The magic

ตุ๊บ!! เสียงฉันออเรนจ์ตกเตียง T0T โอย หลังฉ้านกระดงกระดูกไปหมดแล้วแน่ๆ(เวอร์) ฉันค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น ใครมันทำเตียงสูงๆเช่นนี้ให้ฉันนอนกันนะ ฉันจะตามไปถล่มบ้านให้บ้านพังเลยคอยดู(ทำไม่ได้หรอก) ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย หวังว่าฉันคงไม่ตื่นตอนเที่ยงนะเพราะวันนี้ฉันมีนัดตอนบ่ายสอง ถ้าให้เตรียมตัวสองชั่วโมงมันต้องไม่ทันแน่ๆเลย 

"บ่าย1 ครึ่ง"ฉันหันนาฬิกามาดู ไม่จริง! นี่มันแย่กว่าตื่นเที่ยงซะอีกนะ ต้องรีบแล้วๆ ถ้าไม่รีบต้องโดนพวกนั้นฆ่าตายแน่เลย!

                                        15 นาทีผ่านไป

"อา สบายจังเลย สดชื่น ไม่คิดมาก่อนเลยว่าอาบน้ำแล้วมันจะสดชื่นขนาดนี้"ฉันออกมาจากห้องน้ำ ไปที่ระเบียงห้องแล้วอ้าแขนรับลม อ้ะ! ฉันมีนัดนี่หน่ามายืนรับลมอะไรตอนนี้เนี่ยเรา นึกได้ปุ๊บ ฉันก็รีบวิ่ง4คูณ100เมตรไปโบกแท็กซี่ทันที

                                         20 นาทีผ่านไป

ตอนนี้ฉันกำลังเจอกับสถานะการณ์รถติดอย่างหนัก-0- 100วัน1000ปีไม่เคยติดมาติดอะไรวันนี้!! พระเจ้าแกล้งกันชัดๆ

"เอ่อ..ขอลงตรงนี้เลยได้ไหมคะ"ลงด่วนด้วยค่ะถ้ามานั่งรอจราจรติดขัดอยู่อย่างนี้ชาติหน้ามั้งถึงจุดหมาย-0-

"มันจะดีหรอ?"คนขับเเท็กซี่ถาม

"ดีแน่นอนค่ะ งั้นไปก่อนนะคะ นี่ค่ะเงิน"พูดจบฉันก็ยัดเงินใส่มือแท็กซี่ทันที แล้วรีบลงจากรถ

"เฮ้ย!! หยุดนะเจ้าหัวขโมย!!"ลงจากรถปุ๊บ ก็เจอเรื่องปั๊บ เฮ้อ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับชีวิตตัวเองจริงๆเลย ว่าแต่เขาจับผู้ร้ายกันอยู่หรอ ตรงไหนหว่า ฉันสอดส่องด้วยความอยากรู้อยากเห็น 

"หลบไป!!"อยู่ดีๆก็มีคนๆหนึ่งวิ่งฝ่าฝูงชนตรงมาหาฉัน นั่นหัวขโมยรึปล่าว?

"หลบไป ไม่งั้นยัยนี่ตาย!!"มนุษย์หัวขโมยวิ่งมาจับฉันแล้วเอาปืนจี้ฉันม่าย---ย ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ มันยังเร็วเกินไปสำหรับฉ้าน!!

"ปล่อยเธอไป เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย"คนที่ไล่จับผู้ร้ายตอนแรกพยายามโน้มน้าว โน้มน้าวเลยช่วยฉันด้วย

"งั้นแกก็เลิกตามจับฉันสิ"ผู้ร้ายรัดคอฉันแน่นขึ้น จะพูดก็พูดไปสิรัดคอฉันทำไมT0T

"ok ฉันจะไม่ตามจับนาย นายปล่อยตัวประกันไปซะ"อ่า ชั่งเป็นคนจับผู้ร้ายที่ดีจริงๆ ซึ้งเลย(ถึงจะไม่รู้จักก็เถอะ)

