นางพญาปิศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 11 ฬ่อก๊ก

ตะวันเลื่อน เดือนคืนผ่าน

นางจิ้งจอกต๋าจีเฝ้าแทบพระบาทของเจ้าแม่หนี่วาถึงสิบปี โดยทำหน้าที่มิได้บกพร่อง ทั้งการเข้าเฝ้าถวายรายงานก็ไม่ขาด หน้าที่ที่คอยรับฟังคำอธิษฐานของมนุษย์ก็มิได้บกพร่อง จิตกำหนัดแบบปิศาจก็เลือนราง มีไอเทพเข้าปกคลุม ผิวนวลเนียนเปล่งปลั่ง ใบหน้างามงดหยาดเยิ้มยิ่งกว่านางฟ้านางสวรรค์ กลิ่นกายอายปิศาจก็หายไปแทบไม่เหลือ เป็นที่ต้องตาของบรรดามวลเทพทั้งหลาย ซึ่งน่าแปลกที่ปิศาจเช่นนางใช้เวลาเพียงสิบปีก็กลายเป็นกึ่งเทพได้รวดเร็วอย่างนี้

กิริยามารยาทก็หมดจดงดงาม ทั้งเก่งด้านร่ายรำเป็นที่โปรดปรานของเหล่าเทพและเจ้าแม่ยิ่งนัก แต่แม้เทพองค์ใดจะเผยใจใคร่รู้จัก นางจิ้งจอกก็มิได้ตกลงปลงใจสเน่หา ยังคงมีอาการนอบน้อมทำท่าทางถวายบังคมพลางสรวลน้อยๆราวกับขมขื่น ก่อนจะลาลงกลับมารักษาหน้าที่ยังโลกมนุษย์ ท่าทีดังนั้นบาดใจเทพผู้เป็นชายทั้งหลาย แลเจ้าแม่หนี่วาก็เห็นประหลาดเพราะแม้นนางจิ้งจอกจะร่ายรำงดงามได้สวยงามและมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่ก็หาได้เป็นยิ้มที่ออกมาจากใจ หากเป็นยิ้มที่ขมขื่นน้อยๆ แต่กระนั้นรอยยิ้มนั้นก็ราวกับกระทำมนต์สเน่ห์กับเทพหนุ่มๆอยู่เนืองๆ

ปิศาจไก่ และปิศาจพิณถวายบังคมต่อหน้าเจ้าแม่หนี่วาและกล่าวอย่างนอบน้อมว่า

“ข้าน้อย ไก่เหลิน” ปิศาจไก่กล่าว

“ข้าน้อย หม่าผิง” ปิศาจพิณกล่าว

“ถวายบังคมเจ้าแม่หนี่วา -- ” เจ้าแม่โบกมือให้ยืนขึ้นตามสบายด้วยพระพักตร์ที่อ่อนโยนเปี่ยมพระเมตตา

“แล้วต๋าจีเล่า – ใยมิมาพร้อมกันนั้น” ขาดพระดำรัสนั้น ตาลจีเดินเข้ามาด้วยอาการนอบน้อม คุกเข่าลงและกล่าวด้วยเสียงน้อมรับผิดทุกประการ

“ข้าน้อยต๋าจี ถวายบังคมเจ้าแม่หนี่วา – ข้าน้อยมาสายกว่ากำหนด ขอเจ้าแม่โปรดลงพระอาญาเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างสืบไปเถิด”

“เราจะลงโทษตัวโดยมิได้ไต่สวนได้ฤา อันตัวเรานั้นสูงแลต่ำเราล้วนรักทั้งสิ้น กฎสวรรค์แม้นศักดิ์สิทธิ์แต่ก็มิอาจผลาญคนดี – เพราะอันใดตัวถึงมาสายเล่า”

