Sensitive Love น่ารักอย่างนี้แบบนี้ต้องจัดหนัก!!!

          หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป~

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างกับโกหก ฉันยินดีกับเกรซเพื่อนสนิทของฉัน เพราะว่าผู้ชายที่ชื่อดรีมให้ฉันช่วยจีบเกรซให้หน่อยแล้วมันก็สำเร็จจริงๆด้วย เห็นเพื่อนฉันมีแฟนแล้วก็ดีใจแทน ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องเรียนละ กำลังทำงานอยู่ แต่เกรซไม่ทำอะไรเลยนั่งแชทกับดรีมอยู่ละนะ คนมีแฟนก็งี้แหละ ก็เหมือนฉันละ ตอนมีแฟนใหม่ๆก็เป็นอย่างเกรซละ พอฉันเลิกกับเค้าไป ฉันก็ไม่เป็นอย่างงั้นอีกเลย แต่ก็ดี ตอนนี้ฉันกำลังลืมเรื่องในอดีตให้หมดอยู่ละ มันจะได้ไม่ต้องเจ็บอยู่ในใจอีก
"เอ้า!! เกรซทำงานก่อนมั้ย?? เดี๋ยวไม่เสร็จนะเกรซ ส่งพรุ่งนี้นะไม่ใช่ส่งอาทิตย์หน้า" ฉันตักเตือนเพื่อนสาวที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ (ตอนแรกนั่งแชทกันแตเกรซโทรไปหาดรีม)
"แปปนึงนะแก..." เกรซหันมาพูดกับฉันแล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ เฮ้อ!! เพื่อนคนนี้นี่จริงๆเล้ย
"ไม่เสร็จไม่รู้ด้วยนะ" ฉันพูดอีกคำนึงแล้วก็หันไปทำงานคณิตศาสตร์ต่อ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าฉันเก่งคณิตรองจากเดรมที่ได้ที่1ของห้องตลอดละส่วนฉันหนะหรอสอบได้ที่2ตลอดละ ฉันพยายามจะเอาชนะน่ะแต่ว่าเดรมเก่งกว่าอีก เวลามีการแข่งคณิตศาสตร์ฉันก็มักจะได้คู่กับเค้าตลอดเลย -..-'
"นี่!!! สอนฉันหน่อยดิ" ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงกำลังพูดกับฉัน ฉันเลยรีบเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเดรมมาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วก็เอามือยันขอบโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่
"นายก็ทำเองเป็นนี่..." ฉันย้อนกลับไปจนเค้าหงายเงิบไปเลย หึๆๆๆ อย่าหาว่สฉันไม่รู้นะว่านายจะทำอะไร
"ฉันทำไม่เป็นจริงๆ สอนหน่อยน้าๆๆๆ"
"ฉันรู้ว่านายทำเป็น อย่ามาๆๆๆ"
"โห่~ สอนแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่ง้อหรอก"
อ้าว!!! เห้ย!!! งอนจริงหรอนั่น ฉันแค่พูดเล่นๆเองนะ อย่าทำเวอร์สิ!!! -()-"
"อะๆๆๆ สอนก็สอน"
"จริงปร้า?? *O*"
"อืม~ หรือจะไม่ให้สอนห้ะ!!!"
