สัมพันธ์รัก...สัมผัสหัวใจ [YAOI]

***(นิยายชายรักชาย)***

พีวดล วิวัฒนานนท์ ทายาทลำดับสามของ ‘อธิกร วิวัฒนานนท์’ เจ้าของโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่มีสาขาไปทั่วเมืองใหญ่ในเอเชีย คุณสมบัติของชายหนุ่มตรงตามสเปคของสาวๆ หน้าตาหล่อพร้อมความสูง 186 เซนติเมตร วุฒิการศึกษาดี มีฐานะดีถึงดีมาก และเป็นเพลย์บอย เขาเป็นที่รู้จักในวงสังคมธุรกิจและสังคมไฮโซ เป็นชายหนุ่มที่ยังไม่มีสาวคนไหนได้ครอบครองหัวใจ และยังเป็นเซเลบฯ คนดังที่ถูกเชิญออกงานมากมาย ดังเช่นในตอนนี้ที่เจ้าตัวกำลังยิ้มแย้มโปรยเสน่ห์อยู่ในงานเปิดตัวนาฬิกายี่ห้อดัง

“สวัสดีครับคุณพีวดล ขอบคุณมากนะครับที่ให้เกียรติมางานในวันนี้” เจ้าของงานเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่ม

“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ผมเสียอีกที่ต้องขอบคุณที่เชิญผมมาในงานด้วย” พีวดลเอ่ยกลับไปตามมารยาททางสังคมที่พึงจะกระทำ

แม้ว่าภายในงานจะมีเหล่าเซเลบริตี้ชื่อดังอยู่มากมาย แต่พีวดลก็ดูโดดเด่นและเป็นจุดสนใจมากกว่าใครๆ ด้วยรูปร่างสูงใหญ่บวกกับหุ่นฟิตเฟิร์มที่เกิดจากการออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ ผสมกับใบหน้าคมคิ้วเข้ม ดวงตาโตเหมาะสมรับกับใบหน้า จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับหนุ่มหล่อในฝัน รูปปากรับกับใบหน้าได้อย่างเหมาะเจาะ และเป็นที่ปรารถนาของสาวๆ และกลุ่มนิยมเพศเดียวกันที่ต้องการลิ้มลองรสชาติ

ในขณะที่พีวดลกำลังพูดคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนทางสังคมที่มักจะเอื้อประโยชน์กันทางธุรกิจ แขนของเขาก็ถูกคล้องอย่างจงใจจากหญิงสาวหน้าตาสวยพร้อมกับหุ่นนางแบบที่ทำให้ชายหนุ่มหลายคนในงานอดที่จะมองตามไม่ได้

“ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอพีที่นี่ นึกว่าพีจะไม่มาซะแล้ว” พูดจบเธอก็ซบลงที่ต้นแขนล่ำ

“นึกว่าสาวสวยที่ไหน เซย่านี่เอง” เขาหันไปบอกพร้อมกับหยอดคำหวานตามสไตล์ ส่วนหญิงสาวก็ยิ้มกลับมาให้

“พีคะ เซย่าหิวจังเลยค่ะ” หญิงสาวออดอ้อนก่อนที่พีวดลจะหันไปขอตัวกับกลุ่มเพื่อนที่คุยกันอยู่ก่อนหน้านี้ แล้วพาหญิงสาวไปยังโซนอาหารที่ถูกจัดไว้แบบบุฟเฟ่ต์ เขาบริการเธอตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ

พีวดลรู้จักเซย่ามาได้ประมาณสองปี เธอเป็นนางแบบหน้าตาสวยแบบฉบับลูกครึ่ง ส่วนความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่อยู่ในลักษณะเพื่อนดื่มและเพื่อนสนุกเสียมากกว่า และเซย่าก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตของพีวดลเท่านั้น เขาเองไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอนัก

“พีจะมางานนี้ไม่เห็นบอกเซย่าเลย น่าน้อยใจนะคะเนี่ย” เซย่าแกล้งงอนใส่

“ก็ตอนแรกผมกะจะไม่มานี่ครับ เซย่าเองก็ไม่เห็นบอกผมเหมือนกันนะว่าจะมา”

“นี่คุณย้อนเซย่าเหรอคะ” หญิงสาวแกล้งแหวกลับไป ก่อนจะยิ้มออกเมื่อได้รับการขอโทษที่แก้มนุ่ม ทั้งคู่ยืนคุยกันอย่างคนคุ้นเคยกันดี พร้อมกับยิ้มทักทายพูดคุยกับบรรดาแขกร่วมงานที่แวะเวียนเข้ามาคุยมาทักทายด้วย แล้วจู่ๆ สายตาของพีวดลก็ไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งที่เป็นบริกรภายในงานที่ยืนทำหน้าที่อยู่ห่างออกไปจากเขาพอสมควร

