Kingdom Guardian

     Emperor of Bottomless 2 : ศิลาอาถรรพ์...อาบยาพิษจ้า~ เวลา ผ่านไป 8 ปี ที่แฮรี่ใช้เวลาอาศัยอยู่ในราชอาณาจักรการ์เดียน และอยู่กับ แช็ค มันทำให้เขาก้าวข้ามความเป็นมนุษย์แล้วกลายเป็นพ่อมดโดยสมบูรณ์...เขาไม่ใช่ มนุษย์อีกต่อไปแล้ว... บาดแผลต่างๆของเขาหายดีและมันทำให้เขาดูสวยขึ้นกว่าแต่ก่อน เขาสามารถพูดได้แล้วและพลังของเขาก็กล้าแกร่งมากๆเช่นเดียวกัน เขาแทบจะเป็นพระเจ้าได้ เป็นรองก็แค่แช็ค กับพวกระดับสูงคนอื่นๆเท่านั้น แฮรี่เป็นเด็กที่เรียนรู้เร็ว เขาจบหลักสูตรเวทมนต์ต่างๆและทุกสาขาเป็นคนแรกในราชอาณาจักรและรุ่นแรกที่ เรียนที่โรงเรียนบราทซิลลาซ(Bratzillaz) โรงเรียนที่แช็ค เป็นคนสร้างจบ ในตอนนี้ แฮรี่ใช้นามสกุลเบอร์นาดัส (หรือเบอร์นาดร์) นามสกุลของพ่อ เขาได้พบกับคุณปู่และคุณย่าซึ่งพวกท่านดีใจที่ได้เจอเขา คุณย่าถึงขั้นวิ่งมากอดเขาแล้วร้องไห้ด้วยความดีใจ ในขณะที่คุณปู่ยืนมองเขานิ่งๆก่อนจะยื่นมือมาลูบหัวของเขา นอกจากนี้ แฮรี่ยังพบว่า เขามีคุณน้าที่...ดูจะเด็กกว่าเขามาก อย่าง โอฟีเลีย เบอร์นาดัส แต่อันที่จริงเธอแก่กว่าเขามาก แต่กลับดูเหมือนเด็กอายุ 13-14 ปี ซึ่งจากคำบอกเล่าของแช็ค โอฟีเลียหน้าตาแบบนี้มา 1000 ปีกว่าๆแล้ว แฮรี่ได้รู้จักกับสมาชิกในครอบครัวและเพื่อนๆอีกมากมายนับไม่ถ้วนซึ่งครอบครัวใหม่ของเขานี้ทั้งอบอุ่นและมีความสุข พวกเขามอบความรักให้กับแฮรี่โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนนอกจากความสุขของแฮรี่ ซึ่งตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยพบเจอคนแบบนี้มาก่อน...มันทำให้เขามีความสุขมากๆ...

ในตอนนี้แฮรี่ทำงานเป็นอาจารย์วิชาควบคุมเวทมนต์ศาสตร์ในโรงเรียนบราทซิลลาซ ซึ่ง ค่อนข้างขาดครูผู้สอนและเขาก็เป็นอาจารย์ที่ดีมากๆเพราะนักเรียนหลายๆคนต่าง ชอบที่จะเรียนกับเขา...ซึ่งอาจรวมไปถึงความสวยของเขาด้วยล่ะมั้งที่ทำให้เขา ค่อนข้างเนื้อหอม  ในวัย 16 ปี แฮรี่ถูกใครหลายๆคนมาขอเป็นแฟน แต่ใครหลายๆคนที่ว่าก็กินแห้วกันไป เพราะว่าแฮรี่ได้รักใครคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจไปแล้ว ซึ่งคนที่โชคดีคนนั้นก็คือ แช็ค

ในวันเกิดอายุ 17 ปี คือช่วงเวลาที่แฮรี่ จะได้ก้าวเดินตามชะตากรรมของตน นั้นคือการอพยพผู้วิเศษและสิ่งมีชีวิตเวทมนต์ที่ศรัทธาในตัวเขาจากโลกเวทมนต์และทำลายโบกเวทมนต์ทิ้งซะ...มันเป็นเรื่องใหญ่ ที่เขาต้องเผชิญคนเดียว...โดยไม่มีแช็ค มันอาจฟังดูน่าใจหาย...แต่ไม่เป็นไร...เพราะว่าเขาจะทำเรื่องใหญ่นี้ให้สำเร็จและกลับมาหาแช็ค แฮรี่วาดฝันไว้ว่า เมื่อเขากลับมาจากการทำลายโลกเวทมนต์แล้ว เขาจะให้กำเนิดทายาทให้กับ แช็ค และอยู่ด้วยกันกับครอบครัวของเขาอย่างมีความสุขตลอดไป

แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไร เขาต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นเสียก่อน...นั้นก็คือบ้านของพวกเดอร์สลีย์...

