สูตรรักฉบับต๊อง ยัยบ๊องกะนายน้ำแข็งสุดคลู

สูตรที่ 4 ทนไม่ไหวแล้ววโว๊ยยย!!!

 

“หาวววววววว” ฉันออกอาการง่วงนอนตลอดระยะเวลา เผลอๆยังแอบหลับในห้องเรียนด้วยซ้ำ โดยที่อาจารย์ไม่คิดสงสัยแม้แต่น้อย เพราะฉันเอาหนังสือเล่มใหญ่บึ้ก!มากลางบังหน้าไว้นะ ทำอย่างนี้เรื่อยๆในทุกชั่วโมงเรียน จนกระทั้งถึงเวลาพักเที่ยง เหล่านักศึกษาต่างก็พากันแยกย้ายไปทานข้าวเป็นกลุ่มๆไป ส่วนฉันก็มากับกิ๊บสองคน ฉันสั่งกิ๊บให้ซื้อข้าวมาเผื่อด้วย ก็มันเดินไม่ไหวแล้วนิ ง่วงจนจะหลับลงตรงนี้ยังได้เลย จะอะไรล่ะ ก็เมื่อคืนนั่งทำการบ้านทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยสักแอะ ดีนะที่สิวไม่ขึ้นหน้าเนี้ย

 

“เอ้านี้ เหลือแต่ข้าวกระเพา และนี่น้ำมะนาว เธอจะได้สดดดชื่นไง ฉันสั่งแม่ค้าคั่นพิเศษเอามะนาวเยอะๆสำหรับเธอเลยนะ”

 

“อืม ขอบใจนะ”ฉันโงหัวขึ้นมาแบบอาการเบลอๆเอ๋อๆ เพราะตอนนี้ทั้งง่วงทั้งหิว (แม่จ๋าตอนนี้ลูกทรมารเหลือเกิน) แต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นมากินข้าวจนได้

 

หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จไปเรียบร้อย ฉันทนต่อความทรมารนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็เลยขอตัว ไปหาที่หลับนอนจะดีกว่า และคิดว่าที่ห้องพยาบาลนั้นน่าจะดีที่สุดแล้ว เพราะมีเตียงให้นอนสบายกว่า จะมาแอบหลับบนโต๊ะ ในห้องเรียนตั้งเยอะ เมื่อได้การ ฉันจึงฝากกิ๊บให้บอกอาจารย์ด้วย

 

หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็รีบเดินไปที่ห้องพยาบาลทันที ซึ่งวันนี้ถือว่าโชคดีเหลือเกิน เพราะไม่มีใครอยู่ห้องพยาบาลเลยสักคน แถมอาจารย์ที่อยู่ประจำห้องพยาบาลก็ลาป่วยด้วย ถือเป็นโอกาสดีนะเนี้ย! จะหลับให้สมใจอยากเลย พูดแล้วก็รีบไปดีกว่า เพราะตอนนี้มันเริ่มง่วงจนจะถึงขีดจำกัดแล้วค่ะ

 

“ก๊อก…ล็อค แอ๊ดดด ” เมื่อมาถึงฉันก็เปิดประตูห้องเข้าไป พอหันหน้ามา ปั้ง!เหมือนถูกยิงด้วยปืนใหญ่อันรุนแรง ไม่คิดว่านายนี้ จะมาอยู่ห้องพยาบาลได้ในเวลานี้ แถบยังนั่งอ่านหนังสือบางอย่างอยู่ แบบสบายใจเฉยเลย

 

“นา…ย….นาย” (⊙﹏⊙) ฉันตกใจหน้าเหว๋อทันที แถมยังจะเรื่องเมื่อวานอีก ถ้าเกิดเขาจำฉันได้ละก็….

“เธอเป็นใคร”

 

“ออกไปซะ ไม่เห็นรึไงว่ากำลังรบกวนคนอื่นเขาอยู่”

 

“……………!”

 

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง ออกไปซะ”

 

“เออ คือ ฉัน………….”

 

“อ้อ เธอคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ ถึงว่าล่ะ….. ”

 

“ฉันถามเธอจริงๆนะ นี่เธอเป็นคนต่างประเทศแน่เหรอ”

 

“ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนนะ คงนึกว่ามาจากดาวมฤตยูละ จากการแต่งตัวและหน้าตาแล้วนิ……คนบ้ายังดูดีกว่าเธอเยอะเลย หึ!”

