แบดบอยวายร้ายปะทะยัยหน้าใสโลกสวย

หลังจากนั้นฉันก็เลยเข้าห้องเรียนสายไป15นาที แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรมากเพราะรู้ว่าฉันไปคุยกับท่านผอ.มา แต่บอกตรงๆว่าระหว่างเรียนนี่ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย ในหัวมันก็พาลแต่จะคิดเรื่องของอีตาแดนเจอร์นั่นตลอดเวลา แถมยังต้องไปจ๊ะเอ๋กับสายตาอยากรู้อยากเห็นของยัยปลาป๋องอีก ว่าฉันไปคุยกับท่านผอ.ว่าอะไรบ้าง

ตอนนี้ฉันพักเที่ยง นั่งกินก๋วยเตี๋ยวเงียบๆคนเดียวอยู่ในโรงอาหารในขณะที่ยัยปลาป๋องกำลังไปยืนต่อแถวซื้อผลไม้ เชื่อเลยว่าถ้ากลับมานางจะต้องถามแน่ๆ

"ไอ้หวานนนนนนนน!!!" เจื้อยแจ้วมาเชียว=_=

"นี่ๆเมื่อเช้าพ่อแกว่ายังไงบ้าง" ทันทีที่หย่อนก้นปุ๊บนางก็ถามปั๊บทันที เล่นเอาฉันที่ยังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ถึงกับกลืนลูกชิ้นทั้งที่ยังไม่ได้เคี้ยว

แต่จะว่าไป...ให้ตอบยังไงดีหละ ทีนี้หละ เรื่องลำบากตกมาอยู่ที่ฉันแล้วหละ คุณพ่อก็กำชับมาซะด้วยว่าห้ามบอกยัยป๋อง แล้วจะให้ฉันพูดยังไงดี ยังไงดี

ปึ้ง!

"ไอ้หวาน!นี่ฉันถามแกอยู่นะ ได้ยินปะเนี่ย เมาลูกชิ้นไปแล้วเหรอ"

ยัยบ้า ตบโต๊ะแบบนี้ก็ตกใจหมดสิ

โอ๊ะ!นั่น...

ทันใดนั้น หัวสมองของฉันก็คิดคำตอบออกมาได้ เมื่อเหลือบไปเห็นผลไม้ในชนิดหนึ่งในจานของยัยปลาป๋อง

สตรอเบอร์รี่...

"คืองี้นะ ที่พวกนั้นได้เป็นประธานกับรองน่ะก็เพราะว่าพวกนั้นใช้อำนาจน่ะสิ"

"ใช้อำนาจ??"

"ใช่ พวกนั้นมาข่มขู่พ่อของฉันว่าถ้าไม่ให้เค้าเป็นรองกับประธานหละก็ จะไล่พ่อฉันออก" ขอโทษนะTTจริงๆฉันก็ไม่ได้อยากจะใส่ร้ายหรอก แต่ที่คิดออกนี่เพราะมันเป็นความแค้นที่อยู่ในจิตใจต่างหากหละ><

"เลวมากกกกก" ยัยปลาป๋องถึงกับตาลุกเป็นไฟ

"ฉันจะไปเคลียร์กับพวกมันเอง"

"อย่านะ><" ฉันรีบฉุดข้อมือยัยปลาป๋องไว้เมื่อเห็นนางทำท่าจะลุกผึงออกไปจากโรงอาหาร ถ้านางหลุดไปได้หละก็ ต้องแย่แน่ๆอย่างยัยปลาป๋องก็คงจะไปแหกปากด่าเค้าหละมั้งเผลอๆอาจจะปาระเบิดน้อยหน่าใส่ห้องสภานักเรียนเลยก็ได้ เห็นแบบนี้แต่ยัยนี่ก็โมโหร้ายมากๆนะ แค่คิดก็อายจะแย่แล้ว แถม1ใน5นั้นยังเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนอีกต่างหาก เสี่ยงต่อการโดนไล่ออกเป็นที่สุด

"ห้ามฉันไว้ทำไม ปล่อยนะ"

ฟึ่บฟั่บ~ฟึ่บฟั่บ~

หวาาาาา~~ยัยนี่ดิ้นเป็นพะยูนขาดอากาศหายใจเลยอะ แรงเยอะมาก จะจับไม่ไหวอยู่แล้ว>o<

"อย่าไปเลยนะยัยป๋อง เธอรู้มั้ยว่า1ใน5คนนั้นเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนด้วยนะ"

"หึ คิดไว้ไม่ผิดจริงๆด้วย แบบนั้นยิ่งต้องเคลียใหญ่เลย"

ฟึ่บ!