ลี ออน แม่มดสีเงิน น้องสาวของแช็ค หรือก็คือคุณน้าอีกคนของเขา ให้คำแนะนำว่าการทำลายโลกเวทมนต์ควรจะเริ่มจากการทดสอบศรัทธาและความคิด ไตร่ตรอง ไร้ความอคติและความลำเอียง เธอบอกให้เขาลองใช้ร่างตอนที่ถูกไฟไหม้จนกลายเป็นเนื้อไหม้สีดำในการพรางตา มีแต่ผู้ที่มีศรัทธา ไร้อคติเท่านั้นถึงจะเห็นร่างจริงของเขาและเขาจะต้องกลายเป็นใบ้ มีเพียงผู้ที่มีศรัทธา ไร้อคติเท่านั้นถึงจะได้ยินเสียงของเขา รวมไปถึงเรื่องเวทมนต์ เพื่อพิสูจน์ถึงจิตใจที่แท้จริงของผู้คนในโลกเวทมนต์ เขาจะต้องกลายเป็น สควิป แต่เขาจะต้องระวังให้มากๆ เมื่อใดก็ตามที่เขาจับไม้กายสิทธิ์ ไม้ที่เขาจับจะแตกทันทีเพราะไม่สามารถทนรับพลังเวทมนต์อันมากมายมหาศาลของเขาได้ เมื่อเขาถูกร่ายคาถาหรือคำสาปใดๆใส่ สิ่งเหล่านั้นจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ รวมไปถึงแฮรี่สามารถกินเวทมนต์คาถาได้ทุกอย่างและเขาสามารถใช้เวทมนต์ได้โดยไม่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์และไม่ต้องร่ายคาถา มันอาจฟังดูพิเศษแต่ทว่า...โลกภายนอกยังคงเต็มไปด้วยพวกโอเดีย...แฮ รี่ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะสามารถไว้ใจใครได้...ในโลกเวทมนต์มีเพียงคนเดียวที่ เขาสามารถไว้ใจได้นั้นก็คือ นาซิสซ่า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องระวังตัวให้มากอยู่ดี เพราะถ้าพลาดขึ้นมา ความสุขของเขา ความฝันของเขา จะหายไป แล้วคิดเหรอว่าเขาจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นง่ายๆ ...ฝันเถอะ!

วันนี้ คือวันแห่งชะตากรรม แฮรี่ต้องอยู่ในร่างของเด็กชายวัย 11 ปี ร่างกายไหม้เกรียมจนกลายสีดำพร้อมกับผ้าพันแผลเต็มร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้เขาดูไม่ต่างไปจากมัมมี่สักเท่าไร แต่มันก็แค่ภาพลวงตาเพื่อทดสอบศรัทธา แช็ค มาส่งเขาที่หน้าบ้านพวกเดอร์สลีย์ซึ่งก็คือบ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต สำหรับ แฮรี่ มันเป็นสถานที่ ที่เขาไม่อยากจะกลับมาเหยียบอีก เขายังจำได้ไม่เคยลืมว่าคนพวกนี้ทำอะไรกับเขาไว้บ้าง...คนในครอบครัวก็ไม่ ใช่...ความเมตตาเห็นใจก็ไม่เคยมีให้...แล้วที่เลี้ยงเขาให้โตจนอายุ 8 ขวบนั้นก็เพื่อเงินตอบแทนของ อัลบัส ดัมเบิลดอร์  พอ ตาแก่นั้นหายเงียบไม่จ่ายเงิน...เขาก็ถูกขายให้กับพวกภาคีแห่งวาทิล...เขา ไม่รู้จะมองหาความดีจากครอบครัวนี้ยังไงดี...สิ่งเดียวที่เห็นก็มีเพียงแค่ ผีเน่ากับโลงผุ   ไม่สิ   หญิงหน้าม้ากับชายร่างช้างน้ำมากกว่า

“คิดอะไรอยู่แฮรี่?” คำถามของแช็ค ปลุกแฮรี่ออกจากภวังค์ เขาหันไปมองหน้าคนที่เขารักที่สุดในโลกก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้าไปกอดร่างสูง

“ก็แค่กำลังตัดสินใจ น่ะครับ ว่าจะทำยังไงกับพวกมันดี” แฮรี่ตอบเสียงอู้อี้พลางถูหน้าไปมากับอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

“ลูกจะให้อภัยพวกมันก็ได้ แต่อย่าไว้ชีวิตพวกมัน” แช็ค พูดเหมือนทีเล่นทีจริง หากแต่ความหมายของเขาก็คือ...ฆ่าพวกมันซะ...

“เห็นด้วยครับ” แฮรี่พูดพลางยกยิ้มขึ้นมานิดๆ มันคงจะเป็นรอยยิ้มที่น่ารักถ้าหากดวงตาที่เป็นประกายของเขานั้น ไม่ได้เป็นประกายสีแดงราวกับเปลวเพลิง

“ป๊ะป๋า น่ะ อยากมีลูกชายชื่อมาคัสสักครั้ง” จู่ๆ แช็ค ก็กล่าวเรื่องลูกทำให้แฮรี่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผมสีทองที่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เขา ดวงหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย หัวใจยิ่งเต้นแรงเมื่อแช็ค กอดเขาและยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบหัวเขา “ป๊ะป๋า รักแฮรี่มากๆนะ ถ้ากลับมาแล้ว เรามามีมาคัสน้อยด้วยกันนะ หรือ ลูกสาวตัวน้อยชื่อ ลูน่าดีนะ” สิ่งที่แช็ค พูดมันแทบจะทำให้แฮรี่ร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ แช็ค ยอมรับในตัวเขา มอบความรักความอบอุ่นให้เขา มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาและชายหนุ่มก็กำลังจะให้ในสิ่งที่วิเศษมากๆสำหรับเขา...ชีวิตคู่...

