magic city เวทมนต์ในเมืองมหัศจรรย์

"แอก!"ฉันชนหลังตานั่น อะไรกันฟะ! อยู่ดีๆก็หยุดวิ่งโดยไม่บอกไม่กล่าวถ้าคนสวยล้มหน้าแหกขึ้นมาจะว่ายังไง- -

"ถึงแล้วล่ะ"ตานั่นหันหน้ามาพูดกับฉัน

"ถึง...ถึงที่ไหน?- -"ฉันค่อยๆเดินไปดู โห สุดยอดนี่มันคืออะไร พระราชวังเรอะ ทำไมมันถึงใหญ่บิ๊กเบิ้มได้ถึงขนาดนี้ คนเข้าไปอยู่พันล้านคนได้มั้ง(เวอร์แล้วค่ะคุณเธอ)

"ที่นี่คือพิพิธภัณฑ์ มันเก็บรวบรวมข้อมูลทุกอย่างของโลกใบนี้ไว้"พูดจบตานั่นก็จูงมือฉันเข้าไป จะจูงกันอีกนานไหมเนี่ยฉันไม่ใช่หมานะเออ(อย่างน้อยมันก็ดีกว่าโดนจูงคอนะ) ว่าแต่นี่คือพิพิธภัณฑ์งั้นหรอ เก็บข้อมูลทุกอย่างของโลกใบนี้ไว้ซะด้วย น่าสนใจจัง คงจะเก็บเรื่องเวทมนต์กับการใช้เวทมนต์ไว้ด้วยสินะ ฉันอยากดูการใช้เวทมนต์อยากจะใช้เวทมนต์ให้ได้แบบคนอื่นเขามั่ง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใช้เวทมนต์ได้เลยสักครั้งเดี๋ยว วิชาที่เกี่ยวกับเวทมนต์ก็เลยได้เกรดตกต่ำแบบสุดๆT^T

"จะพาฉันไปดูอะไรงั้นหรอ?"ฉันถามตานั่น ลากกันจนเดินได้รอบโลกแล้วมั้ง

"เดี๋ยวก็รู้"ตานั่นตอบ ฉันเกลียดคำว่าเดี๋ยวก็รู้ที่สุดเลย ฉันอยากรู้ตอนนี้เลยเฟ้ย><

15 นาทีต่อมา

น..ในที่สุดก็ถึง แฮกๆ คนสวยจะเหนื่อยตายค่ะ วิ่งมาได้ไม่คิดถึงกำลังขาอันน้อยนิดของคนสวยเล๊ยT0T

"นี่นายพาฉันมาท..."ฉันพูดยังไม่ทันจบก็ต้องอึ้งกับความมหัศจรรย์ของที่นี่เหมือนโรงหนัง3มิติ(?)เลยอ่ะ มันจะฉายอะไรให้เราดูงั้นหรอ อยากรู้

"ฟู่"เหมือนเสียงลมพัดทำให้บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไปจากที่ยืนอยู่ในพิพิธภัณฑ์กลับกลายเป็นยืนอยู่ใน...สนามรบ! เฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่าอีตานี่พาฉันมาตายน่ะไม่เอานะ Q^Q

"ทำใจดีๆไว้เธอไม่ตายหรอกน่ามันเป็นแค่ภาพเสมือน"ตานั่นหันมามองฉันที่ตอนนี้ตัวซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม เป็นแค่ภาพเสมือนมันก็น่ากลัวอยู่ดีนั่นแหละน่าT^T

บรรยากาศตอนนี้มันชั่งดุเดือด เอ้า! ฆ่ามัน ดูไปดูมาฉันเริ่มอินซะแล้วล่ะสิ แต่จู่ๆภาพก็ฉายไปที่ตาเฒ่าแก่ๆคนหนึ่ง มันชั่งขัดจังหวะตอนที่ฉันกำลังอินเสียจริง-0- ตาเฒ่าแก่ๆคนนั้นกำลังวิ่งหนีทหาร!? แปลกจังทำไมต้องไปไล่ล่าตาเฒ่าแก่ๆคนนั้นด้วยล่ะดูท่าทางเขาไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไรนี่ ดูเหมือนตาเฒ่าคนนั้นจะวิ่งมาเจอทางตันซะแล้วล่ะ ตาเฒ่าหันมาเผชิญหน้ากับพวกทหาร แล้วตาเฒ่าก็โยนก้อนหิน10สีออกไป ก้อนหินพวกนั้นก็ลอยละล่อง ทำไมก้อนหินมันลอยได้ฟะ!? ลอยละล่องไปตกอยู่ที่ดินแดนต่างๆกระจัดกระจายไปทั่ว จากนั้นภาพ3มิติก็หายไป ตอนนี้เรากลับมาอยู่ที่พิพิธภัณฆ์ที่เดิมแล้ว

"มันคืออะไรงั้นหรอ ไอก้อนหินนั่นน่ะ"ฉันหันหน้าไปถามยูตะ ก้อนหินลอยได้ซะด้วยนะ

"มันไม่ใช่ก้อนหินซะหน่อยเพชรตางหาก- - มองยังไงก้อนหินเนี่ย"ตานั่นมองฉัน อ่าวเพชรก้อนเล็กๆหรอกหรอ ตรูมองยังไงเป็นก้อนหินเนี่ย- -*

"แล้วสรุปมันคืออะไรอ่ะ"ฉันเซ้าซี้แล้วเขย่าแขนอีตานั่น อยากรู้มันกินได้รึปล่าวอ่ะ><

"ฉันจะยังไม่บอกเธอ ว่าแต่เธอเคยเห็นเพชรพวกนั้นไหม"ยูตะถาม ฉันก็ค้นกระเป๋าสิคะ ฉันเก็บอะไรได้ก็ใส่กระเป๋าหมดแหละ ไม่เคยคิดจะเอาออกมาดูเลย

"ดูเหมือนว่าจะไม่เคยนะ"ฉันตอบ ก็ในกระเป๋าฉันมันไม่มีนี่หน่า

"แล้วนี่มันคืออะไร"ยูตะดึงสร้อยของฉันออกมาจากคอเสื้อ อ่าว สร้อยของฉันมันมีเพชรแบบนั้นอยู่ด้วยหรอพึ่งรู้นะเนี่ย-0-

"ฮะๆ นี่มันคือสร้อยของพ่อแม่ฉันน่ะท่านให้ไว้ก่อนจะจากไป มันมีเพชรแบบนี้อยู่ด้วยหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย"ฉันทำหน้าเอ๋อแบบสุดๆ นับวันฉันยิ่งปัญญาอ่อนอ่ะ ชั่งน่าสงสารตัวเองอะไรเช่นนี้Y^Y

"ยัยเซ่อเอ้ย! หัดสังเกตมั่งสิ- -"ยูตะใช้นิ้วดีดกระโหลกฉัน เจ็บง่า ฉันใช้มือลูบหัวตัวเองเบาๆ โหดร้ายQ0Q

"ฉันไม่ได้เซ่อนะ"ฉันทำแก้มป่อง ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโดนเพื่อนหาว่าเซ่อเลยนะ(ก็เธอไม่มีเพื่อนนี่- -)

"อา..ครับๆไม่เซ่อก็ไม่เซ่อ ว่าแต่เธอหิวรึยัง"ยูตะถาม ตานี่ยอมง่ายจังแฮะ 

"จ๊อก"เสียงพยาธิในลำไส้ของฉันร้อง ว๊าก! ไอพยาธิไม่รักดี ชั่งน่าขายหน้าเเท้มาท้องร้องต่อน่าคนอื่นเนี่ยT^T

"คงจะหิวแล้วสินะ ปะ..เราไปหาอะไรกินกัน^^"ตานั่นยิ้มแล้วเดินนำหน้าฉันไป 

"เอ้า! ยืนบื้ออะไรอยู่รีบๆตามมาสิ"ตานั่นกวักมือเรียก แล้วฉันก็วิ่งตามไป 

โปรดติมตามตอนต่อไป