THE FALLEN SUN

บทนำ

ตำนานได้กล่าวไว้ว่า....

จิ๊บ! จิ๊บ!

เสียงของเหล่านกดังไปทั่วบริเวณ บรรยากาศยามเช้ามีเพียงแสงแดดอ่อนๆทอดมาที่เมืองแห่งนี้เท่านั้น ดั่งเช่นสภาพอากาศของทุกๆวัน ตึกสีขาวสูงราวสิบช่วงตึกเรียงเว้นกันอย่างมีระเบียบ ทำให้เมืองแห่งนี้ดูขาวสะอาดและบริสุทธิ์อย่างยิ่ง... ใช่.. บริสุทธิ์..

ถ้าไม่มีของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนทุกหนแห่งในตอนนี้...

          "กรี๊ดดดด!!! ช่วยด้วย!! ใครก็ได้--" แล้วเสียงนั้นก็ขาดลง... พร้อมกับร่างต้นเสียงที่ค่อยๆล้มลงและของเหลวสีแดงสดสาดทั่วตึกสีขาวสะอาด

          ว่ากันว่า... เมืองแห่งนี้คืออาณาจักรแสนบริสุทธิ์ที่ไม่มีใครอยากข้องเกี่ยว เมืองที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและแสงสว่าง แต่เพราะมันบริสุทธิ์และสว่างเกินไป ราวกับผ้าสีขาวผืนหนึ่งที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง ทำให้เมืองนี้กลายเป็นเมืองที่เงียบเหงาไปในที่สุด

เพียงเพราะบริสุทธิ์จึงห้ามแตะต้องงั้นหรือ?...

ไม่... เพราะมันไม่สนุกยามเมื่อหยิบขึ้นมาเชยชมเสียมากกว่า...

เพียงพริบตา ความสนุกสนานของเมืองนี้ก็ค่อยๆทยอยหายไปจนหมดในที่สุด...

เพราะเสียใจ.. เพราะความเหงางั้นหรือ?

ไม่หรอก... เป็นเพราะตระหนักว่าตัวเองบริุทธิ์เลยไม่มีใครรู้สึกสนุกสนานเมื่อมายุ่งเกี่ยวมากกว่า..

เป็นเพราะ 'เรา' เองที่ผิด...

เมื่อความจริงปรากฏออกมา รอยยิ้มของชาวเมืองก็ลบเลือนไปจนหมด..

     เจ้าหญิงผู้เป็นธิดาแห่งอาณาจักสีขาวสะอาดแห่งนี้ได้เริ่มมองเห็นปัญหาที่เกิดขึ้น นางพยายามลงมาแก้ไขปัญหานี้ด้วยตนเอง แต่ไม่ว่าจะคิดหาวิธีไหนเพื่อเพิ่มความสุขให้กับประชาชนของตัวเอง นางก็ไม่สามารถคิดวิธีอะไรออกมาได้เลยแม้สักอย่างเดียว พระราชาแห่งอาณาจักเมื่อทรงเห็นว่าธิดาของตัวเองเริ่มมีนิสัยที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ พระองค์ก็ทรงกริ้วเมื่อพบถึงสาเหตุที่ตัวเองได้ละเลยไป เมื่อพระองค์ชะโงกพระพักต์ออกมามองนอกหน้าต่างก็พบว่าตึกสีขาวสูงที่พระองค์ได้ทรงมอบให้ประชาชนของพระองค์เองกับมือ บัดนี้มีของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด นัยน์ตาของพระองค์สั่นระริก พระองค์ได้โอบกอดธิดาของตนไว้และกล่าวว่า 'ขอโทษนะ ธีโอน่า... ข้า...'

เจ้าหญิงแห่งอาณาจักรสีขาวได้เงยหน้ามองผู้เป็นพี่ของตนเอง นางจับมือข้างที่โอบกอดตัวเองขึ้นมาแนบใบหน้าสีขาวนวลของตัวเองพลางกล่าว...

'ไม่เป็นไรหรอกท่านพี่.. ทั้งหมดเป็นเพราะข้าเอง' 

คำพูดแสนบริสุทธิ์นั่นไม่ใช่เพราะความคิดที่ว่าเป็นเพราะนางไม่ดูแลประชาชน จึงเป็นความผิดของนาง แต่เพราะอะไรนั้นก็ไม่มีใครรู้ได้ พระราชาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงงเพราะรับรู้ได้ถึงอารมณ์บางอย่างที่เกินกว่าคำว่า 'ความรับผิดชอบ' เจ้าหญิงทรงไม่ตอบอะไร นางเพียงส่ายหน้ากับรอยยิ้มน้อยๆที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวนวล พระราชามองเจ้าหญิงองค์น้อยในอ้อมแขนที่ค่อยๆลุกขึ้นออกจากอ้อมกอดของเขา นางถอดมงกุฏออกจากศีรษะของตนและวางมันลงบนมือของพระราชาผู้เป็นพี่ของตัวเธอเองพลางกล่าวคำพูดที่ทำให้พระราชาทรงเบิกตากว้าง

'ยามใดที่ข้าได้พบกับคำตอบที่จะทำให้เมืองนี้มีความสุข ข้าจะกลับมาอีกครั้ง' นางแย้มรอยยิ้มแสนบริสุทธิ์และขี้เล่นที่สุดเท่าที่พระราชาเคยเห็นมาและพูดทั้งๆที่เดินไปว่า 

"จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง..." 

และเขาก็ว่ากันว่า... ตำนานย่อมไม่จริงทั้งหมด....