The lover ยัยเอ๋อนี่ยังไงกัน

          หลังจากผ่านไปประมาณสัปดาห์นึง เรื่องราวที่ฉันเข้าไปพูดต่อว่าอาจารย์โลเวลกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวด์ไปแล้วก็จางลง ฉันเลยกลายเป็นคนดังไปซะงั้น ฮ่าๆ 

          

          ณ โรงอาหาร..

          "นี่ๆ ยัยเทลผู้ชายกลุ่มนั้นมองเธอด้วยแหละ แหน่ะๆเดี่ยวนี้ฮอตจังนะ" แป้งร่ำที่เพิ่งจะไปซื้ออาหารมาตั้งบนโต๊ะกระซิบเบาๆพอแค่ได้ยินกันสามคน ฉันเหลือบตามองชายกลุ่มนั้นที่แป้งร่ำบอกไปนิดๆ เป็นชายน่าจะรุ่นพี่ฉันสักประมาณสองสามปีได้ ก็มีกันอยู่ 4-5 คน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร พึ่งจะมาเห็นความน่ารักของฉันล่ะสิ หึ! น่ารักมานานละเฟ้ยยย

          "หึ! พวกผู้ชายหน้าเถื่อนๆนั่นหรอ ไม่สะกิดใจฉันหรอกย่ะ" เบะปากมองบนมั่นหน้า

          "หูยยย" ยัยเพื่อนตัวดีทั้งสองลากเสียงยาวพร้อมกันแล้วหัวเราะคิกคักพลางลุกออกจากโต๊ะอาหาร

          "พี่คะๆ สรุปเรื่องที่อาจารย์โลเวลเป็นเรื่องจริงป้ะคะ" เด็กน้อยม.1ตัวเล็กๆ หน้าตาใสๆ เข้ามาถามฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

          "จริงสิจ้ะ พี่จะโกหกไปทำไม" ฉันยิ้มตอบอย่างใจดีปานนางสาวไทย

          เรื่องนี้มีคนเข้ามาถามแบบนี้อยู่บ่อยๆจนฉันชิบไปแล้วล่ะ

          

          กริ๊งๆ 'ขอให้นักเรียนเดินทางกลับบ้านอย่างสวัสดิภาพค่ะ'

          

         เสียงบอกเวลาเลิกเรียนของทุกๆวันดังขึ้น เฮ้อออ! จะได้กลับไปนอนยืดสบายละเรา ฉันบอกลาเพื่อนๆเป็นอันเสร็จสรรพ กลับบ้านได้ วู้ววว 

 

          ตึกๆ

          ฉันเดินตามถนนอยู่เพียงลำพัง เอ๊ะๆ งงล่ะสิเดินทำไมรถก็มี พอดีจู่ๆเมื่อเช้าก็เกิดฮึดอยากเดินไปโรงเรียนขึ้นมา ประหยัดน้ำมันเพื่อโลกค่ะ ฮ่าๆ ต้องเดินกลับบ้านประมาณกิโลนึงได้ 

 

          ฟึ่บ!!

          ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งอะไรอยู่ด้านหลัง ฉันหันไปมองดูเพื่อความแน่ใจสองสามครั้งก็ไม่มีอะไร ฉันก็รีบเดินต่อไปแต่ต้องทวีคูณความเร็วการเดินให้เร็วขึ้น เนื่องจากบรรยากาศรอบข้างค่อนข้างโพล้เพล้แล้วบวกกับบางสิ่งที่ทำให้ฉันระแวง เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดมาตามรอบๆบริเวณหน้าผาก

          ฟุ่บบบ

          "อื้อๆๆๆ อ่วยอ้วย!!!" จู่ๆก็มีชายร่างใหญ่คนนึง มาปิดปากฉันจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว พร้อมกับผู้ชายอีก4คน เดี่ยวนะ ผู้ชายกลุ่มนี่....

