Oh! Baby I want to your ’s guy...

บทที่ 2 กรงนรก

รถลีมูซีนเลี้ยวเข้าบ้านใหญ่หลังโตปานปราสาทราชวัง ผมลอบมองผ่านกระจกรถเข้าไปแบบเพลินๆ ตลึงๆ งงๆ ตึงๆ ตะลึงตึงๆ ตะลึงตึงๆๆๆ ตึงๆๆ(เหี้ย มึงเต้นเลยมั้ย สัสสส)

ผมตะลึงในบ้านมันจนหลุดปากถามออกไป

“นี่บ้านมึงหรอ”

“ป่าว บ้านคนใช้กู ส่วนบ้านกูอะ ถัดจากนี้ไปต่างหาก” มันยกนิ้วชี้ไปยังราชวังไม่สิเหี้ยไรไม่รู้แม่ง ใหญ่ชิบหาย ใหญ่เหี้ยๆ ยัดควายเข้าไปได้เป็นพันๆ ตัวเลยมั้งนั่น คิดแล้วก็ปวดใจในวาสนาของตัวเองT.T ทั้งๆ ที่มันก็มีอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะขนาดนี้จะใช้เงินหลอกล่อแอ้มผู้หญิงได้เป็นสิบเป็นร้อยก็ไม่มีใครว่าแท้ๆ ทำไมถึงได้อยากมายุ่งกับคนอย่างผมที่มีแต่หนี้สินท่วมหัวเพราะเลี้ยงสาวไปวันๆ แบบนี้นะ สัส! เกิดมาเสียชาติเกิดจริงมึงไอ้เศรษฐีโรคจิต!!><

“เหี้ยเอ้ย มีสมบัติไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ ควายจริง” -*- แล้วผมก็หันไปด่ามันด้วยเหลืออด

“ดราม่าเหี้ยไรมึง ชีวิตนึงของกูคุ้มแล้วเพราะกูมีผัวอย่างมึง”

“สัสครับ เลิกเรียกกูแบบนั้นสักที กูขนลุก”

“กูเลิกพูดไม่ได้เพราะมึงคือผัวกู”

“หยุด”

“กูไม่หยุดเพราะยังไงกูก็เมียมึง”

“ไอ้เหี้ยยยย ออกไปจากหัวกูสักที!!” ผมยกมือปิดหูทั้งสองข้างอย่างแนบสนิทเพราะผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วทั้งนั้น แม่งจู่ๆ ก็เป็นผัวมันโดยไม่รู้ตัว จะเอาอะไรกับชีวิตไอ้แซคคนนี้~

ใช่แล้ว! มันต้องเป็นแผนปั่นประสาทของจีเซลแน่ๆ ยัยนั่น...คอยดูเถอะถ้าผมรอดไปได้ผมจะทิ้งเธอให้ดู!! -*-

“มึง...กลับไปบอกยัยจีเซลเลยนะว่าเรื่องแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอก คอยดูเถอะกูจะฟ้องเรียกร้องสิทธิชายชาตรี” -O-

“ฮ่าๆ ตลกดีนี่มึง ก็มาลองดูกันว่ามึงจะออกไปจากบ้านกูได้ยังไง”

มันว่าจบคนขับรถก็เปิดประตูให้ก่อนที่จะมีชายหุ่นหล่อล่ำขาวถึกเดินเข้ามาห้อมล้อมบริเวณประตูรถ อะไรกันอีกล่ะ!?

“มึงลงมา” มันสั่งผมเสียงเฉียบแต่เรื่องอะไรที่ผมต้องยอมอ่อนข้อให้มัน

“ไม่ กูจะอยู่บนนี้”

“เออ เรื่องของมึง” มันว่าจบก็กดโทรศัพท์ปิ๊ปๆ หลายทีก่อนจะโยนมันเข้ามาแล้วปิดประตูรถ

ตึง+++

“อ้าวเฮ้ย ง่ายๆ แบบนี้เลยหรอวะ!” ผมหันไปถามมันแต่สงสัยมันคงจะไม่ได้ฟังมั้งเพราะแม่งเดินบิดตูดไปกับบรรดาที่คาดคิดว่าน่าจะเป็น ‘คอลเล็คชั่นสามี’ ของมันนับสิบไปนู่นแล้ว

