คว้าหัวใจยัยหงส์น้อย

รีเบ็คก้าตรงดิ่งมาที่โรงจอดรถโดยมีดอลลี่พ่อบ้านคนสนิทตามมาติดๆ ตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อเชิตสีขาว สวมแจ๊คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนสีดำ รองเท้าบู๊ทหนัง ดอลลี่ต้องถาม

“คุณหนูจะไปโรงแรมจริงๆรึครับ”

“ดอลลี่ ฉันปัญหานี่ฉันต้องจัดการเองค่ะ”

ว่าแล้วรีเบ็คก้าสวมหมวกกันน็อคสีดำก่อนจะขึ้นขับมอเตอร์ไซค์สีดำคันโปรดออกไป ทิ้งไว้แต่เพียงดอลลี่พ่อบ้านคนสนิทไว้เบื้องหลัง

โรงแรมนานาชาติสวอน

รีเบ็คก้าขับมอเตอร์ไซค์มาจอดที่โรงจอดรถหลังโรงแรม เธอสวมแว่นกันแดดสีชา ผมสีน้ำตาลยาวปล่อยสบายๆทำให้เธอดูเป็นสาวเท่ เธอเดินเข้ามาในโรงแรมอย่างสง่า ผู้จัดการชายวัยกลางคนโรงแรมรีบตรงดิ่งมาหาเธอ

“คุณสวอน ครับ ลมอะไรหอบมาถึงนี่ล่ะครับ”

“พอดีฉันดูจากบัญชีแล้วรายได้ภัตตาคารโรงแรม เราลดลงไปมาก เพราะอะไร”

“เอ่อ...คือ...”

ดวงตาสีฟ้าจ้องมอง อเล็กซ์ ผู้จัดการโรงแรมของเธอ ผ่านแว่นกันแดดสีชา อย่างจับผิด

“มันมีปัญหาอะไรรึ”

อเล็กซ์จึงพูดด้วยเสียงแผ่วให้ได้ยินกันสองคน

“คือว่ามีพวกก่อกวนหาว่าอาหารโรงแรมเรามีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในอาหาร ผมไม่รู้จะทำยังไง พวกนั้นขู่ว่าจะฟ้องลงหนังสือพิมพ์ครับผมเลยต้องเอาเงินปิดปากไว้น่ะครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับ”

“ทำไมไม่โทรมาบอกฉัน คุณเห็นฉันเป็นอะไร มันน่าหักเงินเดือนนักนะ”

รีเบ็คก้าตรงดิ่งไปยังภัตตาคารของโรงแรมโดยมีอเล็กซ์เดินมาติดๆ จนรีเบ็คก้าหันพูดเสียงเย็น

“ออกไปก่อน เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”

อเล็กจึงรีบเดินหนีไปทางอื่นทันที

ภัตตาคารที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราและเรียบง่าย ตั้งแต่รีเบ็คก้าเข้ามาบริหารงาน โรงแรมภัตตาคารสวอน เธอจะให้เปลี่ยนรูปแบบการตกแต่งโรงแรมภัตตาคารทุกเดือนเพื่อให้ลูกค้าไม่เบื่อ วันนี้ลูกค้ามีไม่ถึงยี่สิบคนเลย รีเบ็คก้าเลือกเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุด ดวงตาสีฟ้าที่ถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชา กำลังมองไปยังโต๊ะที่มีกลุ่มชายฉกรรจ์สี่คนในชุดดำกำลังนั่งลงสั่งอาหาร

ผ่านไปสามสิบนาที

พนักงานสาวได้ยกอาหารมาเสริฟ แต่ละอย่างล้วนเป็นของดีๆและราคาแพง รีเบ็คก้าตัดสินใจนำโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่อยู่ไกลขนาดไหนก็ถ่ายชัด มาถ่ายวิดีโอบันทึกไว้ โดยไม่ให้ใครสังเกต ...เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ง่ายขึ้น...