“โชจิน”

“ว่าไงนะคะพี” เซย่าถาม

“ครับ ไม่มีอะไรครับเซย่า” พีวดลหันมาตอบก่อนจะหันมองกลับไปทางเดิมอีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นใครคนนั้นแล้ว คนที่เขาคอยมองหาอยู่บ่อยๆ เมื่อยามนึกถึง

ตั้งแต่ค่ำคืนแสนหวานที่ผ่านมาได้เกือบเดือน พีวดลก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไปนึกถึงเจ้าของร่างกายที่เร่าร้อนนั้นอยู่บ่อยๆ บางครั้งเขาก็สอดส่ายสายตามองหาอย่างลืมตัว เขากลับไปยังผับเดิมสองสามครั้งเพื่อหวังจะได้เจอคนที่ชื่อ ‘โชจิน’ อีกครั้ง

“เดี๋ยวผมพาไปห้องน้ำครับ” เสียงคุ้นหูที่ถึงแม้จะได้ยินเพียงแค่คืนเดียว แต่เขาก็ดันจำได้แม่นยำดังขึ้นทางด้านหลังเขา พีวดลหัน กลับไปมองก่อนจะเจอเข้ากับบริกรหนุ่มที่กำลังพาชายหนุ่มสูงอายุออกไปจากห้องจัดเลี้ยง

“เซย่า เดี๋ยวผมมานะ” พีวดลหันไปบอกและออกเดินตามบริกรคนนั้นออกไปทันที เขาเดินจนมาถึงบริเวณห้องน้ำ เขาหยุดยืนดักรออยู่แถวนั้น เพียงไม่นานมากนักชายหนุ่มสูงอายุที่เป็นแขกคนหนึ่งของงานก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พีวดลจึงเดินสวนเข้าไปแทน และสิ่งที่เขาหวังไว้ก็เกิดขึ้น เมื่อเขาพบกับโชจินที่กำลังยืนล้างมืออยู่ในชุดบริกร ชายหนุ่มเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ ทันที

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” พีวดลเอ่ยทักคนในกระจก คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในกระจก เขามีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับอาการให้เป็นปกติ

“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยเจอคุณมาก่อน” พูดจบก็จัดการปิดก๊อกน้ำ โชจินยืดตัวขึ้นตรงพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆและเดินออกไปทันที แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินถึงประตูห้องน้ำ แขนของเขาก็ถูกคว้าไว้ก่อนจะถูกดึงตัวเข้าหาชายหนุ่มที่เขาแกล้งจำไม่ได้

“โชจิน คุณแน่ใจเหรอว่าจำผมไม่ได้” พีวดลโอบร่างนั้นไว้พร้อมกับโน้มหน้าลงไปใกล้ๆ เจ้าของชื่อตกใจเล็กน้อยเมื่อผู้ชายตรงหน้ารู้จักชื่อเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

“ผมรู้จักคุณ แต่คุณไม่รู้จักผมแน่นอนครับ แล้วตอนนี้กรุณาปล่อยผมด้วยครับ คุณคงไม่อยากเจอข่าวเสียๆ หายๆ หรอกนะครับ” โชจินบอกอย่างใจเย็นก่อนที่เขาจะได้รับอิสระ เขาเอ่ยขอบคุณและเดินออกไปจากห้องน้ำทันที ปล่อยให้พีวดลยืนยิ้มเยาะให้กับตัวเอง

“นายจะเล่นกับฉันแบบนี้ใช่มั้ยโชจิน แล้วนายจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย” พีวดลพูดกับตัวเองก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดแผนการบางอย่างออก

ตั้งแต่กลับเข้ามาทำหน้าที่บริกรอีกครั้งในห้องจัดเลี้ยง โชจินก็รู้สึกเหมือนถูกมองอยู่ตลอดเวลา จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวจึงหันไปมองยังทางที่เขารู้สึกถึงสายตาของใครบางคนที่มองเขาอยู่ตลอด และสิ่งที่เขาคิดไว้ก็เป็นจริงเมื่อเจอเข้ากับสายตาของพีวดลที่ยืนมองเขาอยู่ห่างๆ โชจินลอบถอนหายใจก่อนจะเดินไปให้พ้นสายตานั้น แต่เขาคงคิดผิดเพราะเขายังรู้สึกได้ว่าพีวดลยังคงมองเขาไม่เลิกรา โชจินล้มเลิกที่จะหนีให้พ้นสายตานั้นและหันไปสนใจทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ อย่างน้อยในงานเลี้ยงสังคมที่มีผู้คนเยอะแยะแบบนี้ เขาก็คงปลอดภัยจากคนที่เขารู้จักผ่านทางข่าวสังคมต่างๆ และรู้สึกไม่ค่อยชอบนักกับพฤติกรรมของชายหนุ่มสักเท่าไหร่