          เฮ้ยยย นี่มันพวกที่มองฉันเมื่อตอนเที่ยงที่โรงอาหารนี่หว่า ไม่ได้การละ จะทำอะไรฉันเนี่ย แบบนี้ฉันสู้ไม่ไหวนะ แค่คนนึงก็ไม่รู้จะหนีพ้นหรือเปล่า

          "จะรีบไปไหนหรอจ้ะน้องสาวว" ชายคนนึงพูดกลับฉันพลางเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ ฉันมองคนกลุ่มนั้นตาขวาง

          "โอ๊ะๆ ทำหน้าแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ มาสนุกกับพวกเราสิ"

          "ไม่!!!"ฉันตะคอกใส่พวกเขาพูดจาแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน

          "เฮ้ย ดูเหมือนจะไม่ยอมว่ะ ลากเข้าป่าเลยดีมั้ยวะ"

          พูดจบชายกลุ่มนั้นก็ลากฉันเข้าไปในป่าจริงๆ นี่มันจะค่ำละนะ อย่างน้อยก็อายเจ้าป่าเจ้าเขาบ้างเถอะนะ ฮืออ 

          ชายร่างใหญ่ผลักฉันให้ล้มลงกับพื้นอย่างไม่ปราณี ตอนนี้ฉันกลัวจนน้ำตาคลอแล้ว

          "ได้โปรด ปล่อยหนูไปถอะนะพี่" ฉันคุกเข่าไหว้พวกพี่เขาขอความเมตตา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

          มือสกปรกๆของชายคนหนึ่งเข้ามาจับตัวฉันไว้แน่นมาก และชายอีกคนก็เข้ามาไซร้คอฉัน อย่างกับสัตว์ป่า จนซอกคอของฉันเป็นรอยจ้ำแดงไปหมด แล้วก็ลงมาเรื่อยๆ ลงมาเรื่อยๆ.. ลงมาเรื่อย... 

          

          ผัวะ!!!

          "เฮ้ยย รังแกผู้หญิงมันไม่เท่เลยนะพวกมึงเนี่ย" ชายคนหนึ่ง เอาไม้ใหญ่มาฟาดที่ต้นคอชายคนที่กำลังลุกลามฉันจนสลบไป

          เสียงสวรรค์ก็เข้ามาช่วยฉันได้ทัน ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ฉันเห็นชาย4คนนั้นรุมเพียงแค่ชายที่มาช่วยฉันแค่คนเดียว กลายเป็น 4-1 ฉันมองหน้าคนคนนั้นไม่ชัดเนื่องจากน้ำตามันบังไปหมด ฉันสิ้นหวังเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาคงไม่รอดแน่ๆ

 

          ตุบตับ ผัวะ อ้ากกก!

          เสียงการต่อสู้อย่างดุเดือดตรงหน้าฉัน ฉันไม่กล้าทนดูต่อไป สภาพคนคนนั้นอาจจะไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ ฮืออ TT 

          ฉันนั่งร้องไห้ เอาหังเข่าขึ้นมาหน้าฟุบตัวไปบนหัวเข่า

          "นี่ เป็นอะไรมั้ย" เสียงชายคนเดิมมาแตะไหล่ฉันเบาๆอย่างอ่อนโยนผิดจากเหตุการณ์เม่อกี้หลายเท่า ฉันอยากรู้จริงๆว่าเขาคือใคร..

          "ธอร์น!! เป็นนายเองหรอ นายมาได้ยังไง ฮึก" ฉันเห็นดังนั้นก็น้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจอีกครั้ง ฉันโผกอดธอร์นแน่น กอดอย่างไม่อยากให้เขาไปไหน กอดอย่างดีใจที่เป็นเขา น้ำตาของฉันไหลบนอกอุ่นๆของเขาจนเปียกไปหมด

          "ไม่เป็นไรนะ เธอปลอดภัยแล้ว มา เดี่ยวพาไปส่ง"

          

          ...

          รถมาจอดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของฉัน แต่เป็นบ้านของธอร์น บ้านซึ่งที่เขาอยู่คนเดียว

          "นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

          "ขอโทษนะ พอดีไม่อยากขับรถดึกๆ รับรองเลยว่าพี่จะไม่ทำอะไรน้องแม้แต่นิดเดียว ครับผม!!"

