The Vampire Powers.

นิโคลกระพริบตาถี่ยิบ พลางคลี่ยิ้มให้หล่อนเมื่อเห็นหญิงคนนี้มองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมองเธออย่างนั้น

“คือหนูไม่รู้ว่าจะหาหนังสือดีๆได้ยังไง เพราะมันดูน่าอ่านไปหมด ขอรบกวนหาหนังสือที่เกี่ยวกับ ‘แวมไพร์’ให้หน่อยได้ไหมคะ”

หญิงสาวสับสนกับตัวเองเมื่อจู่ๆคำว่าแวมไพร์ก็โผล่ขึ้นในหัวของเธอโดยพลัน หญิงชรายิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะพูดขึ้นมา

“โอ้ รอยายอยู่ตรงนี้ก่อนละกันนะ” นิโคลพยักหน้ายิ้มให้ พลางมองตามหญิงชราที่แทนตัวเองว่ายายเดินหายเข้าไปในโซนหนังสือที่ดูซับซ้อน มองไม่ออกว่าเธอเดินไปถึงไหนแล้ว พอมองแบบผิวเผินร้านหนังสือดูคับแคบเพราะแทบจะทุกพื้นที่มีแต่หนังสือกองเรียงรายกันเยอะแยะเต็มไปหมด

เธอลองเดินดูหนังสือใกล้ๆกับเคาน์เตอร์ เห็นหนังสือที่น่าสนใจอยู่สองสามเล่มพลางแบกมาวางบนเคาน์เตอร์ชะเง้อชะแง้มองเห็นเจ้าของร้านกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งที่ค่อนข้างหนาพอดูกลับมา

“นี่จ้ะ” นิโคลรับหนังสือเล่มนั้นมาพลางพลิกดูปกที่เขียนด้วยตัวอักษรเด่นหราว่า ‘ความลับของแวมไพร์’ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเปิดดูเนื้อหาข้างในมันถูกเขียนด้วยลายมือคนแถมกระดาษดูเหมือนจะมาต่างที่กันเพราะชนิดของกระดาษไม่เหมือนกันเลย และมันถูกรวบรวมเข้าไว้ด้วยกันนั่นเอง

“หนูเอาหมดนี่เลยคะ” นิโคลยิ้มให้พลางรีบเปิดกระเป๋าสตางค์

“หนังสือพวกนี้เป็นหนังสือที่เก่าแก่ มันตีพิมพ์มานานโขแล้ว เล่มนี้เป็นหนังสือที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่ฉันอ่านมา เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดของแวมไพร์ถูกเขียนโดยผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ตามที่หนูสั่ง” คุณยายเจ้าของร้านกล่าวเกี่ยวกับหนังสือเล่มที่หามาให้พร้อมกับยุให้เธอซื้อมันให้ได้ พลางยืนถุงบรรจุหนังสือใส่ให้อย่างเสร็จสรรพ

“มีอะไรคะ” หญิงสาวสงสัยเมื่อถุงชักกลับไปโดยเฉยๆ

“ในฐานะที่ยายเป็นเจ้าของร้าน จะลดให้เป็นพิเศษจาก 500เหรียญ เหลือ 400เหรียญละกันนะ”

“ทำไมละคะ” นิโคลงงงวยกับความใจดีแบบผิดปกติของคุณยายคนดังกล่าว

“ถือว่ายายลดให้ละกัน นานๆทีจะเห็นเด็กวัยรุ่นซื้ออ่านหนังสือโบราณเป็นครั้งแรก อย่าลืมสัญญาที่จะมาอุดหนุนร้านยายนะ” นิโคลคลี่ยิ้มก่อนจะยื่นเงินให้ก่อนจะเดินออกมา เธอหยุดอยู่หน้าร้านพลางเช็คหนังสือในถุงอีกครั้งไม่รู้อะไรดลใจให้เธอหันกลับไปมองร้านตรงหน้า

ความกลัวผุดขึ้นในใจเมื่อร้านดังกล่าวกับถูกคล้องด้วยสายโซ่ขนาดใหญ่ไว้หน้าประตูร้านมองลอดเข้าไปเห็นแต่ความมืด นิโคลรีบก้าวถอยหลังหันตัวข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่งรอรถตรงฟุตบาท บวกกับมองร้านที่เพิ่งจากมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

เอี๊ยด มีรถคันหรูจอดเทียบเคียงตัวเธอ บานกระจกเลื่อนลงมาเห็นใบหน้าสดใสของโรมินด้าเพื่อนสาวของนิโคลยิ้มแป้นชะโงกหน้าออกมา นิโคลส่ายหน้าก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถโดยทันที

“ไง เอาหนังสืออะไรมาเนี่ย หนาน่าดูเลย เธอกะจะอ่านไปสามวันแปดวันหรือไงกัน” โรมินด้ากล่าวทีเล่นทีจริง ขณะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยทางไปบ้านเธอ ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านเธอเพียงอึดใจเพราะโรมินด้าน่ะตีนผีเชียวละ

“ก็อยากอ่านนี่นา ช่วงนี้ชีวิตฉันมันห่วยไงพิกล สู้มานั่งอ่านหนังสือให้ลืมๆปัญหาที่กำลังเกิดอยู่ตอนนี้เลยจะดีกว่า”

โรมินด้าเบ้ปากให้กับเพื่อนสาวที่กำลังเจอกับความซวยจากทางบ้านครั้งใหญ่ด้วยความเห็นใจ

“เธอคงไม่กลับไปเป็นยัยหนอนหนังสือหรอกใช่ไหม เพราะมันดูไม่เหมือนเธอเลยนะ โอ้ย” โรมินด้าถูกตีเข้าที่แขน

“หุบปากไปเลย” นิโคลหัวเราะ ขณะที่โรมินด้าขับรถมาหยุดที่หน้าบ้าน เอาจริงๆเรียกคฤหาสน์จะดีกว่าพลางบีบแตรให้คนงานในบ้านกดสวิทช์เปิดประตูให้ ฐานะทางบ้านของโรมินด้ามีเส้นสายมาจากนักการเมือง วันๆเอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านเท่าไหร่

เพราะพ่อของโรมินด้าเดินสายไปทำงานอยู่ต่างประเทศบ่อยๆเลยมีแต่เธอนี่แหละที่บางวันจะมาอยู่เป็นเพื่อนกับคุณหนูจอมห้าวอย่างโรมินด้า และวันนี้ก็เช่นกัน อ้อ แม่กับพ่อของโรมินด้าหย่ากันราวๆ5 ปีแล้วจะมีบางครั้งที่ติดต่อมาหาเธอบ้างเพราะยังไงก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดก็ต้องอยากจะคุยกับลูกสาวตัวเองบ้างถึงแม้ว่าแม่ของโรมินด้ามีครอบครัวใหม่แล้วก็ตาม สรุปตอนนี้คือโรมินด้าอยู่กับพ่อของเธอ

“มีอะไรให้นมช่วยไหมคะคุณหนู” แม่บ้านที่ดูแลโรมินด้ามาตั้งแต่เด็กเอ่ยขึ้นข้างๆตัวเมื่อรถขับเข้ามาจอด

“ไม่เป็นไรหรอกคะ โรสถือเองได้ ไหนๆแม่นมก็จะได้กลับไปอยู่ที่บ้านแล้วก็ควรจะพักผ่อนให้มากๆนะคะ” โรสกุมมือแม่นมคนดังกล่าวพูดอย่างซาบซึ้งบุญคุณ

“ใช่คะแม่นม พวกหนูก็โตๆกันแล้ว ไม่ต้องช่วยเราก็ได้” นิโคลเห็นด้วยกับโรสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะหยิบถุงใส่หนังสืออกมาจากรถ

“ก็แหมคุณหนูนิโคล นมก็อยากช่วยนี่คะ โตเป็นสาวกันแล้วแม่นมยิ่งห่วงใหญ่เลยละคะ”

โรสส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของหญิงสูงอายุพลางสวมกอดแน่นๆแทนการขอบคุณ นิโคลมองภาพตรงหน้าพลางยิ้มให้กับชีวิตของโรส ถึงแม้ว่าพ่อของโรสจะไม่ค่อยมาหาบ่อยๆแต่ก็ยังยิ้มได้กับแม่นมคนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กได้ ไม่มีแววเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจคนอื่นๆ

“เข้าไปข้างในเถอะคะคุณหนู ข้างนอกอากาศร้อน” แม่นมพูดพลางดันโรสออกจากอ้อมกอดเบาๆแฝงความห่วงใย

“ไปเถอะนิค” นิโคลพยักหน้าพลางจูงมือกันเดินเข้าคฤหาสน์หลังโต พลางหัวเราะให้กันเมื่อได้ยินเสียงแม่นมตะโกนให้กับคนงานทำสวนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ก็ยังยื่นหน้าให้กับคนงานคนนั้น สองสาวสวยเดินขึ้นบันไดคุยกันอย่างออกรส

การกระทำเหล่านั้นไม่รอดพ้นจากสายตาของแอลที่ติดตามพวกเธอมาทั้งวัน ประกายตาสีทองเมื่อถูกแสงกระทบเข้าปรากฏเป็นดวงตาหลายเฉดสี เขาหันตัวกระโดดลงจากหลังคาบ้านฝั่งตรงข้ามและหายไปอย่างไร้ร่องรอย