แฮรี่กล้ำกลืนไม่ให้น้ำตาไหล เขายิ้มด้วยความดีใจเกินจะบรรยาย

“ผมก็รัก ป๊ะป๋า ไว้กลับมา ผมจะเป็นแม่ให้กับลูกของ ป๊ะป๋านะครับ” แฮรี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“สัญญานะ” แช็ค พูดพลางก้มหน้า ให้หน้าผากลงมาทาบกับหน้าผากที่มีรอยแผลเป็นรูปดาวหกแฉกของแฮรี่

“สัญญาครับ ผมจะกลับมาอยู่กับ ป๊ะป๋า” แฮรี่พูดก่อนที่น้ำตาแห่งความสุขจะไหลลงมายามเมื่อริมฝีปากหนาแนบลงมาที่ริมฝีปากของเขา ถึงจะไม่ได้จาบจ้วงอะไร แต่มันอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก...ไม่มีอะไรจะสุขเท่านี้อีกแล้ว...สำหรับเขา...

“จะบอกอะไรให้นะ ยามใดที่อยากเจอ ป๊ะป๋า ก็ขอให้เรียกชื่อเต็มของ ป๊ะป๋า แล้ว ป๋าจะไปหา ไม่มีใครสามรถเห็น ป๋าได้นอกจาก ป๋าจะอนุญาตให้เห็น ในยามที่ทุกข์ที่สุด ป๋าจะไปอยู่เคียงข้างลูก ป๋าสัญญา” แช็ค พูดก่อนที่ร่างทั้งร่างของเขาจะเปล่งแสงสีทอง ปีกสีทองอร่ามผุดขึ้นมาจากแผ่นหลังของเขาทำให้เขาดูเจิดจรัส ราวกับเทวดาจากสรวงสวรรค์ “และเจอกัน แฮรี่”

แช็ค เอ่ยประโยคสุดท้ายก่อนที่แสงสีทองจะสว่างจ้าขึ้นจนแสบตา แล้วหายไปในเวลาต่อมา เมื่อแฮรี่ลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าแช็คได้หายไปแล้ว เขามองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบชายหนุ่ม แฮรี่ยิ้มกับสิ่งที่แช็ค พูดก่อนจากไป...ต่อให้เขาทุกข์ แช็ค ก็ไม่เคยทิ้งเขา...แต่เขาจะเข้มแข็ง...เข้มแข็งเพื่อป๊ะป๋าแช็ค...

แฮรี่หันหน้าไปยังบ้านเลขที่ 4 ก่อนจะแสยะยิ้ม เขาเดินตรงไปยังประตูบ้านก่อนที่มันจะเปิดเอง เขาเดินเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและคนแรกที่เขาพบก็คือ ป้าหน้าม้าเพ็ตทูเนียที่น่ารักนั้นเอง...(ประชด)... ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรหรือจะพูดตามจริงคงเป็นกรี๊ดใส่หน้าเขาหรือด่าเขาต่างๆนาๆ เธอก็นิ่งไป

“สวัสดีครับ ป้าเพ็ตทูเนีย ไม่ได้พบกันซะนาน เอ๊ะ หรือไม่นานนะ ก็นะ ผมไม่รู้หรอกนะว่า ช่วงเวลาของโลกมนุษย์มันผ่านไปนานเท่าไรแล้ว” แฮรี่พูดยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นโดยมีเพ็ตทูเนียเดินตามมาด้วย เธอไม่ได้เหม่อลอย เธอมีสติครบถ้วน แต่เธอไม่สามารถควบคุมร่างกายของเธอได้

เมื่อ เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาก็พบกับลุงร่างอ้วนที่นั่งอืดดูทีวีอยู่กับลูกชายที่มีขนาดร่างกายอ้วน เป็นตุ่มพอๆกับเขาบนโซฟา แฮรี่มองด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับรอยยิ้มก่อนที่เวอร์นอนจะเดินไปเพิ่มเสียง ทีวีให้ดังจนแทบจะสุดและไปช่วยเพ็ตทูเนียปิดหน้าต่างและประตูให้เรียบร้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะลงไปนั่งบนพื้นกับลูกชายของพวกเขาดัดลีย์ที่ลงไปนั่งรออยู่ แล้ว ในขณะที่แฮรี่เดินไปนั่งบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์

“โซฟาอุ่นดีนะครับ” แฮรี่พูดก่อนที่ดวงตาสีเขียวจะปรายตามองทั้ง 3 คนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาคิดว่าทั้งสามคนในตอนนี้คงกำลังเห็นว่าเขาอยู่ในสภาพของมัมมี่เป็นแน่ และคงกำลังก่นด่าเขาในใจเป็นแน่ แต่แฮรี่เลือกที่จะไม่ใส่ใจเรื่องพวกนั้น เพราะเหตุผลที่เขามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะมาเพื่อสนใจพวกมันในวาระสุดท้าย แต่มาเพื่อมอบวาระสุดท้ายให้กับพวกมันต่างหาก...

“ผมแค่อยากจะบอกว่า ผมให้อภัยพวกคุณ...แต่ผมจะไม่ไว้ชีวิตพวกคุณ ก็เท่านั้นเองแหละครับ”แฮรี่พูดด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายสีฟ้าจนดูราวกับมีขุมพลังบางอย่างอยู่ในดวงตาของเขา ร่างกายของทั้งสามคนเกร็งก่อนที่ร่างของพวกเขาจะลอยขึ้นมาจากพื้น ร่างทั้งสามดิ้นทุรนทุราย เลือดไหลออกมาจากปากพร้อมกับกล่องเสียงที่กระเด็นไปตกอยู่บนพื้น

“ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่อยากได้ยินเสียงน่าสะอิดสะเอียนของพวกคุณ” แฮรี่ ยังคงยิ้ม เขาไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยเพราะว่าสำหรับเขา คนพวกนี้สมควรโดนแบบนี้ สมควรโดนในสิ่งที่เขาเคยเผชิญ โซ่เส้นเขื่องที่มีตะขออยู่ตรงปลายโผล่ออกมาจากพื้นแล้วเกี่ยวเข้าตามผิวหนังบนร่างกายของทั้งสามคน ตะขอพวกนั้นตรึงร่างทั้งสามไว้กลางอากาศซึ่งสร้างความเจ็บปวดทรมานให้กับพวกเขาเป็นอย่างมาก และถ้าตะขอนั่นดึงแรงอีกนิด...พวกเขาก็จะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

“เอาล่ะ จะเริ่มยังไงดีนะ” แฮรี่พูดก่อนจะลุกขึ้นยืน ดวงหน้าสวย เงยหน้าขึ้นมองร่างทั้งสามอย่างพิจารณาว่าจะฆ่าพวกมันยังไงดี ดวงตาสีมรกตหันไปมองร่างอ้วนของ เวอร์นอน เดอร์ลีย์ ไอ้อัปลักษณ์ที่เขาเสียความบริสุทธิ์ไปให้ แฮรี่สุดแสนจะเสียดาย เพราะเขาอยากให้ครั้งแรกของเขาเป็นของแช็ค ...ถึง แช็ค จะได้ครั้งที่สองของเขาไป...แต่ฝันร้ายที่ไอ้เวรนี่เอามาฝังหัวของเขา มันทำให้เขารู้แล้วว่าจะฆ่าใครก่อนดี...

“เวอร์นอน เดอร์ลีย์ คุณจำได้มั้ยว่าคุณเคยทำอะไรผมไว้?” แฮรี่ถามพลางแสยะยิ้ม ลวดหนามนับร้อยผุดขึ้นมาจากพื้นในขณะที่โซ่ตะขอได้ดึงให้ขาของเวอร์นอน แยกออกกว้าง “คงจำไม่ได้หรอกมั้ง งั้นผมจะช่วยเตือนความจำและทำให้คุณชดใช้เอง”

สิ้น คำพูดของแฮรี่ ลวดหนามเหล่านั้นก็พุ่งเข้าไปในรูทวารของชายร่างอ้วน ทีละเส้นๆ ซึ่งมันทำให้เวอร์นอนดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน สามเส้นแรกที่เข้าไปได้แทงทะลุท้องกลมๆนั้นออกมาพร้อมกับเลือดและก้อนเนื้อ ซึ่งมันยิ่งทำให้เวอร์นอนดิ้นแรงขึ้นจนแขนข้างหนึ่งของเขาหลุดออกมาจากโซ่ ตะขอ แต่ทว่า แขนข้างนั้นกลับเหวอะหวะ ผิวหนังถูกดึงออกไปเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสีแดงกับไขมันเหลวที่ไหลลงมากองกับ พื้น ซึ่งผิวหนังส่วนที่เคยอยู่บนแขนอ้วนๆนั้นติดอยู่บนโซ่ตะขอ แต่เป็นอิสระได้ไม่นาน ลวดหนวามก็เข้ามาพันแขนข้างที่เป็นอิสระของเวอร์นอน หนามแหลมของลวดรัดเข้าไปในเนื้อราวกับกำลังคั้นน้ำออกจากลำแขนอ้วนๆนั้นซึ่ง แน่นอนว่ามันต้องคั้นได้เพียงแค่น้ำเลือดกับไขมันที่ไหลลงมากองอยู่บนพื้น พรหม

“แต่ แค่นี้มันยังน้อยไปแหะ” แฮรี่ พูดนิ่งๆ ก่อนที่ลวดหนามอีกหลายสิบเส้นและโซ่ตะขอจะผุดขึ้นมาจากทั้งพื้นและเพดาน แล้วพุงตรงเข้ารัดและฉีกกระชากเนื้อกับกระดูกออกมาจากร่างกายอ้วนป้อมของเวอร์นอนจนในตอนนี้ ร่างของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับชิ้นเนื้อที่ไร้ชีวิตซึ่งกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง... เ

พ็ต ทูเนียกรีดร้องในลำคอทั้งๆที่ไร้กล่องเสียงทำให้เธอยิ่งกระอักเลือดมากขึ้น เพราะเส้นเลือดฝอยบริเวณนั้นยิ่งแตกหนักกว่าในคราแรกที่แตกมากอยู่แล้ว ด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามดิ้นแต่มันก็เป็นการทำให้ตัวองเจ็บซะเปล่าๆ แฮรี่หันมามอง ยัยป้าหน้ายาวด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนจะยิ้มให้กับเธอแล้วลวดหนามนับสิบก็พุงตรง ไปที่ขาของเธอ ลวดหนามเหล่านั้นพุ่งเข้าไปในขาของเพ็ตทูเนียก่อนจะรัดกระดูกของเพ็ตทูเนีย แล้วดึงออกมาราวกับปลอกเปลือกกุ้ง ในขณะที่ดัดลีย์ถูกลวดหนามบีบรัดจนทั้งไขมันทั้งเลือดไหลออกมาจากร่างกาย ผ่านไปสักพัก แฮรี่ก็ปล่อยร่างของสองแม่ลูกในลงมากองอยู่บนพื้นในสภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นอาบไปด้วยเลือด ขาของเพ็ตทูเนียนั้นไร้กระดูกเพราะถูกดึงออกไปจนหมด ใบหน้าถูกโซ่ตะขอเกี่ยวแล้วดึงจนหนังหน้าหลุดไปครึ่งหน้า แขนนั้นแหวะหวะไม่ต่างจากหน้าเช่นเดียวกับลำตัวที่ผิวหนังส่วนท้อง หายไปทำให้ไส้นั้นไหลลงมากองกับพื้นและถูกยัดเพิ่มด้วยลวดหนามี่ขยับไปมาราว กับตัวหนอน แต่ในความรู้สึกของเพ็ตทูเนียมันคงเหมือนกับการมีพยาธิในท้อง ซึ่งพยาธิที่ว่านั้น แค่ขยับเพียงครั้งเดียวก็ทำเอาเธอเจ็บเจียนตายแล้ว แต่กับดัดลีย์นั้น เขาถูกเอาโซ่ตะขอเกี่ยวเพดานปากราวกับปลาที่ถูกเบ็ดเกี่ยวปาก แล้วถูกบังคับให้กลืนลวดหนามนับสิบเส้นเข้าไปในท้อง ซึ่งในตอนนี้มันค่อยๆพุ่งทะลุออกมาจากตัวเขาแล้วเลื้อยออกมาจากตัวของเด็กอ้วนช้าๆ ซึ่งสร้างความเจ็บปวดทรมานให้กับเด็กชายเป็นอย่างมาก

