Sweet Appeal อันตราย..รักฝังเขี้ยว

ร่างอ้วนของชายวัยกลางคนกำลังวิ่งล้มลุกคลุกคลานด้วยสีหน้าหวาดหวั่นท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มกลางป่าสนในหน้าหนาว อะรบางอย่างกำลังไล่ล่าตามเขามาอย่างกระชั้นชิดและดูจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อะไรบางอย่างที่เปรียบประดุจดังยมทูตที่จะมาพลากลมหายใจของเขาไปตลอดกาล ลมหายใจหอบจนตัวโยนบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังวิ่งอย่างสุดแรงกำลังและใกล้จะถึงขีดสุดแล้วสำหรับการวิ่งมาราธอนแบกน้ำหนักตัวร่วมร้อยยี่สิบกิโลของเขา และกล้องถ่ายรูปรุ่นที่ดีที่สุดรุ่นหนึ่งช่างเป็นภาระเสียเหลือเกินในสถานการณ์เช่นนี้

รอยเท้าของชายร่างท้วมที่กระเสือกกระสนย่ำผ่านอย่างทุลักทุเลฝากรอยไว้บนหิมะเป็นทางยาวช่างง่ายดายเสียจนแทบจะไม่ต้องใช้ความสามารถใดๆในการแกะรอยเสียด้วยซ้ำในความคิดของผู้ไล่ล่าอย่างเขา ร่างสูงแข็งแกร่งในชุดเสื้อโค้ดเนื้อดีพอดีกับตัวสีเทาเข้มเดินตามรอยเท้านั่นไปด้วยอารมณ์ที่เรียกว่าชิวๆ แต่สิ่งที่เหลือเชื่อคือความเร็วที่มากกว่าการเดินเท้าของมนุษย์อย่างเทียบไม่ได้ เพราะเพียงแค่ก้าวเท้าเพียงก้าวเดินร่างสูงแข็งแกร่งก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าหลายสิบเมตรเสียแล้ว

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบนั้นช่างน่าหลงใหลทว่าดวงตาเรียวสวยนั่นกลับซ่อนแววตาเพชฆาตรไว้ไม่มิด เหนือขึ้นไปคือคิ้วสีเข้มนั่นช่างตัดกับผิวขาวที่แทบจะสะท้อนกับแสงแดดที่ยังพอมีให้เห็นอยู่บ้างท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มของป่าสน จมูกโด่งได้รูปทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นคุ้นเคยของใครบางคนในอาณาเขตการได้กลิ่นของเขานั่นทำให้รอยยิ้มมุมปากระบายออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"อย่าเล่นกับอาหาร.. อย่าต้องให้พี่เตือนนายบ่อยๆ คาร์ริบเบียน"

แว่วเสียงหวานทว่าเย็นชาของคนคุ้นเคยที่วิ่งแซงไปของร่างโปร่งบางที่มีหุ่นงดงามราวกับนางแบบที่วิ่งทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆภายในเวลาไม่กี่วินาที เส้นผมหยักโศกสีน้ำตาลแดงที่ทิ้งตัวเต็มแผ่นหลังสะบัดไปมายามที่ร่างระหงวิ่งผ่านเจ้าของนามคาร์ริบเบียน ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ที่เหยื่อที่เขากำลังเล่นด้วยกำลังจะโดนแย่งไปโดยพี่สาวของเขาเอง เขาเริ่มเพิ่มความเร็ววิ่งตามพี่สาวของเขาไปเต็มกำลังจนทันเห็นพี่สาวของเขาฝากคมเขี้ยวลงบนลำคอของเหยื่อร่างอ้วนที่ร้องลั่นดิ้นทุลนทุลายก่อนจากสำลักลมหายใจแล้วขาดใจตายในที่สุด

"ฮึ!.."

เรียงร้องอย่างไม่พอใจของคนตัวสูงดังขึ้นทันทีที่เห็นพี่สาวของเขาเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วยักคิ้วข้างเดียวอย่างเยาะๆส่งให้ เท้าหนาเตะกองหิมะที่อยู่ใกล้ๆจนกระจุยระบายอารมณ์ เปล่า! เขาไม่ได้เสียดายเหยื่อ แต่เขาโมโหที่เหยื่อโดนแย่งต่างหาก ไม่สบอารมณ์ชะมัด !!

