❥what up? ฉันจำนายไม่ได้╰☆╮

                                      

                                       ❥what up? ฉันจำนายไม่ได้╰☆╮                

                                               1

  mv ฉากแรกของนายกับฉัน❤

ณ บริษัท SJ-MUSIC

 วันนี้ฉันได้รับเชิญไปถ่ายทำ MVที่นี้ เป็นอะไรที่ดีมากเลยค่ะฉันรับงานเกือบแทบทุกวันโดยเฉพาะวันนี้งานทุกงานที่ฉันทำค่าตัวไม่เท่าไหร่แต่ก็หลายแสนอยู่ล่ะO_o(ฉันไม่ได้เป็นคนงกเรื่องค่าตัวหรอกนะ>_<” )ทุกๆวันฉันจะได้รับงานสักทีก็เมื่อวานี่แล้วเพราะฉันว่างมากๆเลย(อะไรจะโชดดีขนาดนั้น)

ก่อนหน้านี้

อยากขอแค่ครึ่งใจให้เธอเริ่มต้นใหม่กับฉันเก็บเขาไว้ครึ่งใจ........ อ้ากกกก!!นี้มันเสียงโทรศัพท์ไอโฟนฉันนิแหะๆ

ตี้ด~~

“ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

(น้องยูมิพี่มีข่าวดีจะบอก)

“ข่าวอะไรหรอค่ะพี่อยากรู้จังเลย>_<”

(พี่หาผู้จัดการคนใหม่ให้น้องได้แล้วล่ะ )

“ เฮือก !! ”

( เป็นอะไรไปจ้ะ )

ยัยผู้จัดการนิไม่อยากเป็นก็บอกตั้งแต่แรกสิย่ะ!!นี้มันข่าวดีตรงไหนข่าวร้ายชัดๆ!! ตั้งใจจะลาออกตั้งแต่แรกล่ะสิท่า!! เสียใจด้วยน่ะย่ะ!!ฉันกะไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะย่ะ!!โฮะๆไปเลย ชิ้ว~~ชิ้ว~~

“ไม่ได้เป็นไรนิค่ะแค่รู้สึกดีม๊ากมาก”(ฉันตอบแหลมาก555)

(อ่อจ้ะ ผู้จัดการใหม่จะไปดูแลพรุ่งนี้นะจ้ะ)

” รู้แล้วค่ะ^^ผู้จัดการใหม่ชื่ออะไรหรอค่ะ“

(ชื่อพายจ้ะ พี่ว่าพี่หาคนดีสุดแล้วนะหวังว่าน้องคงไม่อาละวาดเขาก่อนนะ)

“ ค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ”

วันรุ่งขึ้น

อ้ากกก!! สายแล้ว

ฉันวิ่งอย่างทุรังทุเล สภาพดูไม่ได้มากเบยจนมากระทั่งมาถึงบริษัทชื่อดังในวงเพลงต่างๆไม่ว่าจะเป็นเพลงเกาหลี ญี่ปุ่น เพลงสตริง เพลงเพราะๆ รวมอยู่กับค่ายนี้ทั้งหมดเลยแถมยังมีแต่หนุ่มคนดังหน้าตาดีทั้งสวยทั้งหล่อแบบเกาหลี ญี่ปุ่น ฟังแล้วดูน่าอิจฉาสุดๆๆไปเลย

พอไปถึงฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น5ไปยังห้องแต่งตัวเพราะว่างานนี้มีผู้คนมาชมเป็นจำนวนมากเลยและ1ในนั้นก็ต้องมีแฟนคลับของฉันที่มาขอลายเซ็น ={}=( จุดเริ่มต้นแห่งการเป็นซูเปอร์สตาร์เริ่มขึ้นแล้วสินะ !!)

ติ๊กต่อง ติ๊กต่อง !! เสียงประตูลิฟต์เปิดออกฉันเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวหญิงเท่านั้นที่นี้จะมีห้องแต่งตัวแบบแยกชายและหญิงโดยเฉพาะพอเปิดห้องออกก็ต้องตกใจเพราะว่าในนั้นมีแต่ดารานักร้องที่นั่งรอคิวแต่งหน้าบางคนก็วิ่งกันเกรียวกราดเพราะเร็วๆไปออกงานจึงหยิบนู้นหยิบนี้บางคนแต่งหน้ายังไม่เสร็จก็วิ่งตามๆกันไปด้วยคิดแล้วรู้สึกเวียนหัวแทนช่างแต่งหน้าจังแต่เอ๊ะ!!ทำไมผู้จัดการฉันหรือช่างแต่งหน้าแต่งตัวประจำตัวยังไม่มานะ ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้ท้ายห้องและนึกคิด ถ้าผู้จัดการไม่มานี้ฉันซวยจิงๆเลยนะเนี้ยทีนี้ใครจะมาแต่งหน้าทำผมให้ฉันล่ะเนี้ย !!ฉันนั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววที่ยัยผู้จัดการใหม่จะมาเลยนี้เพิ่งงานครั้งแรกนะเนี้ย !!ถ้าสายแบบนี้จะไปทำกินอะไรได้หาฉันนั่งพูดพลาบ่นไปด้วยอย่างอารมณ์เสียสุดๆหลังจากรอมาน้านนานน้านนานฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างดังมาจากกระเป๋าฉัน