 

อ๊าย!!! >0< ไอ้บ้าพูดมาได้ไง ดาวมฤตยูบ้านนายสิ! ฉันออกจะสวยขนาดนี้ เอาถั่วมาทำตารึไงกันน่ะ ฉันมองหน้าเขาด้วยพลังมหาอำมหิต! ตาไม่กระพริบแม้วินาทีเดียว มันเจ็บใจชิบ!! เดี๋ยวก็สั่งประหารซะเลยนิ ถ้าไม่เห็นว่าหน้าตาดีอ่ะนะ

 

“ทำไม เจ็บใจเหรอ เอาสิ อย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ ” –ω-　

 

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ”ฉันทดต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ เพราะเขาทำให้ฉันหมั่นใส้มากขึ้น มากขึ้น…………จนจะระเบิดดดด…..

 

“ฮ่าๆๆฮึ!”

 

เขาหัวเราะและทำหน้าตาได้ยั่วยวนกวนโอ๊ย!สุดๆ ผู้ชายอะไรไม่เคยพบไม่เคยเห็น ฉันโกรธจัดจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ได้แต่ยืนกำมือแน่น อดทนอดกลั่นอยู่นั้นแหล่ะ และในที่สุด ก็ ทนไม่ไหว.....แล้วโว๊ยยยย!!!!!!!ทันใดนั้น ฉันก็………..พรึบบบบ!!!!!!

 

“เฮ้ย! ทำบ้………….”

 

ฉันจับคอเสื้อเขาโดยเร็วพลัน!!! และกระชากเขาดึงเข้ามาหาตัวเอง ไม่ทันที่เขาจะปริปากพูด ฉันก็จัดการใช้ริมฝีปากอันเขารูปของฉันปะกบลงบนริมฝีปากหนาเรียวที่น่าหม่ำ!ของเขาอย่างรวดเร็วฉับไว ทิ้งความเจ็บใจทั้งหมดลงไป (อ๊ายยย!!>0<　นี่ฉันกำลังทำอารายเนี้ย!! ไปจูบเขาทำไมมมมม!กานนน.. ยัยบ้า!!!)

 

เทลตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นิ่งและอึ่งไปกับการกระทำของฉัน ณ ตอนนี้

 

“ทำบ้าอะไรของเธอนี้”เขาพลักฉัน จนตัวฉันพุ่งกระเด็นออกไป.... ไม่รู้ว่าไกลขนาดไหนแต่ร่างของฉันมันชนเข้ากับฝาผนังห้อง ที่อยู่ถัดออกไปอีกเต็มๆ “ไอ้บ้าฉันเจ็บนะ” ก็อยากจะพูดออกไปแบบนั้นอยู่หรอกน่ะ แต่ฉันดันหลับไปซะก่อน ก็ง่วงมาตั้งแต่แรกแล้วนิ ก็หลับๆมันลง ซะตรงนี้เลย!!

 

หน้าของผมโดยเฉพาะตรงแก้ม มันเริ่มแดงขึ้นโดยอัตโนมัติ! ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างยัยนี้จะกล้า……ทำอะไรแบบนี้ ผมไม่เคยโดนผู้หญิงทำแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมถึงได้รู้สึกใจเต้นหวิวๆสั่นๆแปลกๆ แบบนี้นะ (โอ๊ะ!ฉันนี้โชคดีจริงๆเลยฮ่าๆๆ สะใจจริงๆโว๊ย!)

 

“นี่!! เธอเป็นอะไรรึเปล่า นี่”ผมเรียกเธอ เมื่อรู้สึกตัวได้ ว่าผมผลักเธอออกไปอย่างสุดแรงเหวี่ยงจริงๆ โดยที่ไม่ได้ยั่งมือแม้แต่นิดเลย จนเธอกระเด็นไปนอนกองอยู่กับพื้นได้ไกล พอควร……

 

ผมมองตัวเธอที่นอนแนบนิ่ง ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ผมคิดว่าผมทำเกินไป ตอนนี้ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป... เลยขยับตัวเข้าไปหาเธอใกล้ๆ ผมยืนมือไปพิสูจน์! ดูว่าเธอยังคงมีหายใจอยู่หรือเปล่า แล้วจากนั้น ผมจึงอุ้มเธอขึ้นมา และเอาตัวเธอไปไว้บนเตียงของห้องพยาบาล เมื่อผมสังเกตดูหน้าเธอใกล้ๆอีกครั้ง รู้สึกเหมือนคุ้นๆหน้ามาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ผมเลยลองถอดแว่นตาที่เธอสวมใส่อยู่นั้นออก! และมันเริ่มคลับคล้ายคลับครามากขึ้น………………..