"สอนๆๆๆๆ" เดรมรีบตอบแล้วก็เอาเก้าอี้ของคนข้างหน้า (ที่เค้าไม่อยู่) มานั่งข้างหน้าฉัน
"โหย!!! ก็แค่หารากแล้วติดลบ นายทำไม่ได้หรอ?" ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเดรมจะไม่รู้
"กะ..ก็ฉันไม่รู่นี่ ฉันลืม"
"นี่ดูนะคำตอบมันเป็นลบใช่ไหม นายก็ใส่รากเข้าไปเลยเพราะว่ามันหาคำตอบไม่ได้แล้ว แค่เนี้ยเอง" ฉันยักไหล่ให้เดรมไปทีนึงก่อนที่จะทำงานของตัวเอง ฉันเหลืออีกข้อนึงก็เสร็จแล้ว (ก็ข้อเมื่อกี้นี้นั่นแหละจ้าาา)
"เก่งเหมือนกันนี่...แสดงว่ากินปลามาเยอะ" เอ๋!! ทำไมคำพูดมันไม่ค่อยจะเข้าหูเลยละ?? มันทะแม่งๆนะเนี่ย
"นายหมายความว่าไง??" ฉันหันไปถามคนตรงหน้าที่กำลังทำสีหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
"ที่จริง...ฉันทำเป็นหละ แต่เพียงแค่ว่ามาถามเธอเฉยๆ" นั่นไง!! ฉันว่าแล้ว คำพูดมันทะแม่งๆยังไงๆไม่รู้
"นี่นายดูถูกฉันหรอ!!" ฉันตะคอกใส่เดรมจนคนทั้งห้องหันมามองกันเป็นตาเดียว
"ฉันเปล่าดูถูกน้าาา ก็แค่อยากจะทดสอบว่าสมองเธอเท่าฉันหรือยัง??" นี่เค้าเรียกว่าไม่ดูถูกตรงไหนไม่ทราบค่ะคุณเดรม (พูดในใจ)
"อ้อหรอ~ แล้วตอนนี้รู้ยังหละ"
"รู้แล้ว สมองเธอก็เกือบตะเท่าฉันแล้วละนะ แต่ต้องไปกินปลาเยอะๆหน่อยนะ ฮ่าๆๆ"
"ฉันจะไม่เถียง โอเค!! ฉันจะไม่เถียง"
"ไม่เถียงฉันแล้วหรอ ดีจังเลย เป็นครั้งแรกที่เธอแพ้การเถียงของฉันนะ ^^" ยัง...ยังจะยิ้มอีก ยัง...เดี๋ยวก็รู้ว่าที่ฉันไม่เถียงกับนายหนะเพราะอะไร หึๆๆๆๆ
"ฉันจะไม่เถียง" ฉันหยุดพูดแล้วก็เอาหนังสือติวคณิตศาสตร์เล่มหนาขึ้นมาแล้วก็ลุกขึ้นมาแล้วก็พูดกับเดรมต่อ "แต่ฉันจะฆ่านาย เดรมนาย ตาย!!!!!" แล้วเดรมก็วิ่งหนีฉันโดยที่ฉันมีอาวุธคือหนังสือติวคณิตศาสตร์เล่มหนา (โครต) ไล่ตามเดรม จนทำให้เรา2คนวิ่งไล่กันจนทั่วตึกที่เราเรียนอยู่
"แฮ่กๆๆๆ ฉะ...ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันหันไปพูดกับเดรมที่กำลังยืนหอบอยู่ข้างๆฉัน
"ฉันก็เหมือนกัน" เดรมตอบฉันก่อนที่จะก้มหน้ามาแล้วตอนนั่นฉันกับเดรมก็สบตากันพอดี ฉันเลยรีบลุกขึ้นแล้วก็รีบเดินไปแต่ว่าทำไมข้อเท้าฉันมันเจ็บๆละ มันแปล๊บขึ้นมาเลยละ
"โอ๊ย!!~" ฉันเดินไปได้แค่2ก้าวแล้วก็ล้มลงพื้น แล้วฉันก็จับข้อเท้าของตัวเอง โอ้!!! ขาแพลงจ้าา
ทำไมมันโชคร้ายแบบนี้นะ เป็นเพราะเดรมแท้ๆเลย ถ้าเค้าไม่มาดูถูกฉัน ฉันก็คงไม่วิ่งจนขาแพลงหรอก งือ~~ เจ็บง่าาาา TOT'