ตี้ด ตี้ด   ตี้ด ตี้ด ฉันรีบหยิบกระเป๋าทั้งทีเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ฉันผะ..เอิญปิดเสียงไว้เลยไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ฉันรีบกดรับสายจากผู้จัดการคนใหม่ ( ให้ทนรออยู่ได้นะย่ะ)

ตี้ด “ ฮัลโหล พี่พายเมื่อไหร่จะมาค่ะเนี้ยให้หนูรอมันเสียเวลาม๊ากมากเลยรู้ไหมค่ะ “

( ฉันเริ่มจะแพลงริษออกมาทนไม่ได้เว้ย)

(ขอโทษนะจ้ะ น้องยูมิวันนี้พี่ติดธุระส่วนตัวพอดีจ้ะพี่จะบอกว่าพี่ไปช่วยน้องแต่งหน้าทำผมไม่ได้อ่ะจ้ะขอโทษทีนะจ้ะน้องยูมิ )

“ ทำไม !!พี่ไม่บอกตั้งแต่แรกค่ะปล่อยให้น้องรอนานแบบนี้มันไม่ดีเลยนะค่ะ “ ( ฉันพูดอย่างประชดอารมณ์เริ่มขึ้นอ่ะช่วยไม่ได้-_-++++ )

( พี่ขอโทษจริงๆจ้า I AM SORRY งั้นพี่ว่าวันนี้น้องลองแต่งหน้าเองดีกว่าจ้ะอุปกรณ์อยู่ในนั้นล่ะจ้ะกล่องสีฟ้าๆที่วางบนโต๊ะอ่ะจ้ะ )

“พี่ค่ะแต่หนูจะแต่งหน้าไม่ตรงสเค็รปที่พี่ให้ไว้นิค่ะมันยุ่งยากด้วยสำหรับน้องนะค่ะไหนจะเขียนอายไลน์เนอร์อีก โอ๊ย !!คิดแล้ววุ่นวายชะมัดเลยค่ะ“

( น้องก็ค่อยๆแต่งตามแบบไปสิจ้ะพี่ว่าไม่เห็นจะยุ่งยากเลยง่ายจะตายไป )

( สำหรับพี่มันง่ายแต่สำหรับเรามันยุ่งยากฉันแต่งไม่เป็นนะโว้ยยยแถมนี้ก็ไม่ใช่หน้าที่ของฉันอีกต่างหากชักเริ่มหมั่นไส้ผู้จัดการใหม่เต็มทนล่ะ )

“ ค่ะพี่น้องจะพยายามนะค่ะ “

(-…….-ผู้จัดการนี้เจ้าเลห์ชะมัด !!คิดจะหลอกฉันได้หรอ !! ฝันไปเถอะ!! แอบหนีงานไปเที่ยวล่ะสิท่า !! )

ตี้ด !!ฉันวางสายอย่างประชดประชัน !!โมโหสุดขีด-_-+++อยากจะเหวี่ยงไอโฟนนี้ทิ้งแตกเป็นเสี่ยงๆเลย !!ถ้าไม่ติดยัยผู้จัดการโทรตามนะทำไปแล้วล่ะย่ะ !!และฉันก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์เพราะตอนนี้หน้าดูไม่ได้หรือว่าไม่ได้เลยเพราะหน้าตาตอนนี้แดงอย่างโมโหสุดขีดฉันก็เลยค่อยๆพ่นลมหายใจ-เข้าออกเป็นจังหวะและเรียกสติกลับมา !!พอได้สติแล้วฉันก็เร็วลงมือหยิบกล่องสีฟ้าๆอะไรนั้นแล้วเปิดกล่องที่มีอุปกรณ์ครบทุกอย่างฉันหยิบสเค็รปที่พี่เขาให้ไว้ออกมาดู เหอะๆๆ !! สีทาตาไม่สวยเลย ไม่เห็นจะโอตรงไหนเลย!!สีที่สเค็รปนี้เลือกไม่สวยเลยสักนิด ฉันเริ่มแหวกไม่แต่งตามแบบสเคร็ปที่ให้ไว้จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะขอให้ตัวเองได้สวยก็พอแหละ ( หลงตัวเองแหละเรา555 )