 

ใช่เธอคือผู้หญิงที่ผมเจอในพับ เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นเอง ถึงว่าละทำไมถึงกล้าทำอะไรๆแบบนี้ คิดแล้วรู้สึกรังเกียจซะจริง ผมยิ่งเกลียดผู้หญิงอยู่แล้วด้วย โดยเฉพาะผู้หญิงแบบนี้ เพราะสำหรับผมมันน่าขยะแขยงมาก สาเหตุที่ไม่ชอบ ก็เพราะผมเคยโดนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรักมาก ตอนสมัยยังเรียนม.ปลาย และตอนนั้นผมเป็นแค่ผู้ชายโง่ๆคนหนึ่งที่โดนเธอหลอกเอาเงินไปจำนวนหนึ่ง ซึ่งมากพอสมควร จนผมสงสัยและจับได้ ว่าเธอเอาเงินนั้นไปให้ผู้ชายอีกคนและมั่วสุมกันในพับแห่งหนึ่ง และตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลย (ไม่นะนายกำลังเข้าใจฉันผิด ให้ฉันอธิบายก่อนสิ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ) ผมคิดผิดไปหรือเปล่าน่ะ ที่ช่วยเธอนะ ผมวางเธอไว้บนเตียง แล้วจึงเดินออกจากห้องนี้ไป

 

ผ่านไปสักราวๆ 3 ชั่วโมง เสียงอ๊อดดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียนสุดท้าย ของวันนี้!

 

“ฮืม หาวววว โอ๊ะ โอ๊ยๆ” เมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้น! พอจะขยับตัว มันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆเหมือนร่างกายฉันมันบอบช้ำไปหมด เกิดอะไรขึ้นนะ

 

“………………..นายน้ำแข็ง”สักพักฉันลองทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้ ในที่สุดก็นึกออกจนได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างตอนที่ฉันกำลัง……..

 

“ไอ้บ้าเอ๋ย ทำได้แม้กระทั้งผู้หญิงตัวเล็กๆ โอ๊ะๆโอ๊ยยย!เจ็บบบๆๆ” แล้วฉันก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียง มองหาโทรศัพท์มือถือ เพื่อมาดูว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว

 

“4 โมง!!! ⊙₀⊙　ยัยกิ๊บมั่วไปทำอะไรที่ไหนอยู่นะ”ฉันบ่นพรึมพรำอยู่คนเดียว ก่อนจะลุกออกจากเตียงไป

 

 “โอ๊ยย!! หลังงๆๆ………ฉัน”

“เธอไปทำอะไรมานะเนล บ่นปวดหลังปวดเอวเป็นคนแก่ไปได้”

 

“สงสัยฉันคงนอนละเมอตกเตียงมั่ง!”

 

“ฮ่าๆๆ เธอนี้ซุ้มซ้ามจริงๆนะ”

 

“มั่ง แฮ่ๆๆๆ”

 

“อืมม….ฉันว่านะเธอกลับบ้านไปนอนก่อนเถอะ! ตาเบลอแล้วนิ”

 

“เออ ก็ดีเหมือนกัน อีกหน่อยก็จะเลิกแล้ว กลับก่อนเวลานิดเดียว คงไม่ได้เรียนซ้ำชั้นหรอกนะ”

 

“อ๊ากก…..เดี๋ยวก่อนนะ ฉันว่าฉันลืมอะไรไปนะ….กระเป๋าสตางค์!! งันเดียว เธอกลับไปก่อนได้เลยนะ”

 

“ให้ฉันไปด้วยไหม”

 

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง เธอมีธุระต้องไปทำไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ”

 

“ก็ได้ งันฉันกลับนะ บ๊าย”

 

“บ๊าย!”

 

โอ๊ย! ฉันนี้ขี้ลืมจริงๆ หลังจากที่แยกกับยัยกิ๊บแล้ว ฉันจึงเดินกลับไปที่อาคารเรียน ไปยังห้องที่พึ่งเรียนล่าสุด เมื่อเดินมาถึงห้อง ก็สังเกตุได้ว่ามันเงียบมาก ไม่มีผู้คนเดินไป-มาเหมือนเมื่อตอนเช้ากับตอนกลางวันเลย ออกจะน่าขนลุกสยดสยองมากกว่า ถึงจะยังไม่มืดสนิทก็ตามทีเถอะ มันก็น่ากลัวอยู่ดีนั้นแหละ

 

แอ๊ด….(เสียงเปิดประตู)

 

“เธออีกแล้วเหรอ”เสียงใครคนหนึ่งดังมากระทบเข้ากับหูของฉัน ฉันหันไปตามเสียงนั้นอย่างกลัวๆกล้าๆ ทันไดนั้น….