“ข้าน้อยมัวแต่เฝ้าติดตามนางผู้หญิงตระกูลยากจนผู้หนึ่งชื่อ สกเกี้ยว ซึ่งบนบานที่ศาลว่าขอให้บิดามารดาหายจากโรคภัยไข้เจ็บ โดยจะอุทิศชีวิตตนเป็นเครื่องถวาย แลจะทำการบูชายัญตัวเองที่เนินเขาโบยเองสัน ข้าน้อยเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงนั้นกระทำการอันจะเป็นบาปติดบิดามารดาดังนั้นมิควร จึงแปลงกายเป็นแม่สุนัขตาบอดที่ร้องหาลูก ในทีแรกหญิงผู้นั้นก็มิเข้าใจ แต่เมื่อผ่านไปพักหนึ่งนางจึงตระหนักได้ว่า บิดามารดาที่ขาดบุตรก็เปรียบดังแม่สุนัขตาบอดเรียกหาลูกฉะนั้น เมื่อนางขบคิดได้ว่า แม่สุนัขมีชีวิตสืบไปแต่ก็ขาดลูกแลไร้ดวงตา ก็เปรียบเข้ากับบิดามารดาที่ต้องว้าเหว่และมืดบอด เมื่อนางคิดได้ดังนั้นก็รีบกลับไปยังบ้าน และดูแลปรนนิบัติบิดามารดาจนหายดีในอีกสองปีต่อมา ข้าน้อยเฝ้าติดตามเกรงนางจะท้อแท้ต่อการปรนนิบัติพัดวีบิดามารดา – จึงมาช้าดังนี้ – ขอพระแม่โปรดลงโทษข้าน้อยที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ โดยมิปล่อยให้เป็นไปตามวิถีแห่งกรรม”

เจ้าแม่หนี่วาทรงสรวลอย่างทรงพระเมตตา แลตรัสว่า “อนึ่งการที่ตัวลงไปช่วยครอบครัวนั้นก็เป็นวิถีแห่งกรรมอีกหนึ่งวัฏจักร – ในอดีตชาติอันไกลโพ้น ก็แลหญิงนางนั้นให้ข้าวหนึ่งมัดกับตัวแลดูแลตัวจนหายดีดอก วัฏจักรจึงหมุนให้ตัวเข้าสู่วิถีกรรมแห่งหญิงนั้น”

“ขอบคุณเจ้าแม่ที่ทรงเพิ่มปัญญาให้ข้าน้อย – เมื่อเข้าใจได้ดังนี้ข้าน้อยก็ยินดีรับทัณฑ์อย่างไม่ขัดขืน -- ”

“อย่าได้กล่าวดังนั้นเลย เป็นตัวที่ใส่ใจมนุษย์ดังนี้ดอก ครอบครัวของนางถึงบริบูรณ์พูนสุขและกราบไหว้เราดังนี้ – เราปรารถนาจะให้รางวัลกับตัว เพราะเห็นว่าตัวทำงานหนักจนเหนื่อย บรรดานายกองแม่ทัพสวรรค์ก็มาเฝ้าเราเช้าเย็นกราบกรานเราเพื่อทาบทามตัวไปเป็นชายา ตัวจะได้หยุดงานที่โลกมนุษย์แลเสวยทิพยศเป็นเทวีดังนี้ เพื่อสมกับคุณงามความดีแห่งตัว” เจ้าแม่หนี่วาตรัสพลางหยิบน้ำทิพย์เพื่อจะพรมให้พร แต่นางจิ้งจอกรีบโขกศีรษะบนพื้นและกล่าวด้วยเสียงโศกสลดว่า

“เจ้าแม่ตรัสดังนี้ราวกับจะติข้าน้อยว่าปฏิบัติงานมิดี หากข้าน้อยจะต้องออกจากหน้าที่นี้จริงแล้วไซร้ขอให้เจ้าแม่สังหารชีวิตข้าน้อยจะดีกว่า -- ” ว่าแล้วนางจิ้งจอกก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นรำพันร่ำไห้ปานจะขาดใจเป็นที่น่าเวทนาสงสารยิ่งนัก เจ้าแม่ประหลาดพระทัยเป็นล้นพ้น เพราะงานที่โลกมนุษย์นั้นทั้งหนักแลเหนื่อยหนักหนา จึงตรัสอย่างเมตตาว่า

“เราปรารถนาจะให้รางวัลตัวดอก หาใช่ติเตียนตัวไม่ หากตัวยินดีจะรับงานเฝ้าศาลแห่งเราต่อ เราก็ยินดี – แต่เรานั้นออกปากจะให้พรตัวแล้ว หากมิให้ตามว่าก็คงเสียสัจจา – ตัวอยากได้พรใดจงว่ามาเถิด เราจะให้ตามใจตัว”

“หามิได้เพคะ – พระแม่ปราณีข้าน้อยถึงเพียงนี้ ก็เป็นที่สุดแห่งชีวิตข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยมิปรารถนาพรใดๆ เพียงอยากรับใช้พระแม่ตลอดไปเท่านี้ -- ”

