Un_expected Love

          ไอ้เชี่ยโจเดินกลับเข้ามาในห้องก็พบกับสายตาอำมหิต 3 คู่ที่กำลังจ้องมันเขม็ง  มันทำตัวลีบจนแทบจะแบนไปกับพื้นแล้ว  มันหลบสายตาพวกผม  นั่งลงเงียบ ๆ ไม่พูดห่าอะไรเลย

          "มึงมีอะไรจะบอกพวกกูมั้ยวะโจ?" ไอ้ต้นไม้ทำหน้าโหดใส่

          "อะไร?" ไอ้โจก้มหน้า  ขยับแว่นเล็กน้อย  ไม่ยอมสบตาพวกผมเลย

          "มึงมีไอโฟน 6 ใช้" ผมพูดพลางเดินไปยืนข้าง ๆ มัน "เสื้อมึงก็ใหม่ กางเกงมึงก็ใหม่ รองเท้ามึงก็ใหม่ แว่นมึงก็ใหม่" ผมดึงแว่นออกมาจากหน้ามัน  ไอ้โจมันหยีตาเล็กน้อย  มันสายตาสั้นแล้วก็แพ้แสงด้วยครับ

          "ก็เงินเดือนกูออก  กูจะซื้อของเป็นรางวัลให้ตัวเองบ้างไม่ได้เหรอวะ?" ไอ้โจมันพูดพลางทำท่าฮึดฮัดเล็ก ๆ  ก่อนจะแย่งแว่นไปจากมือผมแล้วใส่ใหม่

          "ไอ้เชี่ยโจ" ผมเท้าแขนลงบนโต๊ะก่อนจะโน้มตัวไปมองหน้ามัน "กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี?  กูว่ากูรู้จักมึงดีพอ ๆ กับที่ตัวมึงรู้จักตัวเองนะ  มึงเรียนเก่ง  มึงขยัน  มึงประหยัด  มึงเป็นคนรู้คุณค่าของเงิน  กูมั่นใจว่าถึงมึงมีเงินมึงก็ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยแบบนี้"

          "คือ...." มันทำหน้าเลิกลั่ก  คงไม่รู้จะตอบว่าอะไร

          "ไอโฟน 6 มึงซื้อมาทำเหี้ยอะไร?  เอามาทับกระดาษเหรอ?  โซเชียลมึงก็ไม่เล่น  วัน ๆ เรียนเสร็จทำงาน  ทำงานเสร็จนอน  นอนตื่นไปเรียน  ชีวิตมึงมีอยู่แค่นี้  คนที่รู้ค่าของเงินอย่างมึงไม่มีวันซื้อไอโฟน 6 มาใช้หรอกว่ะ" ไอ้ง่าวร่ายยาว

          "ทำไมวะ?  คนหยั่งกูใช้ไอโฟน 6 ไม่ได้เหรอ?  ต้องคนรวยหยั่งมึงเท่านั้นเหรอวะง่าว?" ไอ้โจเริ่มโมโหแล้วครับ "กูมันจนไง  พอกูมีเงินกูก็อยากได้ของที่กูไม่เคยได้บ้าง  แค่นี้มันผิดเหรอวะ?"

          "กูไม่ได้บอกว่ามึงผิดที่ใช้ไอโฟน  กูไม่ได้บอกว่ามึงผิดที่มึงจน  แต่กูสงสัยว่า  มึงไปทำมาหากินอะไรมึงถึงมีเงินมากมายถึงขนาดยกเครื่องตัวเองใหม่หมดแบบนี้ " ไอ้ต้นไม้ทำหน้าโหดใส่  ไอ้โจที่เมื่อกี้เพิ่งจะพองตัวสู้  ตอนนี้มันก็หดตัวหงออีกแล้ว  มึงเป็นอึ่งอ่างป้ะวะ?

