love melody ไวโอลินสื่อรัก

-

เขียนโดย โฮชิริโกะ

วันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.10 น.

  2 ตอน
  2 วิจารณ์
  4,838 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2557 01.42 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) แกมัน คือปีศาจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

  เสียงไวโอลินดังก้องอยู่ในตึกร้าง เป็นเสียงที่ฟังแล้วเศร้าใจ แต่ที่จริงแล้วเพลงนี้คือเพลงทั่วไป

ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาที่เศร้าโดยที่ในใจไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร

"ทำไมทุกคนต้องทำร้ายผม ทำไมต้องรังเกียจและกลัวผมด้วยล่ะ"ชายหนุ่มพึมพำออกมาทุกครั้ง

และทุกๆวัน ทันใดนั้นเขาก้ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของเขา

"เป็นเพลงที่เพราะดีนะจ๊ะ ไม่เคยได้ฟังเลย"เสียงหวานของเด็กหญิงดังขึ้นจนเขาต้องชะงักและได้ครุ่นคิด "เธอทักผมหรอ"ชายหนุ่มถาม

"ใช่สิจ้ะ"เด็กหญิงตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เธอไม่กลัวฉันหรอ" 

"ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยนี่นา แถมนายยังเล่นไวโอลินเพราะอีก  นายคงไม่ใช่ผีใช่มั้ย"

"เปล่าหรอก  เธอชื่ออะไรหรอ"ชายหนุ่มถาม

"ชิโทอิ  มิสึกิ  แล้วนายล่ะ"

"ฉัน โอริคุ เค ยินดิ..."จากนั้นชายหนุ่มก้ได้ชะงักเมื่อได้ยินจะ"

"หาเจอแล้วนะมิสะจัง มาอเสียงบางอย่าง

"มิสะ  มิสะอยู่ไหนเนี่ยกลับกันได้แล้วนะ พี่ขี้เกียจตามหาแล้ว มิสึยู่ในตึกนี้คนเดียวไม่กลัวหรอ"พี่ชายถามด้วยอารมณ์ที่ดี

"ไม่กลัวหรอกหนูมีเพื่อนใหม่ด้วยล่ะค่ะ นี่ไง"มิสึกิผายมือออก

ชายทั้งสองคนยืนจ้องหน้าด้วยความตะลึง

"นาย เค" 

"ฮารุ ฮารุใช่ไหม ฮารุฉันขอโทด ฟังฉันก่อ...."พี่ชายรีบจับมือน้องสาวของตนเองและรีบหนีจากเคทันที

"ฮารุจังจู่ๆเป็นอะไรไปเนี่ย"มิสะถาม

"อย่าไปเข้าใกล้เจ้าตัวประหลาดนั่นอีก เชื่อพี่และตามมา"พี่ชายเป็นห่วงน้องสาวมาก

"แต่ว่า..."

"ไม่ต้องถามอะไรมากรีบตามมาสักที"ฮารุได้ตะคอกใส่น้องของตัวเอง

"ไม่นะ ผมไม่ใช่ตัวประหลาด ผมแค่จะขอโทด"ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง จากนั้นน้ำตาก้ได้ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ฮึก....ฮึก......นายทิ้งฉันอีกแล้ว นายโทษฉันอีกแล้ว"ชายหนุ่มครำ่ครวญ

@ คฤหาสณ์ ชิโทริอิ

..............................................................

ทุกอย่างเป็นไปโดยความเงียบ

"มิสะ พี่ขอโทดนะที่พี่ว่าเธอไป"

".........."

"แต่พี่ไม่อยากให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้านั่นนะ"

"ทำไมล่ะค่ะ"

"เจ้านั่นมันคือปีศาจนะ มันทำให้พ่อแม่ของเราต้องตาย"

"ฉันไม่มีทางเชื่อหรอก ท่านพ่อกับท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้ต่างหาก ท่านพ่อท่านเเม่ยังมีความสุขดี  ยังไม่ตายซักหน่อย เดี๋ยวท่านก้ฟื้นแล้วล่ะ รออีกนิดเดียวนะฮารุจัง"

"พอได้แล้ว!!!!"

"ฮึก............ฮึก..............ฮึก ศพก้หาไม่เจอ 5 ปีแล้วนะ ไม่มีทางฟื้นหรอก"

เพี๊ยะ  

เสียงฝ่ามือกระทบลงบนหน้าของชายผู้เป็นพี่จนล้มลง

"ที่หาไม่เจอเพราะว่ายังไม่ตายต่างหากล่ะ"

ปัง!!

เสียงประตูห้องปิด  เด็กน้อยผู้ร่าเริงตอนนี้กลายเป็นคนที่มีแต่ความทุกข์ไปแล้ว

"ท่านแม่คะ ท่านแม่จะต้องกลับมาใช่ไหมคะ"สาวน้อยได้แต่นึกถึงคนที่จากไป

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา