สุดแค้นแสนรัก

[LIQUEUR]
     แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าขาวซืดของคนตัวเล็กแต่ร่างบางที่ผมกอดอยู่ไม่มีที่ท่าทีที่จะตื่นขึ้นมาเลย สงสัยเมื่อคืนผมจะรุนแรงกับเนบิวไปหน่อย ไม่รู้ว่าเช้านี้จะลุกไหวรึป่าว นานๆผมกับเนบิวจะได้ออกมาเที่ยวกันแบบนี้เพราะผมมีผับที่ต้องดูแล ไหนจะเรียนอีกปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วผมก็จะเรียนจบล่ะอยากจะจบไวๆจะได้ทำงานและจะได้ดูแลเนบิวอย่างเต็มที่

          "พี่ริเคียว ปวดหัว" คนตัวเล็กเขย่าแขนผมเบาๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
          "เดี๋ยวไปหายามาให้ วันนี้คงไม่ได้ไปดำน้ำดูประการังกะพวกนั้นแล้วล่ะ" ผมพูดพร้อมลุกขึ้นเพื่อไปหายามาให้เบิวกิน
          "ก็เพราะใครล่ะ" อ้าว งอลกันซะงั้นผมผิดตรงไหนเนี่ย

[NEBULA]
     และแล้วเช้านี้ผมก็ป่วย เยี่ยมจริงๆอดดำน้ำดูประการัง อดเที่ยวถึงแม้ผมจะไม่ชอบทะเลแต่ผมก็ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าไม่ชอบประการัง อยากจะบ้าตายทำไมผมต้องมานอนอุดอู้อยู่ในห้องด้วยก็ไม่รู้ ปวดทั้งหัวปวดทั้งสะโพก
          "อ่ะ กินยาซะ จะได้หายไวๆ" ผมไม่ชอบกินยามากๆเลยล่ะ เวลาไม่สบายผมชอบนอนเฉยๆมากกว่า เดี๋ยวมันก็หายเองไม่เห็นจำเป็นต้องกินยาเลย
          "ไม่กิน อยากนอน" ผมนอนหันหลังให้พี่ริเคียว
          "เนบิว กินยาจะกินดีๆหรือจะให้ป้อน" ห๊ะ! ป้อนหรอผมเลือกกินเองดีกว่าแอบอมไว้แล้วค่อยไปคายทิ้งในห้องน้ำล่ะกัน พี่ริเคียวป้อนที่ไรเหมือนชาวบ้านซะทีไหนล่ะก็พี่แกเล่นใช้ปากป้อนใครจะไปอยากให้ป้อน
          "ผมกินเองก็ได้ พี่ไม่ต้องป้อนหรอก" ผมหยิบยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามนิดหน่อยและแอบอมยาเอาไว้ อยู่ๆพี่ริเคียวก็คว้าคอผมเข้าไปแล้วกดจูบลงมาพร้อมกับเอาลิ้นร้อนๆเกี่ยวตวัดไปมาในโพรงปากของผม ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องเจอกับเม็ดยาที่ผมแอบอมไว้     พี่ริเคียวไม่รอช้ารีบใช้ลิ้นดันเม็ดยาเข้ามาเพื่อจะให้ผมกลืนแต่ผมก็ไม่ยอมเช่นกันดันเม็ดยาเข้าไปในปากพี่ริเคียว กลายเป็นว่าตอนนี้เราสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายพ้ายแพ้เพราะเริ่มเหนื่อยและหาใจไม่ทันก้เลยต้องยอมรับชะตากรรม
          "กินง่ายๆตั้งแต่ที่แรกก็สิ้นเรื่อง" หึยังมีหน้ามาพูดก็รู้ว่าผมไม่ชอบกินยา ยังจะมาบังคับกันอีก
          "ชิ นอนดีกว่า ฝากบอกเพื่อนๆด้วยว่าผมไม่สบาย"

     เราอยู่ที่ทะเลกันต่ออีกสองวันแล้วก็กลับ ซึ่งตอนนี้อาการผมก็เริ่มดีขึ้นแล้ว และก็กลับมาเรียนตามปกติ พี่ริเคียวก็เช่นกันยุ่งจนหัวหมุน อ่อ ลืมบอกไปว่าผมกับพี่ริเคียวเราเรียนกันคนล่ะคณะ พี่ริเคียวเรียนคณะวิศวะอุตสาหการส่วนผมเรียนคณะสถาปัตย์ ของผมงานก็เยอะทุกวันเหมือนกัน เล่นเอาแทบไม่ได้หายใจหายคอกันเลยทีเดียวแต่โชคดีที่ผมมีพี่รหัสที่แสนดี ค่อยให้คำแนะนำตลอด
          "เนบิว คืนนี้กินเหล้าที่ผับพี่ริเคียวกันป่ะ" ฟามเมอร์เอ่ยชวนผมขณะที่เรากำลังเก้ฐของเพื่อจะกลับบ้าน
          "อ่อ ได้ๆ กี่โมงล่ะแล้วมีใครไปบ้าง แต่กูกินได้ไม่เยอะนะโว๊ย แม่งยังไม่หายไข้เลย"
          "กูว่าแล้ว ว่าพวกขี้โรคแบบมึงต้องไม่สบายเล่นน้ำแค่นี้ แม่งไข้แดก" ไปนาวพูดซ้ำเติมผม มันนี่ตัวดีเลยรู้ว่าผมไม่สบาย พอกลับจากไปดำน้ำดูประการังมันก็นั่งโม้ให้ผมฟังเป็นวันๆว่าสนุกอย่างโน้นสนุกอย่างนี้ สวยอย่างโน้นสวยอย่างนี้
          "เอ่อออออ กูมันขี้โรค ก็ยังดีกว่ามึงไอหื่นกามมม"
          "เอ้าๆ เด็กเลิกทะเลาะกันได้แล้วครับ ไปๆคืนนี้เจอกันที่ผับพี่ริเคียว ใครเบี้ยวใจหมานะครับ" ไอจิ๊กซอร์รีบมาห้ามทัพก่อนที่ผมกะไอนาวจะทำสงครามน้ำลายกันมากว่านี้
          "กูไม่ไปนะ ยอมใจหมาว่ะ" อ้าวมาอิมันมาแนวไหนเนี่ยปกติไม่เคยพลาดนะ
          "มึงอย่ามาดราม่าถ้ากูไปมึงก็ต้องไป" อยู่ๆไอฟามเมอร์ก็พูดเสียงแข็งใส่มาอิ
          "มึงมีสิทธิ์อะไร มาสั่งกู" นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย พวกผมสามคนมองหน้ากัน  เลิกลั่ก มันสองคนเป็นอะไรกันหว่า
          "เอ่อ พวกมึงกูว่าวันนี้เราบ้านใครบ้านมันเถอะไว้วันอื่นก็ได้" แน่นอนว่าจิ๊กซอร์ต้องเป็นผู้กู้สถานการณ์ ให้กลับมาดีขึ้น
          "ไม่ กูจะไปวันนี้ แล้วมึงก็ต้องไป" นั่นไงยอมซะทีไหน ไอฟามเมอร์นี่แม่งโคตรโหด ผมว่ามันสองคนต้องมีอะไรแน่ๆเลย หรือมันทะเลาะกันรึป่าว ไอฟามเมอร์ต้องแอบไปมีชู้แน่ๆเลย ผมว่ามันคบกันชัวร์(ยังไงของมึงเนี่ยเนบิว)