"เป็นไรเปล่า??" เดรมรีบเดินมาแล้วก็นั่งยองๆตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเค้าดูรุกรนเหมือนกำลังเป็นห่วงฉันอยู่อะไรอย่างงั้นเลย
"เจ็บ~" ฉันตอบคำเดียวสั้นๆได้ใจความ ก็มันเจ็บจริงๆนี่นา
"ฉันขอดูข้อเท้าหน่อยนะ" ฉันไม่ตอบอะไรแต่ก็พยีกหน้าให้เดรม แล้วเดรมก็ยกข้อเท้าข้างขวาของฉันแล้วก็จับอย่างเบามือ
"อืม~ สงสัยขาจะแพลง เดินไหวไหม??" เดรมเงยหน้ามาพูดกับฉัน
"ไม่ไหวง่า เจ็บมากกกกก"
"งั้น..." พอเค้าหยุดพูดเค้าก็ลุกขึ้นยืน แล้วหลังจากนั่นเค้าก็ช้อนตัวฉันขึ้นไปทำให้ตอนนี้ฉันอยู่บนอ้อมแขนอันแข็งแรงของเค้า
"กรี๊ดดดดดด นายจะทำอะไรฉันหนะ" ฉันกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ แค่ประคองฉันไปก็ได้ ไม่เห็นต้องช้อนตัวแบบนี้เลย -/ / /-'
"ก็อุ้มเธออยู่หนะสิถามได้" เค้าตอบได้หน้าตายมากๆเลยบอกตรงๆ
"แค่ประคองฉันก็ได้"
"เธอยิ่งเดินไม่ถนัดอยู่...ให้ฉันอุ้มนี่แหละดีแล้วเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บไง ถึงฉันประคอง แต่ขาเธอก็โดนพื้น แล้วต้องใช้ข้อเท้าเดินอีก มีหวังเจ็บแน่ๆละ ว่าไงจะยอมไหม" ฉันพยักหน้าให้เดรมไป แล้วเค้าก็เดินไปโดยที่มีฉันอยู่บนอ้อมแขนเค้า เดรมก็พูดถูก...ถึงจะประคองเท้าก็ต้องโดนพื้นแล้วก็ต้องเดิน แล้วมันก็จะเจ็บ อืมๆๆมีเหตุผล
"ฉันขอโทษนะ...ที่ทำให้เธอเจ็บตัวหนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก...ชั่งมันเถอะ"
เรา2คนคุยไปเรื่อยๆจนมาถึงห้อง ทุกคนในห้องหันมามองเรา2คนกันเป็นตาเดียว แล้วเดรมก็ค่อยๆวางฉันลงบนเก้าอี้ พอสักพักก็มีเสียงแซวออกมาเป็นจุดๆ แล้วสักพักมันก็เต็มห้องเลยจ้า เฮ้อ!!! ฉันว่านะคราวนี้มีหวังโดนจับจิ้นแน่ๆเลยย
"ฉันว่านะ...เดรมชอบแกแน่ๆเลยอะมาย" มาอีกคนนึงละ ง้อว!!! -{}-" วันอะไรของฉันละเนี่ย
"คุยโทรศัพท์มห้เสร็จก่อนมั้ย!!" ฉันย้อนเกรซไปแล้วยิ้มอย่างแหยๆ ไม่มีมารยาทเล้ยเพื่อนคนนี้ น่าจะคุยกับดรีม (แฟนของเกรซ) ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาคุยกับฉัน
"นี่...วันนี้กลับกับใครอะ??" แล้วเดรมก็เดินมาหาฉันพร้อมกับคำถามอันแปลกประหลาดของเค้า
"ฉันกลับกับเกรซ..."
"ฉันกลับกับแกไม่ได้ละ เพราะว่าวันนี้ฉันมีนัดกับดรีมละ >_<" อย่าทำหน้าโอเวอร์แบบนั้นนะเกรซ มัน...เวอร์เกินไปละ
"คุยโทรศัพท์ให้จบก่อน =_=++"