ฉันเริ่มทาแป้งพับตลับสีที่เหมาะกับผิวฉันที่จริงฉันก็เป็นคนที่ผิวขาวละเอียดมากๆเลยนะเนี้ยไม่ค่อยอยากเชื่อสักเท่าไหร่ปัดออนสีชมพูอ่อนๆและทาขอบตาด้วยสีเงินสีชมพูอ่อนทาทับด้วยสีขาวนวลอีกที ( แจ่มไปเลย>_<)ขั้นตอนไปเริ่มลงมือทาลิปกลอสเพื่อให้ปากดูเงาสวยเพิ่มความมั่นใจในตัวเองทาทับด้วยลิปสติกอีกแบบสีชมพูนู้ดแง่มๆๆสวยแช่มไปอีกแบบหนึ่งเลยฝีมือฉันก็ไม่เลวนะเนี้ย555ฉันหันหน้าไปมองกระจก ว้าว ~~นี้มันต่างจากแบบที่ให้ไว้เลยนิน้า

“ อุ้ย ~~ ต้องใส่คอนแทคเลนส์นี้น้าฉันค่อยๆใส่คอนแทคเลนส์อย่างเบามือใส่มาจนชินแหละ “ พอแต่งหน้าเสร็จฉันก็เดินไปหยิบเสื้อผ้า แต่คิดหรอว่าฉันจะใส่ตามสเคร็ปที่ให้ไว้นะ !!ฝันไปได้เลยค่ะ !!เพราคนอย่างฉันชอบทำนอกกฎ นอกจากว่าแบบนั้นสวยดูดีเหมาะกับฉันจริงๆเท่านั้นค่ะ !!( เอาแต่ใจจิงๆๆ^^ )

