไปขอโทษอากาศ..โง่สิ้นดี- -

'นี่แหน่ะ'ฉันเอาไอติมที่วางอยู่ข้างทาง(?)มาโปะหัวเด็กชายคนนั้น วะฮ่าฮ่า สมน้ำหน้าAWA

'ไปเร็ว'ฉันวิ่งไปลากตัวเด็กหญิงที่ยืนร้องไห้อยู่ แล้ววิ่ง วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด

.

.

.

.

ตอนนี้ฉันกับเด็กหญิงคนนั้นนั่งอยู่บนชิงช้าเก่าๆแต่ก็ยังพอจะเล่นได้ในสนามเด็กเล่นที่ใกล้จะพังแล้วแห่งหนึ่ง

'โอ๋ โอ๋ อย่าร้องนะ'ฉันปลอบเด็กหญิงคนนั้น นี่ก็ผ่านมาหลายนาทีแล้วทำไมยังไม่หยุดร้องอีก ขี้แยดีจริง แต่ก็...น่าร๊าก~

'อ่ะ นี่กินไอติมมั้ย'ฉันยื่นไอติมของฉันให้เด็กหญิงคนนั้นกิน(ที่เอาไปโปะหัวเป็นไอติมของคนอื่นไอติมฉันยังอยู่สมบูรณ์ดี)

'หือ..ข..ขอบคุณค่ะ"เด็กหญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วรับไอติมไว้

'ไม่เป็นไรจร้า ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอฉันเอยะ'

'ห..หนูชื่อ น..นานามิค่ะ'

หลังจากวันนั้นฉันกับนานามิก็มาเล่นด้วยกันบ่อยๆจนกระทั่งอายุได้15ปี นานามิก็ย้ายบ้านไปT^T

เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ รู้สึกตัวเองเป็นฮีโร่ยังไงไม่รู้555

"เอี๊ยด"เสียงรถเบรคกระทันหัน ฉันก็หน้าทิ่มสิ- - ไอคนขับรถบ้า หัดห่วงใยความรู้สึกของลูกค้าบ้างสิ

"ลงไปกันเถอะค่ะ"นานามิจูงมือฉันให้เดินลงไปจากรถ...นี่ฉันสาธยายแค่แป๊ปเดียวเองนะ ถึงแล้วหรอ เร็วกว่าที่คิดแฮะ0..0

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่อ่านนะคะ ผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยค่า