Don't tell you ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะบอกรักเธอ.

 "อันยองค่า~ ^0^ บราวนี่ แบล็คค่ะ ^_^" 

 "อร้ายยยย น่ารักจังเลยย >////<" : ผู้หญิงคนที่ 1 เอ่ย

 "ขอบคุณค่ะ ^_^;" 

 "แอร๊ยยยย!! ยัยตัวเล็กเด็กน่ารัก >_<" : ผู้หญิงคนที่ 2 ทัก

 "อ่า..ขอบคุณค่ะ ^o^;;" 

   ฉันขอบคุณเพื่อนมาเป็นชั่วโมงไม่เป็นเวลาอันเรียนเพราะฉันเป็นเด็กใหม่ที่นี่และพึ่งเข้ามาแนะนำตัวอย่างไร้เดียงสาสิ้นดี! ตั้งแต่ฉันนั่งมาตั้งแต่คาบแรกก็มีแต่หนุ่มๆและสาวๆมากมายต่างเข้ามาจุกจิกจู้จี้กับฉันมากเกินไปพวกเขาตาวาวเวลาคุยกับฉันตลอดเลย -..- มันเลยทำให้ฉันเสียความมั่นใจของตัวเอง แต่เพราะคำชมมากมายจากผู้หลงรักในตัวฉันมันก็ทำให้ฉันแอบยิ้มเล็กน้อย >0< ต่อให้ฉันจะโดนคนชมมาเยอะก็เถอะ ฉันก็รู้สึกดีเหมือนกันน้าาา >///< 

 "ดีจ้าาาา ^.^" 

 อยู่ๆก็มียัยผู้หญิงหัวสีชมพูคนนึงหันมาทักฉันด้วยความที่ฉันสะดุ้งเล็กน้อย O_O 

 "เอ่อ...ดีจ้าา ^-^" 

 "เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ?!" 

 เด็กเก่ามั้งคะ -*- 

 "อ่อ...ใช่ค่ะ มีอะไรหรอ?..." 

 "ปล่าวหรอกจร้า ฉันแค่ลองถามดูเฉยๆน่ะ ^_^*" 

 "แล้วนี่เธอชื่ออะไรหรอ?! O_o?" 

 "อ่อ...ชื่อฉันน่ะเหรอ.." 

 "เอ่อ...อายุมั้ง - -*" 

 "ฮ่ะๆ มิคาริน่ะ ^^" 

 "เอ๊ะ? แปลกจังทำไมที่นี่มันมีแต่ชื่อเกาหลี-ญี่ปุ่นล่ะ?!" 

 "ก็เพราะว่าที่นี่เป็นโรงเรียนญี่ปุ่นน่ะสิ -.-" 

 "อ่อ? (อึนไปเลย *-*)" 

 "แล้วนี่เธอชื่ออะไรล่ะ" 

 "อ่า..บราวนี่" 

 "ว้าว..เธอเป็นคนฝรั่งเหรอ >0<" 

 "อ่า..ก็ใช่นะ ^0^" 

 "แล้วมาเรียนที่นี่ทำไมอ่ะ O_o?" 

 ยัยนี่ๆมันขี้สงสัยจริ๊งๆๆ T///T 

 "เอ่อ..ไม่รู้สิ แต่ช่างมันเถอะว่าแต่ว่าวันนี้ไปทานข้าวด้วยกันไหม? ^-^" 

 "นี่เธอชวนฉันหรอ?" 

 "ชวนหมามั้ง -_-" 

 "ตกลงฉันไป >///<" 

   ฉันเริ่มรู้สึกแปลกกับคนที่นี่ตั้งแต่เข้ามาในคลาสแล้วล่ะ ยัยมิคาริไรนั่นก้อดูเหมือนจะบ้าและโรคจิตพอกับยัยคู่รักซาดิสสองคู่นั่นเลย ชอบวกคำถามแล้วตอบ บ้าป่ะเนี่ย~!! -0- แต่เชื่อเถอะ!! ยังไงฉันก็ชวนยัยนี่มาทานข้าวแล้ว ฉันว่าอีกไม่นานฉันกับเธอต้องเป็นเพื่อนกับฉันแน่นอน (วัดจากความโรคจิต -*-) เฮ้อ~ โรงเรียนนี้มันโรคจิตไปแล้ว ToT 

 ณ โรงอาหาร ...

