Springfill โรงเรียนเวทย์กับก๊วนจอมโจรเพี้ยน

          แสงแรกของพระอาทิตย์ส่องผ่านเมฆฝนทำให้บรรยากาศตอนนี้ดูอึมครึมเป็นอย่างมาก สองข้างทางของผมคือบ้านเรือนของผู้คนเรียงรายตามทางเดิน ทุกบ้านต่างปิดประตูและหน้าต่างอย่างแน่นหนาเพราะตอนนี้ยังเป็นช่วงเช้ามืดอยู่ บนถนนว่างเปล่า ช่างดูเปียกชื้น และหดหู่

ตึก...ตึก...

เสียงเท้าของผมเดินก้องไปทั่ว ผมก้มหน้าลงต่ำ มองพื้นคอนกรีตที่ผ่านไปเรื่อยๆด้วยสายตาเหม่อลอย หยดน้ำฝนจำนวนมากตกลงมากระทบผิวเนื่องจากผมมัวแต่วิ่งวุ่นจัดกระเป๋านักเรียนจนลืมหยิบร่มติดมือมาด้วยทั้งๆที่รู้ว่าฝนยังตกอยู่

อ้อ นี่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ ผมชื่อ เวริส เดอะคลอซ ส่วนลักษณะของผมนั้นก็คงจะเป็น...ผมสีดำ ดวงตาสีครามใต้กรอบแว่นแบบเชยๆ แต่สิ่งที่ดูสะดุดตาที่สุดก็คงไม่พ้นส่วนสูงที่พุ่งเฉียด 185 จนคนอื่นๆที่ํโรงเรียนเข้าใจผิดว่ามีรุ่นพี่ศิษย์เก่ามาเยี่ยมโรงเรียนทั้งๆที่ผมอายุแค่ 16 !!! ใช่!...ผมอายุแค่สิบหกปีกับอีกสี่เดือนเท่านั้นเอง!!..

เอาละ เข้าสถานการณ์ปัจจุบันก่อน ผมเดินทอดน่องไปตามทางพร้อมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งรู้สึกถึงความผิดปกติ...

ทำไมเช้านี้มันเงียบนักนะ...

ผมหยุดฝีเท้าลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัว พบเพียงแต่ตึกรามบ้านช่องสีทึมๆ ไม่มีเสียงใบไม้ที่สั่นไหวตามแรงลม ไม่มีนกตัวเล็กๆที่ชอบส่งเสียงจิ๊บๆน่ารำคาญ ไม่มีอะไรเลย...มีแต่ผม ผมคนเดียว     "เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยแฮะ" ผมพึมพัมเบาๆให้ได้ยินคนเดียว(ถึงแม้ว่าณ จุดๆนั้นมีแต่ผมคนเดียวก็ตามทีเหอะ) แต่ในที่สุดผมก็ทันประเด็นจิปะถะนั้นทิ้ง แล้วก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป ปล่อยให้พื้นคอนกรีตสีเทาผ่านสายตาภายใต้กรอบแว่นไปเรื่อยๆ...จนกระทั่ง...

กึก...

ผมชะงักฝีเท้าลงอีกครั้งทั้งๆที่เพิ่งหยุดไปเมื่อประมาณสิบวินาทีก่อน เมื่อสายตาดันกวาดไปเจอเข้าเท้าเล็กๆภายใต้รองเท้าบูธที่คาดว่าน่าจะทำมาจากหนังเทียมสีดำทมิฬ(ผมคาดว่าอย่างนั้นเพราะผมไม่เคยเห็นสัตว์ชนิดไหนที่มีหนังสีดำอย่างนั้น...เดี๋ยวนะ?...มันย้อมสีได้มิใช่รึ?) ผมเงยหน้าขึ้นไล่มองร่างตรงหน้าช้าๆ ตั้งแต่รองเท้าบูธ ไล่มาตามเสื้อคลุมสีดำลายไม้กางเขน ยังไม่ทันได้เงยหน้าตรงก็ต้องหยุดก่อนตรงที่ใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าขาวซีดราวกับคนตาย ดวงตาสีแดงสดแต่ข้างซ้ายมีผ้าคาดปิดไว้ ผมสั้นซอยสีขาวมัดแกละ มองรวมๆแล้ว...

คนบ้าหลุดมาแหงมๆว่ะ...

"เอ่อ...ขอโทษนะครับน้อง ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้มั๊ย?" ผมกล่าวเสียงเรียบ แต่หนูน้อย(?)ตรงหน้าแหวกลับทันที

"ใครน้องแกวะ!!...เห็นฉันเตี้ยติดดินขนาดนั้นเชียวเรอะ!?" ผมพยักหน้าหงึกๆ มองร่างตรงหน้าที่สูงแค่อก เอ๊ะ...รึว่าผมสูงเกินไปหว่า...

"แต่ว่านาย!...นายต้องมาเป็นพวกฉัน" หญิงสาวฉีกยิ้มเหี้ยมพร้อมพูดคำสั่งที่ดูเหมือนคำขู่มาให้ผมที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก...

'นี่มันเรื่องเชรี่ยอะไรวะ...' ผมคิด แต่ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังร่างบางตรงหน้า มันเป็นออร่าสีดำทะมึนที่ค่อยๆแผ่กระจายมาคลอบคลุมตัวผมช้าๆ

"เอาล่ะ! ฉันจะไม่พูดมากแล้วนะ ยินดีต้อนรับล่วงหน้า...สมาชิกใหม่!"

นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้ก่อนสติจะดับวูบไป...

                                           ----------------------------------------------

                                                  โปรด ติด ตาม ตอน ต่อ ไป