ฉันเดินไปหยิบชุดเดรสเกาะอกสีชมพูประดับมุกรูปโบว์ทั้งตัว เริ่ดอ่ะเรา5555+ไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางฉันได้หรอก ฉันเดินถือเสื้อเกาะอกเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวและฮัมเพลงไปด้วยทำให้ทุกคนแตกตื่นมองมาที่ฉันสงสัยคงไม่เคยเห็นคนสวยกันล่ะสิพวกเธอก็ตอนฉันเด็กๆถูกฝึกมาเยอะกลับบ้านทุกวันหลังขดหลังงอเพราะการเป็นนางแบบนี้แหละและก็เรื่องนักร้องฉันต้องโดนไปสัมภาษณ์ผลงานของตัวเองมาโดยตลอดตั้งแต่ฉันเรียนอยู่มหาลัยปี1ที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าได้เพราะค่าเทอมนั้นแพ๊งแพงเกินเหตุแต่ฉันนับเป็นผู้โชดดีอะไรเช่นนี้เพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นของ8’LS ของตาบ้าที่ชื่อเค อะไรประมาณนั้นแหละนั้นอ่ะนะแต่ฉันยังไม่รู้จักเข้าหรอกถ้าไม่ได้มาอยู่กลุ่มนี้เพราะหน้าตาฉันดีมากหุ่นเปะสวยเริ่ดมีแต่หนุ่มๆๆรอบๆๆกายจึงได้มาเข้ากลุ่มนี้ ( ชมตัวเองเยอะไปแล้วเรา )ที่ฉันได้เรียนเพราะลูกเจ้าของโรงเรียนบอกไว้ว่าสมาชิกจะได้รับสิทธิพิเศษกันทุกคนโดยเฉพาะในกลุ่มของเราเองได้เรียนแบบไม่เสียตังเสียยแดงสักกะบาท ลูกเจ้าของโรงเรียนนี้ขอบอกว่าเจ้าชู้สุดๆๆเคยมาขอจีบสมัยยังไม่ได้เข้ากลุ่มน่ะ5555แต่นายนี้คงต้องเจอผู้หญิงแสบๆๆร้ายๆๆบางแหละถึงจะรู้สึกฉันซัดหมอนี่มาหลายครั้งแหละทั้งชวนให้มันมาเป็นคู่ควงเข้าไปในงานModern award 2000 จนหนุ่มๆๆสาวๆๆพากันอิจฉาแต่ขอบอกไว้ก่อนนะค่ะคนอย่างฉันไม่คิดอะไรกับเขาหรอกคิดว่าเเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนเท่านั้นแหละค่ะแต่หมอเนี่ยหัวหมองชะมัดทำอะไรก็ดูดีไปหมดทั้งด้านการเรียนเกรดเขาไม่เคยต่ำกว่า4สรุปว่าเกรด4เรียงรายวิชาฉันเป็นคู่แข่งกับหมอนี้ตั้งแต่มัยเรียนฉันเริ่มตั้งใจเรียกเมื่อก่อนนี้สภาพโซรมไปเยอะมาโรงเรียนสายเกือบทุกวันดูหนังสือจนตาเป็นหมีแพนด้าขอบตาดำปี้ไหนจะโดนเพื่อนล้ออีกชีวิตมันช่างน่าเศร้าเหลือเกินบางวันน้ำก็อาบแบบลวกๆๆผมก็ไม่ได้เป่าแป้งก็ไม่ได้ทารันทนจริงๆๆT_Tเลยเราหรือเรียกว่าซกมกก็ว่าเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่แข่งกับตานั้นระหว่างสอบพอดีแต่ก็ไม่เคยชนะได้เลยหมอนั่นได้ที่1มาตลอดฉันสิเรียนเข้านับวันยิ่งเรียนยิ่งแย่ลงไปยังไงก็ไม่รู้ฉันไม่ได้โง่นะฉันสอบได้แค่ที่2เองอยากขึ้นที่1ให้แม่ภูมิใจชื่นใจมั้งอ่ะหมอนั้นดูเฉยๆหลังจากที่ได้รับผลสอบเหมือนกับรู้ไว้ว่าแน่นอนเขาต้องได้ที่1อยู่แล้ว ( น่าหมั่นไส้ยิ่งนัก-*- )แต่จู่ๆฉันก็นึกถึงเรื่องเก่าๆๆขึ้นมาทั้งทีมันน่าจะไม่หลงเหลืออยู่ในสมองอยู่เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการที่ฉันได้เข้าวงการบันเทิงเป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันและต้องเข้าให้ได้มากพอฉันเข้าไปสัมผัสจริงๆมันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้การหาเพื่อนปรับตัวก็เป็นเรื่องยากสำหรับคนอย่างฉันนะเพราะช่วงนั้นฉันเงียบจนเป็นป่าเขาเลยล่ะทุกคนต่างเกรงกลัวไม่รู้จะกลัวกันไปทำไมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยแต่ก็มีเด็กที่อายุห่างกับฉัน1ปีมาสมัครเป็นนางแบบเพื่อนำเงินไปรักษาคุณพ่อและคุณแม่ของเธอเธอโดนทั้งการยืนการเดินให้ดูสง่าผ่าเผยอย่างฉันเป็นอะไรทียากแต่ถ้าจำไม่ผิดเธอคนนี้เป็นเพื่อนนางแบบของฉันคนแรกเลยล่ะชื่อว่าช็อกโกแลตแต่เธอเป็นคนแสบๆๆซนๆๆไม่เบาเลยเอ่อ...น่าจับคู่ให้หมอนั่นจริงๆๆแต่พอฉันได้ร่วมถ่ายแบบกับเธอคนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆๆๆเลยแต่หลังจากห่างเหินไปสักพักเพราะภาระงานเยอะกว่าที่คิดจึงทำให้ไม่ได้พบเจอกันอีกเป็นเดือนๆๆแต่อะไรมันจะเวรขนาดนี้ภาระงานทั้งหมดกลับเยอะขึ้นกว่าการบ้านที่ครูให้ซะอีกว่างั้นเลยก็ได้ไหนฉันจะต้องออกแบบเสื้อผ้าไหนจะต้องแต่งเพลงไหนจะต้องทำนู้นทำนี้มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับฉันมากฉันเริ่มเบื่อชีวิติตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาถ้าไม่ได้กำลังใจจากพวก8’LSฉันคงไม่มีวันมาอยู่ที่นี้ได้หรอกนะฉันอยากจะขอบใจทุกคนที่คอยเป็นเพื่อนกับฉัน ( เมื่อก่อนชอบอยู่คนเดียวอ่ะ-0- )มาโดยตลอดแต่ฉันก็ไม่เคยท้อกับอุปสรรคมันและผ่านมันไปได้อย่างเช่นปัจจุปันนี้ เรื่องก็เป็นอย่างที่ฉันเล่าล่ะ( -.-เล่าตอนไหนเนี้ย ) รื้อฟื้นอดีตเก่าๆๆ ของการเข้าสู่วงการมันช่างเป็นอะไรทีต้องใช้ความอดทนต่อคำบ่นคำวาจริงๆๆเลยใครที่อยากป็นซุเปอร์สตาร์อย่างฉันนะค่ะขอบอกไว้ก่อนนะค่ะต้องหุ่นดีสูง170ขึ้นไปขาไม่อวบมากพุงน้อยต้องบำรุงผิวเกือบทุกวันทำวีธีทำให้ผิวขาว( -.....-เวอร์แหละเรา )ย้อนกลับมาทำธูระของเราให้เสร็จก่อนดีกว่าเล่ามาเยอะมากแหละ555ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องแต่งตัวเรียบร้อยแล้วไม่ได้ยินเสียงอะไรทำให้ฉันรำคาญได้เพราะห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงได้ดีอยู่แต่ห้องแต่งตัวมันเล็กเกินไปนะบริษัทตั้งใหญ่โตแต่ห้องแต่งตัวนี้เล็กกระจิ๋วเดียวเนี้ยนะมันใช้ไม่ได้เลยอ่ะน่าจะขยายห้องให้กว้างอีกสักนิดคนอื่นเขาจะได้ใช้สะดวกมั้ง