 "นี่ๆ บราวนี่ทำไมเธอกินแต่ขนมล่ะ?" 

 "ก้อ..มันอร่อยนี่~" 

 "แต่ฉันเห็นเธอกินมาเยอะแล้วนะไม่เห็นเธอจะคิดข้าวเลยสักนิด!!" 

 "เดี๋ยวฉันกินน่าเธอไม่ต้องห่วงหรอก~" 

 "ป่าว! ฉันไม่ได้ห่วงเธอฉันห่วงร้านขนมนั่นตั้งหากล่ะ เธอซื้อหยั่งกับพายุแน่ะ =[]= " 

 นี่ฉันผิดเรอะ!!!:(

 "ก็ฉันชอบกินอ่ะ T^T" 

 "ระวังนะเดี๋ยวเธอก็ปวดท้อง *0*" 

 "อื้อ~ *-*" 

  ว่าแล้วฉันก็กินต่อไปอย่างไม่รู้จักพอก่อนจะที่ฉันสายตาฉันจะจับมองไปที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งน่ะ

 "นี่มิคาริ!?" 

 "หืม?" 

 "เธอรู้จักกลุ่มผู้ชายพวกนั้นไหมอ่ะ?" 

 ...ว่าแล้วฉันก็ใช้มือชี้ไปที่พวกเขา

 "อืม...เท่าที่ฉันรู้มานะพวกเขาเป็นพวกนักเรียนฮอตน่ะ" 

 "ยังไงหรอ?" 

 "-..- ก็แบบว่าพวกเขาเป็นพวกหนุ่มที่หล่อและฮอตมากที่สุดและการเรียนที่โคตรสูงด้วยล่ะ ><" 

 "อ๋อ~" 

 "ทำไม? สนใจหรอ:)" 

 "หะ..หาาา -0- ปล่าวสักหน่อยนะ!!" 

 "ฮิฮิ~ ก้อเงี้ยอ่ะนะ เวลาที่ผญ.โดนแซวก้อชอบปฏิเสธกันทั้งนั้นแหละแต่ความจริงมันตรงกันข้าม" 

 "แต่ฉันพูดจริงๆน้าา >_<" 

 "^3^ ช่างเถอะฉันว่าเรากลับขึ้นห้องกันดีกว่า" 

 "เอ๊ะ! จริงด้วยสิงั้นกลับกันเถอะ.." 

   เมื่อฉันเห็นนาฬิกาที่มันกำลังบอกว่า 'ใกล้หมดเวลาพักแล้ว' ฉันกับมิคาริเลยรีบวิ่งกลับเข้าคลาสเรียนอย่างฉับพลัน!! เพราะเดี๋ยวไม่มีเวลาฟังเพลงน่ะ~ (ถึงขนาด -0-) พวกผู้ชายพวกนั้นเป็นหนุ่มฮอตน่ะหรอมิน่าล่ะหน้าถึงได้ทำเอาผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับละลายไปเลยทีเดียว *~* มีแต่ฉันกับมิคาริเท่านั้นแหละที่ไม่ได้มองพวกเขาเพียงแค่ชำเลืองเท่านั้น แต่...เดี๋ยวก่อนนะ!! ตอนที่ฉันมองพวกเขา ฉันเห็นผู้ชายคนนึงหน้าตามันโคตรคุ้นมากเลยอ่ะ >0< ฉันว่าต้องเป็นผู้ชายคนเมื่อเช้าแน่ๆเลย มิน่าล่ะตอนที่ฉันดูมันเป็นห้องเรียนเกาหลีที่ติดดาวระดับ 5 ดาวเลยอ่ะ กระต้ากๆ (ไม่ใช่ไก่ -_-;;;) แต่ช่างมันเถอะตอนนี้ฉันต้องไปนั่งฟังเพลงซะแล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดสิคะ ชิชิ~~!!!

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - > Follow it :)