ตาสีฟ้าภายใต้แว่นกันแดดยังคงจ้องมองพฤติกรรมของชายกลุ่มนั้นพลางถ่ายวิดีโอไปด้วย

หนึ่งในชายกลุ่มนั้นได้ล้วงบางสิ่งออกจากกระเป๋ามันเป็นห่อกระดาษสีน้ำตาลขนาดเหมาะมือแล้วเทสิ่งที่อยู่ข้างในห่อออกมา สิ่งนั้นเป็นตะปูขึ้นสนิมหลายตัวลงในอาหาร ชายหนึ่งในนั้นเริ่มโวยวาย”เฮ้ยนี่มันอะไรกัน”

พนักงานสาวรีบวิ่งมาดู”มีอะไรรึค่ะ”

ชายคนหนึ่งตะคอก “นี่มันอะไรกัน!ทำไมมีตะปูอยู่ในอาหารจานนี้ ไปตามผู้จัดการมา”

“ไม่ต้องไปตามหรอก” รีเบ็คก้าเดินออกมาประจันหน้ากับกลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่ พนักงานสาวรีบหลบไปด้านหลังของเธอ ตัวหัวหน้ากลุ่มมองมาที่เธออย่างขำๆ “ ยัยหนูนี่มุกใช่ไหม”

“โอ้! เสียใจด้วยพอดีนี่คือเรื่องจริงนะ” รีเบ็คก้าเหยียดยิ้มที่มุมปาก”รู้สึกว่าหมู่นี้มาที่ภัตตาคารนี่บ่อยจังนะ ติดใจฝีมือพ่อครัวที่นี่มากงั้นสิ”

ลูกน้องเบอร์1 ร้องโวยวาย”อย่ามาเล่นลิ้นกับเรานะ ยัยเด็กบ้า! ถ้าแกเป็นเจ้าของภัตตาคารไหงถึงได้มีตะปูพวกนี้อยู่ในอาหารได้ล่ะห๊า!บอกหน่อยซิ!”

 ”อ้าว คุณจะโวยวายทำไมค่ะ เมื่อกี้อย่านึกว่าฉันไม่เห็นนะว่าพวกคุณทำอะไร เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ง่ายขึ้น จริงมั้ย”

รีเบ็คก้ามองไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์ที่กำลังทำท่าทีอึกอัก ลูกน้องเบอร์2 ร้องถาม”ไหนล่ะ หลักฐาน ยัยเด็กบ้า ไหนล่ะ!”

หากแต่รีเบ็คก้ายังคงนิ่งเฉย“ไม่ล่ะ ให้ตำรวจมาตัดสินดีกว่านะ เพื่อความยุติธรรม”

กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่ต่างมีสีหน้าซีดเผือกลงทันที ลูกน้องเบอร์3 จึงเริ่มไกล่เกลี่ย”เอ่อ..ผมว่าเราค่อยๆคุยกันดีกว่านะครับคุณหนู”

รีเบ็คก้ายังคงนิ่งเฉย เพื่อดูกิริยาของอีกฝ่าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา”แต่ว่าฉันอยากให้ตำรวจมาตัดสินจะดีกว่า เพราะสิ่งที่พวกคุณทำมันเลวร้ายมากและฉันอยากได้ความยุติธรรม อเล็กซ์!”

ผู้จัดการโรงแรมอเล็กซ์รีบวิ่งมาทันที”ครับ คุณสวอน”

“ โทรเรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้”

“ ครับ” อเล็กซ์รีบกดโทรศัพท์แจ้งตำรวจ

สักพัก

ตำรวจก็มาถึง ”เกิดอะไรขึ้นครับ”

หัวหน้ากลุ่มรีบปรับปรัมเด็กสาวทันที”คุณตำรวจครับ ดูสิครับ เด็กคนนี้มาปรับปรัมพวกผมหาว่าพวกผมใส่ตะปูลงในอาหารน่ะครับ”

ตำรวจนายนั้นกลับหน้านิ่ง”ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ถามพวกคุณผมถามคุณสวอนต่างหาก”

กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่ต่างหน้าเสีย รีเบ็คก้าเข้าไปกระซิบข้างหูตำรวจก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถึอให้”เปิดดูเลยค่ะ”

ตำรวจนายนั้นเปิดดูคลิปที่เพิ่งอัดมาสดๆร้อนๆก่อนจะสั่งให้ตำรวจที่เหลือจับกุมกลุ่มชายฉกรรจ์ทันที ตำรวจอีกนายหนึ่งแจ้งข้อหา“เราขอจับพวกคุณข้อหา หมิ่นประมาท “

ลูกน้องเบอร์1โวย“ไหนล่ะหลักฐาน”