“ตามใจตัวเถิด – เราจะให้พรตัวไว้ แลเมื่อใดตัวมีเรื่องใคร่ครวญขอ ก็ขอให้ตัวมาบอกกับเราได้ทุกเมื่อ”

ปิศาจทั้งสามถวายบังคมลาเจ้าแม่หนี่วา และลงจากสวรรค์มาที่โลกมนุษย์เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตามเดิม

“หนนี้ไปแปบเดียวเองนะขอรับ ท่านต๋าจี” ฬ่อก๊ก จิ้งจอกสองหางหนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มออกมาต้อนรับเจ้านายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อืม – งานเป็นยังไงบ้างเจ้าฬ่อ” ต๋าจีถามและตรวจงานด้วยสีหน้ากึ่งๆไร้ชีวิตชีวา

“ก็เป็นปกติดีขอรับ -- ”

ทันใดนั้นเอง นางจิ้งจอกทำจมูกฟุดฟิด และมองไปยังทางเข้าของศาลเจ้าแม่ ก่อนจะโยนงานให้ฬ่อก๊กและหลบลงไปใต้ศาลพร้อมกับบอกว่าต้องการพักผ่อน แต่สาเหตุที่แท้จริง – ฬ่อก๊กรู้ดี

จงเซิ่น จากหนุ่มน้อยหน้าคมเข้มหล่อเหลา บัดนี้เป็นหนุ่มใหญ่เชื้อสาย จงเหลง ทหารเอกแม่ทัพใหญ่แห่งไซ่เอวี๋ยนอ๋อง มียศเป็นทหารตรี และเจ้าเมืองไป่เสว คงตำแหน่งหนุ่มหล่อที่สุดแห่งแคว้นเย่ หนุ่มหล่อผู้นั้นเดินมากับบริวารมากมายเพื่อเซ่นบวงสรวงขอให้ทัพของบิดาที่รับบัญชาจากอ๋องไซ่ ให้ไปขัดตาทัพของพระเจ้าโจ้วหลาง รัชทายาทแห่งราชวงศ์ซาง จงเซิ่นมากราบไหว้บวงสรวงทุกวันมิได้ขาด –

ฬ่อก๊กกระดิกหูก่อนจะมองแม่ทัพหนุ่ม ต๋าจีหลบทุกครั้งที่แม่ทัพจงเซิ่นมา แต่กระนั้นฬ่อก๊กก็รู้ดีว่าต๋าจีกำลังขดตัวนอนบนหางฟูๆและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ  -- มันน่าแปลกที่ท่านต๋าจีที่ฬ่อก๊กรู้จักเปลี่ยนไปมากมายเช่นนี้

ท่านต๋าจีเงียบขรึมขึ้น กระนั้นก็ยังคงกอดเขา ลูบหูของเขาเล่นเป็นบางครั้ง ไม่ทำรุนแรงกับเขา ไม่พูดจาไม่ดีกับเขา – และไม่มีอะไรกับเขา มันเป็นช่วงเวลาตั้งนานนม ฬ่อก๊กจดจำครั้งสุดท้ายที่ต๋าจีกอดเขาด้วยร่างอันเปล่าเปลือยได้เลือนรางเต็มที่ -- จะว่าไปมันก็ตั้งแต่ครั้งที่ฬ่อก๊กทำน้อยใจเรื่องจงเซิ่นเป็นครั้งแรกนั่นแหละ

ฬ่อก๊กรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ว่าเขาอยากให้ต๋าจีกลับมารักใคร่กับเขา ไม่ได้อยากให้ต๋าจีกลับมาโหดร้ายดังเดิม – แต่เขาไม่ได้อยากให้ต๋าจีเป็นอย่างนี้ ราวกับนางเป็นร่างไร้ชีวิต – มันจืดจางสิ้นดี

อย่างน้อยที่สุด ฬ่อก๊กก็อยากเห็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริงของเจ้านายอีกครั้ง แม้จะเป็นรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ก็เถอะ – เพราะนั่น คือต๋าจีที่ฬ่อก๊กหลงรัก --

ฬ่อก๊กระดิกหางทั้งสองขณะนั่งจดคำอธิฐานของจงเซิ่นไปพลางๆ และขบคิดวิธีทำให้ต๋าจีร่าเริงไปพลางๆ แต่เรื่องการรบงี่เง่าของมนุษย์เป็นเรื่องสุดแต่ชะตาฟ้าจะกำหนด ฬ่อก๊กชั่งใจอย่างเหนื่อยหนักก่อนจะเข้าไปหาเจ้านายเมื่อมนุษย์คนสุดท้ายอธิฐานเสร็จและจากไป

