In Wonderland ช่วยผมที ที่นี่มันบ้า!!!

เอาล่ะ คนที่มาอ่านเรื่องนี้คงได้รับรู้เกี่ยวกับความหลงตัวเองชนิดกู่ไม่กลับของนายมาร์ส ดาเลย์ ผู้เรียกตนว่าจอมโจรสุดหล่อโลกตะลึง (สะพรึง) เป็นอย่างดี และสามารถตรัสรู้ได้เลยว่ามันหลงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ใช่แล้วค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าถึงแววความหลงตัวเองของเจ้านี่กัน


เวลา 05:00 นาฬิกา วันที่ 21 เมษายน ปี xxxx

ความเย็นของแอร์ไม่เคยปราณีใคร ยิ่งในฤดูร้อนแล้วแลดูมันจะขยันกว่าปกติ(?) รวมกับอากาศเย็นเวลาเช้ามืดแล้ว ยิ่งทำให้คนไข้และพยาบาลหนาวสั่นกันถ้วนหน้า แหม......แต่คนไข้ปกติมันจะหนาวสั่นสู้ลมเหมือนกับ 'หญิงใกล้คลอด' ได้ยังไง ทั้งหนาวตัว หนาวใจ

เมื่อไหร่ฉันจะคลอด........

มันจะเจ็บรึเปล่า..........

แอร์นี่ก็เย็นได้เย็นดีจริง........

ลูกจะหน้าตาเหมือนเราไหม.......

จะบ้างานแบบเราสองคนรึเปล่า.......

โตขึ้นไปจะเบี่ยงเบนไหม.........

เหอๆ เป็นความคิดที่น่าสะพรึงจริงๆ หญิงสาวท้องแก่นางนี้นี่แหละคือแม่ยังเกิดเกล้าของจอมโจรโลกสะพรึงอย่างมาร์ส ดาเลย์ เธอนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล พอดีตื่นเต้นไปหน่อยเพราะใกล้คลอด พาลทำให้ตื่นขึ้นมา แลมองสามีตัวเองที่หลับไปทั้งๆ ที่นั่งบนเก้าอี้.......

พวกเขาสองคนก็ไม่ใช่คนหน้าตาดีอะไรนัก หน้าตาธรรมดาออกจะขี้เหร่ด้วยซ้ำ อาจเพราะทั้งคู่ทุ่มเทกับงานจนไม่ได้ดูแลตัวเอง สิว กระ ฝ้าจึงถามหา กว่าจะได้เจ้าหนูในท้องนี้ แต่งงานกันเจ็ดปีแล้ว ก็เพิ่งมีคนแรก.......โชคดีที่แต่งเร็วกว่าคนอื่น ถ้าเกิดแต่งกันตอนอายุยี่สิบกลางๆ คงได้มีลูกตอนสามสิบต้นๆ =_=

ตุบๆ

ตีนเล็กๆ ถีบไปมา คนที่อุ้มท้องชินเสียแล้ว จึงลูบท้องของตนที่ขยายออกไปมา หากแต่ว่าความเจ็บปวดแล่นเข้ามาหลังจากนั้นน่ะสิ!!
.
.
.
.
.

เวลา 06:15 นาฬิกา วันที่ 21 เมษายน ปี xxxx แอร์ของโรงพยาบาลยังเย็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือมีเด็กชายมาร์ส ดาเลย์ เข้ามาเป็นประชากรโลกอีกหนึ่งคน

นางพยาบาลอุ้มเด็กมาให้แม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และสอนให้แม่มือใหม่เลี้ยงนมลูก ฝ่ายสามีก็อยู่ในห้องด้วย แต่ไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องมองเด็กทารก จนนางพยาบาลคิดไปว่าคุณพ่อคงจะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์นี้ จึงพูดว่า

"คุณพ่อเข้ามาดูลูกหน่อยนะคะ" เธอกล่าว ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้น ก็เดินเข้ามามองลูกของเขา

