Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

บทที่ 4 Servival

แง้~ เด็กน้อยหน้าตาไร้เดียงสากำลังร้องจ้าออกมาอย่างดังจนทุกสายตาที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องจับจ้องมาที่เธอคนเดียว

ทั้งๆ ที่เวลานี้คุณพ่อหรือไม่ก็คุณแม่ควรจะมารับได้แล้ว แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววของทั้งสองคน

“อะ ให้แล้วอย่าร้องนะ” เด็กชายผู้แสนจะใจดีหยิบยื่นอมยิ้มให้ด้วยแววตาห่วงใยก่อนที่จะลูบหัวของเด็กหญิงด้วยความอ่อนโยน

“นี่อะไร” เด็กหญิงแปลกใจในรูปร่างชวนประหลาดของเจ้าแท่งๆ ที่มีจุกม้วนกลมๆ ด้านบน

“เขาเรียกมันว่า ‘อมยิ้ม’ ”

“งั้นหรอ” ถึงจะรู้ชื่อแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไรกันแน่ เธอเพ่งมองมันอยู่นานสองนาน

“แกะไม่ได้งั้นหรอ เอามาเดี๋ยวแกะให้” เด็กชายแกะห่อออกด้วยสายตามุ่งมั่นหมายจะทำให้มันสำเร็จเพื่อเด็กน้อยคนนี้ให้ได้  "ทีนี้ก็กินได้แล้ว"

“อ้ามมม...” ^O^ เมื่อพูดถึงคำว่ากินเด็กหญิงก็อ้าปากกว้างให้นำสิ่งนั้นเข้าปากให้ “หวาน...อร่อยจัง~”

โดยไม่รู้ตัวน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูเมื่อครู่ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง ทั้งสองนั่งกินอมยิ้มด้วยกันอย่างมีความสุขก่อนที่ใครอีกสองคนจะเดินเข้ามาหา

“ได้เวลาไปกันแล้ว” คุณพ่อพูดขึ้นแบบนั้นส่วนเด็กหญิงเองก็วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นแม่ มีเพียงเด็กชายที่ส่ายหน้าไปมาอย่างรุนแรงก่อนที่จะวิ่งหนีไปอีกทาง

“ปั้นจั่นจะไปไหนน่ะ”

คุณพ่อวิ่งตามไป...ในเวลาต่อมาเด็กชายก็กลับมายืนตรงหน้าของเด็กหญิงอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเธอถึงต้องร้องไห้ราวกับว่าเด็กชายคนนั้นจะหายไปจากชีวิตตลอดกาล

“ดูแลตัวเองดีๆ นะ ‘น้องสาว’ ”

คำพูดทิ้งท้ายกับอมยิ้มหนึ่งไม้ที่ให้ติดมือมานั้นยังจำได้ดี ‘พี่ชาย’

...

“ฮื่อ~” ความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้คือปวดเมื่อยไปทั้งตัวก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่ภายในห้องที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ก๊องแก๊ง เสียงราวกับใครทำอะไรสักอย่างในอีกห้องหนึ่งดังขึ้นมาเป็นพักๆ ก่อนที่หน้าหล่อๆ จะโผล่เข้ามาแล้วพูดกับฉัน

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ” เขารีบตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์เป็นห่วงเป็นใย

“อืม...” ฉันได้แต่กระพริบตาปริบๆ ขณะที่พี่ก็เข้ามาเอามือแตะหน้าผาก

“ถ้างั้นก็รีบไปเก็บของต่อได้แล้ว เมื่อย!” ทั้งที่คิดว่าควรเป็นแบบนั้นนานหน่อยแต่การกระทำมันตรงข้ามทันควันซะจนฉันตื่นขึ้นมาเต็มตัวโดยอัตโนมัติ

“โห...หนูเจอเรื่องร้ายมาแท้ๆ พี่นี่สุดๆ อะ”

“แล้วไง”

“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่จะ...นี่แน่ะ!” หมอนที่อยู่ใกล้มือฉันที่สุดถูกคว้ามาเป็นอาวุธคู่กายเพื่อปราบปีศาจร้ายอย่างพี่ให้ถึงคราวหมอบราบคาบ

“หนอยแน่ จะเล่นแบบนี้เหรอ!!”