“อย่าห่วง ผมไม่ให้พวกคุณตาย ง่ายๆหรอก...เอ๊ะ...หรือจะง่ายดีนะ” แฮรี่พูด ทำให้เพ็ตทูเนียหันมามองก็พบกับร่างของสามีเธอที่ถูกจับเย็บขึ้นมาใหม่นั่งอยู่บนโซฟา ซึ่งแน่นอนว่าเวอร์นอนนั้นตายไปแล้ว หรืออาจยังไม่ตายก็ได้ เพราะว่าร่างที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นยังคงหายใจอยู่!!...

แฮรี่เพียงแค่เดินไปรอบๆห้องซึ่งทุกๆก้าวที่เขาเดินนั้น มีเปลวไฟติดไปตามพื้นที่เขาเหยียบ...เพ็ตทูเนียเริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้นจนสติแทบแตก เธอพยายามตะเกียดจะกายร่างของเธอไปที่ประตู ด้วยมือทั้งสองข้างที่ยังพอใช้ได้ แต่แล้วความหวังของเธอก็หายไปเมื่อ แฮรี่ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ไปทั่วห้องนั่งเล่น ทุกๆ อย่างติดไฟเกือบหมดยกเว้นร่างกายของแฮรี่ ที่ดูออกจะส่องสว่าง เจิดจรัสท่ามกลางเปลวเพลิง แฮรี่มองมาที่เธอด้วยใบหน้านิ่งเรียบแล้วแสยะยิ้มก่อนจะหยิบค้อนปอนด์ออกมา จากเปลวไฟแล้วใช้มันทุบไปที่มือทั้งสองข้างของเธอจนมันเละไม่มีชิ้นดีหลัง จากนั้นค้อนปอนด์ก็ลุกไหม้แล้วหายไป ก่อนที่ลวดหนามจะแทงเข้าไปในแขนของเพ็ตทูเนียแล้วดึงกระดูกของเธอออกมาจนหมด

“จงเรียนรู้ความทรมานที่ถูกไฟเผาซะ!!” แฮรี่ กู่ร้องพร้อมกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำแล้วไหม้ร่างของครอบครัวเดอร์ลีย์ แฮรี่มองภาพของทั้งสามที่ถูกไฟเผานิ่งก่อนจะเดินออกไปจากบ้านที่ถูกไฟเผา

แฮรี่ไม่ได้รู้สึกเสียใจ ที่จริง เขาต้องยอมรับว่าเขารู้สึกผิดนิดๆ แต่ไม่ช้าก็เร็ว พวกเขาก็ต้องตาย แล้วทำไมจะไม่ตายตอนนี้ไปเลยล่ะ ทำไมต้องรอให้พวกมันชดใช้ในอีกหลายๆปีข้างหน้าแทนที่จะให้พวกมันชดใช้ในตอนนี้เลย   เขาหันกลับไปมองบ้านที่กำลังถูกไฟเผาก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา ที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่า เขาดีใจ สะใจหรือว่าเสียใจกันแน่ แต่ที่แน่ๆเขาคงไม่เสียใจหรอก...ไม่แน่นอน...มันคงเป็นความรู้สึกสะใจกระมัง...

แฮรี่รับรู้ได้ถึงสิ่งมีชีวิตเวทมนต์ที่เขาเดาว่า น่าจะเป็นพวกพ่อมดแม่มดเป็นแน่ซึ่งมันเป็นสัญญาณว่า ช่วงเวลาแห่งโชคชะตาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว... เขาค่อยๆนั่งลงไปบนพื้นแล้วเอนตัวลงนอนตะแคงข้างแสร้งทำเป็นล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วหลับตาลง รอเวลา...ที่ชะตาจะดำเนินต่อไป...

.

.

.

                         มายามนี้ โลกเวทมนต์ถูกปกครองโดยลอร์ดมืด โวลเดอมอร์ ซึ่งเขาเป็นทั้งรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์และอาจารย์ใหญ่ของ ฮอกวอตส์ ส่วน ดัมเบิลดอร์เรียกตัวเองซะหรูว่าหัวหน้ากลุ่มต่อต้าน ทำเพื่ออิสรภาพ บลาๆๆๆ ภายใต้ชื่อ ภาคีนกฟินิกซ์ ซึ่งชื่อของสัตว์ประจำภาคีนั้นเป็นอะไรที่น่าสงสารมากเพราะถูกพวกเฮงซวยมาแอบอ้าง ตามที่ แช็ค เคยกล่าวไว้ โลกเวทมนต์เสื่อมโทรมลงอย่างน่าใจหาย ถ้าบอกว่าที่นี่คือเมืองฮัลโลวีนจะน่าเชื่อเสียมากกว่า ในทางกลับกัน เมืองฮัลโลวีนที่ราชอาณาจักรการ์เดียนยังจะดูดีซะกว่า ความจริงหลายๆอย่างถูกลบออกจนหมดแล้วถูกแทนที่ด้วยคำโกหกหลอก ลวง...และพวกผู้วิเศษก็ดันโง่เชื่ออะไรได้โดยง่าย...ไม่มีคิดที่จะไตร่ตรอง ให้ดีๆซะก่อนแล้วค่อยเชื่อซะงั้น...