“ ช่างมันเถอะ เรื่องห้องแต่งตัวฉันไม่ค่อยแคร์อะไรมันซักหน่อย ”( นั่นเรียกว่าไม่แคร์หรอ-.-;นักเขียน ) ฉันค่อยๆถอดเสื้อและแขวนตรงราวด้านข้างที่มีผ้าสีขาววางไว้ด้านบนสุดจนเหลือชุดชั้นในตัวเดียวอย่างดีฉันหยิบเสื้อทับอีกชั้นเป็นเกาะอกสีขาวลูกไม้ทับไว้ก่อนกันเผื่อมันจะหลุดค้างงาน !!ฉันก็สวมเสื้อเกาะอกสีชมพูที่น่ารักมากๆๆตัดเข้ากับผิวอมชมพูของฉันได้พอดีพอใส่เสร็จอันดับตอนไปคือการสำรวจโดยการมองกระจก

ว้าว ~ ตัวฉันหรอเนี้ยสวยไม่แพ้ดาราเกาหลีเหมือนกันนะเนี้ย ~~

แต่จู่ก็มีเสียง แควก !! แควก !!ฉันหันไปมองด้านหลังเกาะอกที่มีซิปรูด

“  ว้ายยย !!ซิปหลุด แงๆๆ ฉันจะทำอย่างไรล่ะทีนี้T^T ”ฉันพยายามเอามือที่สั้นแสนสั้นรูดซิป ฮึบ ฮึบ ฮึบ ~~  “ อีกรอบเผื่อได้ฮึบ ฮึบ~~ ”แต่พยายามแล้วพยายามอีกก็ไม่เป็นผลหนักว่าเดิมซิปรูดไปอยู่ข้างล่าง “ วันนี้เป็นวันอะไรเนี้ยซวยๆๆจิงๆๆเลย T^T ”

ยัยผู้จัดการนะกลับมาจะเล่นงานให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยค่อยแต่ตอนนี้อยากจะcry cry ฉันจึงตัดสินใจตะโกนขอความช่วยเหลือน่าจะมีคนได้ยินบ้างนะเน้อ

“ ช่วยด้วยค่ะ!!   ช่วยด้วยค่ะ!!   ช่วยด้วยค่ะ!!  ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยค่ะ!!”

T^Tเหมือนฉันจะลืมบ้างอย่างไปน่ะ ห้องนี้มันห้องเก็บเสียงนิน้าถึงตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยิน( สิ้นหวังซะแล้วยังไม่ทันได้ก้าวสู้ซุเปอร์สตาร์ฉันต้องมาตายอยู่ในนี้จริงๆๆหรอเนี้ย ) มีหวังออกไปสภาพนี้เกาะอกมันต้องหลุดแน่ๆๆเลยฉันจึงตัดสินใจย่องเพราะตอนนี้ห้องไม่น่าจะมีคนอยู่แล้วเพราะต้องไปทำงานของตัวเองกันหมด ฉันค่อยๆๆแง่มประตูสำรวจข้างนอกว่ามีสิ่งแปลกปลอมหรืออะไรหลงเหลือไหม“ อ่า !!โชดดีของฉันจริงๆๆที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง ” ฉันค่อยๆๆเปิดประตู

แอด แอด แอด ~~ แล้วค่อยๆๆย่องเบาๆๆไปหยิบกระเป๋าเอาไอโฟนขึ้นมาเพื่อดูว่ากี่โมงแล้ว

อ้ากกกก !!อีก15นาที ตายแล้วต้องรีบเอาซิปขึ้นมาให้ได้ ฮึบ ฮึบ ฮึบ อีกนิดเดียว

“ เย้~~ สำเร็จสักที ”( รอดตายแล้วโว้ยยถึงแม้จะรูดขึ้นเหลือนิดเดียวที่ยังเอาขึ้นไม่สุดก็ตามนิดหน่อย )

