Boy Love Boy อย่าร้อนแรงนัก ผมรับไม่ไหว

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ยังคงงัวเงียกับความง่วงอยู่ ผมเอามือไปคล้ำๆดูตรงที่เคยมีคนนอนอยู่ แต่ตอนนี้ปรากฏว่า เขาหายไป ผมวิ่งตามหาเขาจนทั่วแต่ไม่พบ ผมรีบลงไปถามยามหน้าคอนโด ยามเลยบอกว่า ลีโอออกไปตั้งแต่ตี4แล้ว ผมยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเขาถึงไม่บอกผมเลย ผมเลยรีบวิ่งขึ้นมาแล้วอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปเรียน
ฉันเป็นกระเทยรักใครไม่เคยนอกใจ ปลอมแค่เพียงกาย แต่ว่าหัวใจข้างในไม่ปลอม
ติ๊กๆ
("ฮัลโล คุนเป็นใคร") ผมถามเขา
("55 อยากรุ้ไหมล่ะว่า ผมเป็นใคร แต่ก่อนที่คุนจะรู้สึกผมคุนมาทักทายแฟนสุดหล่อของคุนก่อนดีไหม") ฟะ แฟน อย่าบอกนะว่าลีโออยู่กับมัน
("นายต้องการอะไร") ผมถามเขา
("ผมไม่ต้องการอะไรมากขอแค่ให้คุนมาหามัน แต่คุนต้องอยู่กับผมและยอมให้ผมทำอะไรคุนก็ได้")เขาพูด แต่คำพูดของเขาทำให้ผมเริ่มสยองมาก
("ผมจะไปหาคุน") ผมตอบเขาไป
("มาที่โกดัง ท้ายโรงเรียน")เขาพูดและตัดสายไป
(บันทึกพิเศษ ลีโอ)
ตอนนี้ผมโดนพวกมันกระทืบเกือบตาย ผอยากรู้นึกว่าหัวหน้ามันเป็นใคร ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันต้องทำร้ายผมด้วและทำไมมันต้องการเลนด้วย ผมไม่เข้าใจ
"พอก่อน เดียวมันตาย" เสียงทุ้มๆออกจะเป็นที่มีอายุสักหน่อย ผมพยายามหันไปมองเขา แต่ผู้ชายที่ผมเห็นก็คือ ริว ผมตกใจมาก ผมไม่คิดว่าเขาจะทำร้ายผม
"เป็นไรไปตกใจเหรอไ เขาพูดอย่างสบายใจ
"..."ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ผมได้แต่เงียบ
ปัง
"ผมมาแล้ว" เสียงเล็กๆและแหลมทำให้ผมหันไปมอง ผู้ชายตัวเล็กที่ผมรักมากที่ แต่ตอนนี้ผมอยากให้เขากลับไปมาก ผมไม่อยากให้เขามาเสี่ยงชีวิตเพื่อผม
"หึ มาแล้วเหรอ ดูถ้าพวกแกจะรักกันมากนะ" ริวพูดขึ้น ก่อนที่ริวจะเดินเขาไปหาเลนผมรู้ได้เลยว่าเขาจะทำอะไร
"นะ นายอย่าเข้ามาใกล้ผมนะ" เลนรีบหันหน้าหนี
"อย่ายุ่งกับเลนนะเว้ย ไอ้เชี่ยยยยยยย" ผมตะโกนคำหยาบคายออกไป ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว
"ทำไมนะทำไม ต้องเป้นห่วงมันมากขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจ" ริวพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
"ในเมื่อ พวกแกรักกันมากก้อตายพร้อมกันไปเลย" ริงหันหัวกระบอบปืนไปทางเลน
"ไม่!!!!"
ปัง
ร่างบางล้มลงบนพื้น ผมพยายามคลานเข้าไปหาร่างบางแต่่ ผมกลับไปไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว
ปัง ปัง
เสียงปืนสิ้นสุดลงมือของผมจับไปที่มีของเลน ตอนนี้ผมทำได้เพียงขอพรเท่านั้น 'ถ้าชาติหน้ามีจิงขอให้เราได้พบ ได้รัก และได้อยู้ด้วยกันตลอดไป' เพียงเท่านั้นโลกทั้งโลกก็มืดสนิท