แฮรี่ถูกจับเข้าคุกอัซคาบันทั้งๆที่ยังเด็ก และเพราะแบบนั้นเขาจึงไม่ถูกลงโทษขั้นประหารในข้อหาฆ่ามักเกิ้ล โดยโดนผู้คุมวิญญาณจุมพิต ซึ่งนั้นเป็นเรื่องดี...อยู่เล็กน้อย...ด้วยเหตุนี้จะแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า พวกผู้วิเศษขาดการไตร่ตรองกันขนาดไหน...ไม่มีสืบสวนสอบสวน เห็นปุ๊บจับปั๊บ...ไม่ต่างอะไรจากพวกมักเกิ้ลแล้วยังมามีหน้ามาว่าตัวเองสูงทรงเหนือกว่าผู้อื่น โดยเฉพาะพวกเลือดบริสุทธิ์ ไม่รู้ว่าทำลูกหลานกลายเป็น สควิป หรือเป็นหมั้น พิกาลกันไปกี่คนแล้ว...ช่าง งี่เง่าสิ้นดี...แต่ เขาก็เป็นคนฆ่าครอบครัวเดอร์ลีย์จริงๆนั้นแหละ ซึ่งถ้าพวกนี้เข้าข้างเขาบ้างแล้วลดอคติกับเขาลง ถามความคิดเห็นของเขาสักนิด...มันคงจะดีกว่านี้...และพวกเดอร์ลีย์คงจะโดนลง โทษเหมือนตายทั้งเป็นซึ่งแฮรี่ขอเลือกให้พวกมันตายไปเลยดีกว่าเพราะว่าเขา ไม่อยากให้พวกมันอยู่หายใจร่วมโลกกับเขา... ผู้วิเศษกว่าครึ่งของอังกฤษมองเห็นเขาในร่างอัปลักษณ์แล้วพากันรังเกียจเขาแทนที่จะสงสาร แฮรี่ถูกตัดสินโทษให้ไปเป็นทาสของ เซเวอรัส สเนป ซึ่งถูกล้างสมองว่า แม่ของเขาหรือเจมส์ พอตเตอร์ ชอบแกล้งเซเวอรัสเสมอๆ และ สเนป ชอบลินลี่ ไม่ใช่เจมส์ ด้วยเหตุนี้ สเนป จึงรังเกียจเขาและแกล้งเขาทุกๆวิธีเท่าที่จะทำได้ ไม่ต้องพูดถึงหลายๆคนในโลกเวทมนต์ที่แกล้งเขาได้ทุกเมื่อเชื่อวัน...แต่ ถ้าพวกมันอยากจะแกล้งเขาก็เชิญตามสบาย...แล้วพอถึงวันที่โลกเวทมนต์จะล่มสลาย...เขาจะขอสะใจกับสีหน้าเจ็บปวดทรมานของพวกมันทีเถอะ...

++++++++++++++++++++++++++++

                         หนึ่งอาทิตย์ที่แฮรี่ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียน ฮอกวอตส์ กับการถูกกระทำเยี่ยงทาส หรืออาจแย่กว่านั้น...แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดและตัวน่ารังเกียจ มาตอนนี้เขายังไม่เจอใครที่มองเห็นร่างที่แท้จริงของเขาเลยสักคน จนบางทีเขาก็แอบคิดประชดว่า ผู้ที่สมควรรอดจากโลกเวทมนต์ที่กำลังจะโดนทำลายคงไม่มีอยู่หรอก มีแต่พวกที่สมควรถูกทำให้กลายเป็นมักเกิ้ลสะให้เข็ด...ไม่สิ...ทำให้กลายเป็นมักเกิ้ลตลอดไปเลย น่ะดีแล้ว...และปล่อยให้พวกมันเน่าตายอย่างไร้ค่า...อยู่อย่างมนุษย์แล้วตายอย่างมนุษย์ซะ...นั่นคือสิ่งที่พวกมันทุกคนสมควรได้รับ...

ทุกๆวันที่ สเนป สอน เขาจะต้องไปคอยทำความสะอาดพวกอุปกรณ์ปรุงยาที่พวกนักเรียนใช้ ในบางครั้งพวกเด็ก งี่เง่านั้นก็จะโยนพวกวัตถุดิบในการปรุงยาลงพื้นหรือโยนมาทางเขา หรือไม่ก็แกล้งทำตกให้พื้นห้องเลอะเทอะ แล้วคนที่ต้องทำความสะอาดก็ต้องเป็นเขา ที่จริง เขาแค่พูดคำว่าสะอาด ห้องทั้งห้องก็สะอาดแล้ว ไม่ต้องทำอะไรมาก แต่เขาต้องระวังเรื่องการใช้พลัง ดังนั้น การไม่ใช้พลังเลยจะปลอดภัยที่สุด ถึงจะลำบากนิดหน่อย แต่เขาก็ทนได้...ลำบากตอนนี้...สะใจในตอนหน้า(?)...มีแต่คุ้มกับคุ้ม...มั้งนะ...

