ตำนานรักแห่งสายลม

วันต่อมา

อาเรนเทียต้องกลับมาเป็นนางข้าหลวงที่ทำหน้าที่จัดดอกไม้"เทีย เจ้าเป็นอะไรไปรึ ยังไม่หายป่วยอีกเหรอ สีหน้าของเจ้าดูไม่ดีเลย"

นาเดียร้องถาม

เจ้าหญิงแห่งคาลาสส่ายหน้า"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะนาเดีย ขอบใจมาก"หากแต่ภายในใจนั้นอยากจะเข้าไปดูอาการของเจ้าหญิงเซร่าอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจและอยากจะถามความจริงจากปากของญาติผู้พี่จริงๆ

"เทีย เจ้าเป็นอะไรมากไหม"นาเดียร้องขึ้นเมื่อเห็นเลือดไหลออกจากนิ้วของเจ้าหญิงจอมเวทย์

"ไม่เป็นไรหรอกนาเดียเดี๋ยวห้ามเลือดนิดหน่อยก็หายแล้ว"สีหน้าของคนเจ็บยังคงนิ่งเฉย

หัวหน้าข้าหลวงนีน่ามองกิริยาของเด็กสาวต่างถิ่นอย่างพินิจ...สุขุม..หน้าตารึก็สะสวย เวลาเดินเหินทีช่างสง่างามราวกับเชื้อพระวงศ์...

ตลอดสามสี่วันที่ผ่านมาหัวหน้าข้าหลวงได้สังเกตพฤติกรรมของเด้กสาวต่างถิ่นอย่างเงียบๆ นางนั้นนึกสงสัยอยู่ว่าเด็กสาวคนนี้น่ะรึจะเป็นแค่ลูกพ่อค้าธรรมดาๆ ทั้งการกินหรือการเดินก็ดูเรียบร้อยเหมือนลูกผู้ดีมีตระกูล นางคาดเดาเด็กสาวต่างถิ่นคงถูกอบรมมาอย่างดี

ทางด้านเรนนี่

พระคู่หมั้นสาวยังคงผูกใจเจ็บแค้นเด็กสาวผมสีประหลาดที่มาว่านางไว้เมื่อวันก่อน ท่านหญิงเดินเข้ามาในอุทยานหวังหาที่ระบายอารมณ์และแล้วสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นนางข้าหลวงคนที่เคยว่านางเข้าในตอนนี้เธอกำลังเดินมาตรงที่สะพานตามหลังหัวหน้าข้าหลวงและข้าหลวงคนอื่นๆ เรนนี่เเสนจะชิงชังเด็กสาวผมสีประหลาดเสียเหลือเกิน ตั้งแต่เติบโตมา ใครๆต่างเอาอกเอาใจนาง ไม่ว่านางต้องการอะไรก็ต้องได้ตามประสงค์

เมื่อกลุ่มข้าหลวงได้เดินสวนมาทุกนางต่างย่อกายเคารพว่าที่พระคู่หมั้น สำหรับอาเรนเทียนั้นไม่ค่อยอยากจะเคารพนักเพราะโดยส่วนตัวเธอไม่ค่อยชอบคนที่ชอบดูถูกคนอื่นเลยสักนิด

พอลับร่างของกลุ่มนางข้างหลวงแล้วนั้น เรนนี่ก็นึกบางอย่างออก...คอยดูเถอะ...ข้าจะเอาคืนให้สาสม...

ในห้องเครื่อง เรนนี่แอบนำยาถ่ายขนานแรงใส่ลงไปในหม้อซุปโดยอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครอยู่

มื้อเที่ยง

เหล่าเชื้อพระวงศ์ได้รับเชิญให้ไปร่วมรับประทานอาหารเที่ยงกับพระราชาราชินีรวมถึงเจ้าชายเซต ขณะที่ทุกคนกำลังกินซุปอยู่นั้น เซตเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นแล้วออกไปทันทีท่ามกลางความสงสัยของทุกคนที่ร่วมโต๊ะ และทุกคนที่ร่วมโต๊ะต้องลุกตาม

