love melody ไวโอลินสื่อรัก
เขียนโดย โฮชิริโกะ
วันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.10 น.
แก้ไขเมื่อ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2557 01.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) แกมัน คือปีศาจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเสียงไวโอลินดังก้องอยู่ในตึกร้าง เป็นเสียงที่ฟังแล้วเศร้าใจ แต่ที่จริงแล้วเพลงนี้คือเพลงทั่วไป
ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาที่เศร้าโดยที่ในใจไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร
"ทำไมทุกคนต้องทำร้ายผม ทำไมต้องรังเกียจและกลัวผมด้วยล่ะ"ชายหนุ่มพึมพำออกมาทุกครั้ง
และทุกๆวัน ทันใดนั้นเขาก้ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของเขา
"เป็นเพลงที่เพราะดีนะจ๊ะ ไม่เคยได้ฟังเลย"เสียงหวานของเด็กหญิงดังขึ้นจนเขาต้องชะงักและได้ครุ่นคิด "เธอทักผมหรอ"ชายหนุ่มถาม
"ใช่สิจ้ะ"เด็กหญิงตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"เธอไม่กลัวฉันหรอ"
"ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยนี่นา แถมนายยังเล่นไวโอลินเพราะอีก นายคงไม่ใช่ผีใช่มั้ย"
"เปล่าหรอก เธอชื่ออะไรหรอ"ชายหนุ่มถาม
"ชิโทอิ มิสึกิ แล้วนายล่ะ"
"ฉัน โอริคุ เค ยินดิ..."จากนั้นชายหนุ่มก้ได้ชะงักเมื่อได้ยินจะ"
"หาเจอแล้วนะมิสะจัง มาอเสียงบางอย่าง
"มิสะ มิสะอยู่ไหนเนี่ยกลับกันได้แล้วนะ พี่ขี้เกียจตามหาแล้ว มิสึยู่ในตึกนี้คนเดียวไม่กลัวหรอ"พี่ชายถามด้วยอารมณ์ที่ดี
"ไม่กลัวหรอกหนูมีเพื่อนใหม่ด้วยล่ะค่ะ นี่ไง"มิสึกิผายมือออก
ชายทั้งสองคนยืนจ้องหน้าด้วยความตะลึง
"นาย เค"
"ฮารุ ฮารุใช่ไหม ฮารุฉันขอโทด ฟังฉันก่อ...."พี่ชายรีบจับมือน้องสาวของตนเองและรีบหนีจากเคทันที
"ฮารุจังจู่ๆเป็นอะไรไปเนี่ย"มิสะถาม
"อย่าไปเข้าใกล้เจ้าตัวประหลาดนั่นอีก เชื่อพี่และตามมา"พี่ชายเป็นห่วงน้องสาวมาก
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องถามอะไรมากรีบตามมาสักที"ฮารุได้ตะคอกใส่น้องของตัวเอง
"ไม่นะ ผมไม่ใช่ตัวประหลาด ผมแค่จะขอโทด"ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง จากนั้นน้ำตาก้ได้ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ฮึก....ฮึก......นายทิ้งฉันอีกแล้ว นายโทษฉันอีกแล้ว"ชายหนุ่มครำ่ครวญ
@ คฤหาสณ์ ชิโทริอิ
..............................................................
ทุกอย่างเป็นไปโดยความเงียบ
"มิสะ พี่ขอโทดนะที่พี่ว่าเธอไป"
".........."
"แต่พี่ไม่อยากให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้านั่นนะ"
"ทำไมล่ะค่ะ"
"เจ้านั่นมันคือปีศาจนะ มันทำให้พ่อแม่ของเราต้องตาย"
"ฉันไม่มีทางเชื่อหรอก ท่านพ่อกับท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้ต่างหาก ท่านพ่อท่านเเม่ยังมีความสุขดี ยังไม่ตายซักหน่อย เดี๋ยวท่านก้ฟื้นแล้วล่ะ รออีกนิดเดียวนะฮารุจัง"
"พอได้แล้ว!!!!"
"ฮึก............ฮึก..............ฮึก ศพก้หาไม่เจอ 5 ปีแล้วนะ ไม่มีทางฟื้นหรอก"
เพี๊ยะ
เสียงฝ่ามือกระทบลงบนหน้าของชายผู้เป็นพี่จนล้มลง
"ที่หาไม่เจอเพราะว่ายังไม่ตายต่างหากล่ะ"
ปัง!!
เสียงประตูห้องปิด เด็กน้อยผู้ร่าเริงตอนนี้กลายเป็นคนที่มีแต่ความทุกข์ไปแล้ว
"ท่านแม่คะ ท่านแม่จะต้องกลับมาใช่ไหมคะ"สาวน้อยได้แต่นึกถึงคนที่จากไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