คว้าหัวใจยัยหงส์น้อย

ชีคจาดีนสังเกตเห็นว่า สีหน้าของรีเบ็คก้านั้นดูนิ่งและขรึม เธอดูเป็นผู้ใหญ่ไม่สมอายุเลย ผิดกับฟานเชสก้าที่ดูสดใส ในเวลานี้เค้าได้ให้เหล่านางฮาเร็มและนางกำนันมาร่ายรำให้เเขกดู คนอื่นๆก็สนใจบ้างแต่รีเบ็คก้ากลับนิ่งเฉย เธอนั่งนิ่ง ความจริงแล้วเธอหลับในต่างหาก

สำหรับรีเบ็คก้านั้น การแสดงที่โชว์เนื้อหนังมังสาเกินเหตุอย่างที่เธอกำลังชมอยู่นี้มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน เธอจึงหลับในฆ่าเวลาดีกว่า อย่างน้อยก็ได้พักสายตาสักหน่อย 

เหล่านางรำพากันร่ายรำตรงกับจังหวะเพลง วีอารองมองด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเด่นชัด เค้าไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้ ผู้หญิงพวกนี้ยอมสะบัดผ้าโชว์เพื่อเงิน 

องค์รานีกาลิด้าดูสีหน้าของรีเบ็คก้าและวีอารองออก รู้เลยว่าเด็กทั้งสองกำลังเบื่อเพราะนางเองก็รู้สึกเบื่อเช่นกัน"พวกเธอหยุดได้เเล้ว"

เหล่านางรำจึงหยุด ซารารีจึงเอ่ยถาม"องค์รานี มีอะไรติดขัดหรือเจ้าค่ะ"

"ไม่มี เพียงแต่เราต้องการจะพักผ่อนเท่านั้น”

"เจ้าค่ะ"เหล่านางรำโค้งคารวะแล้วเดินจากไป ซารารีนั้นแอบมองมาที่รีเบ็คก้าด้วยความเกลียดชัง

องค์รานีหันมาเอ่ยกับคนที่เหลือ”ไปพักได้แล้วนะ”

ฟานเชสก้ากำลังเดินกลับห้อง ลูกพี่ลูกน้องสาวได้ชิ่งกลับห้องไปแล้ว เธอจึงขอร้องให้พี่ชายฝาแฝดพาไปส่ง เลโอหันมา"พี่ไม่รู้ทางนะ"

เลออนส่ายหน้า"พี่เองก็เหมือนกัน"

“งั้นอารอง..”

เลโอเอ่ยหน้าตาย”เจ้าอารองมันกลับไปหาลูกสาวมันแล้ว”

อามุลได้ช่องจึงเสนอ"เดี๋ยวผมไปส่งเองก็แล้วกัน"

"เดี๋ยวสิ.."

"ไปเถอะฟาน ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกนะ"

พอเจ้าชายอามุลจูง(ลาก)ช่างภาพสาวไปแล้วนั้น สองแฝดจึงขอตัวกลับห้อง

ชีคจาดีนจึงจูงมือน้องสาว"มิเรน่าไปกับพี่ก็แล้วกันนะ"

"ค่ะ ท่านพี่"

พอสองแฝดแยกกลับห้องไปแล้ว ระหว่างทางที่ชีคหนุ่มจูงมือน้องสาว”เป็นอะไรรึน้องสาว ทำไมทำหน้าหง่อยอย่างนั้น”

“คุณรีเบ็คก้ากับคุณวีอารองดูเป็นผู้ใหญ่จัง ผิดกับน้องเลยนะค่ะ”

ผู้เป็นพี่คนโตลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู”มิเรน่า ทั้งคุณรีเบ็คก้าและคุณวีอารองน่ะ ล้วนแต่มีภาระหน้าที่มากกว่าเรานะ คุณรีเบ็คก้าเองก็ต้องบริหารธุรกิจของครอบครัวเพราะพ่อแม่ของเค้าไม่มีแล้ว ส่วนคุณวีอารองนั้นก็เป็นลูกผู้ชายคนเดียวของครอบครัวจึงไม่แปลกหรอกนะที่พวกเค้าจะดูเป็นผู้ใหญ่แต่สำหรับพี่นะ พี่ว่าพวกเค้าจะดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวไปหน่อยคงจะเป็นเพราะงานที่พวกเค้าทำล่ะมั้ง แต่พี่ว่าเราเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว เป็นตัวของตัวเองน่ะดีที่สุด พักผ่อนเถอะ”

ทั้งสองมาถึงห้องบรรทมของเจ้าหญิงน้อย ผู้เป็นพี่จูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์น้องสาว”ฝันดีนะ น้องสาว”

“เช่นกันค่ะท่านพี่”

อีกด้าน

ฟานเชสก้าพยายามจะแกะมือหนาของเจ้าชายอามุลที่จับข้อมือเธอไว้”ปล่อยชั้นนะค่ะ ทางนี้ไม่ใช่ทางที่จะไปห้องของชั้นนะค่ะ”

เจ้าชายอามุลรู้สึกรำคาญที่ช่างภาพสาวเดินช้าเค้าจึงจับร่างบางพาดบ่า”ว้าย!เจ้าชาย”

“เดี๋ยวจะถึงแล้วนะครับ”

