The Magichian สงครามเวทย์นักปฎิวัติ

"อร้ายยยย ในที่สุด แมรี่ก็จะได้เจอ ท่าน วูฟ ท่าน เค ท่าน แบล็ค ท่าน ทมิฬ ท่าน ดราก้อน ตัวจริงเสียงจริงซักที คอยดูนะถ้าแมรี่ได้กอดใครให้าคนนั้นนะแมรี่จะกรี๊ดให้โรงเรียนพังเลย ว้ายๆๆๆๆ เธอคิดว่าไง โมโมโกะ"หญิงสาวเรือนผมสีบร์อนหยักศกยาวประมาณเอว ใบหน้าดูเชิดตามสไตน์ลูกคุณหนูทำหน้าดี๊ด๊าอารมดีสุดขีด

"คิดว่า เธอ อ้อร้อมาก - -"เด็กสาวสายพันธุ์แวมไพร์หายากที่มีเรือนผมสีเหลืองสั้นประมาณบ่า นัยตาสีแดงใส ปีกที่หลังทั้งสองข้างเป็น อัญมณีสีรุ้งแสนสวยงามทำหน้าเซ็งๆให้กับแมรี่

"โมโมโกะมาว่าแมรี่ไม่ได้นะ รู้มั้ยว่า ความใฝ่ฝันของแมรี่คือ เป็นภรรยาของทั้งห้าท่าน แล้วผลิตลูกเยอะๆ หน้าที่นี้แมรี่อยากทำใจจะขาด อร้ายๆๆๆๆๆๆๆ"

"มนุษย์นี่น่ากลัว"โมโมโกะทำสีหน้าเหวอนิดๆแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

"ฮ้า อีกไม่นานก็จะถึงห้องเรียนรวมแล้ว จะได้เจอแล้วว้าย!!!!!!!!"แมรี่รีบวิ่งโดยไม่รอโมโมโกะที่บินอย่างช้าๆ

"เอ้ย แมรี่รอด้วย!!"

ตึง โครม!!

"โอ้ย! ใครบังอาจเสียมารยาทมาชนแมรี่เนี่ย"

"หล่อนนั่นแหละที่เสียมารยาทวิ่งมาชนฉัน"แมรี่เงยหน้าขึ้นมองคนที่พูด ก็พบหญิงสาวเรือนผมสีชมพูมัดทรงรวบ นัยตาสีชมพูใสกำลังทำสีหน้าเซ็งสุดๆ

"โฮ่ นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ยัยสิริโคนจิเสะนี่เอง"แมรี่ทำหน้าสยองฉับพลันทันทีที่รู้ว่าใครชน

"ต๊าย นึกว่าไพร่ไร้มารยาทที่ไหนที่แท้ก็ยัยคุณหนูยาจกไม้กระดานนี่เองนะคะ"จิเสะตอบกลับด้วยถ้อยคำแสนเจ็บจนทำให้แม่รี่โกรธจัดสุดๆ

"ขอซัดสักทีเถอะ ยัยจิเสะ!!!!!!!"แมรี่เรียกเวทย์อสูรรับใช้ออกมา

"จะเอาหรอยัยขี้แพ้"จิเสะเรียกธนูเพรชชมพูขึ้นมาพร้อมโจมตีได้ทุกเมื่อ

"แกตาย!!!/หล่อนดับไปซะ!!"ทั้งคู่พูดพร้อมกันแล้วพุ่งอาวุธใส่หมายอัดให้น่วม

"กำแพงเงา!!!"จู่ๆก็มีเสียงปริศนาพร้อมกับเงาที่ออกมาเป็นกำแพงสกัดพลังของทั้งสองฝ่ายให้หายไป

"พลังแบบนี้...."แมรี่ทำสีหน้าหวาดๆ

"วันนี้วันเปิดเทอมใหม่แท้ๆ แต่ก็ยังมีเรื่องกันจนได้....."จู่ๆมีชายหนุ่มผมสีกาแฟ นัยตาสีเทานิ่งเรียบโผล่ออกมาจากเงาก่อนที่จะเรียกเงากลับไป

"ทัตสึมิ"จิเสะหันมองทัตสึมิแบบเจื่อนๆ

"นี่! ทัตสึมิแล้วยัยแวมไพร์นี่ต้องจับป่ะ"ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลมีหูแมวและหางแมว นัยตาสีน้ำตาลหิ้วโมโมโกะด้วยใบหน้ายิ้มแป้น

"จะจับฉันทำไมเล่า!!!ชั้นยังไม่ทำอะไรเลยนะคุมะเนโกะ!!"โมโมโกะดิ้นไปมาจนคุมะเนโกะยอมปล่อยลง

"พวกนายมาได้ยังไง นี่ทางเดินของผู้หญิงนะ"แมรี่มองอย่างสงสัย

"ฉันเรียกมาเอง"ทุกคนหันไปทางต้นเสียงก็พบหญิงสาวเรือนผมสีฟ้าใสนัยตาสีทองคำเดินมากับชายหนุ่มผมสีดำโทนน้ำเงิน นัยตาสีม่วงที่ดูท่าทางเหมือนเด็กหนุ่มน่ารัก

"ไดอาน่าจัง กับ ฟู"จิเสะมองแล้วก็คิดภาพไปไกล

"พวกเธอไม่ควรมีเรื่องกันนะ ถ้าพวกครูคนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะยัยลูกกิ้งก่าสีน้ำเเงิน(มังกรเฟ้ย:ไรเตอร์)รู้ละก็รับรองได้ว่าพวกเธอนอนหยอดข้าวต้มสามเดือนแน่นอน"คุมะเนโกะทำหน้าสยองเมื่อนึกถึงบทลงโทษ

"ผมคิดว่าวันนี้พวกคุณควรจะสงบหน่อยนะครับเพราะตะเดี๋ยวจะเข้าห้องเรียนรวมที่มีครูทุกท่านรวมถึงห้าท่านผู้สูงศักดิ์ด้วย หากทำตัวแบบนี้จะดูไม่ดีในสายตาพวกเค้านะครับ"ฟูยิ้มอ่อนโยนตามสไตน์เคะน้อย(?)

"เข้าใจแล้วล่ะ/ค่ะ"แมรี่กับจิเสะทำหน้าหงอยๆ

"เอาละไปกันได้แล้ว"ทัตสึมิจับจิเสะแบกท่ากระสอบทรายแล้วเดินนำทาง

"ปล่อยนะ! ฉันลงเองได้!!!"จิเสะหน้าแดงแล้วโวยวายไม่หยุดจนทำเอาคนที่เดินตามหลังหลายๆคนเริ่มซุบซิบนินทา"

"ขืนปล่อยให้เธอเดินเอง คงโอ้เอ้จนเข้าสายเหมือนทุกทีนะสิ"ทัตสึมิพูดหน้านิ่งแล้วเดินต่ออย่างไม่สนใจ

"ปล่อยน้า!!!!!!!!!!!!"

"นี่ๆ โมโมโกะ สองคนนั้นเค้าเป็นอะไรกันหรอ"ไดอาน่าซุบซิบกับโมโมโกะที่บินอย่างช้าๆ

"ไม่รุ้สิ"

"เลิกนินทาแล้วตามไปเงียบๆเถอะเดี๋ยวก็โดนวีนหรอก"คุมะเนโกะยิ้มแฉ่งแล้วเดินต่อ

"อ่าาาาาาาา"ทุกคนตอบรับเบาๆก่อนที่เดินต่อไปเพื่อที่จะไปสู่ ห้องเรียนรวม...

เดี๋ยวดึกๆจะลงตอนที่3