"กลับกับเราก็ได้ เดี๋ยวเราช่วยพยุง" อีตาบ้านี่มาแปลกแฮะ!!! อยู่ดีๆก็มาชวนฉันกลับด้วย แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องเดินกลับคนเดียว ฉันเดินกลับคนเดียวมา1อาทิตย์เต็มๆละ อยากจะบอกว่า ไม่ชินเลยจ้าาาา -*-'
"งั้น...ก็ได้...แต่ว่าห้ามอุ้มฉันนะ อายเค้า"
"ไม่อุ้มแล้ว...เดี๋ยวฉันพยุงเธอแทน แต่ว่าไหวใช่ไหมอ่ะ" เอ้อ!!! แปลกจริงๆแหละ แปลกสุดๆในรอบปี
"ไหวดิ...ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วละ" ที่ดีขึ้นก็เพราะว่าก่อนที่จะเข้าห้องมานี่เดีมนวดข้อเท้าให้ฉันมันเลยดีขึ้นไปนิดนึงละ
"อ๊าย!!! เงินในโทรศัพท์หมดง่า มาย...ขอยืมโทรศัพท์หน่อยดิ ><"
"ไม่ต้องเลยๆๆๆ แกก็ให้เค้าโทรมาดิ"
"ฉันไม่อยากให้เค้าเสียเงินละ นะๆๆขอยืมหน่อยดิ แปปเดียวๆๆ" กลัวเงินในโทรศัพท์แฟนหมดแต่ไม่กลัวว่าเงินในโทรศัพท์ฉันหมด เอ้อ!! เพื่อนฉันเป็นคนพิลึกไปแล้ว ฉันเลยรีบควัก iPhone ออกมาแล้วยื่นให้เกรซอย่างระอาใจ
"อย่าให้เงินโทรศัพท์ฉันหมดละ"
"โห่...ให้ตายก็ไม่หมดหรอก พ่อแม่แกเป็นตั้งนักการทูต มันจะหมดได้ยังไง" เอาพ่อแม่ของฉันมาอ้างอีกแล้ว ไอ้เพื่อนคนนี้นี่
"=_=" >> หน้าฉัน
"=O=" >> หน้าเดรม
"^_^" >> หน้าเกรซ
เฮ้อ!!! มันจะคุยซักกี่นาทีเนี่ย ไอ้แปปเดียวของเพื่อนฉันมันจะซักกี่นาทีนะ??

