ยอดขุนศึกสะท้านปฐพี

     เมื่อ 13 ปีก่อน ในตลาดบนแผ่นดินต้าซ่ง มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งวัยสิบขวบ มักตกเป็นเป้ารังแกของพวกเด็กเกเรมีอำนาจ อย่างเช่นวันนี้ นางถูกล้อม และได้ยินเสียงด่าทอ เยาะเย้ยอีกเช่นเคยเหมือนทุกวัน

     "ฮะ ฮะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ สมน้ำหน้า เจ้าลูกหญิงแพศยา หญิงนางโลม"

     นางปัดป่ายการหยิกผลักของกลุ่มเด็กชาย และปกป้องตัวเองด้วยมือเล็กๆ อันแสนจะบอบบางคู่นั้น

     "อย่ามาว่าแม่ข้านะ"

     "ลูกโสเภณี ลูกหญิงแพศยา น่าไม่อาย กิ๊วๆ"

     "ลูกหญิงนางโลม น่ารังเกียจที่สุดเลย แบร่"

     "อย่าว่าแม่ข้า ออกไปนะ ข้าจะกลับบ้าน โอ๊ย..."

     นางถูกผลักจนล้ม เด็กชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมา เขาเป็นคนผอม ตัวเล็ก และซีดราวกับเด็กขี้โรค หากแต่แววตามุ่งมั่งเปล่งประกายเข้มแข็ง เข้ามาขวางเด็กพวกนั้นไว้

     "ปล่อยนางนะ"

     "เอี๋ยนหลาง ช่วยข้าด้วย"

     เด็กผู้หญิงใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นที่พึ่งพิง

     "มาอีกแล้ว เจ้าขี้โรค อยากมีเรื่องเหรอ"

     "ลูกหญิงแพศยาคู่กับเจ้าขี้โรค เหมาะสมกันดีออก ฮะ ฮะ"

     พวกมันระเบิดเสียงหัวเราะกันยกใหญ่

     "จะปล่อยหรือไม่ปล่อย"

     หยางซื่อหลางกำหมัดแน่น

     "ไม่ปล่อย แน่จริงก็มาเซ่"

     เด็กอ้วนผลักอกเขา หยางซื่อหลางจึงผลักกลับ เกิดการต่อยตีกันวุ่นวาย เด็กชายป้องกันเด็กสาว แต่ตัวเองก็ถูกรุม เพราะไร้ฝีมือจึงจูงมือเด็กสาววิ่งหนี

     "หนีเร็ว..."

     "ไล่ตามไป จับเจ้าขี้โรคมาให้ได้"

     "เอี๋ยนหลาง..."

     เด็กสาวร้องอย่างตื่นกลัว แต่เขาจับมือนางไว้แน่น

     "รีบวิ่ง ไม่ต้องมอง"

     ทั้งสองหนีพ้นการไล่ตาม มาหยุดหอบที่ริมลำธารสายน้อย เด็กชายทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง ทั้งเหนื่อย และบอบช้ำไปทั้งร่าง

     "โอย..."

     "เจ้าเจ็บมากไหม"

     นางจับแขน และดูบาดแผลบนตัวของเขาอย่างสงสาร

     "ข้าใช้ไม่ได้เลย แค่เจ้าพวกนั้นก็เอาชนะไม่ได้"

     เขากำหมัดทุบดิน พูดอย่างโกรธตัวเอง

     "ไม่ใช่ความผิดเจ้า มันใช้พวกมากกว่านี่นา"

     "ถ้าข้ามีวิชาฝีมือ ก็คงไม่เป็นอย่างนี้ ยั่วหลาน เจ้าเจ็บไหม"

     นางส่ายหน้าพร้อมยิ้มฝืนๆ

     "ข้าโดนรังแกจนชินแล้ว ไม่เป็นไรหรอก"

     "ข้าขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้ เสียทีที่เป็นเพื่อนเจ้า"

