What? อะไรกันที่ฉันกำลังเป็นอยู่

ตึกนาฏศิลป์ชั้น13 มีตำนานอยู่ว่า............

  มีเด็กหญิงคนหนึ่งเธอเป็นคนที่รำเก่งมากๆ ไม่ว่างานไหนๆ เธอจะได้เป็นคนรำเสมอๆ จึงทำให้พวกคนที่ไม่ได้รำต่างพากันอิจฉาและคิดจะหาวิธีที่จะกำจัดเธอให้พ้นทาง เเต่ไม่ว่าจะทำวิธีไหนๆก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่งวันดวงซวยของเด็กผู้หญิงคนนั้นมาถึงพวกคนที่อิจฉาได้หลอกล่อให้เธอขึ้นไปที่ตึกนาฏศิลป์ชั้น13 เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นหลงกลขึ้นไปพวกคนที่อิจฉาต่างพากันรุมทำร้ายเธออย่างหนัก ทั้งใช้มีดแทง รุมตบ และอีกหลายๆอย่าง จนเด็กผู้หญิงคนนั้นทนไม่ไหวสิ้นใจตายแต่ก่อนตายเธอได้พูดไว้ว่า "ฉันจะจองเวรจองกรรมพวกแกทุกชาติไป ฉันจะตามไปฆ่าแกภายใน3วัน7วัน พวกแกจะต้องทรมาณ คนที่ขึ้นมาบนนี้ก็จะต้องทรมาณเหมือนกัน"พูดจบเธอก็ตาย คนที่อิจฉาได้ยินดังนั้นก็ผวานึกกลัว นำร่างของเธอผลักตกตึกไป(คนที่อิจฉาซาดิสจัด) แต่แทนที่บนพื้นจะเห็นร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นตกอยู่ด้านล่างกลับไม่เห็น แต่ร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับไปอยู่...ด้านหลังของคนที่อิจฉาแทน!! หลังจากนั้น7วันก็มีคนมาพบศพของคนที่อิจฉาในตึกนาฏศิลป์ชั้น13 ข่าวเรื่องนี้แผล่ไปทั่วโรงเรียนทำให้เด็กผวาตึกนั้นจึงต้องถูกปิดลงอย่างกระทันหัน แต่ก็มีเด็กบางคนอย่างลองดีขึ้นไปสำรวจดูแต่ก็ไม่มีใคร รอดกลับมาสักคน

"เธอก็รู้ว่าตึกนั้นมีตำนานอะไร เธอยังจะกล้าสืบอีกหรอ!!"ฉันตะโกนใส่ยัยนั่น โลคิดส์เอ๋ยเจ้าต้องสติฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ๆT^T

"ก็รู้น่ะสิ ถึงได้อยากจะไปสืบ อยากจะรู้ให้แน่ไปเลยว่ามันจริงรึปล่าว"ยัยโลคิดส์เถียงกลับ เธออยากรู้เธอก็ไปคนเดียวเซ่!!

"แล้วถ้ามันจริง ฉันก็ต้องไปทิ้งชีวิตไว้ที่นั่นน่ะสิไม่เอาหรอกนะ><"ฉันส่ายหัวหงึกๆ(>< ) ( ><)

"เธอไม่ตายหรอกน่าฉันเอาหัวเป็นประกันเลย เอ้า!!"โลคิดส์ชี้ไปที่หัวตัวเอง ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะมันก็ไม่ช่วยให้ฉันกล้าขึ้นมาซักนิด ถ้าจะให้ตายบนตึกนั่นล่ะก็ให้ฉันไปสดุดตกบันไดร่มแทงตายซะยังจะดีกว่าT0T

"เอาหัวเป็นประกันอะไรงั้นหรอ?"ไวท์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ถาม โฮก หวังว่าตานี่จะเป็นพวกฉันนะ

"ก็ยัยนี่น่ะสิจะขึ้นไปสำรวจตึกนาฏศิลป์ชั้น13 ที่เขาว่ากันว่าไม่มีใครรอดกลับมาสักคน นายช่วยมาห้ามทีสิ><"ฉันเดินไปเขย่าแขนตานั่น นายๆต้องช่วยฉันนะ พรีส

"อ๋อ! ตึกนั้นน่ะหรอน่าสนุกดีนี่ขอไปด้วยคน^^"ตานั่นยิ้มอย่างมีความสุข ว๊าก!! มันจะไม่มีใครเข้าข้างฉันเลยใช่ไหมเนี่ย!!

"เยี่ยม งั้นเราไปกันเถอะ ตาปืนน่าจะรออยู่หน้าตึกแล้ว"พูดจบโลคิดส์และไวท์ก็ลากฉันไปทันที พ่อแก้วแม่แก้วช่วยหนูด้วย!

                                             หน้าตึกนาฏศิลป์

"จ..จะเข้าไปจริงๆหรอ"ฉันตัวสั่นหงึกๆ ก็ฉันมันเป็นคนกลัวผีขี้ขึ้นสมองเลยนี่หน่าT^T

"จริงสิ เอาล่ะอย่ามัวยืดยาดไปกันเลย เลสโก!!"โลคิดส์ชูมือขึ้นฟ้าแล้วเดินเข้าไปในตึกนาฏศิลป์ทันที

"งั้นพวกเราก็รีบไปกันเถอะ"คนที่ชื่อกันย์พูดขึ้นแล้วเดินตามดลคิดส์ไป

"ไปกัน^^"ตานั่นจับมือฉันแล้วเดินเข้าไปในตึกนาฏศิลป์ ตึกนี้ก็แปลกเนอะทั้งๆที่ถูกปิดแล้วประตูทางเข้ายังเปิดโล่งเลย

"ตูม!!"เสียงประตูถูกปิดลงด้วยลมหรืออะไรซักอย่างที่ไม่สามารถระบุได้ ตอนนี้ทุกอย่างมือไปหมด กรี๊ด!! หัวใจฉันหล่นไปถึงตาตุ่มแล้วนะT0T

"ฟรึ่บ"เสียงใครบางคนเปิดไฟทำให้รอบข้างสว่างขึ้นปรากฏให้เห็นใยแมงมุมฝุ่นและของเก่าๆที่ผุพังมากมาย

"เออ..ฉันว่าเธอออกไปจากตัวฉันได้แล้วล่ะ-///-"ไวท์พูดขึ้น

"เอ๋? ของไปจากตัวฉัน"ฉันเริ่มสำรวจดูสภาพตัวเอง กรี๊ด! ฉันเข้าไปกอดตานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย พระเจ้าทำไมไม่บอกกันมั่ง

"ข...ขอโทษที"ฉันเด้งตัวออกเหมือนลูกบอลที่ถูกโยนลงพื้นแล้วเด้ง

"อา..ไม่เป็นไร"ตานั่นเบือนหน้าหนีแล้วมองไปรอบๆ เหมือนจะหาอะไรบางอย่าง

"หาอะไรอยู่หรอ"ฉันถามตานั่น แล้วโยกหัวด้วยความสงสัย

"หาโลคิดส์กับกันย์น่ะหายไปไหนกันนะ?"ตานั่นทำหน้าสงสัยปนเครียดเล็กน้อย เอ..พอพูดถึงโลคิดส์กับกันย์..ก็หายไปจริงๆด้วยแหละ

"เราลองเดินหาดูกันไหม?"ตานั่นหันมาถาม

"ม..มันจะดีหรอแล้วถ้าเราหลงทางขึ้นมาล่ะ"ฉันกลับมาตัวสั่นอีกครั้ง ที่จริงฉันไม่ได้กลัวหลงทางหรอกฉันกลัวเดินไปเดินมาเจอผีช็อคตายมากกว่าT0T