ตุ้บ!“แอ้ก” ไม่รู้ว่าแรงที่ซัดมานั้นมีเท่าไหร่แต่บอกได้เพียงสถานการณ์ตอนนี้ว่าฉันถึงกับกระเด็นไปติดกำแพงห้องร้อง ‘แอ้ก’ นั่นแหละ

“อูย เจ็บชะมัด!” แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้เข็ดแต่อย่างใด วิ่งพุ่งตรงเข้าหาพี่อย่างจัง

“เฮ้ย” OoO

ตุ้บ! หลังจากที่โค่นเจ้าปีศาจให้ไปนอนหมดสภาพบนพื้นได้แล้วฉันก็นั่งทับตัวมันแล้วอัดๆๆ หมอนในมือซัดใส่หน้าเขาไม่ยั้ง

ตุ้บตั้บๆๆๆๆ!!

“ตายซะเถอะเจ้าปีศาจ ร้ายนักใช่มั้ย ชอบใช้งานนักใช่มั้ย” ฉันรู้แต่เพียงว่าหงุดหงิดสุดๆ กึ่งนึกสนุกอย่างมากมาย วู้...ไม่เคยซัดอะไรซะใจขนาดนี้มาก่อนเลย (^O^)/

“เฮ้ยๆๆๆ พอก่อนๆ”

ในอารมณ์นี้ไม่มีอะไรมาหยุดฉันได้ทั้งนั้น แล้วทันใดมือทั้งสองข้างของฉันก็ถูกรวบตึงขึ้นด้วยแรงมือทั้งสองของพี่

“เฮ้ ขี้โกง” -O-

“ดูตัวเองก่อนเถอะยัยตัวแสบ ทีนี้ตาฉันบ้างล่ะ” พี่เอียงตัวเทฉันลงพื้นอย่างสบายๆ ก่อนที่ฉันจะอยู่ในท่านอนคว่ำแล้วเขาก็จัดการฉันได้โดยง่าย

ป้าบๆๆๆ!! มือที่ตีก้นมาไม่ยั้งแรงเล่นเอาฉันถึงกับน้ำตาปริ่ม

“แง้ เจ็บอ่า ฮือออ...” T^T จากที่คิดว่าตัวเองคงร้องเล่นๆ ไม่เท่าไหร่แต่น้ำตามันกลับล้นทะลักออกมาอย่างท่วมท้นTTOTT

“เฮ้ยๆๆ โทษทีๆ เจ็บมากมั้ย” พี่ที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเป็นห่วงได้สักทีก็ก้มลงมาหาฉันที่กำลังฟุบหน้าหลบสะอึกสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร

มือน้อยๆ ค่อยๆ ยื่นออกไปหยิบหมอนก่อนที่จะเอาเข้ามากอดบังใบหน้าเอาไว้ แล้วทีนี้แหละ...

“ย้ากกกก...ตายซะเถอะแก” >O<!!

ฉันกระโดดขึ้นสุดโต่ง เตรียมจะฟาดหมอนลงไปที่หน้าหล่อๆ นั่นให้หายแค้น แต่แล้วสถานการณ์มันกลับพลิกผันกลายเป็นพี่ที่กลิ้งหลบไปทันแล้วฉันก็เอาหัวโหม่งพื้นห้องแทน

“แง้~”

ทีนี้เลยได้ฤกษ์ร้องจริงๆ ขึ้นมาจนได้...ส่วนพี่ที่คิดว่าจะเข้ามาปลอบกลับยืนขำสะใจซะขนาดหนัก ก่อนที่จะพูดกับฉันด้วยอารมณ์เต็มสุขว่า

“สมน้ำหน้า” ฮือออ...อีพี่ใจร้าย TTOTT

ฉัน...ที่ตอนนี้อยู่ในโหมดบึ้งตึงกำลังเก็บกวาดห้องที่พี่ทำค้างอยู่อย่างปวดกะโหลกนัก นี่เขาไม่เรียกว่าทำให้หรอกถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่ได้ทำอะไรเลยนอกเสียจากใช้เท้าเขี่ยๆ มันเข้าไปกระจุกอยู่ตรงมุมห้องนั่นมากกว่า