          ฉันหัวเราะกับการกระทำของเขา 

          "ป้ะ! เข้าบ้านกันเถอะ"

          พี่ธอร์นเดินนำฉันเข้าไปในบ้าน ฉันได้เข้ามาในบ้านนี้อีกครั้ง โอ้ ถ้ายัยพันซ์รู้คงเหยียบหัวฉันมิดดินแน่ๆ

          "ว่าแต่..จะให้นอนห้องไหนอ่ะ?"

          ฉันมองไปรอบๆบ้าน

          "อืม.. งั้นก็ห้องข้างๆฉันละกัน เผือมีอะไรจะได้เรียกทัน :) "

          พี่ธอร์นยิ้มจนเห็นเขี้ยวนิดๆ อ๊าาา ฉันตกหลุมรักรอยยิ้มนี้ของเขาจัง       

 

          จ๊อกกกก

          "ฮ่าๆๆ นั่นเสียงท้องร้องหรือฟ้าผ่าเนี่ย ดังชิบ"

          ฉันทำหน้าบู้งอนใส่ หึ! บังอาจมาหัวเราะท้องน้อยๆของฉันเรอะะะ

          "ที่นี่มีไรกินมั่งอ่ะ หิวแล้ว TT"

          "อืมมม เดี่ยวลองไปดูที่ห้องครัวแปปนะ" พี่ธอร์นเดินไปทางซ้ายของห้อง "เอ้าาา ตามมาสิ" 

          "ค่าาาาาาาาาๆ"

          

          กุกกักๆ

          "เอ่อออ มีแต่มาม่าสองซองสุดท้ายอ่ะ แหะๆ เธอกินได้มะ?"

          "กินได้สิ มาม่าอร่อยจะตาย"

 

          ...

          ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินมาม่ากันสองคนในห้องครัวที่ตกแต่งให้ดูเรียบๆและดูกว้าง เราสองคนนั่งข้างกัน ฉันแกล้งขโมยหมูในมาม่าของธอร์นไปกิน เขามองหนาฉันอย่างสตั้น และก็เกิดศึกแย่งกันไปแย่งกันมา

          "นี่แหน่ะๆ ไข่ลูกนี้ของฉันนะ" 

          "เอาหมูพี่คือม๊าาาาาาาาาาาา"

          "ฮ่าาาๆๆๆๆ"

          กึก.. เคร้งงง

          โอ๊ะตกใจหมดเลย ช้อนตกเสียงซะดังเชียวฉันก้มเก็บช้อนที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาพลางเงยหน้าขึ้น พบว่า...

          ใบหน้าของฉันและธอร์นใกล้กันมาก อาจจะเพราะพี่ธอร์นเขาจะช่วยเก็บและจังหวะที่ก้มบวกกับฉันเงยหน้าขึ้นมาพอดี ฉันสบตาดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นอยู่นานจนฉันรู้สึกว่าหน้าของเราใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม มากกว่าเดิม...

          "เอ่อออ.. มาม่าหมดแล้ว เธอไปอาบน้ำนอนนได้แล้วนะ เดี๋ยวดึกเกินนน"

          ธอร์นโพล่งขึ้นมา

          "ก็ว่าอยู่เหมือนกัน ตัวเหนียวหมดแล้วเนี่ย"          

          "เอ่อออ.. เสื้อผ้าฉันพอมีของแม่อยู่ด้วย เดี่ยวไปหยิบมาให้นะ"

          ฉันสังเกตุได้ถึงใบหน้าที่แดงก่ำของเขา เขาพยายามหลบหน้านิดๆ คิกๆ น่ารักชะัมัดเลยผู้ชายคนนี้

          ...

          "อ่ะนี่"

          พี่ธอร์นหายไปสักพักก็มาพร้อมกับชุดนอน เป็นเสื้อแขนยาวกางเกงขาสั้น แลดูเหมาะกับวัยรุ่นดี

          "เอ่ออ.. แล้วชุดชั้นในฉันล่ะ"

          "เอ่อออ..."