ตาม ชะตากรรมแล้วในปีนี้ แฮรี่เพียงแค่ต้องอยู่ที่นี่และคอยระวังไม่ให้พวกภาคีกิ๊กก๊อกของ ดัมเบิลดอร์เข้ามาขโมยศิลาอาถรรพ์ที่ถูกซ่อนอยู่ในโรงเรียน ...ก็แค่นั้น... แต่อุปสรรคที่ทำให้เขาอยากจะให้โลกเวทมนต์มันล้มสลายไปตอนนี้เลยก็คือ...

“ไอ้ตัวประหลาด!!”...ไอ้เด็กเวรพวกนี้ เนี้ยแหละ... ที่จริง จะว่ากันตามตรง เขาก็อยู่ในร่างของเด็กอายุ 11 นี่นะ ถึงอายุจริงของเขาจะ 17 แล้วก็เถอะ ...ช่างเรื่องนั้นไป...แต่เขาล่ะรู้สึกอยากสาปเจ้าพวกนี้ให้พวกมันพิกลพิการ ทรมานอย่างแสนสาหัสจริงๆ   ด่าเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จะอะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้ นี่เขาต้องทนโดนเจ้าเด็กพวกนี้ด่าว่าแบบนี้ไปตลอดเวลา 7 ปีที่อยู่ที่นี่สินะ...ให้ตายเถอะ... โดยเฉพาะไอ้เด็กหัวทอง มัลฟอย เดินผ่านกันที ถ้าวันไหนไอ้เจ้าเด็กบ้านั้นไม่ทักเขาแบบเจ็บๆแสบๆ วันนั้น เซเวอรัส สเนป คงจะมาขอเขาแต่งงานเป็นแน่แท้...(ประชด)

แฮรี่ต้องทนเดินไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยเสียงของพวกชั้นต่ำที่ด่าทอเขาต่างๆนานา พูดว่าเขาทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลย ทำตัวเป็นพวกโง่เขลา และเขาก็ทำได้เพียงแค่เงียบ เป็นเด็กใบ้ที่ไม่สามารถพูดโต้ตอบหรือพูดอะไรได้ ในบางครั้งเขาอยากจะร้องไห้ที่ ตามความรู้สึกของเด็กที่โดนรังแกแล้วไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ แต่อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกโทรมๆใบนี้ เพราะเขายังพอมีเพื่อนอยู่บ้าง อย่างเช่น พวกผีใน ฮอกวอตส์ เป็นเพื่อนที่ดีกับเขามากๆ ต้นวิลโลว์ เก่าแก่หรือ ต้น วิลโลว์ จอมหวดก็เป็นเพื่อนที่ดี รวมไปถึงสิ่งมีชีวิตในป่าต้องห้าม ที่เป็นมิตรกับเขามากๆ นอกจากนี้เขายังได้พบกับห้องแห่งความลับและบาซิลิสก์ ซึ่งมันน่ารักมากๆ เขาจึงเรียกมันว่า บาซี่ ห้องแห่งความลับกลายเป็นฐานลับที่แฮรี่ชอบมาที่สุด เขาใช้เวทมนต์เนรมิต เปลี่ยนห้องเน่าๆให้กลายเป็นห้องนั่งเล่นที่แสนจะอบอุ่นและสบายซึ่งบาซิลิสก์ก็ชอบมัน แถมเขายังได้นกฟินิกซ์ ที่ชื่อ ฟ็อกซ์นี่ มาเป็นสัตว์เลี้ยง ซึ่งเจ้านกฟินิกซ์ตัวนี้ เคยอยู่กับ ดัมเบิลดอร์มาก่อนแล้วหนีออกมา และ ฮิปโปกริฟ ชื่อ บัคบิ๊ก ที่หนีออกมาจากกลุ่มพวกผู้ต่อต้านเช่นกัน   เอาเป็นว่า เขายังไม่มีเพื่อนที่เป็นมนุษย์เลยสักคนและคงจะไม่มีวัน...

ในช่วงวันหยุด คริสต์มาสซึ่งแฮรี่ ถูกทิ้งไว้ที่ ฮอกวอตส์ เขาได้มีเวลาที่สนุกสนานอย่างเต็มที่ และมีเวลาที่จะได้ทำในบางสิ่งบางอย่างที่สมควรทำก่อนจะไปฆ่าพวกเดอร์ลีย์ ซึ่งนั้นก็คือจัดการกับเผ่าพันธุ์คดโกงอย่าง เผ่าพันธุ์ ก็อบลิน...

แฮ รี่ไปที่ กริงก็อตส์แล้วจัดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ก็อบลินจนหมด โทษฐานที่มันคดโกงพ่อแม่และคนของเขา คอรับชั่นได้อย่างน่ารังเกียจและขี้งกได้อย่างน่าขยะแขยง...เผ่าพันธุ์อย่าง พวกมันสมควรหายไป... ส่วนเรื่องสมบัติของเขาทั้งหมดที่อยู่ในธนาคารเส็งเครงนี่ เขาก็ได้ย้ายไปไว้ที่ราชอาณาจักรการ์เดียนจนหมด...แค่นั้น...ส่วนเรื่อง สมบัติของคนอื่นๆ...ก็เรื่องของพวกมัน...ไม่เกี่ยวกับเขา...น่าสนุกดีเหมือน กัน ถ้าพวกมันรู้ว่าคนดูแลธนาคารหายไป พวกมันจะทำหน้ายังไงกันนะ...