“เออดี กูอยากอยู่คนเดียว เหี้ยมึง ไปไหนก็ไป” ผมพูดคนเดียวอยู่คำสองคำก็กดโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในนั้นไม่มีอะไรมากนอกจากลิสต์รายชื่อที่ขึ้นว่า >>ชายน์<<

“แม่งอะไรของมันวะ จู่ๆ จะทิ้งก็ทิ้งกูง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ? เหี้ยเอ้ย แล้วทีนั้นมาบอกว่ากูเป็นผัว แม่ง ไอ้คนไม่จริงใจ” -*-!!

ผมชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นทุกทีที่มองไปทางไหนก็มีเพียงความว่างเปล่าแต่แล้วหัวสมองอันชาญฉลาดของผมก็จุดประกายไอเดียดีๆ ขึ้นมาได้

ผมลอบมองผ่านกระจกรถออกไปอีกครั้ง...ด้านนอกไม่มีใครเลยทางสะดวกชิบ ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูรถลงมา

แกรกๆๆ แต่เหี้ยครับ ประตูแม่งล็อกT^T

“สัสสสส เล่นเหี้ยอะไรกันวะ ถ้ากูขาดอากาศหายใจตายไปจะว่ายังไง!?”

“มึงทิ้งกูแล้วก็ปล่อยกูไปดีๆ ดิวะ เหี้ยเอ้ย!!” ผมหัวเสียสุดๆ จะปลดล็อกประตูเองก็กระไรอยู่ รถรุ่นนี้ก็ไม่คุ้น ระบบไหนไปดัดแปลงอะไรของมันมามั่งก็ไม่รู้ ดูดีๆ แล้วไม่น่าจะใช่ลีมูซีนธรรมดา!!

ในนี้ชักเริ่มจะร้อนขึ้นมาตะหงิดๆ ผมมองไปมองมาอยู่พักก็หันไปเห็นอะไรบางอย่างจุดสีดำอันเล็กๆ

“เหี้ยไรวะ เม็ดถั่วหรือไง”

ผมจับๆ แล้วมองมันอยู่พัก หน้าตามันเหมือนเลนต์กล้องชะมัด นี่อย่าบอกนะว่าแม่งมันกำลังส่องดูผมอยู่อะ

“ไอ้เหี้ย ไอ้เศรษฐีโรคจิต ปล่อยกูไปเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย ควายๆๆๆๆ” ผมด่ามันใส่หน้ากล้องอย่างสะใจเพราะรู้ว่ามันคงไม่ได้ยินหรอก ก็มันแค่กล้องเฉยๆ นี่นา -..-

“สัส อย่าให้กูเหลืออดจนไปลากมึงออกมาละกันนะไอ้แซค”

เฮ้ย...เหี้ย...เสียงใครวะ??

ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใครสักคน เลยนึกถามขึ้นเผื่อเสียงนั้นจะตอบมาอีกที

“เสียงใครวะ”

“เสียงเมียมึงนี่แหละ ห่าเอ้ย!!” มันตะคอกกลับเสียงลั่นรถ แม่งระบบเหี้ยไรวะมีดักฟังแถมตอบกลับได้ด้วย ดีชิบยิ่งกว่าเว็บแคมอีก ชัดแจ๋ว*O*

“...”

“นั่นมึงจะทำอะไร”

ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง บัตรเครดิตที่ติดมากับกระเป๋ากางเกงผมก็ถูกเอาไปใช้งัดกล้องมันออกมา ผมปล่อยให้มันโวยวายไปอย่างนั้นจนกล้องนั่นหลุดออกมาจากที่มั่นได้แล้วผมก็ใช้เท้าขยี้จนเละ!!!

“ฮ่าๆๆ ไอ้โรคจิตแอบส่องกูไม่ได้แล้ว^O^ ดูสิว่าจะทำยังไงต่อไป โฮะๆๆๆ”