“โอ๊ย ทำไม่สะอาดยังไม่พอต้องให้คนอื่นมาตามล้างตามเช็ดอีก เหนื่อยเว้ย!” บ่นอุบออกมาซะดังหวังจะให้ปีศาจขี้ใช้อย่างพี่ได้ยินเสียเหลือเกินแค่คงไม่อยู่แถวนี้แล้วล่ะมั้ง

“เมี๊ยว” เจ้าแมวตัวนี้นี่ก็เหลือขอซะจริง เดินตามคลอเคลียอยู่นั่นแหละ

“ฉันหงุดหงิดอยู่นะยะ ไปไกลๆ เลย” ฉันใช้ไม้กวาดดุนให้มันออกไปห่างๆ จากตัวก่อนที่จะหันกลับเข้ามากวาดๆๆ ให้เสร็จ

“เมี๊ยว” แล้วเจ้าแมวนั่นก็ยังไม่ยอมเลิกรา

“มีปัญหาอะไร” -*-

“เมี๊ยว” -w-

“จะไปดีๆ หรือจะไปแบบมีน้ำตา” -O-

“เมี๊ยว” -w-

“นี่พูดไม่รู้เรื่องหรอยะ” >O<

“เมี๊ยว” -w-

โอ๊ย ถามอะไรก็ตอบได้แต่เมี๊ยวๆๆ อยู่นั่นแหละ แทนที่จะคุยกันรู้เรื่องแต่กลับหงุดหงิดหนักกว่าเดิมซะอีก!!-*-

“ออกไปเลยไป” ฉันกดเสียงให้ต่ำพร้อมส่งกระแสจิตแห่งความน่ากลัวไปให้เจ้าแมวนั่นรับรู้อย่างเต็มกำลังและมันก็ได้ผล แมวนั่นยอมออกไปจากห้องแต่โดยดีแล้ว โว้ว...คุยกับแมวรู้เรื่องด้วยแฮะเรา อัจฉริยะชะมัด>.< (อัจฉริยะหรือบ้ากันแน่)

ทีนี้ฉันก็ทำงานได้อย่างเต็มที่สักที เอาล่ะเหลือแค่ใต้เตียงที่ยังไม่ได้กวาดออกมาให้หมด พลันสายตาก็เหลือบดูที่นาฬิกาฝาผนัง หวา...ทุ่มนึงแล้วหรอเนี่ย สงสัยต้องรีบหน่อยแล้ว

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

เสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากใต้เตียงนั่น อะไรน่ะ หนูเหรอ?

“ว๊าย” ไม่รู้หลอกตัวเองหรืออะไรแต่ฉันก็กระโดดโหยงขึ้นไปอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

“หนูจริงๆ ด้วย เอาไงดี”

ในตอนนี้ตัวฉันสั่นหงึกเพราะในอดีตเคยถูกหนูแฮมสเตอร์ที่เพื่อนเอามาให้ดูแทะนิ้วเกือบขาดเลยหวาดผวากับสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ แบบนี้มาก

“เมี๊ยว” แล้วเจ้าแมวนั่นก็นั่งนิ่งอยู่ที่หน้าห้องส่งเสียงสวรรค์ขึ้นมาให้ฉันได้รับรู้

“จะมาช่วยฉันแล้วใช่มั้ย”

มันไม่ตอบแต่กลับนั่งนิ่งไม่ไหวติงจ้องมองมาทางฉันด้วยแววตาแปลกๆ ซะอย่างนั้น นั่นมันอาการงอนงั้นเรอะO.O!!

“นี่ จับหนูให้ทีสิ”

“...” เงียบ อ่อ...แมวบ้านี่งอนเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!

“ดีกันนะ” ^^b ให้ตายเหอะ ชาติหน้าหรือชาตินี้ครั้งที่สองก็อย่าได้เจออีกเลยไอ้การง้อแมวเนี่ย เสล่อชะมัด

“...” มันยังคงนั่งนิ่ง แต่ก็มีอาการจะเข้ามาข้างในอยู่

“ดีกันน้า นะๆๆๆ ดีกันน้าแมวน้อย แมวสุดหล่อ หล่อที่ซู้ดดดด...เลย(ฟูฟี่เป็นตัวผู้)”

แค่นั้นแหละมันกระโจนฟึ่บเข้าไปใต้เตียงโดยไว สักพักมันก็คาบสิ่งนั้นออกมาแล้วกระโดดขึ้นเตียง