พอรูดได้แล้วฉันก็รีบออกจากห้องแล้วตรงไปกองถ่าย mv ฉากแรกของฉันแต่ไม่รู้ว่านายแบบนี้จะหล่อหรือเปล่า

 ''เร็วๆ ยูมิเธอมาสายอีกแล้วน้ะ!!ทุกคนเขารอเธออยู่คนเดียว"

  ''รู้แล้วค่าพี่มีนแต่ยูมิรูดซิปเกาะอกข้างหลังไม่ได้ แถมยัยนั้น เอ่อ...ช่างแต่งหน้าก็ไม่มาปล่อยให้ยูมิแต่งหน้าทำผมเอง เห็นไหมค่า ผมยูมิยุ่งจะตายอยู่แล้วเนี้ย!!"

   ''บ่นยาวเป็นชุดเลยนะน้องยูมิ มาๆเดี๋ยวพี่ให้ช่างแก้ผมให้ แต่เดี๋ยวก่อนนะ!!สเคร็ปเสื้อผ้าที่พี่เตรียมไว้มันไม่ใช่แบบนี้นี้นา น้องแอบแต่งนอกสเคร็ปหรอ?''

    ''ใช่ค่าพี่มีน ชุดนี้มันทั้งสวย เริ่ด เฟอร์เฟ็ตสุดๆ น้องชอบแต่ชุดที่พี่เลือกไว้ให้อ่ะมันออกจากเรียบๆไป คิคิ'' (สะใจสุดๆเลยเว้ยแกล้งพี่มีน)

  ''แต่น้องมันถ่ายออกมามันแตกต่างกับสเคร็ปเลยนะ พี่ว่าเราไปเปลี่ยนเหอะ''

  '' ถึงพี่จะพูดแบบนั้น ยังไง น้องก็ไม่เปลี่ยน ไม่เปลี่ยน งั้นพี่ก็เปลี่ยนสเคร็ปเดิมสิ''++ ( ฉันตอบอย่างประชดคนแล้วคิดหรอให้ไปเปลี่ยนใส่อันเชยๆไม่มีทาง)

     ''งั้นก็เลิกถ่าย ไปๆทุกคนเก็บของ''

      (อ้าวเห้ย!!เวรกรรมจริงๆไม่น่าแกล้งพี่เลย!!)

       ทุกคนยังเลิกไม่ได้นะค่ะ ยูมิยังไม่ได้ถ่ายเลยจะรีบเลิกกันไปไหน

     '' เราจะหาคนที่เป็นนางแบบและนักร้องใหม่ไงละ น้องยูมิ''

     ''นี้พี่ตั้งใจจะแกล้งน้องใช่มะ ยังไงน้องก็ไม่ให้พี่หาคนมาแทนที่น้องหรอก!!''

     ''ก็น้องไม่ยอมทำตามที่พี่บอกเองนิ  แล้วพี่มีสิทธิ์ที่จะหานางแบบคนใหม่''

      ''พี่อยากจะลองดีกับน้องเองนะ น้องจะไปบอกผู้จัดการให้ไล่พี่ออกเหมือนกัน!!''

     (ยูมิซะอย่างกะอีกแค่ทำให้คนถูกไล่ออกเป็นเรื่องง่ายๆความถนัด- -++<<<<สวมบทบาทก่อน)

        '' ไม่ได้น้า น้องยูมิ น้าาาพี่ไม่อยากถูกไล่ออกเป็นหมาหัวเน่า พี่ยอมแล้วน้องยูมิจะให้พี่ทำอะไรพี่ทำให้ทุกอย่าง ขออย่างเดียวอย่าไปฟ้องเจ้านายน้าT^T ''(ยูมิ; ทีงี้ทำเป็นน่าสงสารทีเมื่อกี้ขึ้นเสียงใส่เรา)

           '' ก็ได้ๆ งั้นพี่ก็ช่วยเปลี่ยนสเคร็ป ยูมิเอาฉากที่มันสวยๆแล้วก็โรแมนติกกว่านี้ด้วยอย่าลืมเปลี่ยนฉากนะ  ยูมิจะรอ20นาทีทุกอย่างต้องเรียบร้อย ยูมิจะไปทำผมใหม่''

               ''ได้จ้า ยัย..เอ่อน้องยูมิ ''

            จากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปทำผมพร้อมกับจิ้มไอโฟนเล่นเกมไปพลางจนกระทั่ง''  หิวน้ำจางงง  ใครก็ได้ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิ ''พอฉันพูดปั๊บโดนสวนปุ๊บโดยเฉพาะรุ่นพี่คนหนึ่ง'' นี้น้องยูมิอยากกินก็ไปซื้อเองสิค่า มือเท้าก็มี ''มันทำให้ฉันของขึ้นกับเธอ