“ท่านต๋าจีขอรับ” ฬ่อก๊อลองหยั่งเชิงเรียกเจ้านายด้วยรอยยิ้ม

“อะไร --” ต๋าจีขดตัวนอนและหันหลังให้ฬ่อก๊ก

“วันนี้ท่านจงเซิ่นก็มาขอให้ท่านจงเหลงปลอดภัยและกลับมาในเร็ววันนะขอรับ”

“เหรอ – แล้วไง” น้ำเสียงไม่ใส่ใจของต๋าจีราบเรียบดังเดิม

“แต่จากคำอธิฐานของบริวารของท่านจงเซิ่น ข้าจับใจความได้คร่าวๆว่า ท่านอ๋องไซ่จะเรียกท่านจงเซิ่นไปเป็นกองหนุนท่านจงเหลงนะขอรับ” ฬ่อก๊กกระดิกหางเล็กน้อยและมองต๋าจีที่เงียบไป “เมื่อตะกี้เอง ท่านยมทูตหัววัวหัวม้าก็จะมารับวิญญาณที่หน้าศาลเพราะถึงฆาตของมนุษย์แก่ๆคนหนึ่ง แต่ข้าน้อยขอร้องว่าโปรดต่อชีวิตให้นางวันหนึ่งให้นางทำความดีก่อนตายเถิด เพราะนางมากราบไหว้เจ้าแม่หนี่วาทุกวัน ท่านยมทูตทั้งสองก็อนุญาตและแก้ให้นางถึงฆาตพรุ่งนี้ในยามเย็นแทน”

“น่าสงสารนางนะ” ต๋าจีลุกขึ้นนั่งและเหม่อมองไปยังปากถ้ำ ใจของนางเป็นห่วงหญิงแก่อย่างแท้จริงไม่ได้เสแสร้ง เป็นภาพที่ฬ่อก๊กไม่เชื่อว่าจะได้เห็นหากเป็นเมื่อก่อน -- สิบกว่าปีที่แล้ว

“บังเอิญ ตอนที่กำลังแก้วันตายของนางนั้น ข้าน้อยเหลือบเห็นวันสิ้นอายุไขของท่านจงเซิ่นด้วย -- ” ฬ่อก๊กรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกในรอบสิบปีเมื่อสายตาของนางจิ้งจอกตวัดมายังเขา แม้ไม่มีคำถามแต่ฬ่อก๊กก็อึดอัดจนไม่อาจนิ่งเงียบต่อไป จึงเอ่ยว่า “คำนวณแล้ว – ก็น่าจะช่วงเดียวกับหลังจากท่านจงเซิ่นยกทัพไปสมทบกับท่านจงเหลงพอดีนะขอรับ – อาจจะเสียชีวิตในที่รบก็เป็นได้”

จู่ๆประกายที่ทำเอาฬ่อก๊กอยากวิ่งหนีก็สะท้อนหลังม่านตาของต๋าจีก่อนที่มันจะหายไปอย่างลึกลับ ต๋าจีน้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้ม ก่อนเธอจะแตะๆแก้มตัวเองและทำหน้าสงสัย

“นี่ – ข้ากำลัง -- ร้องไห้หรือ --” สิ้นเสียงนั้นต๋าจีก็ซบหน้ากับหางฟูและร้องไห้เงียบๆไป

ฬ่อก๊กถึงกับอึ้งเมื่อเห็นเจ้านายร้องไห้เป็นครั้งแรก เขาทำอะไรไม่ถูก – ไม่รู้ว่าจะปลอบ – หรือ – ทำอะไรดี ในหัวของฬ่อก๊กวิ่งพล่านด้วยวิธีการที่จะทำให้เจ้านายหายโศกเศร้า

ในที่สุด ฬ่อก๊กก็คิดแผนการออก ฬ่อก๊กก้าวช้าๆเข้าไปใกล้ต๋าจีและคลอเคลียหางอย่างแผ่วเบา ต๋าจีก็ดึงฬ่อก๊กเข้าไปกอดและซบอกร้องไห้อยู่อย่างนั้น

