Oh! Baby I want to your ’s guy...

บทที่ 14 การกระทำสำคัญกว่าคำพูด

ผมยืนเอ๋อเหม่อมองระเบียงทางเดินอยู่อย่างนั้น ในใจคิดถึงแต่คำว่าบอร์ดี้การ์ดที่พ่อไอ้ชายน์เรียกผม ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ที่สำคัญบทสรุปของประโยคนั้นคือผมไม่ได้มีตัวตนเป็นคนสำคัญของไอ้ชายน์เลยแม้แต่น้อย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกภายในห้องอยู่อย่างนั้น...

ผมตัดสินใจเดินกลับเข้าห้อง มองโทรศัพท์ที่เพิ่งดับไปเพราะสายตัด

ตื๊อดึง~ ในเมื่อฝั่งนู้นเห็นว่าผมไม่รับจึงส่งข้อความมา ผมรู้ดีว่าเปิดไปก็เจอแต่คำลวงโลกของคนๆ นึง แต่ผมก็อดที่จะไม่เปิดมันไม่ได้

-กูอธิบายได้ รับสายหน่อยนะ-

นั่นคือสิ่งที่มันส่งมา ผมเองก็ไม่คิดที่จะฟังคำแก้ตัวของมันอีกแล้ว ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว น้ำใสๆ บางอย่างเริ่มร่วงหล่นออกมาจากดวงตาสั่นไหวของผม มันเริ่มล้นทะลักออกมาเป็นสายในเวลาต่อมา ในตอนนี้ร่างกายผมอ่อนล้าเกินทนจนทุกสิ่งทุกอย่างดับมืดลงพร้อมๆ กับสติที่หมดไป

>>Past Of Shy<<

ผมโทรไปเป็นร้อยๆ สายแต่ผัวของผมก็ไม่กดรับเลยสักสาย มันโกรธผมอยู่แน่ๆ ผมรู้ตัวดี

“โทรติดมั้ย” เสียงเรียบๆ ของซีเทียร์ดังมาจากด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย โชคดีที่ไม่ใช่พ่อ ผมอุตส่าห์แอบออกมาคุยแล้วแท้ๆ เชียว

“ยังมีหน้ามาถาม เพราะมึงนั่นแหละ!” ผมตะเบ็งเสียงตอบมัน

“กูไม่ได้ผิดสักหน่อย มึงอะแหละทำให้เรื่องมันไม่เคลียร์”

“มึงนั่นแหละ อย่ามาโทษกู งานแต่งมึงอะทำผัวกูเข้าใจผิด”

“อ้าวไอ้นี่” ซีเทียร์มันเริ่มโมโหผมเองก็หงุดหงิดเหมือนกัน ถ้ามันขืนยังเล่นอีกนิดนะ ผมสาบานว่าจะกระโดดกัดหูมันให้ขาดเลย-*-

“แล้วเคทล่ะเมื่อไหร่จะมา” ไอ้หมอนี่กูกำลังโทรง้อผัวอยู่มึงนี่ยุ่งจริงๆ เลยนะ

“เห็นบอกจะบินกลับมาในวันนั้นแหละ” ผมตอบไปพลางมือกดโทรศัพท์

“อ่อ อย่าให้พลาดเชียวนะเว้ย”

“เออๆๆ หยุดกวนกูได้ละ”

“งั้นนอนหลับฝันดีนะ”

“อืม มึงก็ฝันดีเช่นกัน” ผมหวัดมือไล่มันส่งท้าย เสียงของคนกวนประสาทนั่นเงียบไปแล้ว ที่เหลือก็แค่เรื่องของผมที่ต้องเคลียร์ให้ลงตัว

ผมตัดสินใจโทรเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้งก่อนจะเข้านอน

ตี๊ดดดดด....ตี๊ดดดดด...ปิ๊บ!!

เฮ้ย! ผัวผมกดรับแล้ว ดีใจโคตรรรร><

[มึงมีอะไรอีก]

[กูอธิบายได้นะแซค คือเรื่องมันเป็นแบบ...]

[ไม่ต้อง!!] ยังไม่ทันที่ผมจะตอบจบประโยคแซคมันก็โวยใส่ผมและตามมาด้วยร่ายยาวชุดใหญ่

[สำหรับกูแล้วการกระทำสำคัญกว่าคำพูดเยอะ มึงกลับไปหาผัวจริงของมึงเหอะ บอร์ดี้การ์ดอย่างกูไม่มีค่าพอจะสำคัญกับมึงหรอกเลิกยุ่งกับกูได้แล้ว]

[แต่กูรักมึงนะ]

[มึงไม่ต้องพูด หยุดพูดคำไม่จริงใจนั่นซะ การกระทำสำคัญกว่าคำพูด มึงเข้าใจมั้ยว่ามันสำคัญกว่าคำพูด!!]

[แต่สำหรับกูแล้วคำพูดและการกระทำความสำคัญเท่ากันนะ มึงรู้มั้ย]

[กูไม่รู้ กูไม่อยากฟังมึงอีกแล้ว ปิ๊บ!]

“แซคเดี๋ยว เดี๋ยว!!” ผมร้องเรียกช้ากว่ามือที่กดวางของมัน นี่มันโกรธผมมากมายขนาดนั้นเลยงั้นหรอ???

ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ได้แต่นั่งกุมขมับรับไมเกรนที่กำลังแล่นเข้าสู่โสทประสาท แซค...ขอแค่สักครั้งรับฟังกูหน่อยไม่ได้เลยหรอ?