Sweet Appeal อันตราย..รักฝังเขี้ยว

"พูดสิ! อนุญาตฉันให้เข้าไปเดี๋ยวนี้ซินเซียร์!! นายก็รู้ดีว่ายังไงซะนายก็หนีฉันไปไหนไม่รอดอยู่ดี"น้ำเสียงห้วนตวาดก้องไปทั่วบริเวณของร่างสูงดังขึ้นตรงประตูระเบียงห้องนอน ผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจจนพาลจะมือไม้สั่นไปหมด เขากำลังโกรธมากผมรู้ดี แต่สิ่งที่เขาสั่งนั้นผมก็ทำให้ไม่ได้เหมือนกัน!

เชิญหรือ? เชิญให้เขาเข้ามาขย้ำผมถึงที่น่ะหรือ? ไม่มีทาง อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่าประตูบ้านก็ยังเป็นปราการชั้นเยี่ยมที่จะสามารถกันคน(?)ตัวสูงตรงหน้าได้นานตราบเท่าที่ผมจะไม่เดินไปเปิดประตูให้เขาด้วยมือของผมเอง และนั่นแปลว่าผมจะเป็นผู้ชนะและรอดพ้นจากเขาตราบเท่าที่ผมยังอยู่ภายในพื้นที่ที่เป็นอาณาเขตของบ้าน เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะแวมไพร์จะไม่สามารถบุกเข้าบ้านของคนอื่นได้หากคนในบ้านไม่เอ่ยปากอนุญาตยังไงล่ะ ต้องขอบคุณวีแกนที่บอกเกร็ดความรู้เล็กๆที่ผมเคยคิดว่ามันไร้สาระให้สินะ

ผมยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ที่เหนือกว่าแล้วส่งมันให้กับคนตัวสูงที่ยังไม่หยุดที่จะจ้องผมราวกับจะกลืนกิน ใบหน้าขาวซีดดูจะแดงขึ้นจากอารมณ์โกรธที่คงจะล้นปรี่อยู่ภายใน แต่เพียงแค่ครู่รอยยยิ้มก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อที่มักจะดูเย็นชาตลอดเวลา และนั่นก็ทำให้รอยยิ้มอย่างผู้ชนะของผมเริ่มเลือนหายไปเมื่อรู้สึกได้ว่าผมกำลังลืมอะไรบางอย่าง!!

อะไรบางอย่างที่สำคัญกับผมมาก…

คาร์ริบเบียนหายไปจากหน้าประตูในตอนที่ผมกำลังคิดไม่ตกว่าลืมอะไร ก่อนจะปรากฏกายอีกครั้งภายในเวลาไม่นานหลังจากนั้น พร้อมกับอะไรบางอย่างในมือของเขา อะไรบางอย่างที่ผมได้หลงลืมมันไป อะไรบางอย่างที่สำคัญกับผมมาก และเป็นอะไรบางอย่างที่ตอกย้ำถึงความพ่ายแพ้ของผมได้ดี

.

.

.

"แชงคูส.." น้ำเสียงอ่อนแรงดังออกจากปากของผมแทบจะทันทีที่เห็นร่างอ้วนป้อมขนฟูของเจ้าลูกรัก รอยยิ้มเย็นชาระบายออกจากใบหน้าซีดขาวของคนตัวสูง อธิภายเหตุการณ์ในตอนนี้ได้ดีว่าเขาเป็นผู้ชนะแล้ว

"นายจะพูดได้หรือยัง.. ว่าให้ฉันเข้าไปขย้ำนายได้ถนัดๆเสียที!"

!!!