“นายท่าน – โปรดอย่าเสียใจไปเลย ข้ามีแผนการหนึ่งที่จะต่ออายุให้กับท่านจงเซิ่นได้” ฬ่อก๊กบอกอย่างใจเย็นขณะเช็ดน้ำตาจากแก้มของเจ้านาย ต๋าจีสบตากับฬ่อก๊กอย่างมีความหมาย รอยยิ้มที่ฬ่อก๊กไม่เคยเห็นจากเจ้านายมาก่อนในชีวิตผุดขึ้นมาบนใบหน้ารูปสวยนั้น – เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฬ่อก๊กเจ็บแปลกๆที่หน้าอก

“วันพรุ่งนี้เมื่อ ท่านยมทูตทั้งสองมาก็ขอให้นายท่านออกไปต้อนรับและเชิญมาที่ตำหนักใต้ศาลนี้แล้วก็จัดงานเลี้ยงบำเรอทั้งสองท่าน – แน่นอนว่างานของยมทูตทั้งหนักและเคร่งเครียดเพราะต้องคอยไปไล่เก็บวิญญาณให้ถูกต้องห้ามตกหล่น ข้าคิดว่ายมทูตทั้งสองต้องยินดีเป็นแน่ เราก็จะจัดเลี้ยงทั้งสองจนเมาหลับไป ในตอนนั้นเราก็ไปเอาบัญชีนรกมาแก้วันตายของท่านจงเซิ่นเสีย ท่านจงเซิ่นก็จะรอดตายได้”

ฬ่อก๊กอธิบายเสร็จก็เห็นรอยยิ้มดีใจและปลาบปลื้มจากเจ้านายก่อนจะถูกดึงเข้าไปซบอกใหญ่ๆของต๋าจีและถูกลูบหูอย่างอ่อนโยน

“เจ้าฬ่อ – เจ้าฉลาดมากๆเลย” ฬ่อก๊กเคลิ้บเคลิ้มไม่น้อยยามถูกเจ้านายลูบหลังหูเล่นเบาๆ “ – ข้ารักเจ้าจริงๆ”

“ไม่ใช่หรอกขอรับ” ฬ่อก๊กผละออกจากอ้อมอกของต๋าจีและเงยหน้ามองเจ้านายตาแป๋ว “กับข้า – ข้ารู้ดีว่าท่านต๋าจีรักแบบลูกน้อง”

“ไม่ใช่นะ -- ” ต๋าจีรีบพูด

“ใช่สิขอรับ” ฬ่อก๊กถอนหายใจก่อนจะกลับไปซบอกและยอมให้ต๋าจีลูบหูต่อไป “ข้านั้นรู้อยู่แล้วว่าท่านต๋าจีมีรัก – แบบคู่ชีวิตกับท่านจงเซิ่น – ส่วนตัวข้านั้นท่านต๋าจีก็รักแบบเป็นน้องมากกว่า”

“ข้าบอกว่าไม่ใช่ -- ”

“ใช่ต่างหากขอรับ -- ” ฬ่อก๊กเสียงดังเล็กน้อย จนมือของต๋าจีที่ลูบหลังหูสะดุดลง “คิดว่าข้าไม่ได้สังเกตรึขอรับ – ท่านต๋าจี – ข้าน่ะรู้ รู้ดีเลยว่า ท่านรักกับท่านจงเซิ่น แต่กลัวว่าจะทำให้ข้าไม่พอใจ เลยทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวท่านแบบนี้ มาจนสิบปีแล้ว – แต่เป็นข้าเองที่ทนไม่ได้ – ท่านต๋าจีที่ข้ารักไม่ใช่แบบนี้ ท่านต๋าจีที่ข้ารู้จักน่ะ ถ้าอยากได้อะไรก็จะทำตามใจจนกว่าจะได้สิ่งนั้นมา – นั่นเป็นส่วนที่ข้าหลงรักและเทิดทูนท่านต๋าจีจนสุดหัวใจ”

เสียงของฬ่อก๊กเงียบไป ต๋าจีลูบหูของฬ่อก๊กต่อเงียบๆ เป็นการอนุญาตให้ฬ่อก๊กพูดต่อ

“ทำตามที่นายท่านต้องการเถอะขอรับ – อย่าได้ห่วงตัวข้าเลย กลับไปเป็นท่านต๋าจีที่ข้ารักเถิด”

ต๋าจีซ้อนใบหน้าของฬ่อก๊กขึ้นมาและจ้องมองดวงตาคู่สวยนั้น ก่อนจะบรรจงจุมพิตอย่างทะนุถนอมและล้ำลึก