สาเหตุมาจากท้องเสีย งานนี้ทำเอาพระราชาประชวรหนักจนเจ้าชายเซตที่ค่อยยังชั่วแล้วนั้นต้องขึ้นสำเร็จราชการแทน "วินเนียสสืบหาคนวางยามาซะ ถึงจะเป็นการล้อเล่นแต่ยกโทษให้ไม่ได้และไล่คนครัวออกซะ ข้อหาปล่อยให้มีคนมาวางยาในเครื่องเสวย"

วินเนียสมีสีหน้าปั้นยากก่อนจะแย้ง"ไม่เกินไปหน่อยรึ ไล่คนครัวออกหมด"

"นี่ยังดีที่เป็นการล้อเล่น แต่ถ้าคนร้ายวางยาพิษพวกเราไม่ตายกันทั้งราชวงศ์เลยรึ!!"

วินเนียสส่ายหน้า"งานนี้จับมือใครดมก็ไม่ได้ด้วย"แต่แล้วองครักษ์ผิวเข้มก็นึกบางอย่างออก เขารีบสาวเท้าออกจาห้องทรงงานของเจ้าชายทันที

ความจริงเหล่านางข้าหลวงต่างหากที่ต้องโดนวางยาหากแต่ว่าหม้อซุปนั้นโดนสับเปลี่ยนโดยผู้ใช้มนตราอีกคนที่มาทำหน้าที่ปกป้องเจ้าหญิงแห่งคาลาส

ย้อนกลับไปที่ที่อาณาจักรโคเทีย

ณ ห้องทรงงานของเจ้าชายอาเรส

ร่างสูงสง่าของเจ้าชายอาเรสในตอนนี้กำลังนั่งตรวจเอกสารบนโต๊ะอย่างหน่ายๆ "มาแล้วรึ ซูม่า"อาเรสร้องทักผู้มาเยือนที่ใช้เวทย์ย้ายสถานที่เข้ามา ซูม่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมคาย ผิวขาว ตาสีเทา ผมสีดำในชุดราชองครักษ์สีดำขลิบเงินเข้ากับผ้าคลุมสีขาวแถบแดง เขาโค้งคารวะผู้เป็นนาย"พระองค์มีกิจอันใดให้ข้ากระหม่อมรับใช้"

อาเรสร้องสั่งเสียงเรียบ"จงไปที่เฮลเทีย คุ้มครองอาเรนเทียอยู่ห่างๆ และอย่าให้เจ้าตัวรู้ล่ะ"

"งานยากจัง การที่ต้องคอยคุ้มครองและไม่ให้เจ้าหญิงอาเรนเทียจับได้"องครักษ์หนุ่มแสร้งบ่น

อาเรสแขวะ"มันคงไม่ยากสำหรับเจ้าหรอก เจ้าเป็นถึงองครักษ์ที่ข้าคัดเลือกเองนะ ไปจัดการที่ข้าสั่งซะ"

"น้อมรับคำสั่ง"ว่าแล้ววงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นร่างขององครักษ์ซูม่าก็หายไป

รัชทายาทแห่งโคเทียเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...อาเรนเทียข้าคงจะช่วยเจ้าได้แค่นี้นะ...

"นั่งกลุ่มอะไรอยู่ค่ะ"เสียงหวานร้องทัก

อาเรสหันไปทางต้นเสียง เป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบางราวกับตุ๊กตาในชุดเปิดไหล่แขนยาวสีชมพูกุหลาบเข้ากับผิวที่ขาวราวกับน้ำนม ผมสีทองดั่งดวงตะวันปล่อยสยาย เครื่องประดับมีแค่สร้อยคอเพชรรูปหยดน้ำ แต่ก็ทำให้ดูงดงามและอ่อนโยนยิ่ง และดวงตาสีฟ้าที่อ่อนหวานปานน้ำผึ้ง ในมือถือถาดใส่กาน้ำชาและของว่างที่เธอได้ลงมือทำเอง

อาเรสหันไปยิ้มให้"ไม่มีจ้ะ ลินดา ขนมอบหอมดีนะ"

ลินดา ในตอนนี้อยู่ในตำแหน่งพระชายาของเจ้าชายอาเรส อีกไม่นานเธอก็จะได้เป็นราชินีของโคเทียแล้ว