แต่หลังจากที่นางพยาบาลพูดจบ ในห้องก็เงียบสงัด.........ฝ่ายคนเป็นพ่อก็มองอย่างเดียวไม่พูดอะไร ฝ่ายแม่ก็ให้นมลูกและไม่พูดด้วย ถ้าเป็นคนปกติ เขาจะมีการเห่อลูก เข้าไปพูด เข้าไปแหย่เด็กเล่น แต่รายนี้ไม่เป็นแบบคนปกติ เอาแต่จ้องๆๆๆ หน้าลูก

'เด็กมันจะช็อกตายเพราะโดนพ่อแม่จ้องไหมเนี่ย' นางพยาบาลอดคิดไม่ได้ ในที่สุดก็เอ่ยถามออกไปว่า

"มีอะไรให้ดิฉันช่วยอีกไหมคะ?"

คุณแม่ละสายตาจากหน้าลูกและหันไปมองสามีแทน

"คุณคิดแบบที่ฉันคิดใช่ไหม?"

"ใช่" คุณสามีตอบพร้อมพยักหน้า

'คิดอะไรบอกให้ดิฉันรู้ได้ไหมคะ=_='

"คือ......เด็กคนนี้ใช่ลูกของเราจริงๆ เหรอครับ?" ชายหนุ่มหรี่ตาลงแลดูสงสัย "เด็กเกิดในเวลาเดียวมีเยอะ แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้สับสนสลับกับลูกคนอื่น?"

นางพยาบาลลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ก่อนจะตอบว่า "ไม่ค่ะ โรงพยาบาลของเราทำงานกันอย่างมีระบบ อีกอย่างหนึ่ง ตามที่สังเกตได้ เด็กคนนี้มีผมสีแดงและตาสีฟ้าเหมือนกับพ่อค่ะ"

"แน่ใจเหรอ?" ฝ่ายคุณแม่ถามซ้ำ

"แน่ใจค่ะ คุณมีปัญหาอะไรเหรอคะ?"

"พอดีหน้าตาลูกเรา เขา 'หน้าตาดี' เกินกว่าที่จะเป็นลูกของเราน่ะค่ะ" เธอพูดเสียงเข้ม คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่น สายตาจับจ้องไปที่นางพยาบาลราวกับเจ้าของร้านทองกำลังซักถามพนักงานว่าใครเป็นคนขโมยทองในร้านไป

"??!!!" ฝ่ายคนถูกถามอึ้งทึ้งนิ่งไปสักพัก และตอบว่า "เด็กก็หน้าตาเหมือนกันทุกคนแหละค่ะ พอโตไปเดี๋ยวก็หน้าตาตามพันธุกรรมเอง"

"ฉันหมายถึงผิวค่ะ เราสองคนเกิดมาผิวไม่ดีอยู่แล้ว ไม่มีทางที่ลูกฉันจะผิวเนียนขนาดนี้"

"ขนตาของเด็กงอนเป็นแพเกินกว่าที่จะเป็นลูกเราด้วยครับ"

"แล้วก็รูปทรงของปากด้วยค่ะ!!"

"..........."

"..........."

ในหัวสมองของนางพยาบาลผู้โชคร้ายคนนี้หมุนติ้วๆ เพราะคำแย้งต่างๆ นานา ว่านี่ไม่ใช่ลูกของพวกเขา บางเหตุผลก็เห็นได้ชัด บางเหตุผลก็แลดูเกินจริง แต่ดูท่าตอนนี้เธอกำลังจะเชื่อตามไปกับสามีภรรยาคู่นี้แล้วล่ะว่านี่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขา......

****************

สวัสดีค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วบางคนคงทราบว่ามันมาจากอีกบทความหนึ่งของบลู แต่บลูย้ายมาใส่ในนี้แทน ขอบคุณที่เข้ามาค่ะ