“จินๆ รู้จักเขาด้วยเหรอ” จู่ๆ เพื่อนร่วมงานสาวก็กระซิบถามเขา ในขณะกำลังรินน้ำเปล่าใส่แก้วเพื่อให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นยกไปเสิร์ฟ

“ฉันจะไปรู้จักพวกเขาได้ยังไง คนละสังคมกันเลยนะนิด” โชจินบอกแม้เขาจะรู้ดีว่าคนที่นิดถามนั้นหมายถึงใคร

“แต่ฉันรู้สึกว่าเขามองจินบ่อยนะ”

“ไม่หรอกนิด เขาคงมองไปเรื่อยนั่นแหละ ฉันยกไปเสิร์ฟก่อนนะ” โชจินตัดประเด็นพร้อมกับรีบยกถาดแก้วน้ำเปล่าออกไปเดินเสิร์ฟแขกภายในงาน  ตลอดเวลาที่เขาเดินถือไปรอบๆ งาน โชจินก็ลอบมองพีวดลไปด้วย และเหตุผลที่เขาต้องคอยดูเพราะจะได้หลีกเลี่ยงได้ถูก

“หาผมอยู่เหรอครับ” เสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้โชจินหยุดนิ่งไป ก่อนจะออกเดินต่อทำทีเป็นไม่ได้ยิน

“น้องครับ ขอน้ำหน่อย” แล้วเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหันมองซ้ายขวาก็ไม่พบบริกรคนอื่นนอกจากตัวเขา โชจินเลยจำใจต้องหันกลับไปเผชิญหน้า เขาเห็นรอยยิ้มมุมปากของพีวดลก็รู้ทันทีว่าเจ้าตัวตั้งใจเรียกเขา และด้วยหน้าที่เขาเลยต้องเดินเข้าไปหา

“มีแต่น้ำเย็นเหรอ” พีวดลพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าโชจินไปด้วย

“ครับ” โชจินตอบกลับไปสั้นๆ พร้อมกับเบนสายตาไปมองทางอื่น

“ว้า! พี่อยากได้น้ำแบบไม่เย็นด้วยสิ” พีวดลบอกอีกครั้ง

“กรุณารอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้” พูดจบก็หันกลับไปทางเดิมเพื่อเดินไปหาน้ำธรรมดามาเสิร์ฟให้แขกวีไอพีของงาน

“งั้นพี่เดินไปด้วยดีกว่า น้องจะได้ไม่ต้องเสียเวลา” แล้วพีวดลก็เดินตามไป โชจินลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ทั้งสองคนเดินมาถึงยังบริเวณโต๊ะบริการน้ำนานาชนิด สาวน้อยที่ยืนประจำการอยู่ก็แปลกใจที่ชายหนุ่มคนที่เธอพูดถึงเมื่อครู่เดินมาพร้อมกับเพื่อนร่วมงานของเธอ 

“คุณคนนี้อยากได้น้ำธรรมดาน่ะนิด ช่วยจัดการให้ด้วยนะ” พูดจบก็วางถาดน้ำลงที่โต๊ะ และเดินออกจากตรงนั้นตรงไปยังบริเวณที่วางอาหาร โชจินยืนเช็กอาหารและจัดเรียงอาหารให้ดูสวยงาม ก่อนที่เขาจะต้องลอบถอนหายใจอีกครั้งเมื่อเสียงเดิมดังอยู่ข้างๆ เขา

“เซย่าอยากกินอะไรอีกมั้ย ผมจะได้บริการให้”

“ไม่ดีกว่าค่ะพี เดี๋ยวอ้วน” หญิงสาวตอบกลับไป

“นี่นางแบบเขาทานกันน้อยแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าครับเซย่า” พีวดลถามต่อ พร้อมกับลอบมองโชจินเป็นระยะโดยที่ไม่ให้เซย่าผิดสังเกต

“พีก็พูดไปนั่น เซย่าอิ่มแล้วจริงๆ ค่ะ แล้วตอนนี้เซย่าก็อยากกลับแล้วด้วย พีไปส่งเซย่าหน่อยนะคะ” หญิงสาวออดอ้อนชายหนุ่ม

“ได้ครับ” พีวดลตอบรับก่อนที่จะพากันเดินไปลาเจ้าของงาน โชจินรู้สึกโล่งอกที่พีวดลออกไปจากงานได้เสียที เขาเดินไปยังโต๊ะอาหารอีกโต๊ะหนึ่งเพื่อจัดอาหารเหมือนเดิม เสร็จแล้วจึงเดินกลับไปยังที่จุดบริการน้ำดื่มอีกครั้ง