20 นาทีผ่านไป

20นาทีเต็มๆแล้วจ้าาา แต่ว่าเกรซก็ยังไม่เลิกคุยเลย นี่คือแปปเดียวของเพื่อนฉันสินะ พอผ่านไปประมาณ22นาทีเกรซก็วางหูจากดรีมแล้วก็เอา iPhone มาคืนฉัน
"แต๊งกิ้วน้าาาา~"
"โครตแปปของแกมากๆอะ"
"เอาน่าๆๆ แต่ก็ขอบคุณน้า"
"ไม่เป็นไรๆๆๆ"

กรี้ง~ กรี๊ง~ กรี้ง~

เย้!!! หมดเวลาแล้วว ดีนะที่งานคณิตศาสตร์ฉันเสร็จแล้วอะ ฉันเลยมีเวลาเยอะเลย ยิ้ปปี้!!! ^_^
พอฉันเก็บของลงใส่กระเป๋าเสร็จแล้วเดรมก็เดินตรงดิ่งมาหาฉันแล้วก็ค่อยๆพยุงฉันให้เดิน
"โอ๊ยยยยย~"
"เอ้าๆๆๆ ไหวปะเนี่ย"
"ตอนแรกๆไหวนะ แต่ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วอ่า"
วันซวยจริงๆเลย ทำไมถึงซวยอย่างงี้ละเนี่ย?? แงงงงงง เจ็บข้อเท้าง่าา TTT^TTT แล้วอยู่ดีๆเดรมก็เอาแขนฉันออกจากคอของเค้าแล้วก็ทำเหมือนเมื่อตอนกลางวัน แว๊ก!!! เอาอีกแล้ววววว
"เห้ย!!! ไหนบอกว่าจะไม่ทำแล้วไง??"
"ก็มันมีอยู่ทางเดียวนี่นา...จะให้ทำยังไงละ"
ฉันไม่ได้ตอบอะไรก็เลยให้เค้าอุ้มฉันจนมาถึงบ้าน แต่ตอนที่ออกจากโรงเรียมีนักเรียนหลายคนหันมามองฉันกับเดรมเป็นตาเดียว แล้วแถมยังเจอเกรซกับดรีมที่อยู่หน้าโรงเรียนอีก เกรซเพื่อนฉันแซวฉันใหญ่เลย แซวกันทำไมก็แค่เดรมอุ้มฉันเองนะ -/ / / /- เดรมอุ้มฉันจนมาถึงบ้านฉันซักที กว่าจะมาถึง แทบแย่ แล้วเดรมก็เอาตัวฉันลงแล้วก็พยุงฉันเข้าบ้าน
"ตัวฉันหนักปะ??" ฉันถามคนข้างๆที่กำลังพยุงฉันอยู่
"โครตเบาอะ เหมือนกำลังอุ้มลูกแมวอยู่เลย"
เห้ย!!! นี่ตัวฉันเล็กขนาดนั้นเลยหรอ ฉันก็สูงนะ เลยอกของเดรมมานิดเดียวนะ (มันสูงตรงไหน)
เดรมขึ้นมาส่งฉันบนห้องแล้วก็ค่อยๆให้ฉันนั่งบนเตียงนอนของฉัน ส่วนเดรมก็ไปนั่งตรงเก้าอี้ทำงานของฉัน ดูเหมือนเค้าจะเหนื่อยนะ
"นาย...ไหวปะเนี่ย??" ฉันถามเดรมเพื่อให้ความแน่ใจว่าเค้าไหวอยู่เปล่า ถ้าเกิดเค้ามาหัวใจวายห้องฉันขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบน้าาาาาา
"ไหวๆๆๆ แต่ขอนั่งพักแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว..." ฉันพยักหน้าแบ้วก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวจะไปเปลี่ยนชุด
"กรี๊ดดดดด!! O_O" ตอนที่ฉันกำลังจะเดินเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ก็ตอนที่ฉันออกตัวเดินฉันลืมตัวไปว่าตัวเองเจ็บขาอยู่พอฉันเดินฉันก็ล้มแล้วสะโพกของฉันเองก็กระแทกพื้นอย่างจัง อ๊ากกกก!!! วันซวยอะไรกันละเนี่ย
"มายด์!!" พอฉันล้มลงไปเรียบร้อยแล้วเดรมก็รีบเดินมาพยุงฉันให้ลุกขึ้นแล้วก็พยุงให้ฉันไปนั่งที่เตียง
"ห้ามเดินรู้ไหม!!! เดี๋ยวเจ็บตัวอีก" เดรมตังเตือนฉันอย่างจริงจังสุดๆ ทำไมต้องจริงจังด้วยละฉันแค่ล้มเองนะ -..-' พิลึกแฮะ
"ฉันลืมตัวง่าาาา" ฉันพูดโดยที่ไม่สบตากับคนตรงหน้าฉัน ความรู้สึกนี้หมายถึงอะไร?? แล้วอยู่ดีๆมือนิ่มๆของคนตรงหน้าก็พยุงใบหน้าฉันขึ้นเพื่อให้สบตากับเค้า

ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~

เสียงหัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะตอนนี้ ทำไมเค้าต้องให้ฉันสบตากับเค้าด้วยละ

"อย่าลืมตัวอีกนะ...เดี๋ยวจะเจ็บตัวอีก"
"อะอื้ม~ (. .)" ฉันพยักหน้านิดๆเพราะว่าเดรมพยุงหน้าฉันอยู่ก่อนที่เค้าจะปล่อยให้หน้าฉันเป็นอิสละ
"งั้นฉันไปก่อนนะ" เค้าพูดพร้อมเอากระเป๋าเป้ของเค้าสะพายไว้ที่หลังแลัวก็โบกมือให้ฉัน ฉันเลยโบกมือตอบกลับไป ความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่นะ??

