แม่ปลาช่อนกะหญ้าอ่อน

     10 ปีที่แล้ว....

"พี่ยุทธ พี่ยุทธ..." สาวน้อยหน้าใสวัยสิบห้า ผมถักเปียทั้งสองข้างวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกล พร้อมถุงผ้าในมือ เธอวิ่งมาหยุดด้านหน้าของหนุ่มน้อยวัย23 ปีหน้าตาหล่อคม ผิวขาวตามเช้ือสายคนจีน แม้เขาจะใส่แว่นหนาเตอะ แต่ไม่ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลงเลย เมื่อได้ยินเสียงเรียกเขาหันไปตามเสียงพร้องยิ้มหวานให้กับเด็กสาวตรงหน้า "ว่าไงเจ้าตัวเล็ก  วิ่งมาหน้าตื่นเชียว" ชายหนุ่มพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยยิ้มแฉ่งโชว์ฟันดัดให้เขาพร้อมยื่นถุงที่อยู่ในมือให้เขา "มะม่วงลอยแก้วจ๊ะ แพรทำตอนชั่วโมงคหกรรมเลยเอามาให้ชิม" เธอพูดพร้อมยื่นถุงให้ชายหนุ่ม "กินได้จริงๆ เหรอ เอ...จะท้องเสียไหมเนี้ยะ"ยุทธนา หรือพี่ยุทธ พูดแหย่เต็มที่ "ฮึ..งั้นก็ไม่ต้องกินเอาคืนมาเลย" แพรไหมพูดหน้ามุ่ย พร้อมพยายามแย่งถุงคืน แต่ชายหนุ่มมีหรือจะยอมกลายเป็นต้องวิ่งหวดกันจนเหนื่อย คนตัวเล็กกว่าจึงเป็นฝ่ายยอมแพ้ซะเอง "พี่ยุทธน่ะแกล้งแพรอีกแล้ว" สาวน้อยพูดเง้างอน ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะ เอ็นดูระคนถูกใจไม่มีครั้งไหนเลยที่แพรไหมสาวน้อยข้างบ้าน จะทำให้เขาไม่มีความสุข แค่ได้อยู่ใกล้ๆ เธอ ความน่ารักสดใสของเธอก็ช่วยให้เขาลืมปัญหาทุกอย่างไปได้หมด มันเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งนับวันเขายิ่งไม่เข้าใจและเริ่มกลัวว่าจะเสียมันไป เขารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป "ก็แกล้งเราแล้วมันสนุกนิ" เขาพูดพลางขยี้ผมของหญิงสาวเล่นเบาๆ แพรไหมรีบสลัดมือเขาออก แล้วจัดทรงผมของตน "นี้ๆ เล่นหัวอย่างกับเขาเป็นเด็ก ตาลโตแล้วนะ ผมเสียทรงหมด" เธอพูดพร้อมจัดทรงผม ชายหนุ่มยิ้มๆ "ก็ใครว่าเด็กล่ะ" ยุทธนาตกใจกับสิ่งที่พูดออกไป เขาเห็นปฏิกิริยาของเธอจึงได้รู้ว่าตัวเองพูดอะไรที่ไม่พูดออกไปแล้วจึงรีบกลบเกลื่อนทันที"เด็กมากๆล่ะไม่ว่า" แล้วหัวเราะด้วยอย่างสะใจ น้ำตาลค้อนขวับทันทีพร้อมทำหน้ามุ่ยแล้วเดินกลับไปบ้านตนทันที

"อ้าว...เดินดีๆ นะเด็กน้อย"ยุทธนาตะโกนตามหลังไวๆ เมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมายุทธนาและแพรไหมเพื่อนบ้านต่างวัยรู้จักด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นทั้งสองก็สานสัมพันธ์กันเรื่อยมา จนกระทั้ง........

     กริ๊ง.........กริ๊ง ....."ฮัลโหล บ้านพูลวัฒนาค่ะ" แพรไหมกรอกเสียงกลับเจ้าเครื่องสื่อสารสีดำ "นั้นหนูตาลใช่ไหมลูก นี่ลุงภพนะ" นำ้ตาลนิ้วหน้าลุงภพน้องชายพ่อที่อยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยได้เจอกันทำไมวันนี้ติดต่อมาได้ เธอรู้สึกแปลกใจอยู่นิดๆ "ค่ะคุณลุง โทรมามีธุระอะไรรึเปล่าค่ะตอนนี้แพรอยู่บ้านคนเดียวคุณพ่อกับคุณแม่ไปติดต่อธุระที่เชียงใหม่ค่ะ" ลุงภพฟังแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า "หนูแพรตอนนี้หนูเปิดทีวีอยู่ไหมลูก" ผู้เป็นลุงถามร้อนรน นำ้ตาลทำหน้างงแต่ก็ตอบผู้เป็นลุงออกไป "ก็เปิดอยู่ค่ะ ทำไมเหรอค่ะ" "หนูลองเปิดไปช่อง...สิลูก ตอนนี้เขากำลังมีข่าวพอดี" แพรไหมฟังเสร็จก็รีบกดไปช่องที่ลุงบอกทันที ผู้สื่อข่าวกำลังรายงานข่าวเครื่องบินตกที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ พร้อมท้ังรายงานชื่ีอผู้เสียชีวิต แล้วเธอก็เหลือบเห็นชื่อพ่อและแม่ของเธอ ตอนนี้เธอตัวแข็งทื่อ สมองเริ่มชาลงเรื่อยๆ สมองเธอไม่รับรุ้อะไรแล้ว แต่นำ้ตาไม่รู้มาจากไหนมากมายเริ่มไหลลงเรื่อยๆ จนปิดดวงตาของเธอจนมิด หลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถรับรู้อะไรอีกเลย...

       หลังจากงานศพของพ่อแม่ของเธอ เธอก็อยู่ในความดูแลของลุงและป้าญาติที่เหลืออยู่ของเธอ ลุงและป้าของเธอทำหน้าที่แทนพ่อและแม่ของเธอได้อย่างดี แพรไหมจึงทั้งรักและเคารพท่านมาก ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็ไม่เคยได้ติดต่อกับพี่ยุทธของเธออีกเลย จนกระทั่งเธอได้เรียนจบและได้ทำงานที่นี้ เธอก็ได้เจอพี่ยุทธของเธออีกครั้ง แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว พี่ยุทธของเธอกลายเป็นผู้จัดการยุทธนาที่กำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นแสนสวยของเขา และเขาก็จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้สักอย่าง เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาลืมเรื่องราวทุกอย่างได้อย่างไรกัน

        "ตายุทธ กลับมาเเล้วเหรอ ไปเจอหนูเจนนี่มารึยัง" คุณหญิงทัศนาถามลูกชายเพียงคนเดียว