Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

แอลตินะ 

อีก5วันเท่านั้นที่ผมต้องกลับไปฝรั่งเศสผมควรทำยังไงดีผมไม่อยากบอกมานามิเลยผมกลัวเธอร้องไห้ทุกวันนี้เธอก็หลบหน้าไม่พูดไม่จาผมจะอธิบายยังไงผมก็เห็นเธอแอบมองผมนะ แต่เธอมองผมด้วยสายตาที่เศร้าเหมือนผมหักอกเธอทั้งที่ปกติเธอจะมองมาแล้วยิ้มให้อย่าร่าเริงเธอไม่เคยเป็นแบบนี้ผมอ่อนแอเกินไปสินะ!!

ก๊อกๆ เสียงประตูห้องผมดังขึ้นในความเงียบสงัดผมไปเปิดประตูจนพบกับคุณน้า

'ว่าไงหละจ้ะ'คุณน้าถามผมอย่างอ่อนโยนทั้งที่ผมทำร้ายลูกสาวของท่านขนาดนั้น

'ผมสบายดีครับ' ผมตอบแบบไม่สบตา

'บอกน้าได้นะเรื่องที่แอลตินคิดอยู่หนะ' ว่าไงนะคุณน้ารู้สินะว่าผมมีปัญหาจริงๆ ผมอยากมีคนมาให้ปรึกษาตั้งนานแล้วหละแต่ผมไม่รุ้จะให้ใครช่วย

'ครับ คุณน้ารู้ใช่ไหมครับว่าผมตั้งกลับไป  อีก5วัน' เสียงผมเบาลงเมื่อต้องพูดประโยคนี้เพราะกลัวมานามิจะมาได้ยิน

'จ้า น้ารู้ดี' เสียงคุณน้ายังคงอ่อนโยน

'ผมควรทำยังไงดีครับผมไม่กล้าบอกมานามิผมกลัวว...' ผมหยุดพูด

'เขียนจดหมายลาสิจ้ะ มานามิเข้าใจแอลตินแน่นอน เค้าต้องให้อภัยแอลตินอยู่แล้วจ้า'

'แต่......' ผมไม่ได้พูดอะไร ผมรู้ว่าจริงๆคุณน้าไม่สนับสนุนให้เราคบกันสักเท่าไหร่จากได้ก้จากแต่จะคบก้ได้เหมือนกัน ซึ่งผมคงต้องทำอย่างที่คุณน้าบอก

.

.

.

.

ตึ้ง

ผมนั่งเขียนจดหมายขอโทษและบอกลาจนในที่สุดผมก้หลับไป3ชม.ก่อนต้องตื่นไปโรงเรียน