“กรี๊ดดด...เอามาทางนี้ทำม้ายยย” >O< ฉันรีบโดดลงอย่างว่องวิ่งหนีสุดชีวิตลงไปชั้นล่าง

“เอะอะอะไรน่ะ” เสียงบ่นระคนเอือมของพี่อยู่ในครัว แต่ฉันไม่ได้สนใจฟังมันนักหรอกวิ่งหนีออกนอกบ้านไปแล้ว

“เฮ้ยๆ อะไรกันน่ะ”

“อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา” ด้วยอาการกลัวหนูสุดขีดเลยทำให้ฉันถึงกับสติเตลิดราวกับคนบ้าอย่างนี้

“แง้ว~” เสียงแหบพร่าหน่อยๆ ของฟูฟี่ดังขึ้นก่อนที่พี่จะเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งว่ามันคืออะไร

“หึๆ” รู้สึกว่าได้ยินเขาเค่นหัวเราะออกมาหน่อยๆ ด้วยแหละ ฮึ่ย! ไม่ต้องมาทำเป็นสะใจเลย คนเขากำลังกลัวอยู่แท้ๆ ชอบซ้ำเติมชะมัด T^T

“ฟูฟี่มานี่มาลูก”

“เหวอ” OoO ฉันรีบถอยกรูดทันทีที่พี่เดินเข้ามาหาพร้อมเรียกฟูฟี่ตามเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “พี่จะทำบ้าอะไรน่ะ ไล่มันไปสิ”

“ฟูฟี่มานี่เร๊ววว...มามะๆ” เอิ่ม ฟังฉันบ้างมั้ยเนี่ย -.-

“พี่ อย่าแกล้งแบบนี้สิหนูไม่ชอบ”

“ฟูฟี่ตรงเข้าไปหาแม่แกตรงนั้นนะ แล้วเอาหนูให้ไปเลย”

“กรี๊ดดด!!” ไอ้แมวบ้านั่นแสนรู้ชะมัดมันตรงดิ่งเข้าหาฉันอย่างว่าง่าย จนฉันต้องรีบวิ่งหนีเอาชีวิตรอดโดยด่วน

แต่ก็ถึงคราวทางตันเพราะไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว ฉันตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะก่อนที่จะทรุดลงนั่งอย่างอ่อนแรง

“พอแล้ว ฮือออ...อย่าแกล้งกันอีกเลย” TOT นี่ไม่ใช่การเมกแต่มันของจริงล้วนๆ ฉันไม่รู้จะห้ามแมวนั่นยังไงอีกแล้ว มีความรู้สึกว่ามันตรงเข้าใกล้ฉันเรื่อยๆ เรื่อยๆ

หมับ!

“กรี๊ดดดด” >O<,

“โอ๊ยๆๆ หูจะแตก ไปกินนกหวีดที่ไหนมาเนี่ย”

“พี่” O.O

โล่งอก...สิ่งที่คลืบคลานเข้ามาไม่ใช่แมวที่มีหนูกำลังดิ้นด่อกแด่กอยู่ในปากแต่เป็นพี่ที่ถึงจะขี้แกล้งแต่ก็ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าหนูนั่น(ในตอนนี้นะ)

“กลัวขนาดนั้นเลยหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่รู้เรื่องแล้วอย่าเล่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้มั้ยล่ะ”

“ขอโทษ” (._.;) พี่ทำท่าสำนึกผิดต่างกับความคิดชั่ววูบที่ฉันแอบมะโนไว้ลิบลับ “เอาเป็นว่าหายโกรธนะ” ^_^

“ไม่!” ปฏิเสธทันควัน ได้ทีของฉันบ้างแหละที่จะแก้แค้นคืน

“ถ้าไม่งั้นก็ไปนอนนอกบ้านเลยไป นอนกับซากหนูตายนู่น”

“เฮ้ย ไหงงั้นอะ”

“ไม่รู้ไม่ชี้” พี่ยักไหล่ใส่ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อรอให้ฉันตามไปง้อกลับ

เอิ่ม...แล้วไหงเรื่องมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ฟระ!! กะจะได้ทีงอนแล้วเชียวกลายเป็นฝ่ายต้องง้อคืนซะงั้นอะ โฮกกกก...TTOTT