>> Secrets love รักฉันเรียกว่าเธอ <<

"เห้ย -0- มาได้ไงเนี่ยเข้ามาก่อนสิ"หลังจากที่ผมอึ่งๆกับการมาของเเบงค์ผมก็ให้เเบงค์เข้ามานั่งรอในห้องก่อนเเล้วผมก็ไปเเต่งตัวเพราะสภาพผมตอนนี้ไม่ค่อยหน้าดูเท่าไหร่

"กานต์..เสร็จยังอ่ะมีเรื่องจะคุยด้วย"แบงค์พูดขณะที่ผมเข้าไปเเต่งตัวได้ 5 นาที

"เสร็จเเล้ว ๆ มีไรจะคุยกับเค้าอ่ะ..ไหนบอกว่ามีธุระกับคนสำคัญไงทำไมมานี้ได้อ่ะ"ผมพูดให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เเบงค์รู้ว่าผมเเอบน้อยใจเรื่องที่เเบงค์บอกว่ามีธุระกับคนสำคัญ

"ก็..กานต์นี้ล่ะคนสำคัญ" ห๊ะว่าไงนะเรานะหรอคนสำคัญ บ้าทำไมต้องเเก้มเเดงด้วยเนี่ย >////<

" >/////< " หน้าผมเองทำไมต้องเขินเนี่ย

"กานต์..."เเบงค์เรียกผม

"ว่าไง"

"กานต์ชอบผู้ชายป่ะ" ผมอึ่งกับคำถามของเเบงค์ครับไม่คิดว่าเเบงค์จะถามเเบบนี้เเล้วผมจะตอบว่ายังไงล่ะถ้าเเบงค์รุ้ว่าผมชอบผู้ชายเเบงค์จะต้องเกลียดจะต้องไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมเเน่เลยเเละที่สำคัญผมว่าผมนะ...ชอบเเบงค์...ผมไม่รู้ว่าผมชอบตั้งเเต่ตอนไหนรู้เเค่ว่าอยุ่กับเเบงคืเเล้วผมสบายใจผมมีความสุขผมสามารถคุยสามารถปรึกษาได้ทุกเรื่อง...เเละถ้าเเบงค์รู้เเบงค์ต้องไม่คุยกับผมเเน่ๆเลย..โอ๊ยทำไงดีเนี่ย

"กานต์... กานต์.... กานต์"เเบงค์เรียกชื่อผมซ้ำๆทำให้ผมหลุดจากความคิด

"ห๊ะๆ...ว่าไง" โอ๊ยทำไงดี

"ที่เเบงค์ถามอ่ะ..กานต์ชอบผู้ชายป่ะ"เเบงค์ยังย้ำคำถามเดิมเอาว่ะเป็นไงเป็นกันอย่างน้อยเเบงค์มันก็เป็นเพื่อนเราไม่มีไรปิดบังอยุ่เเล้ว (มั้ง)

"อือ..เราชอบผู้ชาย..เเบงค์จะด่าจะว่าอะไรเรา เราเข้าใจนะเเต่อย่าเกลียดเราเลยเราขอร้อง"ผมพยามยามอ้อนวอนสุดๆ

"เราไม่เกลียดกานต์หรอก" ผมดีใจสุดๆเมื่อได้ยินประโยคนี้ถึงเเม้เราจะเป็นได้เเค่เพื่อนกันผมก็ดีใจสุดๆ

"คบกับเเบงค์เป็นเเฟนได้ไหม" ว่าไงนะทุกคนได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินหรือป่าวเเบงค์พูดอะไรผิดหรือป่าว

"ว่า...ว่าไง ..นะ"ผมถามเพื่อความเเน่ใจเพราะมันเเน่นอนอยุ่เเล้วถ้ามันเป็นความจริงมีหรือที่ผมจะปฎิเสธ

"เเบงค์บอกกานต์ว่า"เเบงค์พูดเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ผมซึงตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ"กานต์...เป็น..เเฟน..กับเเบงค์นะ"ทุกคนครับผมไม่ได้หูฟาดเเบงค์ขอผมเป็นเเฟนครับ ><

"อือออ"ผมได้เเค่อือไปเพราะว่าหน้าของเเบงค์เลื่อนมาใกล้หน้าผมขึ้นทุกทีจนตอนนี้จมูกของผมกับเเบงค์ชนกัน

"กานต์ว่าไงนะเเบงค์ไม่ค่อยได้ยินเลย"เเบงค์ถามย้ำโดยที่หน้ายังอยุ่ที่เดิม

"กานต์ตอบเเบงค์ว่า....ตกลง"ให้ตายเหอะผมเขินจะเเย่อยู่เเล้วผมไม่คิดเลยว่าเเบงค์จะชอบผมเหมือนกัน

"เเบงค์เอาหน้าออกไปได้เเล้ว"ความจริงไม่ใช่รังเกียจหรอกนะครับเเต่ว่าผมเขินนะสิ

"อะไรอ่ะรังเกียจเค้าหรอ...ชิ"เเบงค์พูดเสร็จก็ขยับหน้าออกไปเเล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องเเป้ง

"ป่าวเค้าไม่ได้รังเกียจสักหน่อย"ผมพยายามพูดเเก้เขิน

"......" เงียบครับไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมาย ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องเเป้ง

"เเบงค์เป็นไรอ่ะเค้าไม่ได้รังเกียจตัวเองจริงๆนะ"ผมไม่ได้พูดเปล่า หอมเเก้มเเบงค์ทีนึ่งเเล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วโดยไม่ได้สังเกตว่าคนโดนหอมจะมีสีหน้ายังไงไม่รู้ว่าจะโกรธหรือป่าว

"โอ๊ยๆ....ปวดท้อง โอ๊ยๆ"ผมได้ยินเสียงเเบงค์ร้องอยุ่ข้างนอกเลยวิ่งออกมาดูเห็นเเบงค์นอนอยู่บนเตียงบ่นปวดท้องอยุ่เลยรีบเข้าไปดู

ขวับเเต่คนที่นอนอยู่กับคว้าตัวผมเค้าไปกอดกลายเป็นตอนนี้ผมกับเเบงค์นอนกอดกัน

"ปล่อยเค้านะเเบงค์...ไหนบอกปวดท้องไง...เเกล้งเค้าหรอ"ผมหันไปถามเเบงค์

"เหมือนไหมล่ะ."ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ

"ปล่อยเค้าได้เเล้ว"ผมพยามดิ้นเเต่ไม่เป็นผล

"เค้าขออยู่เเบบนี้นะชอบจังเวลามีกานต์อยุ่ใกล้ๆเเล้วเค้ามีความสุข"เเบงค์พูดพร้อมกับพลิกตัวให้ผมหันหน้ามาเผชิญกับหน้าเเบงค์หน้าเรา2คนห่างกันไม่ถึงคืบ

..............................

..................

..........

....

..

เขินกันบ้างไหมอ่ะ

สนุกกันไหมค่ะอย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ

มีทั้งเศร้า สุข ร้องไห้เสียใจดีใจเเน่นอนคะ