ตำรวจหนุ่มเปิดคลิปที่รีเบ็คก้าอัดมาสดๆร้อนๆ กลุ่มชายฉกรรจ์หน้าซีดเผือกลง รีเบ็คก้าหันมาต่อรองกับกลุ่มชายฉกรรจ์”อืม ที่จริงฉันจะไม่เอาเรื่องพวกคุณก็ได้นะ”

“จะ..จริงเหรอ”ผู้เป็นหัวหน้าถามเธออย่างมีหวัง

“ใช่ ถ้าพวกแกจ่ายเงินคืนให้ฉันทั้งหมดก็สามล้านปอนด์ไม่ขาดไม่เกิน เอามั้ย ถ้าไม่พวกแกก็เข้าคุกไปซะ” รีเบ็คก้ารับโทรศัพท์ของตนคืนก่อนจะหันหน้าไปสั่งอเล็กซ์”อเล็กซ์ ถ้าเจอพวกแบบนี้อีกแจ้งตำรวจซะ หรือไม่ก็โทรมาบอกฉันหรือดอลลี่ เข้าใจไหม...แล้วอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

 “ครับๆ ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

รีเบ็คก้ามองไปรอบๆภัตตาคารแล้วคิดอยู่พักหนึ่ง”อ้อ ติดกล้องวงจรปิดที่ภัตตาคารด้วยเพื่อเจอแบบพวกนี้อีก เข้าใจไหม”

 ”ครับ เดี๋ยวผมจะรีบดำเนินการครับ”

“ฉันจะกลับล่ะ”

ร่างบางเดินกลับไปยังโรงจอดรถที่เธอจอดไว้ก่อนจะขับรถกลับบ้าน

พอมาถึงเธอรู้สึกแปลกใจที่มีรถยนต์สีดำจอดอยู่หน้าคฤหาสน์ หลังจากจอดรถไว้ที่โรงจอดรถแล้ว เดินเข้าคฤหาสน์ก็พบว่ามีชายสองคนในชุดสูทสีดำราคาแพงกำลังจิบชาที่ห้องรับแขกโดยมีแมรี่ แม่บ้านวัย หกสิบห้า คอยรินชาให้

“พวกคุณเป็นใคร”รีเบ็คก้าถามเสียงเรียบ

ชายผมทองในชุดสูทเริ่มแนะนำตัว“สวัสดีครับ คุณสวอน ผม แจ๊ค ไพสันเป็นคนจากMI6(หน่วยข่าวกรองของอังกฤษ)ครับ และนี่คู่หูผม อาเทอร์ คริสโจน”ชายผมทองผายมือไปยังเพื่อนผมแดงอีกคนที่นั่งจิบชาเขาโค้งศรีษะให้เธอเล็กน้อย

“พวกคุณมีธุระอะไรกับฉัน”ร่างบางถามพลางเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับอาเทอร์พลางรับถ้วยชาจากแมรี่มาจิบ อาเทอร์ยื่นซองใส่เอกสารสีน้ำตาลมาให้เธอ ร่างบางวางถ้วยชาลงก่อนจะรับซองมาเปิดดู “กริชทองคำรึ”

แจ๊คอธิบาย“ครับ กริชนี้มันทำมาจากทองคำบริสุทธิ์และใบมีดนั้นว่ากันว่าทำมาจากทองคำขาว”

รีเบ็คก้าออกความเห็นพลางดูเอกสาร”ให้เดา กริชเล่มนี้มีมูลค่ามหาศาลและสิ่งนี้มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามัญจะครอบครองได้มันเป็นสมบัติของชาติ”

อาเธอร์พยักหน้าเห็นด้วย“ใช่ครับ นี่เป็นสมบัติของประเทศคาลอส กริชชิ้นนี้คือสมบัติในตำนาน “

รีเบ็คก้าถามเสียงแข็ง“พวกคุณต้องการอะไรกันแน่ คงไม่ใช่แค่นำเรื่องสมบัติของแผ่นดินมาให้ดูหรอกนะค่ะ”

แจ๊คจึงตัดสินใจบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง“ทางเราอยากให้คุณตามหากริชทองคำเล่มนี้ก่อนอาร็อค คาเลนโซ่ ส่วนกริชเล่มนั้นแล้วแต่คุณจะจัดการนะครับ”