งานเลี้ยงดำเนินมาจนถึงช่วงสุดท้าย บรรดาแขกเหรื่อต่างเริ่มทยอยกันกลับบ้านจนหมดทุกคน คงเหลือแต่เจ้าของงาน ทีมผู้จัดงานและเหล่าบริกร โชจินกับเพื่อนๆ ช่วยกันทำความสะอาดห้องอยู่พักใหญ่ ก่อนจะส่งต่อให้กับทีมทำความสะอาดสถานที่จัดงาน โชจินเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมเพื่อนๆ แล้วเขาก็ต้องรีบหลบเมื่อเห็นพีวดลกำลังเดินมายังบริเวณงานอีกครั้ง

“นิด ถ้าเขาถามหาฉัน บอกว่าฉันกลับไปแล้วนะ” โชจินรีบบอกก่อนจะเดินเลี้ยวไปอีกทาง เขาเข้าไปยืนอยู่มุมมืดที่สามารถมองเห็นพีวดลได้

“ขอโทษนะครับ ผมต้องการพบโชจิน” พีวดลเดินเข้าไปถามกับนิด เพราะจำหน้าได้เพียงคนเดียว

“คือ...โชจินกลับไปแล้วค่ะ” นิดบอกตามที่โชจินสั่งไว้

“กลับไปแล้วเหรอครับ แล้วไม่ทราบว่าเขาอยู่ที่ไหนครับ” พีวดลถามออกไปตรงๆ

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พอดีนิดก็เพิ่งมารู้จักโชจินเหมือนกันค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” นิดตอบกลับไป  

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณพีวดล” หัวหน้างานบริกรเดินมาถาม ทำให้หญิงสาวสามารถขอตัวออกไปได้ทันที แต่เธอก็มิวายแอบชำเลืองมองไปยังจุดที่โชจินซ่อนตัวอยู่ เธออดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ ชายหนุ่มคนดังถึงมาถามหาเพื่อนของเธอ

“คือผมต้องการพบโชจินน่ะครับ” พีวดลบอกไปตรงๆ อีกครั้ง เขาไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขาแบบไหน ตอนนี้เขาต้องการเจอโชจินเท่านั้น

“คุณพีวดลมีอะไรกับเขาหรือเปล่าครับ” หัวหน้างานถามกลับไปด้วยความสงสัยว่าทำไมระดับลูกชายเจ้าของโรงแรมดังถึงมาถามหาบริกรแบบนี้

“คือพอดีว่า..แม่บ้านที่บ้านน่ะครับ พอดีหลานชายเธอหนีมาจากต่างจังหวัด เธอเป็นห่วงมากนะครับ เฝ้าคอยติดตามหาหลานชายคนเดียว แล้วก็มีหน้าตาคล้ายโชจิน ผมเลยอยากพบเขาเพื่อดูว่าจะใช่หลานชายแม่บ้านผมหรือเปล่า” พีวดลแต่งเรื่องสดๆ ร้อนๆ  

“อย่างนั้นเหรอครับ ตอนนี้ผมว่าโชจินคงกลับบ้านไปแล้วล่ะครับ”

“เหรอครับ แล้วคุณพอจะมีที่อยู่ของเขามั้ยครับ..คือผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะเป็นหลานชายของแม่บ้านผมน่ะครับ” พีวดลรีบอ้างเหตุผลเพื่อให้ดูน่าเชื่อถือ

“ตอนนี้ผมจำไม่ได้หรอกครับว่าใครอยู่ที่ไหน ข้อมูลอยู่ที่บริษัท เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะโทรไปบอกคุณพีวดลแทนดีกว่ามั้ยครับ” หัวหน้างานเสนอทางเลือก พีวดลยืนคิดอยู่ไม่นานก็ตอบตกลง พีวดลยื่นนามบัตรให้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณและเดินกลับออกไป ส่วนโชจินที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ก็ได้แต่สงสัยว่าพีวดลกับหัวหน้าคุยอะไรกัน แต่เขาก็ไม่อยากที่จะเข้าไปถามเพื่อให้หัวหน้าสงสัย เขารอเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินออกมาจากที่ซ่อนตัว เขามองไปรอบๆ เพื่อเช็กดูว่าพีวดลยังอยู่หรือเปล่า และเมื่อเช็กจนมั่นใจแล้วเขาจึงเดินออกไปด้านหน้าสถานที่จัดงานก่อนจะโบกแท็กซี่กลับไปพักผ่อนที่ห้องพักตัวเอง.

...จบตอนหนึ่ง...

[ครั้งแรกกับที่นี่ ขอฝากตัวด้วยนะคะ ยินดีรับคำชี้แนะติชมค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยค่ะ ตอนที่สองเจอกันคืนวันเสาร์ค่ะ ]