Blood Game: Messenger of death and Contract

ตึกๆ ตึกๆ 
จังหวะเสียงหัวใจที่ดังของร่างบางของหญิงสาวในวัยเรียนกำลังแอบซ่อนตัวเองในช่องแคบของเสาและถังขยะใหญ่ มือที่สั่นกลัวเช่นร่างกายกำลังยกขึ้นปิดปากของตน
...กลัว...
เพียงคำนี้เท่านั้นที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ.. 
ตึก...ตึก...
ย่างก้าวเดินของใครบางคนที่ค่อยเดินเข้ามาใกช้เธอ ทำให้เธอยิ่งตื่นกลัวยิ่งขึ้น ร่างที่สั่นจนระงับการไม่ได้ จนต้องหลับตาด้วยความกลัว 
'ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยด้วย!' 
เสียงขอความช่วยเหลือที่ดังขึ้นใกล้ในใจ นั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่กลับยิ่งทำให้เธอตื่นกลัวยิ่งขึ้น แล้วเสียงย่างก้าวเงียบลงไปพักหนึ่ง ทำให้เธอเผลอถอนหายใจออกมา และงั้นก็คือการส่งสัญญาณสุดท้ายของเธอออกไป 
"นานา อายุ สิบเจ็ดปี สามเดือน สี่สิบห้าวัน สิบสามชั่งโมง สิบนาที และ อีกวินาที ที่กำลังดำเนินอยู่..."
"ธะ...ธะ...เธอ!!!"หญิงสาวที่กำลังซ่อนตัวอยู่ถึงขั้นตกใจจนทำอะไรถูก ทั้งที่เมื่อกี้ยังไม่มีใครอยู่แท้ๆ 
เด็กหญิงอยู่สิบสามปลาย แต่งตัวแนวที่วัยรุ่นญี่ปุ่นชอบแต่งกันที่เรียกว่าโลลิต้า บวกทั้งหน้าที่น่าสวยหวานคล้ายเช่นตุ๊กตากระเบื้องราคาแพง ดวงตาที่มีนัตย์ทั้งสองต่างกัน ข้างซ้ายที่มีสีเขียวเข้มทั้งถึงความลึกลับ ข้างขวาที่มีสีแดงสดดั่งเช่นสีเลือด และข้อมือเล็กที่ถูกคล้องด้วยกุญแจมือทั้งสองข้าง สร้างความตื่นกลัวในหญิงสาวไม่น้อย
"แต่เวลานั้นหมดแล้วนะ"เด็กหญิงที่ยังคงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่เช่นพูดกับหญิงสาวที่เริ่มก้าวถอยหนี้เธอด้วยความกลัวอย่างเชื่องช้า...

แต่เมื่อเด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มแสยะที่เต็มไปด้วยความสนุกดวงตาที่กำลังตื่นเต้นที่เห็นบุคคลตรงหน้า หวาดกลัวเพียงใด
"นานา เธอนะ..."เด็กหญิงยกแขนทั้งที่โดนคล้องด้วยกุญแจข้อมือ ก่อนจะกระชากแรงๆให้เลือดไหลออกมาอาบแขนตัวเอง "...ได้เวลาตายแล้ว!"
เมื่อประโยคนั้นจบก็มีเงาใหญ่เข้ามาทาบทับร่างของหญิงสาวจากด้านหลังแล้วทุกอย่าง...

มีดที่เงื้อนสูงขึ้น ปักลงบนคอของหญิงสาวจนทะลุ ทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกเลยด้วยซึ้าว่า ที่คอตัวเองนั้นมีสิ่งแปลกปลอมอยู่

  "นะ..นี้..."

  "เอ๋...นานา เธอที่มันตายยากจริง"เด็กหญิงมองร่างที่คอโดนแทงทะลุ ด้วยความสนุก เลือดมากมายที่ไหลจากบาดแผลของหญิงสาวกระเด็นโดนหน้าเด็กหญิง นั้นยิ่งทำให้เธอสนุกยิ่งขึ้น " ดี! เวลาฉันกรีดเนื้อเธอจะได้ยินเสียงกรี๊ดร้องนั้น ฮ่าๆๆ"

  เลือดทีีไหลจากคอของหญิงสาวอาบเต็มตัวของเธอ ก่อนจะไหลไปกองกับพื้นจนกลายเป็นแอ่งเลือดขนาดย่อม ร่างกายหญิงล้มลงหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น ราวกับปลาที่กำลังขาดน้ำ

  ร่างสูงใหญ่จองมองร่างหญิงสาวที่โดนแทงจนคอทะลุโดนฝีมือตนเอง ก่อนจะหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนั่งคุกเข่า หัวเราะอย่างสนุกข้างร่างที่รวยริน

  "ฉันไม่ให้มันจบง่ายๆแน่ๆ"เด็กหญิงยิ้มอย่างเย็นเยือกก่อนจะลูบใบหน้าของหญิงสาว แล้วมองไปทางร่างใหญ่นั้น