ร่างบางหัวเราะในลำคอเบาๆ“งานท่าจะไม่หมูเลยนะค่ะ” แต่ในใจของเธอนั้นกลับไม่ไว้ใจสองคนนี้เลย มันแปลกๆแต่เธอเก็บความรู้สึกเก่งและเป็นคนเงียบๆจึงไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดว่าอะไร ลางสังหรณ์ของเธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลจึงปฏิเสธไว้ก่อน”ขอคิดดูก่อนนะค่ะ ความจริงฉันน่ะลามือจากวงการนี้นานแล้วนะค่ะ ที่จริงพวกคุณให้นักล่าสมบัติคนอื่นทำจะดีกว่านะค่ะ ”

แจ๊คแย้งทันที“แต่คนอื่นต่างหวังในทรัพย์สินเงินทอง และนี่เป็นสมบัติของชาติอีกต่างหาก อีกอย่าง อาร็อค คาเลนโซ่น่ะร้ายแค่ไหนคุณก็รู้ดี เขาทำทุกอย่างก็เพื่อสมบัติ งานนี้ผมว่าเขาคงมีจุดประสงค์ที่ไม่ดีแน่”

รีเบ็คก้าตัดสินใจตัดบท”เอาเถอะค่ะ ไว้ฉันตัดสินแล้วฉันจะโทรไปบอก ตอนนี้ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกันค่ะ เชิญ” พูดจบร่างบางผายมือเชิญสองหนุ่มลุกขึ้นอาเธอร์ยื่นนามบัตรมาให้เธอก่อนจะพูดทิ้งท้าย”ถ้าตัดสินใจแล้วว่าจะตกลงหรือไม่ให้ติดต่อที่เบอร์นี้นะครับ”

ร่างบางรับมันมาอย่างว่าง่าย “ ขอบคุณค่ะ ”

พอลับร่างของสองหนุ่มแล้วรีเบ็คก้าเอนหลังนอนบนโชฟาทันทีพลางนวดขมับของตนก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นหันไปมองรูปภาพขนาดใหญ่ที่ติดไว้ตรงบันไดทางขึ้นชั้นสองเป็นรูปของชายที่ดูภูมิฐานในชุดสูทสีขาวผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีน้ำตาลกำลังโอบกอดหญิงสาวร่างผอมเพียว ผิวแทนอ่อน ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวปะบ่าที่ปล่อยสยาย ตาสีฟ้าในชุดเกาะอกสีขาวยาวระพื้นเธอสวมสร้อยเพชรไพลินที่เข้าคู่กับต่างหูไพลินและสร้อยข้อมือไพลิน โดยในรูป ทั้งสองคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ...นี่ก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะ... สามปีที่เธอลามือจากวงการนักล่าขุมทรัพย์ที่จริงเธอก็ไม่ได้ขัดสนเงินทองอะไรแต่เธอทำเพื่อชื่อเสียงและความสนุกถึงแม้อาจจะต่างจากพ่อของเธอไปนิด โรเจอร์ สวอน นักล่าขุมทรัพย์ เพื่อชื่อเสียงและต้องการให้คนรุ่นหลังได้เห็นสมบัติเก่าแก่อันล้ำค่า ต่างกับอาร็อค คาเลนโซ่ เศรษฐีบ่อนคาสิโน นักล่าขุมทรัพย์ที่ทุกอย่างเพื่อเงินทอง คู่แข่งตัวฉกาจของพ่อเธอ แล้วอาร็อคนั้นก็มองเธอเป็นคู่แข่งตัวฉกาจเหมือนกัน งานนี้ทำหรือก็ไม่อยากทำนักหรอก หญิงสาวตรงเข้าไปยังห้องนอนของตนก่อนจะถอดแจ๊คเก็ตตัวเก่งลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงสีขาวขนาดคิงไซต์ก่อนจะเอามือเกยหน้าผาก “ถ้าอาบน้ำซะหน่อยก็คงดี”คิดได้แล้วหญิงสาวจึงเดินไปห้องน้ำแล้วอาบ

ตกเย็น

การยิงปืนเป็นกีฬาที่เธอ รีเบ็คก้า สวอน โปรดปรานอันหนึ่ง ร่างบางกำลังถือปืนรูเกอร์เล็งที่เป้าก่อนจะยิง โดยมีดอลลี่กับแมรี่ยืนดูอยู่ห่างๆ

“ปัง! ปัง ! ปัง !”

