[Inazuma go]ฤดูป่วนรักใสๆหัวใจของนาย

"โอย! " "คิริโนะคุง!" "พลัก!!!!" "กริ้ดดดดด!!!!!!!!" เด็กทั้งสอง โดนพวกกลุ่มนักเลงเล่นงาน จนร่างกายได้รับบาดเจ็บ ผ่านไปซักพัก(ตัดเฉยๆเองนะ//โดนรีดเดอร์ถีบ) พวกคิริโนะได้นอนกองกับพื้นไม่ต่าง อะไรกับซากศพที่เพิ่งตาย "ฮึ! กระจอกชะมัด" "รู้งี้ ไม่น่าเล่นกับมันเลยว่ะ" "เฮ้ย! เรากลับกันเถอะ!" {ข้าไม่ให้พวกเจ้าไปไหนได้หรอก.........} "เฮ้ย! เมื่อกี้ได้ยินสีอะไรหรือเปล่าว่ะ!?"เด็กนักเลงคนหนึ่งถามขึ้น "หึ? เฮ้ย!ยัยเด็กนั้น!" พวกกลุ่มนักเลงหันไปหาพวกคิริโนะ กลับเจอเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาว นัตน์ตาสีทอง สวมชุดเหมือนคนใช้ ................................................................................เดียวแต่งต่อนะ................................................................................. "อ้ากกกกกก!!!!!!!!!!!!" "ลุกเร็วเข้า!" ผมลืมตาขึ้นแบบแทบเหมือนจะลุกไม่ขึ้นอยู่แล้วแต่ก็มีเสียงๆหนึ่งตะโกนบอกผมให้ลุก พร้อมกระชากมือของผมวิ่งไป ถึงจะไม่ได้ลืมตามอง แต่ผมก็ถึงกลับตกใจเล็กน้อยผมมองเห็นเด็กผมเทายักศรยาวประมาณบ่า แต่ผมมองไม่เห็นหน้าเลย......... เขาคือใครกัน นั้นคือความคิดแรกที่ผมได้เจอกับเขา ผมหันหลังไปถึงจะไม่เชื่อสายตาตัวเองอยู่หน่อยแต่ผมเชื่อ....ผมเชื่อว่าเป็นแค่ความฝันเบลล่าที่อยู่ๆกลายเป็นคนผมสีน้ำตาลยาวครึ่งส่วนอีกข้างคือทรงผมสีม่วงที่ผมรู้จักดี นั้นเชื่อว่าเธอต้องการควบคุมพลังของตนเองอยู่ ถึงอย่างนั้นผมก็หมดแรงเกินกว่าจะมองอะไรต่อแล้ว . . . . . . . . . . . . . . . . 'ณ ปัจจุบัน' "รัน!นายไม่เป็นไรใช่ไหม!"ผมรู้สึกถึงเสียงที่เย็นเยือก พร้อมหยดน้ำเล็กๆที่มั้นใจได้ว่าบุคคลตรงหน้ากำลังร้องไห้อยู่ แล้วนี้ผมเป็นอะไรไป จำได้ว่าผมกำลังมองฉากต่อสู้ของเบลล่า แล้วก็เหมอไปนึกถึงเรื่องในอดีต........และ.......ผมรู้สึกแค่ไออุ่นจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายมันดุคุ้นเคย นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมจะได้เจอกับมันอีก............. "อ่ะ...รันมารุคุงฟื้นแล้วล่ะ!" "มะ.....มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ"ผมถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครื่อกลัวว่าจะมีอะไรร้ายแรงกว่านั้น ความเงียบเริ่มครอบงำบรรยากาศเริ่มอุ่นๆร้อนๆ จนมิเรนเอยปากตอบเอง . . . . . . . . . . . . "แค่หัวนายถูกฝาดกับเก้าอี้แล้วสลบ= =" 'โป๊ก!' หวืดไปเลยครับผม อุตสาทำบทให้ดูเศร้าๆแล้วนะ=[ ]=อย่าโทษผมนะผมทำตามบทแล้ว ยัยมิเรนจะทำให้เข้าใจผิดกันได้ไหมเนี่ย! "ระ...เรื่องแค่นี้เองเหรอ!" "(- -)(_ _) (- -)" ทั้งสามพยักหน้า "ไอ้ชินโด(?)นายถึงกับร้องไห้เลยเหรอเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ" "ก็คนมันเป็นห่วงนี้น่า.....=3= แล้วรันไม่เป็นไรใช่ไหม" "ก็ไม่.......อ่ะ! เดียว!" "อะไร?" "นะ.....นายเรียกฉันว่า 'รัน' เหรอ.....!" "กะ.....ก็นะ คือฉันมีอะไรจะบอกกับนายนานแล้วล่ะ ก่อนนายจะไปต่างประเทศน่ะ......" ชินโดเริ่มทำหน้าจริงจังส่วนไอ้สองตัวด้านหลัง ผมแทบจะกระโดดถีบFCใส่ยัยพวกนั้นจริงๆ จะออกไปอยู่แล้วยังมีน่ามาตั้งกล้องถ่ายอีก=*= โอเคเลิกนอกเรื่องเดียวโดนตัดเงินเดือน(?)(เออ....นายมีด้วยเหรอ= =/ไรท์) "คือ วะ.....ว่า" ชินโดเริ่มบทสทนา แบบตะกุกตะกะ ผมก็นั่งฟังแบบเงียบๆ บรรยากาศชักเป็นใจมากขึ้นทุกทีเบลล่ากับมิเรนก็ออกไปเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ แต่มีกล้องวีดีโอเป็นตัดแทน= =; "ฉันน่ะ......ชอบนาย" "ห๊ะ!? อะไรนะ!" "ฉันชอบนาย....." "ชินโด นายพูดอะไรฉันไม่ได้ยิน" "โธ่โว้ย!" "อุ๊บ!!0x0" ก่อนผมจะพูดอะไรต่อ ชินโดก็จับหน้าของผมไปปะทะกับหน้าของเข้า ซึ่งตอนนี้ริมฝีปากของผมกับเขาเข้าหากันอย่างจัง ผมได้แต่ลับตาปี้ รู้สึกถึงไออุ่นความอ่อนโยน แล้วผมปล่อยให้เวลาอันแสนสุขแบบนี้ปล่อยต่อไปให้นานเนิ่นนาน และอยากหยุดเวลานี้ไว้ที่สุด........ชินโดถอดจูบก่อนจะพูดให้ชัดๆอีกครั้ง คำที่ผมไม่ได้ยินเมื่อกี้..... 'ฉันชอบนายนะ.....รัน...' ผมนิ่งอึ่่งไปชั่วครู่ก่อนจะทำหน้าแบบอาลัยอาวอร "ขอโทษนะชินโด...." "...." "ฉันรับคำๆนั้น แต่เราคงต้องจากกันอีกครั้ง......" "ทะ...ทำไมล่ะ...." "เมื่อวานแม่ของฉันเพิ่งโทรศัพท์บอกให้รีบกลับ ฉันจะต้องไปพรุ่งนี้แล้วล่ะ......." "......"ชินโดไม่พูดอะไรเพียงแค่โอบกอดผมแล้วพูดคำๆหนึ่ง"แล้วจะกลับมาอีกไหม......"เสียงของชินโดดูสั่นเครื่อง ราวกับผมจะหายไปจากชีวิตเขาอีกนาน "กลับมาแน่นอน........ จะกลับมา . . . . . . . . . . . . . . . "ฉันจะกลับมาแน่"