ยุคันตวาต (ลมสิ้นยุค)

===============================================

              ...เคยมีใครบางคนในประวัติศาสตร์ได้กล่าวเอาไว้ว่า ' โลกนี้ไม่มีหรอกคำว่าความบังเอิญ ...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเกิดขึ้นด้วยเหตุและผลเสมอ ...แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น จะดูใกล้เคียงกับปาฏิหาริย์เพียงใดก็ตาม ' ...

                " Where other men blindly follow the truth, remember ...Nothing is true. ...Where other men are limited by morality or law, remember...Everything is permitted.    ...ในที่ๆ คนอื่นวิ่งตามความจริงอย่างมืดบอด จงจำไว้...ไม่มีอะไรที่เป็นความจริง ... ในที่ๆ คนอื่นถูกจำกัดด้วยกรอบแห่งศีลธรรมและกฎหมาย  จงจำไว้...ทุกๆ อย่างล้วนได้รับอนุญาต... " ...

              ...เช้าตรู่ของวันที่แสนธรรมดา...

               " ตื่นได้แล้วโว้ย! ไอ้ลูกเวร!! พระจะกลับวัดอยู่แล้ว คิดจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน! "  เสียงแปดหลอดของชายวัยเกษียณตะโกนดังลั่นบ้านไม้ทรงไทย 2 ชั้นเก่าๆ พร้อมๆ กับที่มีเสียงหนักๆ หล่นกระทบพื้นกระดานบ้านดังโครม! ...เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำจนเป็นที่รู้กันในละแวกนี้ว่า ครูมืด  ได้สะกิดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาด้วยอวัยวะเบื่องล่าง ส่งจากเตียงลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

               " อ...โอ๊ย! ตาแก่นี่!! ปลุกแบบมนุษย์ปกติเขาทำกันไม่ได้รึไงฟะ!! "  เสียงที่ดังไม่แพ้กันของชายวัยรุ่นอีกคนหนึ่งที่ดังสวนขึ้นมาก็เป็นที่รู้กันอีกเช่นกันว่า ไกร  ลูกชายสุดที่รักของครูมืดกระโดดขึ้นมาเตรียมวางมวยกับบิดาสุดที่รักเรียบร้อยแล้ว

               " โอ้...จะวัดรอยทีนป๋าเรอะ?! ไอ้เด็กสเปรซ! "

               " เตรียมพินัยกรรมไว้พร้อมแล้วใช่ไหม? ตาแก่กะโหลกกะลา! "

               " ตายซ้าาาา! / ตายซ้าาาา!! "

                 เสียงตะลุมบอนที่ดังแข่งกันเป็นประจำทุกเช้า ทำเอาเด็กสาวที่อยู่ในห้องครัวชั้นล่างถอนหายใจเฮือก พร้อมกับส่ายศรีษะไปมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

               " ไม่เข็ดกันซักทีสิน้าาา... "

             ...ช่างเป็นวันที่แสนธรรมดาจริงๆ...

............................................