กระสุนสามนัดที่ยิงออกมานั้นเข้าเป้าราวกับถูกจับวาง

“เยี่ยมมากครับคุณหนู ฝีมือไม่ตกเลยจริงๆ” ดอลลี่ชมพลางปรบมือ

หญิงสาวยิ้มน้อย”ขอบคุณค่ะ เย็นนี้มีอะไรกินรึค่ะ”

แมรี่ตอบ”วันนี้มี สเต็กปลาแซลมอน กับ สลัดค่ะ ของหวานก็เป็น ฟรุตทาร์ตค่ะ”

“เหรอค่ะ ดีจัง”เด็กสาวพูดก่อนจะนำปืนไปเก็บคืนที่ แล้วเดินกลับไปคฤหาสน์เพื่อทานมื้อเย็นแสนอร่อย ห้องรับประทานอาหาร มีโต๊ะอาหารไม้สักที่แกะสลักอย่างดีตั้งอยู่คู่กับเก้าอี้ไม้สักที่เข้าคู่กันคลุมด้วยผ้าคลุมโต๊ะสีขาวที่มีขอบเป็นระบายลูกไม้สีขาว ตรงกลางโต๊ะมีแจกันใส่ดอกไม้สีน้ำตาลแดงลวดลายสไตล์อินคามีดอกกุหลาบบานสีแดงปักอยู่โดยมีดอกกุหลาบตูมสีขาวปักรอบทำให้ดูสวยงามยิ่งขึ้น ตรงหัวมุมโต๊ะมีจานสเต็กปลาแซลมอนและสลัดเสริฟอยู่ รีเบ็คก้าตรงมานั่งก่อนจะเริ่มลงมือรับประทาน ระหว่างที่เธอกำลังกินสเต็กปลาอย่างช้าๆเพื่อลิ้มรสเธอเป็นพวกรักสุขภาพไม่ค่อยชอบกินเนื้อตอนเย็นนัก ถึงแม้เธอจะอ้วนยากก็เถอะ สักพักขณะที่เธอกำลังทานของหวาน ดอลลี่ก็วิ่งพรวดเข้ามา “คุณหนูครับ คุณโจเซฟเรียกให้ไปพบด่วนครับ”

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น”ด่วนรึ”

“ครับ”พ่อบ้านชรายืนยันหนักแน่น

หญิงสาวส่ายหัวอย่างระอา...คงไม่พ้นเรื่องของยัยฟานล่ะสิ... โจเซฟ ดาเดนดี้ ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของเธอ เป็นสามีของคุณอามิเกลน้องสาวของพ่อ ทั้งคู่มีลูกสามคน ชายสองหญิงหนึ่ง เลโอและเลออนแฝดสองอายุยี่สิบแปดมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารและขนมที่เยี่ยมยอด ผิดกับฟานเชสก้า ลูกสาวคนเดียว อายุห่างกับเธอถึงห้าปี แต่กลับมีพรสวรรค์ด้านการถ่ายรูปและชอบสร้างปัญหาให้เธอและพี่ๆตามไปแก้อยู่เสมอๆ

รีเบ็คก้าลุกจากโต๊ะอาหารก่อนจะไปเปลี่ยนชุดจากชุดเสือยืดกางเกงผ้าขายาวเป็นชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขาเดฟสีดำสวมทับด้วยแจ๊คเก็ตตัวเก่ง คู่กับบู๊ทหนัง แล้วขับมอเตอร์ไซต์คู่ใจไปบ้านของอา

สามสิบนาทีผ่านไปรีเบ็คก้าขับรถมาถึงคฤหาสน์คาเด่นดี้แล้ว ตระกูลดาเดนดี้ทำธุรกิจเกี่ยวกับเบเกอรรี่และร้านอาหารอิตาเลียนอันลือชื่อ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ พ่อบ้านประจำตระกูล นาม บอสตัส ออกมาต้อนรับ “เชิญครับ คุณท่านกำลังรออยู่”

รีเบ็คก้าตรงเข้าไปยังห้องรับแขกที่ตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่ตกแต่งด้วยโซฟา พรมสีขาวราคาแพง ในนั้นมีชายร่างท้วมวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าในชุดสุทสีขาวดูภูมิฐาน ผมสีน้ำตาลไหม้หยักศกตาสีเขียวผิวแทนเข้ม ใบหน้ามีริ้วรอยบงบอกถึงวัยและไว้หนวด กำลังนั่งจิบชารอเธออยู่ เธอทักทายอย่างสุภาพ“สวัสดีค่ะ ลุงโจเซฟ”

“สวัสดี เบ็ค นั่งก่อนสิ”