             '' พี่แหกตาดูก่อนไหมค่า ถึงยูมิจะมีเท้ามือที่พร้อมแต่ดูก่อนสิว่ามันไม่ว่างสำหรับไปซื้อ''  o-oชักหมั่นไส้คนขึ้นมาจิงๆแล้วสิทำอารมณ์อยู่ได้- -*

              '' นี้น้องด่าพี่เลยหรอ!!  กล้ามากเลยนะยัยปากดี!! ''จากนั้นเธอก็ทำท่าจะตบฉันอย่างแค้นแต่เสียดายนะเพราะว่าฉันเป็นนางแบบของบริษัทและเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่มาจะมาตบฉันด้วยซ้ำถึงจะตบฉันไปก็เท่านั้น ฉันไม่กลัวเธอหรอกย่ะ 

               '' อยากตบก็ตบเลยค่า เชิญตามสบายถ้าคิดว่าคุณไม่ถูกไล่ออกนะค่ะ!!''

       ในขณะนั้นเธอกำลังจะยกมือขึ้นตบฉันดันมีผู้ชายหน้าตาก็งั้นๆ(-////-หล่อมากต่างหาก)มาขวางไว้ทัน 

   '' พี่ครับ  อย่ามีเรื่องเลยนะครับ ผมจะไปซื้อน้ำให้เธอเอง '' เธอจึงค่อยๆเอามือลดลงแล้วยิ้มตัวเองเป็นผู้ชนะ ฉันเป็นฝ่ายแพ้ (เหอะๆ ฉันอยากจะตบหนังหน้าเธอออกมาเสียจิงๆทำเป็นแสนดี )พูดว่า  '' งั้นพี่ก็ฝากด้วยน้าจ้าน้องพีทสุดที่รักของพี่''<<<<แหวะจะอ้วก เลี่ยนจะตายแหละ    

'' ได้ครับพี่หมิว   พี่หมิวไปทำงานอย่างอื่นต่อเถอะครับ '' 

แล้วนายนั้นก็รีบวิ่งไปซื้อน้ำ    ยัยนางหมิวหันหน้าแบบสตอเบอร์รี่มาพูดว่า

'' ครั้งนี้เธอรอดนะ ครั้งหน้าเธอไม่รอดแน่ยัยปากดี '' 

   โฮะๆ สุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายชนะอยู่ยัยสตอเบอร์รี่  พร้อมตะโกนว่า ไว้เจอกันครั้งหน้าน้าค่ายัยสตอรเบอร์รี่  good bye 555 ตอนนี้สัมผัสได้ถึงไอร้อนของเธอที่กำลังดุเดือดขึ้นทุกที หึหึ  เฮ้อ วันนี้เจอแต่เรื่องหน้าเบื่อจิงๆเลย ฉันก็ยังนั่งจิ้มไอโฟนต่อ ตี้ด เอ๊ะ!! ไลน์จากบีมนิน้า^^    บีม;ยูมิ วันเสาร์นี้ไปสยามป่าวว่ะ?

                  ยุมิ;ไปสิ>< มีใครไปป่าวอ่ะ?

                  บีม; มีออย แอล ริน เอมิ กับกลุ่มใหญ่ๆอีกหนึ่งกลุ่ม

                  ยูมิ;โห~ไปกันเยอะจิงๆแล้วตกลงไปวันเสาร์ใช่ปะ เราจะได้เตรียมชุด?

                   บีม; ใช่ ไปวันเสาร์ทุกคนว่างหมด เออนี้มันจะมีฉลองด้วยน้าาา แกต้องมาตรงเวลานะเว้ย++ no late น้าย่ะ

                   ยูมิ; โอเคๆ i no late  โอเค?

                   บีม; byebye>0<

         เฮ้อ++ไม่มีอะไรเล่นเลยอ่าาา# น่าเบื่อที่สุด!! ตึก ตึก ตึก ตึก... เสียงคนวิ่ง

   มาหยุดอยู่ตรงหน้า '' แฮ่กๆ แฮ่กๆ นี้ครับน้ำ '' ขอบใจนะ นี้ฉันถามหน่อยสิ นายเป็นอะไรกับยัยสตอบอร์รี่คนนั้นอ่ะ? ถึงได้ทำขนาดนี้-...- ''    '' ใครหรอครับ สตอเบอร์รี่- -* ''

 '' เอ๊ะ  !!นี้นายอย่าทำเป็นไม่รู้น่า !!นายก็น่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงใคร!! '' 