          "กูจะบอกอะไรมึงนะโจ  มึงเป็นเพื่อนกู  กูรักมึง  มึงเป็นคนดี  มึงเป็นคนเก่ง  มึงเป็นคนขยัน  อนาคตมึงต้องได้ดีแน่ ๆ  กูไม่อยากให้มึงหลงผิด  กูไม่อยากให้มึงเอาอนาคตอันสดใสของมึงมาเสี่ยงแบบนี้  ถึงจะได้เงินเยอะ  แต่ถ้ามึงโดนจับขึ้นมา  หมดอนาคตเลยนะเว้ย!" ผมร่ายเป็นชุดครับ  มันเป็นเพื่อนผม  ผมไม่อยากให้มันทำเรื่องเหี้ย ๆ แบบนี้  ต้องรีบดึงมันออกมาให้ได้

          "มึงรู้มั้ยว่าเงินแบบนี้เค้าเรียกว่าเงินร้อน  มึงได้มามึงก็ต้องรีบใช้  พอหมดมึงก็ต้องทำอีก  มึงจะไม่สามารถออกจากวงจรอุบาทว์นี่ได้" ไอ้ต้นไม้พูดบ้างครับ

          "แล้ววันนึงมึงก็จะพลาด  อนาคตทุกอย่างของมึงต้องดับวูบ  สมองดี ๆ ของมึงแทนที่จะได้ใช้ประโยชน์ไปพัฒนาประเทศชาติ  ก็ต้องไปใช้เรียนในคุกแทน" ไอ้ง่าวพูดซะน่ากลัวเลยมึง

          "มึงไม่ได้ติดใช่มั้ย?" ผมถามด้วยความเป็นห่วงครับ  กลัวว่ามันจะติดยาเลยต้องมาขายยา  ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น

          "ห๊ะ!" ไอ้โจทำหน้างง "ติดอะไร?"

          "มึงเป็นเพื่อนพวกกูนะโจ" ไอ้ง่าวทำหน้าเครียดครับ "กูไม่อยากให้มึงทำแบบนี้เลยว่ะ มึงเลิกได้มั้ย? มึงหยุดซะก่อนที่ตำรวจจะสืบมาถึงมึงนะ  กูไม่อยากให้มึงเสียอนาคตว่ะ"

          "ใช่  ถ้ามึงโดนจับติดคุก  แล้วเวลาสอบใครจะติวให้พวกกู  ใครจะส่งซิกให้พวกกูวะ?" ผมเป็นคนดีครับ  ผมห่วงเพื่อน  ผมไม่ได้ห่วงว่าผมจะสอบตกเลยนะ  จริง-จริ๊ง!

          "เดี๋ยวนะ  กูเริ่มงงแล้ว" ไอ้โจมองหน้าพวกผมงง ๆ ครับ "พวกมึงคิดว่ากูทำอะไร?"

          "ขายยา!"  พวกผม 3 คนพูดขึ้นพร้อมกัน

          "เชี่ย!" ไอ้โจทำหน้าเหวอสุดฤทธิ์ "พวกมึงเอาส้นตีนอะไรคิดว่ากูจะไปขายยา  สัส!"

          "งั้นมึงมีเงินมากมายมาจากไหน?  บอกพวกกูมาซิ!" พวกผม 3 คนเดินย่างสามขุมเข้าไปรุมมันครับ  ถ้าไม่ได้ขายยามึงจะเอาเงินมาจากไหนวะ?

          "คือ...." ไอ้โจตะกุกตะกักครับ  เป็นตายร้ายดียังไงพวกผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่ามันไปทำอะไรมา  แม่งทำเรื่องเหี้ย ๆ อะไรรึป่าวไม่รู้  อย่างน้อยมันก็เพื่อนผมครับ  มันต้องมีอนาคตที่ดี  ไม่ใช่จมกับเรื่องชั่ว ๆ

          "โจ...." ผมพูดเสียงเรียบ ๆ เป็นการกดดันมันครับ

          "ไปคุยที่ห้องได้มั้ย?  กูไม่อยากพูดที่นี่ว่ะ"