อาเรสโอบกอดพระชายาพลางจูบพิตที่หน้าผากมนของพระชายาอย่างรักใคร่"ข้ารักเจ้านะ ลินดา"

"ข้าก็เช่นกัน อาเรส ข้ารักท่าน"

กลับมาที่อาณาจักรเฮลเทีย

ในตอนนี้วินเนียส เร่งรุดมาหาอาเรนเทีย องครักษ์หนุ่มผิวเข้มก็เข้าพบหัวหน้าข้าหลวงนีน่า

"ท่านนีน่า เทียอยู่ที่ใดรึ"

นีน่าตอบเสียงเรียบ"อยู่ในห้องพักจ้ะ มีธุระอะไรเหรอ"

"ไม่สำคัญหรอกขอรับ"วินเนียสแกล้งยิ้มกลบเกลื่อน 

องครักษ์หนุ่มจึงรีบไปที่ห้องพักของเทียทันที เขาเคอะประตูเรียก"เทียๆเจ้าอยู่รึเปล่า"

"อยู่ วินเนียสเข้ามาสิ"

องครักษ์ผิวเข้มเปิดเข้ามาในห้องก็พบว่า เด็กสาวนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง อาเรนเทียถามโดยไม่มองหน้า"่ท่านมีธุระอะไรกับข้ารึ"

"วันนี้มีคนลอบวางยาถ่ายเชื้อพระวงศ์น่ะ ท่านเซตให้ข้าจับตัวคนร้ายให้ได้ ข้าอยากจะขอให้เจ้าช่วยหน่อย"

อาเรนเทียนึกแปลกใจ"ในความคิดของข้า ข้าว่าคนทำคงจะแค่แกล้งเล่นหรอก งั้นเราลองไปสืบดูตามร้านขายยาด้วยกันดีไหม"

วินเนียสแปลกใจ"ทำไมเจ้าไม่ใช้เวทย์มนต์ล่ะ สะดวกกว่าเยอะ"

ร่างบางส่ายหน้า"ไม่ล่ะ ข้าว่าเรื่องแบบนี้เราควรจะรู้ด้วยตัวเองจะดีกว่า แล้วนึกยังไงถึงมาปรึกษาข้าได้ล่ะวินเนียส"

"แหม ข้าก็อยากขอให้เจ้าใช้เวทย์มนต์ช่วยหน่อยจะได้เร็วขึ้นไง"

เด็กสาวหัวเราะเบาๆ"ท่านรู้มั้ยเวทย์มนต์มันก็เหมือนดาบสองคมคือสามารถช่วยเราและทำลายชีวิตเราได้ ข้าว่าท่านควรจะสั่งให้คนไปสืบหาตามร้านยานะ ว่ามีใครซื้อยาถ่ายไปรึเปล่า"

"ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะ เทีย ขอโทษด้วยที่มารบกวนเจ้าน่ะ"วินเนียสผละออกจากห้องไป

อาเรนเทียลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่...มนุษย์นี่ก็แปลกจริง...ทำไมชอบมองว่าเวทย์มนต์เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกนะ...

เด็กสาวนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างในยามนี้เธอมองนกนางนวล ขนสีเงินยามต้องแสงแดดก็ยิ่งงดงามราวกับอัญมณี เธออยากนำไปเลี้ยงที่คาลาสแต่วังคาลาสทางเหนือคงจะหนาวเกินไปสำหรับพวกมัน 

อาเรนเทียนึกถึงสัตว์เลี้ยงของตน นอกจากเจ้าม้าขาวฟิลิบแล้ว ก็ยังมีเจ้าสุนัขขนปุยสีดำทีมัสและเจ้าแมวอ้วนสีน้ำตาลทีโก้ เวลาเธอเหนื่อยล้าจากการเรียนเจ้าสัตว์เี้ยงทั้งสามจะเข้ามาหามาเล่นด้วย

ตอนนี้เธออยากจะเลี้ยงนกนางนวลเสียแล้วแต่เธอก็ไม่อาจนำมันกลับไปเลี้ยงได้เพราะ นก คือสัญลักษณ์แห่งอิสระ มันควรจะเป็นอิสระและโผบินบนท้องนภาเนี่ยแหละ งดงามที่สุด