'' ผมไม่รู้จิงๆนิคร๊าบ อย่างนั้นก็ช่วยบอกให้ผมรู้จักด้วยนะคร๊าบว่าใครคือสตอเบอร์รี่ ''  (เห้ยๆของกำเริบขึ้นค่านายนี้มันกวนประสาทใช่ย่อยรู้จักฉันน้อยไปหรือไงถึงได้กล้าพูดจาแบบนี้ )     

'' คนที่เถียงฉันอยู่เมื่อกี้ นึกได้ยังล่ะ? ''  

'' อ๋อ พี่คนนั้นหรอเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผมน้ะ^^  ''(อ้าว!!เห้ยไม่น่าเลยT^Tแปลงผันนายนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับยัยสตอเบอร์รี่กรี้ดดดด   ช้านอยากจะบ้าตายจิงๆ=*=)   

'' อ่อ งั้นก็ฝากไปบอกเขาด้วยนะค่าว่าอย่าปากมากนะเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่านะ^-^ ''

  นายนั้นดูเฉยๆแถมขี้เก๊กอีกต่างหาก คิดว่าหล่อตายล่ะ   กวนชะมัด

'' เห้ย!!นายอ้างปากพูดอะไรปากสินิงๆเงียบๆอยู่ได้ ฉันถามนายอยู่นะ  เป็นใบ้หราาา ''

'' ผมนะไม่ได้เป็บใบ้ ผมควรจะถามคุณมากกว่าว่าคุณเป็นบ้ารึเปล่า เอ๊ะอ่ะโว้ยวายแต่คนอื่น ไม่ดูตัวเองมั้งว่าเป็นไง ส่องกระจกดูบ้างน้ะเธอ ไปล่ะ''

 '' เดียวก่อน นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นมาเคลียกันก่อน หน็อย!!มีหน้ามาเดินหนีช้าน จำไว้เลยน้ะฉันไม่มีวันยอมแพ้นายเด็ดขาดเออแล้วนายก็หัดส่องกระจกไว้ดูหน้าตัวเองให้ดีก่อนที่ฉันจะมาเอาคืนรู้ไว้ซะด้วย!! ''

     นายนั้นยิ้มอย่างสะใจเหมือนกับได้แก้แค้นคืนให้กับลูกพี่ลูกน้องตน เหอะๆ ฝันไปถึงว่าจะแก้แค้นสำเร็จ ฉันก็มีแผนของฉันเตรียมไว้รับมือกับคนอย่างนายเมือนกันตาบ้า เอย จากนั้นฉันก็ยกน้ำดืม ฮึก ฮึก ฮึก แค้นหนัก ทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ

         ย้อนกลับมาทางกองถ่ายที่เตรียมทุกอย่างเพรียบพร้อม><

          '' น้องยูมิๆๆมาเข้าฉากmvได้แล้วพี่เปลี่ยนตามที่น้องต้องการแล้วน้ะ ''

      ฉันรีบวิ่งไปเข้ากองถ่าย   '' มาแล้วค่ะ อืม..ฉากใช้ได้นิค่า แล้วไหนนายแบบที่จะเข้าmv ''   

         '' โน้นไง ''

'' ห๊ะ ตาบ้านี้นะ จะเป็นนายแบบmv ของฉัน (ทำไมโชดชะตามันซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้ อยากจะร้องออกมาเลยถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ต้องทำหน้าที่นะTT) ''

'' น้องยูมิ เขาชื่อพีทเป็นนายแบบหน้าใหม่ค่า เขาไม่ใช่ตาบ้าอะไรที่น้องพูดนะ เปลี่ยนคำสรรพนามด้วยค่า '' 

''  ก็ได้ สวัสดีคุณพีท คำนี้พอใจมะ '' 

'' จ้า พีทอย่าไปถือสายูมิเลยนะเธอก็เป็นแบบนี้ตลอดล่ะ เธอมีประสบการณ์มาเยอะมากเลยน้า พีทก็พยายามเข้าล่ะจ้า ''

  '' ครับพี่มีน ผมจะพยายาม ''

 เชอะ!! ฉันเชิดหน้าไปอีกทางมองสองคนนั้นแล้วมันอารมณเสียคุยกันอย่งสนิทสนมเกินไปแหละ

ทีฉันไม่สนใจ ฉันหงุดหงิดพร้อมหันหน้าไปตะโกนว่า '' นี้นาย จะถ่ายหรือหว่านเสน่ห์สาวกันแน่ห้ะ ฉันรอจนแดดเผาหน้าแล้วนะดีนะที่มีครีมกันแดดไม่อย่างนั้นหน้าฉันคงจะดำขึ้นกว่าเดิม  และนายก็ต้องรับผิดชอบฉันด้วย''

        ''แค่โดนแดดแค่นี้ทำเป็นโอเวอร์ไปได้ นี้เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่!! ''