  และเหมือนร่างใหญ่จะรู้หน้าที่ของตนเอง นำหลอดฉีกยามาที่บรรจุไปด้วยสารสีขาวใสแล้วมันลงไปที่คอของหญิงสาว เมื่อได้รับสารนั้นเข้าสู่ร่างกายจากร่างที่เคยหายใจเชื่องช้ากลับเรื่องกรี้ดออกมา

  "ฮ่าๆ มันต้องอย่างนี้สิ นี่ นานา เธอรู้จักกับ'อะรีนารีน'หรือเปล่า?"เด็กหญิงยิ้มอย่างมีความสุขกับภาพตรงหน้า

  ร่างที่ดิ้นร้นอย่างทุรนทุทราย บนกองเลือดของตัวเองจนมันกระเด็นโดนตัวของร่างสูงและเด็กหญิง มีดที่คอที่ปักคาไว้เริ่มแสดงผล มือของเธอพยายามจะดึงมันออก และ เอาแต่โทษตัวเองว่าทำถึงยังรู้แบบนี้อีก และ ทำไมเธอเริ่มมีความกลัวเข้ามากัดกินในใจ

  "สารที่ร่างกายมนุษย์จะหลั่งมาเพื่อกระตุ้นการทำร่างกาย ใช้กับพวกที่ใกล้ตายทำให้หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง และ ถ้านำมันมาใช้กับเธอ..."เด็กเว้นวรรคก่อนจะเหลือบมองไปทางร่างสูงที่มีดยาวให้เธอ "...มันก็ทำให้เธออยู่กับพวกฉันนานๆไง"

  "เริ่มได้หรือยัง"ร่างสูงถามเด็กสาวที่ดูจะความสนุกเหลือเกินอย่างที่เกลียดรอเวลา

  "ก็เอาสิ ดูยัยนี้ก็เป็นประเภท'กลัวความตาย' แต่คงไม่เท่า'คุณเบอร์หนึ่ง'หรอกมั้ง"

  ...'การกลัวความตาย'สิ่งที่ยกให้เป็นอันดับหนึ่งในความตาย แต่ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่ถ้าเทียบกับ'การคลุ้มคลั่งของความตาย'ดูอย่างก็เหมือนกว่าเห็น...

  เด็กหญิงคิดผ่านในใจก่อนจะเอือมมองขึ้นไปบนตึกสูงแล้วจองไปยังร่างที่ยืนดูก่อนแล้วอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเริ่มทำตามที่ตนเองตั้งใจไว้...นั้นคือการละเลงเลือด

บนตึกสูงที่อ่านบอกไปร่างบางของหญิงสาวอีกคนกำลังมองดูวาระสุดท้ายของผู้หญิงที่ชื่อนานา อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะหยิบร่มสีดำขึ้นมากางทั้งที่ฝนยังไม่ตก ก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างออกมา

"เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว ฉันคงต้องให้นายตื่นก่อนเวลาแล้วล่ะ"
เมื่อประโยคนั้นจบเธอก็หายไปเหมือนเคยอยู่ตรงเลย...

[Raven]

ปัง!

ฉันกำลังยื่นมองไอ้เครื่องขายน้ำอัตโนมัติที่มันหลอกกินฉันไป ซวยจริงๆห่ะ  ใช่สินี้มันซวยจริงๆ แต่ไม่ใช่วันซวยของฉัน คนเดียวซะหน่อย เพราะวันนี้คือวันที่เขาคนนั้นจะ...

“นี้เธอ”

เสียงเรียกด้านหลังทำให้ฉันหันไปพบกับผู้ชายที่อายุเท่ากับฉัน  ร่างที่สูงกว่านิดกำลังก้มมองฉันอย่างพินิจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ฉันรู้น่าว่าอะไรมันก็ไม่ได้ดั่งใจ แต่อย่าอาละวาดอย่างนี้สิ”ฉันเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ จนต้องขยี้หัวอย่างเซ็งๆ แล้วหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา “ฉันให้”

ฉันรับไอ้เจ้าแท่งบาร์สีน้ำตาล รสหวาน ขม มาจากเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาสีแดงที่ดูมืดมน แต่ซึ่งอีกไม่นาน ใช่! อีกไม่นาน ฉันรู้ ดวงตาจะต้องเปล่งประกายแน่ๆ

“รับนั้นไปแทนก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ”

เขาบอกอย่างปัดให้กับผู้หญิงประหลาดอย่างฉัน เขายื่นมือเข้ามาช่วยฉันทั้งที่คนอื่นต่างเดินหนี้ ห่างออกไป...

ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ...

“นี้...”ฉันเรียกเขาไว้ก่อนที่จะไป “เนีย...เวลานั้นขอนายหมดแล้วนะ”

“ทำไมเธอ”

“เมื่อเวลานั้นมาถึงจนอย่ารอช้าที่จะเอ่ยชื่อของฉัน  แล้วเจอกันในเกมนะจ้ะ”