ที่ๆเจ้าชายแห่งคาลอสพามาคือสวนกุหลาบที่ผลิบาน ดอกกุหลาบหลากสีที่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวน อามุลวางฟานเชสก้าลง ช่างภาพสาวมองดอกกุหลาบด้วยตาเป็นประกาย”สวยจัง”

“เงยหน้ามองฟ้าสิครับ”

“ค่ะ”ช่างภาพสาวมองบนฟ้า ก็พบกับดวงดาวที่ส่องประกายเต็มท้องฟ้า”ว้าว…สวยมากๆเลย”

“ผมน่ะจะพาคุณมาดูดาวที่นี่ไง ที่นี่เป็นที่ๆพิเศษสำหรับผม ผมจะพาคนพิเศษมาที่นี่เท่านั้นนะครับ”

คำว่าคนพิเศษทำเอาฟานเชสก้าหน้าแดง“เหรอค่ะ”

“คุณชอบมั้ย ฟาน”

“ชอบค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ”ฟานเชสก้ายังคงมองดวงดาวต่อ

เจ้าชายอามุลเด็ดดอกกุหลาบแดงมาแซมผมให้หญิงสาวแล้วฉวยโอกาสจูบพิตที่ริมฝีปากของหญิงสาวอย่างนุ่มนวลโดยที่หญิงสาวไม่ขัดขืน จูบแรกที่เธอและเค้าต่างมอบให้กัน ฟานเชสก้าผละออกจากอ้อมแขนแกร่ง”ขอโทษค่ะ”

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ แต่ผมอดใจไม่ไหวน่ะครับ”

“ชั้นว่าเราต้องศึกษากันก่อนนะค่ะ แค่รักอย่างเดียวคงไม่พอ เราเพิ่งรู้จักกันไม่นานนะค่ะ”

“ได้ครับ เราหมั้นกันก่อนนะ”

“อะ…อะไรนะค่ะ”

“พอดีผมแอบได้ยินคุณคุยกับคุณรีเบ็คก้าน่ะครับ คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะนอกใจหรอกนะครับ ถ้ากลัวเราก็หมั้นกันก่อนแล้วค่อยแต่งก็ได้ เรื่องนี้ผมโทรไปปรึกษาพ่อแม่ของคุณแล้วนะครับ พวกท่านทั้งสองเห็นดีเห็นงามกับผมด้วย”

“เจ้าเล่ห์ คุณมันเจ้าเล่ห์ที่สุด”

“ถึงจะเจ้าเล่ห์แต่ผมก็รักคุณนะ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่ห้องนะครับ”

อีกด้าน

รีเบ็คก้าเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนสีดำและปล่อยผมเสร็จก็ล้มตัวนอนในใจก็ยังคงคิด…พ่อมาที่นี่ทำไม…”จริงสิ ดอลลี่”ว่าแล้วเธอก็กดโทรศัพท์หาพ่อบ้านคนสนิททันที

คฤหาสน์สวอน

ในตอนนี้ดอลลี่กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องส่วนตัว เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น”ครับ คุณหนู สบายดีไหมครับ”

[ดอลลี่ เมื่อสามปีก่อนคุณพ่อเดินทางไปที่ไหนรึ]

“อืม…เท่าที่ผมจำได้คุณท่านไม่ได้บอกไว้นะครับ”

[เหรอ]

“ไม่ทราบว่าคุณหนูถามทำไรเหรอครับ” [ช่างเถอะ ฝันดีนะ]

“ครับ คุณหนู”

กลับมาทางรีเบ็คก้า

หลังจากที่หงส์น้อยคุยกับพ่อบ้านคนสนิทแล้ว…คุณพ่อมาที่นี่ทำไมนะ…

‘ก๊อกๆ’

“สวอนนี่ชั้นเอง”

“อารองเหรอ”

“เข้าไปนะ”

“เข้ามาสิ”

หนุ่มลูกครึ่งเดินเข้ามาในห้องของเพื่อนสาวอย่างรวดเร็วพลางบ่น”ที่เค้าห้ามผู้ชายมาห้องผู้หญิง ไม่รู้จะเคร่งกฎอะไรกันนัก”

“บ่นมากระวังแก่เร็วนะ ล็อคประตูด้วย”

“ไม่ต้องบอกชั้นก็ทำอยู่แล้ว”หนุ่มลูกครึ่งล็อคประตูก่อนจะมานั่งบนเตียง”ที่ชั้นมาจะมาคุยเรื่องคุณโรเจอร์”

“ชั้นถามดอลลี่แล้ว คุณพ่อไม่ได้บอกใครเรื่องที่มาคาลอส แม้แต่ดอลลี่”

“งั้นเหรอ ว่าแต่ทำไมเธอถึงลงทุนมาที่นี่ด้วยตัวเองล่ะ ถ้าฟานอยู่ที่นี่อย่างมากเธอก็แค่บอกเลโอกับเลออนก็ได้นี่นา และเรื่องครัวซองค์ด้วย เธอไม่เห็นต้องลงทุนมาเองเลย เธอไม่ถูกกับอากาศร้อน”

“ความลับ”

“บอกชั้นหน่อยไม่ได้รึไง”

“ไม่บอก”

“ตามใจ ถ้าต้องการผู้ช่วยล่ะก็ บอกชั้นก็แล้วกันนะ”

“โอเค”

วีอารองเดินออกจากห้องไปแล้ว รีเบ็คก้าทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนล้า แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

อัพแล้วจ้า ติชมได้ตามชอบเลยนะค่ะ  เม้นให้บางนะ