     "ได้มีเพื่อนอย่างเจ้า ถือเป็นวาสนาของยั่วหลานแล้ว ข้าเป็นแค่ลูกชาวบ้านธรรมดา จะกล้าเรียกร้องอันใดอีก"

     "นี่ เรามาทำสัญญาใจกันเถอะ"

     เขาหันมาจับมือนาง พูดเสียงจริงจัง

     "สัญญาใจอะไรเหรอ"

     "ข้าไม่อยากอ่อนแอ เป็นเด็กขี้โรค ถูกพวกเขารังแกตลอดชาติ นับจากนี้ไป ข้าจะเรียนวรยุทธิ์ ฝึกการต่อสู้ เอาชนะโรคร้ายในตัวข้า และเป็นนักสู้ที่เก่งกาจให้ได้"

     หยางซื่อหลางบอกด้วยแววตามุ่งมั่น เปี่ยมความกล้าหาญเต็มที่

     "เจ้าต้องทำได้แน่"

     ยั่วหลานยิ้มอย่างชื่นชม

     "เจ้าก็เหมือนกัน อย่าให้ปมด้อยเรื่องแม่ของเจ้า มาทำให้เจ้าอับอายและอ่อนแอ เจ้าไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนผู้คน ทำตัวไร้ค่า จงมีความมั่นใจ ไปเรียนหนังสือให้มีวิชาความรู้ แล้วกับมาโอ้อวดเจ้าโง่พวกนั้น"

     ยั่วหลานพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะรู้สึกตัว หน้าเศร้าลงอีก

     "เอี๋ยนหลาง ข้าคงจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

     "ทำไมล่ะ!"

     เขาถามอย่างตกใจ

     "แม่ตัดสินใจจะพาข้าไป แม่จะพาข้าไปใช้ชีวิตใหม่ที่อื่นแล้ว"

     เด็กชายรู้สึกเจ็บแปลบแทบทนไม่ไหว คว้ามือของนางมากุมไว้ แววตาห่วงหาอาวรณ์

     "แล้ว...แล้วเราจะได้พบกันอีกไหม"

     "ข้าก็ไม่รู้"

     ทั้งสองนิ่งเงียบกันไปชั่วขณะ เกิดความเศร้าซึมที่ยากอธิบาย

     "ไม่เป็นไร..."

     หยางซื่อหลางระงับความเศร้าโศกได้รวดเร็ว บอกกับนางอย่างเชื่อมั่น

     "งั้นเรามาทำสัญญาใจกันเถอะ อีกสิบสามปีให้หลัง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร อยู่ที่ไหน วันที่สิบเดือนหก มาพบกันที่นี่ ถึงตอนนั้นข้าจะทำให้เจ้าประหลาดใจ นี่...เป็นผ้าแพรที่ข้าซื้อมาจากตลาด พอมาถึงก็ผูกข้อมือไว้นะ ข้าจะได้จำเจ้าได้"

     เขาผูกผ้าแพรผืนน้อยสีชมพูหวานบนข้อมือของนาง เป็นสายใยที่จะผูกพันใจเขากับนางไว้ด้วยกัน ยั่วหลานมองแล้วน้ำตาคลอ

     "เอี๋ยนหลาง...ข้าไม่อยากจากเจ้าไปเลย ข้าคิดถึงเจ้า"

     "ข้าก็คิดถึงเหมือนกัน แต่ถ้าเรายังเป็นอย่างนี้ ชีวิตก็จะไม่มีวันก้าวหน้า สัญญานะ เจ้าจะต้องเป็นคนใหม่ ฮึดสู้ และเข้มแข็งขึ้นมา ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าจะมารอเจ้า...ที่นี่...เวลาเดียวกันนี้ ตอนนั้นข้าจะอายุยี่สิบสาม และข้าจะไม่ใช่หยางเอี๋ยนหลางคนเดิมอีกแล้ว"

     เขาบอกอย่างแน่วแน่ แววตามุ่งมั่นเป็นประกาย ส่งความเชื่อใจไปยังยั่วหลานอย่งไร้ความสงสัย

     "อืม...ข้าสัญญา"