ตอนนี้เป็นเวลา1ทุ่มแล้ว ฉันรู้สึกว่าข้อเท้าของฉันดีขึ้นเยอะเลยละ เพราะอะไรหนะหรอ ก็เพราะว่าพี่มวล คนรับใช้ของบ้านฉันเอาน้ำแข็งประคบให้แล้วก็นวดโดยลงยานวดลงไปที่ข้อเท้า พอนวดเสร็จก็ทานยาแก้ปวด

กริ้ง~ กริ้ง~ กริ้ง

ฉันได้ยินเสียง iPhone ของฉันดังมาจากหัวเตียงของฉัน เอ...ใครโทรมาน้าา หรือจะเป็นเกรซนะ ฉันรียคว้ามันมาดู

'เดรม (Drame)'

ไม่ใช่เกรซแต่เป็นเดรมต่างหากละ โทรมาทำไม
ละนั่น หรือมีเรื่องอะไรหรือเปล่า แถมยังโทร Face Time ด้วยนะนั่น ฉันเลยกดรับสายทันทีแล้วบนหน้าจอ iPhone ของฉันก็เป็นหน้าของเค้าไป...
"มีอะไรถึง Face Time มาหาฉันเนี่ย??"
"..."
เค้าไม่ตอบแต่เค้ายิ้มมห้ฉันแล้วก็หยิบกีต้าร์ขึ้นมาแล้วก็ร้องเพลงให้ฉันฟัง
"ก็ปากมันว่างเลยต้องโทร.มาบอกคิดถึงกัน ถ้าเธอนั้นคิดถึงฉัน ช่วยขยับให้รู้บ้างเหอะ กลัวปากมันว่าง มากเกินไป วันที่เราไม่เจอ ถ้าใครมาเจ๊าะแจ๊ะเธอ เดี๋ยวจะเผลอไปยิ้มให้ใคร"

ทำอะไรของเค้าเนี่ย...อยู่ดีๆก็มาร้องเพลงให้ฉันฟัง ฉันงงนะเนี่ย >/ / / / / /<

"มาแปลก..."
"แปลกตรงไหนฉันไม่ได้มาแปลกเลยน้าาา"
มาไม่แปลก...แล้วทำไมเค้าต้องทำเสียงสูงด้วยละ!?? คนอะไรพิลึกชอบกลๆ
"ไม่แปลกได้ไง ปกตินายไม่เคยโทรหาฉันเลย นึกยังไงถึงโทรมา?? แถมโทร Face Time ด้วย แล้วยังจะมาร้อเพลงให้ฟังอีก ไม่แปลกตรงไหนไม่ทราบ??" นั่นดิ ไม่แปลกได้ไง?? ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามันแปลกๆ
"ฉันก็แค่คิดถึงเธอหนะเลยโทรมา" 'แค่คิดถึง'
อย่างงั้นหรอ ฮึๆๆๆ คนอะไรน่ารักจังเลย (เป็นไรมากเปล่าเนี่ยมายด์)
"-/ / / /-" เขินนะวุ้ย อีตาบ้านี่!!!
"เอ้า!!! หน้าแดงแล้ว ^^" อย่ายิ้มแบบนั้นสิ
"แค่นี้ก่อนนะ บาย~"

ติ๊ด~

ฉันรีบกดวางสายจากเดรมทันทีที่เค้าทักว่าฉันหย้าแดง ก็ว่าอยู่ว่าทำไมหน้าของฉันร้อนผ่าวแปลกๆ ที่แท้หน้าฉันก็แดงนี่เอง~ ฉันว่านะ คนที่ทำให้รักแท้มีจริงอีกครั้งนึง คือเดรมนี่แหละ ฉันว่าฉันเริ่มจะชอบเดรมซะแล้วสิ >_<'