[This Secret] ประตูบานนี้มีความลับ*

9.7

เขียนโดย Xx_Redkutshort_xX

วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.51 น.

7 session

8 วิจารณ์

9,460 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2557 15.59 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ตุ๊กตาในความฝัน ;_;

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

'เจ้านายของแอนนาเบล~'

ฉันมองร่างหญิงสาวที่มีรูปร่างตัวเล็กพร้อมกับมีรอยเย็บอยู่ที่รอบตัวของเธอ

'เธอเป็นใครน่ะ?..'

ฉันถามออกไปพร้อมกับมองรอบๆตัวเองและพบว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความมืด

'เจ้านาย......เจ้านายทิ้งฉันทำไม...'

เจ้าของผมสีเหลืองทิ้งตัวลงก่อนที่จะเงยหน้าและพบคราบน้ำตาที่อยู่บนขอบตาของเธอ

'?'

ฉันมองเธอด้วยความสงสัยในใจก็อยากจะวิ่งเข้าไปปลอบใจเธอเพียงแต่

..ร่างกายฉัน....ขยับไม่ได้!

ฉันสะบัดไปทั้งตัวเพียงแต่มันยังคงไม่ขยับเขยื่อนก่อนที่ฉันจะหันไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้น....เธอหาายไปแล้ว!...เธอหายไปไหน? ฉันหันไปมองรอบๆแต่กลับพบแค่ความมืดก่อนที่จะมีเสียงเล็กๆดังขึ้นมาเรื่อยๆ .. .

'เจ้านาย...เจ้านายทิ้งฉันทำไม...ทิ้งฉันทำไม....ทิ้งฉันทำไม!'

'กะ....เกิดอะไรขึ้น?!'

'ทิ้งฉันทำไม!!!!'

..... ฟึ่บบ O_O ....

"คุณสการ์เล็ตตื่นแล้วหรอคะ? ^^"

เสียงนั้นหายไปไหนแล้ว...นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ย?! ฉันลุกขึ้นมาก่อนจะพบว่าคุณทไวไลท์กำลังนั่งลูบดาบแสนจะยาวและดูคมมากก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ฉัน และตอนนี้ฉันก็มองไปรอบๆ ทุกคนยังคงหลับกันอย่างไม่คิดที่จะตื่นขึ้นมา ยกเว้นแต่ตุณทไวไลท์ที่ยังคงนั่งถือดาบของตัวเองอยู่ ... นี่เธอไม่คิดจะนอนเลยหรอเนี่ย?!! -__-

"คุณทไวไลท์ยังไม่นอนหรอคะ?"

"ฉันไม่ง่วงน่ะ.."

"แล้วคุณทำอะไรงั้นหรอคะ?"

"นั่นสิ....ฉันทำอะไรอยู่"

ฉันว่าคุณทไวไลท์บ้าไปแล้วล่ะ -___-:;

"ฮ่ะๆ เธอว่าดาบฉันสวยไหม?"

"เอ๋?....ก็สวยดีนะคะมีอะไรรึเปล่า?"

"เปล่าหรอก...ฉันแค่คิดว่าดาบที่ถูกใช้มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายของฉันมันจะดูไม่ดีน่ะสิ^^"

"ดาบนี่อยู่ตั้งแต่สมัยนั้นเลยหรอคะ? O_o?"

"อื้ม..ฉันได้มันมาตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆเลยน่ะ"

"ดีจังเลยนะคะที่คุณดูแลมันจนคุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว"

"ฮ่าๆ คงไม่อย่างงั้นหรอก...รู้อะไรไหม?...ฉันเคยทิ้งมันตอนที่ฉันเห็นดาบอันใหม่ด้วยล่ะ"

"อ่าว...อย่างงั้นหรอคะ?...แล้วทำไม?"

ยังที่ฉันไม่ทันจะถามออกไปอย่างเต็มคำถามก็ถูกคุณทไวไลท์ชิ่งตอบไปเฉยเลย

"เพราะว่ามันสำคัญกับฉันมาก..ฉันอยู่กับมันใช้กับมันมาตั้งแต่เด็กๆจนมันกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันไปแล้วล่ะ ... "

"โห...เหตุผลของคุณดูน่าชื่นชมมากเลยนะคะ ^o^"

ฉันทำท่าปรบมือก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมา

"ฮ่ะๆ...ทุกคนน่ะเคยมีสิ่งของที่รักมากแต่บางทีเราก็ต้องทิ้งมันไปเหมือนกันแม้แต่เธอเอง..สการ์เล็ต"

"?"

อยู่ๆคุณทไวไลท์ก็ส่งยิ้มบางมาให้ฉัน สิ่งของที่รัก? ฉันมีด้วยเหรอ?

"มันคือ?..."

"นั่นสิ...มันคืออะไรกันนะ? ^_^"

คุณทไวไลท์นี่เป็นคนที่พูดแปลกจังเลยนะ -*-

"ไว้เธอก็จะรู้เองล่ะ...ฮ้าววว~ หลับฝันดีนะอย่าฝันร้ายล่ะ:)"

"นี่คุณรู้ด้วยหรอคะ? ว่าฉันฝันร้ายน่ะ?! O_o"

"แค่เดานะ ฮ่ะๆ "

ว่าจบคุณทไวไลท์ก็ลุกออกจากกองไฟก่อนจะถือดาบของตัวเองไปนอนกอดใต้ต้นไม้ที่มีแสงเป็นสีม่วง .. นี่เขาพูดถึงอะไรน่ะ? ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ฉันไม่เคยมีของที่รักเลยนะ...และเรื่องฝันร้ายนั่น ไม่มีทางหรอกที่คุณทไวไลท์จะเดาได้ .. หรือว่าเธอจะมีพลังวิเศษในเรื่องนี้ด้วย?! ให้ตายเถอะ พลังวิเศษของเธอมันช่างน่าแปลกใจจริงๆ เธอเป็นนักดาบนี่นา..ไม่น่าจะมีพลังพรรคนี้หรอกนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องพรรคนี้ด้วยล่ะเนี่ย... แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่สักที! ให้ตายเถอะ!! (พูดมาหลายรอบบ -.-) ฉันเป็นใครกันแน่เนี่ย!! . . .

( สิ่งของที่เคยรัก . . .)

session 6

สารบัญ