แฮรี่กลับมาที่ ฮอกวอตส์ ซึ่งล้างผู้คน แต่ที่ห้องแห่งความลับไม่ล้าง...เขาจึงลงไปที่ห้องแห่งความลับ ชวนพวกผีและสัตว์วิเศษในป่าต้องห้ามมาฉลองปาร์ตี้ คริสต์มาสอย่างสนุกสนานและมีความสุข...แต่มันก็แค่อาทิตย์เดียว เพราะพอหมดช่วงวันหยุด เขาก็ต้องมาเผชิญกับพวกงี่เง่าทั้งหลายอีกครั้ง แต่วันนี้มันมีอะไรบางอย่างที่น่าตื่นเต้นตั้งแต่เช้า ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ข่าวเรื่องที่พวกก็อบลิน หายไปอย่างลึกลับแล้วต้องให้คนไปดูแลทรัพย์สมบัติใน กริงก็อตส์ แทนพวก ก็อบลิน ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องมีการระแวงกัน กลัวจะมีการอายัด แอบขโมยเล็กขโมยน้อย แต่จะให้ทำยังไงได้ ....ซึ่งเขาสะใจอยู่ไม่น้อยกับความวุ่นวายของพวกมัน...

ใน ช่วงเย็น พวกภาคีแอบบุกเข้ามา แล้วปล่อยโทรลล์ ออกมาอาละวาด โชคร้ายของเขาที่ต้องมายืนมองพวกมันวิ่งเป็นมดแตกรังหนีโทรลล์ภูเขาโง่ที่ ออกมาถ่วงเวลาให้กับพวกที่ไปเอาศิลาอาถรรพ์บนชั้นสาม ซึ่งของจริงน่ะถูกเขาทำลายไปแล้วเรียบร้อยเมื่อวันคริสต์มาส และเขาก็ไม่ต้องกลัวว่านิโคลัส เฟลมเมลจะ โกรธอะไรเขา เพราะว่า นิโคลัส เฟลมเมลก็คือ ป๊ะป๋าแช็ค นั้นแหละ เพราะฉะนั้น สบายหายห่วง ส่วนที่อยู่ในห้องนั้น ก็เป็นเพียงแค่ศิลาปลอมที่อาบไปด้วยยาพิษสูตรพิเศษ ใครกินเข้าไปก็จะได้บันเทิงไปกับความทรมานเป็นแน่

สำหรับอาการของ ดาร์กลอร์ด เขาต้องแอบเข้าไป วางยา โวลเดอมอร์ เพื่อให้อีกฝ่ายหายจากอาการบ้า แต่มันก็ต้องใช้เวลา...

ไหน จะต้องใช้เวลาในช่วงวันหยุดอันน้อยนิดไปหาเศษดวงวิญญาณของโวลเดอมอร์แล้วนำ มาผสมกับยาให้โวลเดอมอร์ดื่ม ...มันไม่ใช่เรื่องง่าย... แต่ก็ไม่ได้ยาก... เพราะว่าเขาสามารถเข้าออกห้องของอาจารย์ใหญ่ได้อย่างอิสระเพราะกรรมสิทธิ์ใน การเป็นเจ้าของผืนแผ่นดิน ฮอกวอตส์ เขาจึงสามารถควบคุมทุกๆอย่างได้อย่างใจนึกโดยไม่ต้องใช้พลังอะไรมาก...แต่ ใช่แค่ในเรื่องนี้และในบางเรื่องที่จำเป็นก็พอ...เพื่อความปลอดภัย... สรุปคือ พวกภาคีกิ๊กก๊อกก็ได้ศิลาอาบยาพิษไปให้ตาแก่เคราขาว ...มันจะกินหรือไม่กิน ก็แล้วแต่ความโง่กับความฉลาดของมันจะเอื้ออำนวย... จบไปอีก 1 ชะตากรรมง่ายๆ...หรือเขาต้องเรียกว่าภารกิจกันนะ แต่ช่วงเวลาในระหว่างนั้น เขาก็ต้องมานั่งรับใช้ เซเวอรัส สเนป ที่ใช้เขาเก่งยังกับไม่เคยมีคนใช้มาก่อน

น่าเสียดายที่ตามชะตากรรมเขาไม่สามารถช่วยให้ใครหลายๆคนกลับมาเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นได้ นอกจากปล่อยไปเลยตามเลย...เพราะถ้าเขาช่วย สเนป เขาคงจะมีพันธมิตรที่ดี...

“มันยังไม่สะอาด ไปขัดใหม่สะ” สเนปสั่งเสียงเย็นพร้อมกับโยนหม้อที่เขาเพิ่งขัดไปลงพื้น ซึ่งมันจะสกปรกก็เพราะ สเนป โยนมันลงไปบนพื้นนั้นแหละ

แฮรี่จำต้องหยิบมันขึ้นมา แล้วนำมาขัดใหม่ อย่างเซ็งๆ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตาที่ชายหนุ่มจ้องมองมาที่เขา แต่สิ่งที่เขารับรู้ได้มีเพียงความรู้สึกรังเกียจ...ให้ตายเถอะ...ถ้าเขาได้เจอกับตาแก่นั้นเมื่อไร เขาจะทำให้มันได้ชดใช้ที่บังอาจมาทำร้ายเพื่อนของพ่อแม่เขา...แต่ก็ใช่ว่าเขาจะให้อภัย สเนป...อีกฝ่ายเองก็ต้องชดใช้ที่ทำร้ายเขา...แต่จะด้วยวิธีไหนนั้น ก็ต้องรอดูกันต่อไป...

++++++++++++++++++++++++++++++++++   

TBC.