"ไม่ลองไม่รู้นะไปกันเถอะ"ตานั่นจับมือฉันแล้วเดินไป เฮ้ย!! ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะมาลากกันไปอย่างงี้ได้ไง

ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงเดินปนเสียงหัวใจเต้น ก็คนมันกลัวนี่คะ กลัวจนหัวใจจะเต้นเร็วหอบหืดตายแล้วเนี่ยY..Y กึก อยู่ดีๆตานี่ก็หยุดชะงักทำให้ฉันเดินชนเขา

"นี่นายหยุดทำไมเนี่ย"ฉันตวาดใส่ตานั่น จะหยุดก็บอกกันมั่งสิ- -

"อึก อ่านนี่สิ"ตานั่นกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วชี้ไปที่ตัวอักษรบางอย่าง

"พวกเจ้ากล้ามากที่ขึ้นมาถึงที่นี่แต่เสียใจด้วยพวกเจ้าจะไม่รอดกลับไป"ฉันอ่านตัวอักษรนั่นแบบออกเสียงตัวอักษรนั่นถูกเขียนด้วยเลือด... คนสวยจะเป็นลมค่ะ

"กึก"อยู่ดีๆหุ่นเชิดตัวหนึ่งก็ลุกขึ้นมาทั้งๆที่ไม่มีคนเชิด เเกะ(ชิป)หายแล้วค่า

"เฮ้อ นับ1-3นะ"ตานั่นถอนหายใจแล้วจับมือฉันแน่นขึ้น

"อื้ม"ฉันตอบเสียงเกร็ง โอ๊ย ฉันอยากเข้าห้องน้ำT0T

"1..2..3 วิ่ง!!"พอตานั่นนับจบ พวกเราก็พูดคำว่าวิ่งพร้อมกัน แล้วใส่เกียร์ชีตาร์ผสมจรวดผสมความเร็วแสงวิ่งไป เจ้าหุ่นเชิดนั่นก็ไม่น้อยหน้าวิ่งตามพวกเรามาติดๆ ตอนนี้พวกเราเข้าสู่การวิ่งหนีแบบพิงค์ แพนสเตอร์(ความจริงไม่มีส เสือ)การวิ่งหนีแบบพิงค์ แพนสเตอร์คือการวิ่งหนีแบบไม่มีทางแตะตัวกันได้

"แอด"ตานั่นเปิดประตู แล้วปิดประตูเสียงเบามาก-มากที่สุด 

"ฟุ่บ"ตานั่นเปิดตูใบหนึ่งแล้วผลักฉันเข้าไปอยู่ในนั้น จากนั้นตานั่นก็ตามเข้าไป ฉันขอให้ไม่มีผีอยู่ในนี้ด้วยเถอะสาธุ

"แอด"เจ้าหุ่นเชิดเปิดประตูเข้ามา อ๊าย!! พระเจ้าได้โปรดช่วยฉันด้วยT^T(มองดูจากทางรูของตู้)

"(- - ) ( - -)"เจ้าหุ่นเชิดมองไปรอบๆห้องไปมา แล้วมันก็มาหยุดชะงักตรงตู้ที่ฉันหลบอยู่ ม่าย!!

เจ้าหุ่นเชิดเดินเข้ามาใกล้ขึ้น เรื่อยๆๆ จนกระทั่ง มาอยู่หน้าตู้ แล้วเจ้าหุ่นเชิดก็หมุนตัว360องศาหันหลังไป เฮ้อ ฉันรอดแล้.....

"ว๊าก!!"ฉันตะโกนลั่น แล้วลากไวท์วิ่งไป ก็ไอหุ่นเชิดนั่นน่ะสิแทนทีมันจะออกไป มันกลับหันมาอีกครั้งแล้วเปิดตู้T0T

                                         โปรดติดตามตอนต่อไป

                                            ขอบคุณที่อ่านค่ะ