          "ไม่มีสินะ -.-"

          ก็จริงอยู่ถ้าผู้ชายมีก็ไม่ชายแท้ละล่ะ

          "งั้นไม่เป็นไรฉันไม่ใส่ก็ได้"

          "เฮ้ยย พาสเทลล เธอจะบ้าหรอ เธออย่าลืมสิว่าอยู่กับฉัน2ต่อ2 และฉันเป็นผู้ชาย"

          "รู้ค่ะรู้ แต่พี่อยากให้ใส่ชุดชั้นในซ้ำๆหรอ ขี้กลากขี้เกลื้อนขึ้นกันพอดี"

           "..."

          

          ซ่าๆ 

          อ๊าา น้ำอุ่นสบายจังเลย 

 

          ...

 

          "พี่ธอร์นนน อาบน้ำเสร็จละ เสื้อผ้าพวกนี้จะเก็บไว้ที่ไหนหรอ?"

          "..."

          ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ

          "นี่นายยๆ หลับละหรอ"

         คร่อกกๆ

          แต่เอ... หลับน่ารักเหมือนกันนี่ เสียงกรนเบาๆของพี่เขาบ่งบอกถึงว่าหลับสบาย ฉันจ้องมองสัดส่วนบนหน้าตาของเขาจนหลับผล่อยไป

 

         (บันทึกพิเศษ : ธอร์น)

          ผมตื่นมากลางดึกก็พบว่ามีเด็กสาวข้างๆเอาหัวอิงไหล่ผม เธอหลับตาพริ้ม ปากนิด จมูกหน่อย มิน่าล่ะถึงถูกลากเข้าป่าอย่างนั้นเฮ้อออ ถ้าผมไปช่วยเธอไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

          แต่แล้วผมก็นึกขึ้นได้...

          เธอไม่ใส่ชุดชั้นในนี่นา แย่แล้ว โอ้ยย ไม่กล้าแม้แต่จะอุ้ม แล้วแบบนี้จะพาเธอไปนอนบนเตียงได้ไงล่ะเนี่ย กุมขมับเลย

          เอาว่ะะ ตั้งสติแล้วรีบอุ้มเธอไปนอนข้างบน 1 2 3... ฮึบบบ ผมอุ้มเธออย่างเบามือเพื่อไม่ให้เธอตื่น

 

          ฟุบบบ!

          เฮ้ออ สำเร็จสักที เป็นสาวเป็นแส้ทำไมตัวหนักจัง กินไรเข้าไปบ้างเนี่ย

 

          งืมม งึมงำๆๆ

          เอ้าบิดไปบิดมา อะ..เอ่ออ เสื้อเลิกขึ้นมานิดหน่อย ผมเอื้อมมือไปปิด ดึงเสื้อลงมา ผมนั่งจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าพลางยิ้มบางๆ หึ ถ้าผมไม่มีความเป็นลูกผู้ชายพอป่านนี้เธอคงไม่รอดแน่ๆ 

          ผลักกกก

          เอ้าเฮ้ยย เอาขาสบัดมาเตะซะงั้น แรงด้วยไม่ใช่เบาๆนะ ผมเผลอล้มนอนไปข้างๆเธอ พลันเริ่มง่วงมาทันใด เอาเถอะๆ ไม่เป็นไรหรอกน่าาา..มั้ง

 

          จิ๊บๆๆๆ

          โอ้ยยย คนจะหลับจะนอนนกพวกนี้จะกวนอะไรนักหนาา

 

          งืมมม

          

          กรี๊ดดดดดดดดด!!

          "เฮ้ย อะไรใครเป็นอะไร!?"

          "นี่นาย นายลวนลามฉัน!!"

          "ลวนลามอะไรของเธอ??"

          "ก็เมื่อกี้ตื่นมานายก็นอนกอดฉันอยู่ แถมในนี้มันในห้องที่ฉันนอนด้วยนะ"

          เออเฮ้ยยย นี่มันห้องที่ให้พาสเทลนอนนี่ แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่านอนกอด? นอนกอดหรอ เฮ้ยย ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้เราก็ห่างกันแค่เสื้อผ้าบางๆกั้นอยู่เท่านั้น แถมข้างในเธอไม่ใส่อะไรเลย