รีเบ็คก้านั่งลงตรงข้ามกับชายสูงวัย เขารินชาให้ก่อนจะส่งมาให้เธอพร้อมถาม”ครีมกับน้ำตาลไหม”

หญิงสาวส่ายหน้า”ไม่ค่ะ ขอบคุณ” ร่างบางรับถ้วยชามาจิบตามมารยาทก่อนจะวางลงบนโต๊ะกาแฟราคาแพง

โจเซฟเริ่มพูด”ที่ฉันเรียกเธอมาในวันนี้มีเรื่องจะให้ช่วย”

รีเบ็คก้าพูดขึ้น”เรื่องของฟานรึค่ะ”

ผู้อาวุโสพยักแล้วยกชามาจิบ”ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ฟานหายไปไหนก็ไม่รู้นี่ก็หายไปตั้งสองอาทิตย์แล้วยังไม่ส่งข่าวมาเลย ฉันล่ะปวดหัว อาของเธอน่ะทุกข์จนกินไม่ได้นอนไม่หลับจนผอมไปเยอะ เลโอกับเลออนก็ออกตามหาแล้วก็ยังไม่เจอเลย ฉันน่ะไว้ใจแค่เธอเท่านั้นแหละนะ เพราะงั้นเธอช่วยตามหาฟานเชสก้าทีนะ”

ในใจของรีเบ็คก้าแทบอยากจะเอาหัวโขกหัวให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ฟานเชสก้า ลูกพี่ลูกน้องสาวคนนี้ชอบหาเรื่องน่าปวดหัวมาให้แก้อยู่เรื่อย คราวที่แล้วก็ดันไปรับจ๊อบเป็นปาปารัสซี่แล้วแอบถ่ายนางแบบสาวขณะกำลังเปลี่ยนชุดแล้วแม่นางแบบนั่นดันจะเอาเรื่องฟาน โชคดีที่เธอรู้จักคนในวงการบันเทิงจึงขอให้ช่วยไกล่เกลี่ยให้...คราวนี้จะก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ...

“ไว้หนูจะลองตามหาดูค่ะ คุณลุงโจเซฟ หมดธุระแล้วงั้นขอตัวกลับก่อน ขอบคุณสำหรับน้ำชา”เธอพูดจบก็โค้งให้เล็กน้อยก่อนเดินจากไป

โจเซฟยกชาขึ้นจิบก่อนจะพูดมา”เอ่อ มีอีกเรื่องหนึ่งนะ”

“ค่ะ คุณลุง” ร่างบางหันกลับ

”ได้ยินว่าช่วงนี้ มีพวกก่อกวนมาที่ภัตตาคารของเธอนี่ ระวังด้วยก็แล้วกัน”

”ค่ะหนูจะระวัง สายันสวัสดิ์” รีเบ็คก้าทำได้แต่เพียงเงียบแล้วเดินออกจากห้องรับแขก ลุงโจเซฟเป็นคนเคร่งขรึมเจ้าระเบียบกับฟานเชสก้าและชอบเอาฟานเชสก้ามาเปรียบเทียบกับเธอตลอด อาจเป็นเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ได้ ตัวเธอเองก็ไม่ค่อยชอบใจนักกับนิสัยชอบเปรียบเทียบใครกับใครของลุงโจเซฟนัก หรือแม้แต่อามิเกลเองก็ไม่ชอบเลย

พอกลับมาถึงคฤหาสน์ รีเบ็คก้าก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองสบายๆเสื้อยืดสีดำกางเกงผ้าสีเดียวกัน ผมสีน้ำตาลเข้มก็รวบสูง พอเปลี่ยนเสร็จ เธอก็เริ่มวิดพื้นออกกำลังกายอย่างที่เคยทำเป็นปกติ ก่อนจะเข้านอน

ดอลลี่ที่แอบมองพฤติกรรมของคุณหนูอดไม่ได้ที่จะกลุ้มใจกับนิสัยแข็งๆห้าวจนคล้ายผู้ชายเข้าไปทุกทีทั้งการต่อสู้และใช้อาวุธก็นับว่าเธอเก่งกว่าผู้ชายอกสามศอกบางคนซะอีกแต่ยังดีที่คุณหนูของเขาทำอาหารเป็นแถมอร่อยมากนั้นทำให้เขาเบาใจได้แต่ถ้าคุณหนูของเขานั้นอ่อนหวานบ้างก็คงจะเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อมที่สุดในอังกฤษคนหนึ่งเลยก็ได้