หวาาาาา~~ช้างหลุดแล้วจ้าาา ไม่ได้นะ ฉันต้องห้าม ต้องห้าม!

"ไม่นะ ยัยป๋องงงงง" ตอนนี้ฉันกำลังใช้นิ้วก้อยเกี่ยวสายนาฬิกาของยัยป๋องเอาไว้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะยึดเหนี่ยวยัยป๋องเอาไว้ได้

"ถ้าแกไม่เห็นแก่ตัวเองก็ช่วยเห็นแก่พ่อของฉันเถอะ แกอาจจะโดนพวกนั้นทำอันตราย โดนจับไปข่มขื่น บางทีระหว่างทางกลับบ้านอาจจะโดนดักปล้นชิงทรัพย์ เผลอๆพ่อของฉันอาจจะโดนหางเลข ถูกไล่ออกไปด้วยอีกคนนะ แล้วทีนี้ฉันก็คงจะไม่มีอนาคต หมดที่เรียน เพราะโดนไล่ออกกลางเทอม แล้วก็อาจจะต้องไปเป็นเด็กเลี้ยงวัวเลี้ยงควายที่ทุ่งนาเพราะไม่มีความรู้อะไรเลย คิดดูสิ นี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าระเบิดนิวเคลียร์ถล่มกรุงเทพอีกนะ แกไม่สงสารฉันบ้างเหรออออTOT"

"=[ ]=" 

ยัยปลาป๋องถึงกับสตันไปห้าวินาที

"อะ..." ถึงกับพูดไม่ออกไปเลยทีเดียวเชียว

"โอเคๆไม่ไปแล้วก็ได้" ยัยปลาป๋องค่อยเดินถอยหลังกลับมานั่งที่เดิมอย่างระแวดระวัง

"ขอบคุณน้าาา ที่เชื่อฉัน"

"อืมๆ" ยัยปลาป๋องพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่สีหน้าตัวเองยังกับคนพึ่งกินอ้วกไปหมาดๆ

"งั้นก็กินกันต่อเถอะ" ฉันแสร้งกลับมาทำเป็นสดใสแล้วลงมือกินก๋วยเตี๋ยวต่อ แต่ดูเหมือนว่ายัยปลาป๋องจะกระเดือกต่อไปไม่ลงแล้วหละ

"หวาน" ยัยนี่เรียกชื่อฉัน ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมา

"แกช่วยกินสตรเบอร์รี่ลูกนี้ทีได้มั้ย ช่วยกินหน่อย ลูกสุดท้ายแล้ว"

"อ้าว แล้วทำไมแกไม่กินเองหละ ลูกสุดท้ายแล้วนี่ อีกลูกเดียวเอง"

"จริงๆแล้วฉันไม่ค่อยชอบสตรอเบอร์รี่น่ะ นี่ก็เพิ่งซื้อมาลองกินดูเฉยๆเห็นมันสีสวยแล้วก็กลิ่นหอมดี แต่พอมากินจริงๆแล้วมันเปรี้ยวน่ะ ฉันก็ไม่เลยไม่ชอบ"

"อ๋อ...งั้นเหรอ ได้ๆ^^"

สตรอเบอร์รี่...ภายนอกสีสวย กลิ่นหอมหวาน ดูน่ากิน แต่พอกัดจริงๆแล้วมันกลับเปรี้ยวจนไม่อยากจะกินต่อ...

นั่นมันฉันชัดๆT^T

          จบไปแล้วนะคะกับตอนที่สาม ตอนแรกก็ว่าจะแต่งให้ฟินแต่เนื้อเรื่องก็คงจะเยอะเกินไป ก็เลยคิดว่าจะแต่งให้ฟินตอนห้าไปเลย ที่สำคัญ ต้องทำการบ้านด้วยค่ะ เรียนหนักมาก เพราะฉะนั้น ถ้าว่างเยอะๆจะกลับมาอัพยาวๆนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ><

แต่ง:sweetexo

ที่ปรึกษา:NightPare