"แน่ใจนะ ถ้านายไม่ปล่อยจริงยัยนี่ตายแน่"คนร้ายค่อยๆปล่อยฉันไปทีละนิดๆ จนในที่สุดฉันก็หลุดพ้นมาได้ พอหลุดพ้นได้ฉันก็วิ่ง5คูณ100 ไปหลบหลังฝูงมวลชนทันที 

"เฮ้ย!!"เสียงผู้ร้ายตกใจถึงขีดสุด(รึปล่าว) เพราะคนไล่จับผู้ร้ายวิ่งเข้ามาแล้วเเตะมือผู้ร้ายจนปืนในมือของผู้ร้ายหล่น คนจับผู้ร้ายหยิบปืนแล้วยิงใส่แขนผู้ร้ายไป1นัด เสียงดังชมัดเลย  หลังจากเสียงปืนดังได้ไม่นานรถตำรวจก็มาแล้วนำตัวผู้ร้ายไป(จบง่ายจริง) นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนร้ายไม่ควรเชื่อใจคนจับผู้ร้ายแต่อย่างใด แถมคติค่ะ-0-

"เธอเป็นอะไรรึปล่าว?"เสียงเขา(คนจับผู้ร้าย)ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ

"ไม่เป็นอะไร"ฉันโบกมือเบาๆ

"ก็ดี ทีหลังก็ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้าไม่มีคนฉลาดๆอย่างฉันล่ะก็ เธอตายไปนานแล้ว"เขาใช้นิ้วดันหัวฉัน(ไม่)เบา บอกตรงๆนายเกือบเท่ถ้าไม่หลงตัวเอง น่าเสียดายจริงๆ-^-

"งั้นไปก่อนล่ะฉันชื่อคิง แล้วเธอล่ะ?"

"ออเรนจ์"

"อืม บาย หวังว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีก"พูดจบตานั่นก็วิ่งไป เอาจริงๆเขาต้องพูดว่าไว้เจอกันใหม่ไม่ใช่หรอ- -*

"ว้าย!!"เสียงใครอ่ะ ใครมาผีสิงกรีดร้องแถวนี้?

"แว้ก!!"อะไรกันเนี่ย รอดพ้นจากโจรก็มาเจอคนตกทับนี่มันวันอะไร!!

"ข..ขอโทษด้วยค่ะ"มนุษย์ที่หล่นมาทับฉันลุกขึ้นแล้วโค้งขอโทษงามๆ

"อา..ไม่เป็นไร"ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็เถอะ กระดูกฉันจะหัก เมื่อเช้าก็ตกเตียง ตอนนี้ยังมาเจอคนทับอีกฉันคงต้องไปหาหมอกระดูกมั่งแล้วล่ะ- -*

"ลุกขึ้นสิคะ"มนุษย์ที่หล่นมาทับฉันยื่นมือมาให้ 

"อา..ขอบใจ"ฉันยื่นมือไปจับแล้วพยุงตัวเองขึ้น

"ว่าแต่ เธอเป็นใครหรอ ตกมาจากบนนั้นได้ไง"หลังจากลุกแล้วปัดฝุ่นเสร็จ ฉันก็ถามแล้วชี้ขึ้นไปบนฟ้า จะว่าไปบนฟ้านี่มันก็โล่งๆเนอะ ยัยนี่ตกมาได้ไง ตกมาจากเมฆเรอะ

"ฉันชื่อเลิฟค่ะ เป็นเทพแห่งความรักหรือคิวปิดนั่นเองค่ะ"เพ้อเจ้อสิ้นดี- -*

"เหอะๆ อย่าแกล้งกันงี้สิขอความจริง"

"ก็ฉันพูดความจริงนะคะ"ยัยนั่นเถียง หือ ความจริง ใครเชื่อก็ไปกินหญ้าแล้ว ว่างๆเธอไปเช็คประสาทซะมั่งนะ

"มั่นใจนะว่านั่นความจริง"ความปลอมชัดๆ

"มั่นใจค่ะ"

"งั้นก็พิสูทสิ"

"ได้ค่ะ"

                                               โปรดติดตามตอนต่อไป