สำหรับผม นายสำคัญที่สุด♡♥♡ yaoi (nc 18+)

2 ปีผ่านไป (ไวเกินอะค่ะ)

[เจ็ด]

ผมลงจากเครื่องบิน ลากกระเป๋าใบเดิมที่เคยลากไปอังกฤษ

ผมยิบโทรสับขึ้นมากดโทรเบอร์ของพี่ชายสุดหล่อ(หล่อตลอดอะคะ)

"พี่ครับ"ผมพูดกอกสายก่อนที่พี่จะถามว่าใครโทรมา

(อ้าว เห้ยไอ้แม็คโทรมาได้ไงวะ)พี่ดูท่าจะตกใจนะ เพราะที่ไปอยู่อังกฤษผมไม่ได้ติดต่อใครเลย

"ต่อไปนี้เรียกผมว่าเจ็ดนะ"

(ทำไหมว่ะ..)โดนขัด

"ช่างผมเทอะน้า แค่เรียกผมว่าเจ็ดเองไม่เป็นไรหลอกน้า"

(เออๆ ว่าแต่มึงอยู่ไหนเนี่ย)

"สนามบิน ไม่ต้องมารับก็ได้ดียวกลับเอง"

(ไม่ได้ๆ กูย้ายมาอยู่คลับแล้ว)

"คลับอะไร?"

(คลับของพี่พอส พึ่งปิดเมื่อห้าวันก่อนเลยต้องมาดูแลสักหน่อย)

"ทั่งที่ไม่ใช้คลับตัวเอง?"

(เออจริงด้วย เรื่องนั้นแกเอาจริงดิ)

"จริงครับ"

(ก็พอดีเลยเร็นมันก็ทำงานที่นี้ด้วย รอแปปเดียวจะรีบไปรับเลย)ปลายสายกดวางไป

เร็นทำงานที่คลับงั้นหลอ 

"คงมีอะไรสนุกๆรอแน่ๆ^^"

___________________________________________________

[เร็น](เราว่าเราทำให้พี่เร็นน่าสงสารไปปะ)

"เร็นพี่จะไปที่คลับแล้วนะ "เสียงใสๆของพี่ชายของผมดังขึ้น

"รอแปปนะครับ"ผมรีบเพียมตัวอย่างไวที่สุด

ผมลืมพี่คนนั้นออกจากสมองไปได้สักแปด เก้า เดือนแล้วมั่งผมยอมรับว่าเวลาสองปีที่ผ่านไปผมคิดถึงพี่เขามากแต่จะให้ทำไงละผมเป็นคนทิ้งเขาเองนิ

"เห้ออออออ"ผมถอยหายใจยาวๆ เดินลงจากชั้นสองรีบเดินไปหาพี่ที่อยู่นอกบ้าน

"ช้าจังเร็นมัวไปทำอะไรอยู่เนี่ย"พี่รันบ่นใส่ผม ก็ผมช้าจริงๆดิ

"ขอโทษครับพี่"ผมโค้งนิดหน่อยพองาม(?)

"ไปกันดีกว่า~"พี่รันขึ้นไปนั่งตรงที่คนขับส่วงผมไปนั่งข้างๆพี่

"ว่าแต่วันนี้ไปเร็วจังนะครับปกติแล้วจะไปตอนเที่ยงนิ"ก็มันยัง9โมงอยู่เลย

"วันนี้มีคนมาที่ร้านก็เลยอยากแนะนำให้รู้จักน่ะ^^"

"ใครหลอครับ?"ถ้าเป็นพี่นั้นผมจะไม่ไปที่นั้น

"ไม่รู้สิ พี่ก็ไม่รู้จัก"กลังจากคำตอบที่ผมได้รับแต่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยพี่รันก็ขับรถไปที่คลับของพี่พอสทันที

ณ คลับs.e.x.(ชื่อคลับมันไม่แปลกเนอะ)

ผมรีบลงจากรถเดินตามพี่รันเข้าร้านทันที 

แต่พอพี่รันเข้าไปหยิบในร้านเท่านั้นแหละ

"ที่ร๊ากกกกกกกกก"พี่เอที่มาจากไหนก็ไม่รู้สิ่งมากอดพี่รันด้วยความคิดถึงเกินจะบรรยาย

"อย่า หยุดเลยนะพี่เออายเขา"พี่รันที่อยู่ในอ้อมแขนพี่เอทุบพี่เอเบาๆเพื่อเป็นการเตือน

"ไม่เป็นหลอกคนเยอะดี"(กวนตีนสะไม่มี)

"แล้วคนไหนหลอที่จะมาอยู่ด้วยอะ"พี่รันมองไปรอบ

"อ่อๆก็อยู่นูนไง"พี่เอชี้ไปตรงบาร์เบีย

คนที่ถูกกล่าวถึงนั้นมีหน้าตาที่คล้ายกับพี่คนนั้นมากๆมันทำให้ผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่ที่แปลกไม่เหมือนพี่แม็คคือสีผมของพี่แม็คจะเป็นสีดำแต่เขาคนนี้เป็นสีแดงเพลิงดวงตาของพี่แม็คจะเป็นดวงตาที่อ่อนโยนนิดๆ

แต่เขาคนนั้นมีดวงตาที่น่ากลัวแปลกๆ

"ทำอะไรกันน่ะครับ เสียงดังจริงเชี่ยว^^"เขาคนนั้นเดินมาอยู่ข้างๆผมทำให้ร่างกายของผมถอยหลังไปเองโดนที่ไม่ต้องสั่ง

"ไอ้แม็คนี้~"พี่รันออกจากอ้อมแขนของพี่เอมามองเขาคนนั้นไกล้ๆ

"ไม่ใช่ครับผมขื่อ เจ็ด เป็นพี่ชายฝาแฝดของแม็คครับ^^"เขายิ้มอย่างสุถาพ

"เอ๋..นี้แม็คมีแฝดด้วยหลอ"พี่รันโวยขึ้นเดินไปหาพี่เอ

"ก็ต้องมีดิไม่งั้นไอ้นี้จะมาอยู่ตรงนี้ไง?"หลังจากพี่เอพูดจบก็โดนเขกหัวไปที ก่อนจะโดนลากออกไปคุยนอกร้าน

"เห้อ.."ผมถอยหายใจออกมา เจ็ดงั้นหลอถึงจะดีใจที่ไม่ใช่แท็คแต่นี้มันหน้าเหมือนกันขนาดนี้ยังก็เหมือนได้อยู่กับเขาอยู่ดีพระเจ้าแกล้งกันแท้ๆ

"เป็นอะไรไปหลอครับ"เสียงคุ้นเคยพูดอยู่ไกล้ๆหู ผมสะดุงทำให้ตื่นจากถวังนี้เจ็ดเข้ามาไกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร

"ป..ป่าวครับ"แล้วทำไหมเราต้องติดอ่างด้วย ผมถอยออกมาให้ห่างจากเจ็ด

"ชื่ออะไรหลอครับ"

"ร..เร็นครับ"

นี้มันอะไรกันมันคุ้นเคยมากจนเหมือนในตอนนั้นที่ผมเจอกับแม็คครั้งแรกแต่ผมคงไม่เบ่าให้ฟังหลอกนะ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้องเร็น"

น้องเร็น น้องเร็นหลอ ความเจ็บนี้มันกลับมาอีกครั้งแล้วอย่าเรียกแบบพี่คนนั้นได้ไหม

-_-_-_-__-__-_-__-__-_-__-__-_-__-__-_-__-_ 

จบแบ๊ว