" ไอ้อ้วนนั่นเป็นของผม ทำไมพี่ไม่ไปหาคนอื่น แปซิฟิก"

เสียงเข้มว่าอย่างไม่พอใจพลางชี้ไปที่ร่างไร้วิญญาณของอดีตชายร่างอ้วนที่บัดนี้มีสภาพต่างไปจากเดิมมาก นั่นคือผิวกายที่ค่อนข้างขาวเต่งตึงอย่างคนธรรมดาที่ไม่ค่อยจะได้ออกแดดเท่าใดนัก ทว่าบัดนี้ผิวกายที่ว่ากลับโทรมคล้ำและซูบแห้งเหมือนกับลูกโปร่งที่เอาลมออกจนหมด ดวงตาที่เคยฉายแววหวาดกลัวก่อนหน้าเหลือกลานอย่างไม่น่าดู บนร่างกายมีสาเหตุการตายเพียงอย่างเดียวที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ คือ รูเพียงสองรูที่อยู่บนลำคออ้วนตัน

"เพราะนายมันไม่ได้เรื่องไงคาร์ล"

ร่างสูงระสายตาจากภาพไม่น่าดูตรงหน้าแล้วมองร่างระหงของพี่สาวอย่างหงุดหงิด รอยยิ้มยั่วโมโหถูกส่งมาให้เขานั่นยังไม่น่าโมโหเท่ากับถ้อยคำที่ทำให้เขาต้องแยกเขี้ยวส่งให้คนพูดอย่างไม่พอใจ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะตอบโต้ใดๆ แปซิฟิกก็ส่งสัญญาณให้เงียบลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่นั่นก็ทำให้เขาเงียบปากกลืนคำตอบโต้ต่างๆหายลงไปในลำคอ แปซิฟิกหลับตานิ่งสมาธิจดจ่ออยู่กับอะไรก็ตามที่เธอกำลังได้ยิน อะไรก็ตามที่อยู่นอกเหนือการได้ยินของเขา เผ่าพันธ์ของเขาแต่ละตนจะมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างกันไป ความสามรถพิเศษของแปซิฟิกคือการมีประสาทสัมผัสการฟังที่ดีมากๆ คือปกติแล้วอดีตสิ่งมีชีวิตอย่างพวกเขาจะมีประสาทสัมผัสการรับรู้ที่ดีมากกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่แล้ว เช่น การฟัง พวกเขาสามารถฟังอะไรก็ตามที่อยู่ภายในอาณาเขตการได้ยินในรัศมีไม่เกินห้ากิโลเมตร แต่แปซิฟิกต่างออกไป เธอสามารถฟังอะไรก็ตามในรัศมีมากถึงสิบห้ากิโลเมตรแม้ว่าเสียงที่ได้ยินจะเป็นเสียงกระซิบหรือแม้แต่เสียงหายใจก็ตาม

"เสียงรถ... ทางตะวันออกของเมืองสิบสามกิโลเมตรจากที่นี่... สองคนบนรถ... หญิงกลางคนกับผู้ชายวัยรุ่น...กับพวกมันอีกเป็นขโยง... มุ่งตรงไปที่หมู่บ้าน.. !!"

น้ำเสียงฉายชัดถึงความสงสัยของแปซิฟิกเรียกให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ คาร์ริบเบียนเองก็สงสัยไม่แพ้พี่สาว ร่างสูงวิ่งเต็มฝีเท้าหายไปทางหมู่บ้านก่อนที่แปซิฟิกะเรียกไว้ทัน อย่างไรเขาก็คงจะต้องรู้อะไรบางอย่างจากเหตุการณ์ไม่ธรรมดานี้ เพราะนี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยเท่าไรนักสำหรับเมืองๆนี้ ไม่บ่อยนักที่เมืองคูปท์นี้จะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ อย่างนี้ก็ไม่ในช่วงยี่สิบปี่ที่ผ่านมานี้…!!