 

“เฮ้อ! นึกว่าผี ซะอีก”ฉันโล่งใจเมื่อรู้ว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด แต่หนักกว่าผีซะอีก! เมื่อนายน้ำแข็งนั้นเดินตรงมาหาฉัน ทำหน้าตาด้านตาย เหมือนฉันเป็นตัวอะไรที่น่ารังเกลียดอย่างงั้นแหละ

 

“นี้ จะตามฉันไม่เลิกเลยใช่ไหม ต้องการอะไรละ ถึงได้ลงทุนทำขนาดนี้”

 

“ฉันไม่ได้……...ฉันแค่จะมาเอาก…”

 

“ยังเธอนะ! หึ!....ฉันไม่มองให้รกหูรกตาหรอก”

 

“แซงทำตัวเป็นเด็กเรียน ที่แท้ก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงพวกนั้น เธอนี่มันร้ายกาจกว่าที่ฉันคิดนะ”

 

“จำเอาไว้น่ะ คนอย่าง ฉันนะ เกลียดดดดที่สุด ก็ผู้หญิงอย่างเธอนี่แหล่ะ รู้ไว้ซะด้วย อย่ามายุ่งกับฉันจะดีกว่า อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”เขาชี้หน้ากล่าวทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่หยาบคาย จริงจังและหนักแน่น ก่อนที่เขาจะเดินออกไป…….

 

“……………………..”

 

อะไรกันคำพวกพูดนั้น อยู่ๆก็หาว่าฉันยังงั้นฉันยังนี้…นี้เขาคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน! น่ารังเกลียดงั้นเหรอ แล้วฉันไปทำอะไรตอน....น......หรือว่า...... ไม่ใช่นะตอนนั้นฉันแค่…..วันนั้นที่พับฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ ก็แค่สถานการณ์มันบังคับนิ เขาไม่รู้ว่าความจริง มันคืออะไรกันแน่ สรุปเอาเองไปได้ (ก็แง๋ละ เธอในสภาพแบบนั้นใครๆเขาก็คงคิดเหมือนๆกับเทลนั้นแหล่ะ) ฉันรู้สึกเสียใจมากอย่างบอกไม่ถูก อยากจะอธิบายให้เขารู้ความจริง ณ ตอนนี้ พอนึกๆไป.....แล้วไอ้น้ำใส่ๆที่ไหลออกมาจากดวงตาเรียว! กลมโต! ของฉัน ที่เหมือนดังสายฝนโปรยปลายลงมาสู่พื้นดิน ที่ไม่รู้ว่ามากขนาดไหน ฉันรู้สึกเจ็บปวด….กับคำพูดที่เขาบอกว่าเกีลยดดด….ฉัน

 

เมื่อมาถึงบ้านฉันก็เดินเข้าไปสวมกอดป้าบัว ที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่น และร้องไห้อีกครั้ง ส่วนป้าแกก็ดูตกใจมาก

 

“อ้าว คุณหนูเป็นอะไรไปค่ะโธ่ๆๆ”

 

“ฮื่อออๆๆๆ”

 

“ใครทำอะไรคุณหนูของป้าค่ะเนี้ย ถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้ โธ่ๆๆ...”

 

“ไม่เอานะค่ะ อย่าร้องนะเข้มแข็งไว้ คุณผู้หญิงเองก็เคยบอกคุณหนูนี่ค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าร้องนะคะ”พอป้าแกพูดประโยคนี้ออกมา ฉันจึงพยายามกลั่นน้ำตาและเสียงสะอื่นไว้!

 

“บอกป้าได้ไหม? ค่ะ ว่าคุณหนูเป็นอะไร”

“เปล่าค่ะ เนลแค่….คิดถึงคุณแม่มากไปน่ะค่ะ เนลขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ”

 

“ค่ะๆ”แต่ดูจากสีหน้าป้าบัวแล้ว แกจะไม่ค่อยเชื่อที่ฉันพูดโกหกออกไปเท่าไหร่ แต่แกก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก