When you're in love เดือนแห่งรักอันลิมิตเลิฟ

7 : เหตุการณ์ไม่คาดคิด 1/2

"น้องเฟรย่า ช่วยเข้าไปชิดๆกับยูตะซังหน่อยนะครับ" ตากล้องพูดกับฉันที่เอาแต่เหม่อลอยขณะถ่ายแบบกับนายนำเข้าจากญี่ปุ่นอย่าง ยูตะซัง 555

"ได้คะ" ฉันตอบรับแล้วเขาไปชิดโดยมีมือของยูตะซังโอบเอวอยู่ในชุดว่ายน้ำทรูพีชที่ไม่ค่อยโป๊เท่าไรไม่งั้นพ่อกับแม่คงบ่น3วัน3คืนเหมือนกันแหละ

"เอาละ เดี๋ยวเปลี่ยนชุดแล้วพักก่อนนะครับ"

"คะ/ครับ"

"หลังจากเลิกงานแล้วเฟรย่ามีนัดต่อรึเปล่าครับ ?"ยูตะซังเดินตรงเข้ามาหาฉัน

"มีแล้วคะ ขอโทษนะคะไว้โอกาสหน้าละกันนะคะ" ฉันพูดขึ้นแล้วเราก็นั่งคุยเรื่องต่างๆด้วยกันจนกว่าจะหมดเวลาพักและไปถ่ายแบบต่อยูตะซังถือว่าเป็นเจ้าชายคนที่ 2 ของฉันต่อจากพี่กราฟฟิกเลยละ แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดชอบหรือรักเพราะฉันแอบรักพี่กราฟฟิกมาตั้งแต่เขาอยู่ปี 1 และฉันอยู่ม.6 ถึงพยายามเข้ามหาลัยเดียวกับพี่กราฟฟิกและพ่อแม่กับอนุญาตด้วยเพราะมหาลัยที่พี่กราฟฟิกเรียนอยู่จัดเป็นมหาลัยชั้นนำของประเทศเลยก็ว่าได้

30 นาทีต่อมา~

"โอเค วันนี้พอแค่นี้ละ พวกเด็กๆรีบกลับบ้านนะจ๊ะตอนนี้ก็ 6 โมงกว่าๆแล้ว"เจ๊ริดซี่พูดขึ้น

"คะ" ฉันตอบรับและเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวแล้วเดินออกมารอเคลวินหน้าสตูดิโอ เฮ้อ~

"รอคนที่นัดมารับสินะครับ เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนนะ ^^ มันมืดแล้ว " ยูตะซังที่ออกมาพอดีอาสาอยู่เป็นเพื่อนโดยมีรถเบ็นสีน้ำเงินของเขาจอดอยู่ข้างๆอยู่แล้ว

"ขอบคุณมากนะคะ....แล้วมาอยู่ไทยแบบนี้พักอยู่ที่ไหนหรอคะ ?" ฉันพูดขึ้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศรอบตัวเงียบเกินไป

"พี่อยู่คอนโดที่ทางค่ายจัดให้นะ...นี่ไง...ถ้ามีธุระอะไรก็ไปหาผมได้เสมอ" ยูตะซังูดแล้วยื่นนามบัตรให้ 'คอนโด A ชั้น 20 ห้อง 000 ' -0-

"ถ้าลิฟค์เสียคงต้องเดินขาหลุดไปข้างหนึ่งเลยแน่ๆคะ" ฉันพูดขึ้น

"ฮ่าๆ พูดเหมือนแช่งผมเลยะครับ"

"><'' ขอโทษคะ 55+ "

"แล้วที่เคยพูดไว้ว่า 'โอกาสหน้า' ผมขอเชิญไปดินเนอร์พรุ่งนี้ยังจะพอว่างรึเปล่าครับ ?"

"แน่นอนคะ ^^ "

"ขอโทษนะเฟรย่าที่มาช้า " และแล้วเคลวินก็เดินลงมาจากรถเขามาเรทตั้ง 3 นาที ! (?)

"แฟน....มารับแล้วสินะครับ ? " ยูตะซังพูดแล้วมองไปที่เคลวิน

"เปล่าหรอกคะ เพื่อนฉันเอง ยังไงก็ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ พรุ่งนี้เจอกันคะ ^^ " ฉันพูดแล้วดึงเคลวินขึ้นรถเฟอร์รารี่ออกไปทันที

"นัดอะไรกับมันไว้ ?" เคลวินพูดถาม

"ทำไมเรียก ยูตะซัง ว่า มัน ละ นิสัยไม่ดีเยนะเคลวิน -0-!"

"เรื่องของฉันเถอะ"เคลวินพูดแล้วขับรถด้วยความเร็วจนไปถึงบ้านฉันในเวลาไม่ถึง 10 นาที

"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ฉันพูดเบาๆแล้วปิดประตูลงแล้วเดินเข้าบ้านไปทันที

พรึ่บ !

"กรี๊-" ทันทีที่ปิดประตูบ้านลงก็มีคนแปลกหน้ามาปิดปากฉันเอาไว้

"ตอนแรกกะจะเอาแค่ของเล็กๆน้อยๆเจอเจ้าของบ้านสวยแบบนี้เล่นซะหน่อยดีมั้ยวะ"

"เออก็ดีวะ คนใช้ที่อยู่ที่นี่แม่งไม่ดีสักทีกูเลยจับไปโยนไว้หลังบ้าน"

"ปล่อยฉัน !" ฉันพยายามสะบัดตัวอย่างแรงเพื่อดิ้นให้หลุด

"สงสัยต้องใช้กำลังแล้วละมั่ง"

ผัวะ ! หมัดเน้นๆถูกต๋อยที่ท้องฉันอย่างแรงจนอาเจียนเป็นเลือดแล้วล้มลงกับพื้นทันที

"จับมันไปวางบนเตียงดิ" ผู้ชายคนหนึ่งสั่งแล้วทำท่าจะมาจับฉันแต่ใ

ผัวะ ! ตุ๊บ ! ทันทีที่จบประโยคไม่ทันที่มือสกปรกของพวกมันจะถูกตัวฉันไปมากกว่านี้...ก็มีคนเข้ามาทางหน้าตาถีบพวกมันไปจนติดฝาผนังทั้ง 2 คนพร้อมตำรวจเกือบทั้งโรงพักที่แห่กันเข้ามา

"เฟรย่า !" เคลวินวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าตกใจและเร่งรีบ

"คะ..เคลวิน" ฉันพูดแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกรอบ ก่อนที่ภาพรอบๆตัวจะเลือนลางและดับวูบไป